Αν ξανακούσω από κάποιον την έκφραση : «Να λες δόξα το Θεό που έχεις δουλειά», θα φάει στριφογυριστή κλωτσιά τύπου Chuck Norris στη μούρη.
Καταρχήν, τη δουλειά μου τη βρήκα μόνος μου, την κέρδισα και την διατηρώ με την αξία μου, και παρόλο που είμαι υπερβολικά γαμάτος, δεν φτάνω στο σημείο να αυτοαποκαλούμαι και θεός. Οπότε, αν ήταν να πω κάτι θα έλεγα «Δόξα τη γαματοσύνη μου, που έχω δουλειά». Αλλά και αυτό μου φαίνεται επίσης ηλίθιο, καθώς την δουλειά την χρειάζομαι, δεν τη επιθυμώ. Πόσο μάλλον να αυτό-δοξαστώ που την έχω. Συνεπώς έχει νόημα να δοξάσεις κάποιον (αρχίδια έχει, αλλά λέμε τώρα) για κάτι που είναι δύσκολο έως απίθανο να αποκτήσεις με συμβατικές μεθόδους και ταυτόχρονα ευχάριστο και ποθητό. Λογικές και αποδεκτές παραφράσεις της πρότασης είναι οι ακόλουθες:
-Δόξα το θεό, που έχω την Megan Fox στα τέσσερα στο καναπέ μου.
-Δόξα το θεό, ο Χατζηγιάννης σταμάτησε να μυξοκλαίει στο μικρόφωνο και αποφάσισε να γίνει κλόουν σε τσίρκο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
-Δόξα το θεό, μου έφεραν 1.000.000.000.000 ευρώ σε μετρητά σήμερα.
-Δόξα το θεό, επιτέλους έφυγε η καταραμένη δυσκοιλιότητα. Μπορώ και χέζω ελεύθερα ξανά.
-Δόξα το θεό, αδυνάτισα και από χοντρή σκατοφακλάνα με αηδιαστική βρωμοκωλάρα και απαίσια μπουγατσόφατσα έγινα άνθρωπος (ref. Γιδι Diet). Και εκεί, ευχαριστείς όντως το θεό, γιατί μόνο με θαύμα παίζει φάση.
Όταν όμως λες σε κάποιον «Να λες δόξα το Θεό που έχεις δουλειά» στην Ελλάδα του 2011, εννοείς να είναι ευγνώμων που:
-Δουλεύει σαν το σκυλί 9-12 ώρες χωρίς να πληρώνεται υπερωρίες.
-Να παίρνει μισθό, που είναι γελοία μικρός σε σχέση με το κόστος ζωής.
-Να ανέχεται τον κάθε παπαρόπληκτο προϊστάμενο φοβούμενος μήπως χάσει τη θέση του.
Ε λοιπόν, ξέρεις τι λέω εγώ σε αυτό; ΤΡΑΒΑ ΓΑΜΗΣΟΥ ΑΝΑΠΟΔΑ!
Έχω ακούσει από άτομο που δουλεύει 10 ώρες τη μέρα και παίρνει 800 ευρώ το μήνα να λέει : “Ε δε βαριέσαι. Να έχουμε την υγειά μας και να λέμε πάλι καλά και θα βρεθεί η λύση”…
ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ ΚΛΑΨΟΜΟΥΝΗ!
Όσο σκύβεις το κεφάλι τόσο θα σε γαμάνε, πάρτο χαμπάρι. Και αν εσένα σε αρέσει να είσαι μίζερος και να αποδέχεσαι το σκατό με ανοιχτό το στόμα, εμένα να με συγχωρείς αλλά θα βάλω για ασπίδα τη μούρη σου, μια που έχεις συνηθίσει. Όχι ότι αυτό αρκεί. Οι κότες και οι βολεμένοι με ψίχουλα έχουν αυξηθεί τόσο δραματικά και κατακλύζουν όλους τους χώρους, που το να υψώσεις το ανάστημά σου πλέον και να απαιτήσεις αυτά που δικαιούσαι, θεωρείται ανταρσία. Ρε συνέλθετε ρε!!!
Έχουν βρει τώρα δικαιολογία και τα λαμόγια και σου λένε ότι οι εποχές είναι δύσκολες, και σε φοβίζουν και σε αγχώνουν και εσύ μαλάκα ψαρώνεις και λες “ε αφού είναι δύσκολες οι εποχές, ας σκύψω καλύτερα, ώστε το κακόμοιρο το αφεντικούλι μου να μου τη καρφώσει καλά καλά χωρίς να κουραστεί”. Στο μεταξύ, ενώ ακούω συνέχεια προβλήματα και απολύσεις, όπου και να βγω για φαγητό ή ποτό τα μαγαζιά είναι γεμάτα. Και οι τιμές πιο ψηλά από ποτέ. Ρε γαμώ τον πάτο που σας πέταγε, 45 ευρώ το άτομο για 1 πιάτο φαγητό και 1 μπουκάλι κρασί ο καθένας; Επειδή έχεις φέρει 4 μαλάκες να γρατζουνάνε νομίζεις ότι πουλάς show; Άλλο θέμα αυτό όμως. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν σταματά να βγαίνει και να ξοδεύει λεφτά παρόλο το στριμωξίδι της εποχής. Και εδώ εγώ αναρωτιέμαι. Που στο πούτσο βρίσκουν τα λεφτά αφού υπάρχει οικονομικό πρόβλημα; Δηλαδή μας δουλεύουν; Δεν μπορεί, αφού και εγώ από γνωστούς και φίλους όλο και κάτι άσχημο ακούω. Βέβαια όχι σε υπερβολικό βαθμό. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η όλη φάση είναι υπερφουσκωμένη. Και μπορεί προβλήματα να υπάρχουν αλλά όχι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζουν. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκτός αν ο κόσμος έχει κόψει την αγορά τροφίμων και ρούχων για παράδειγμα, και κάνει οικονομία με σκοπό να βγαίνει μια φορά την εβδομάδα. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει, απλά το αναφέρω.
Για να επιστρέψω όμως στην αρχική μου ιδέα. Η δουλειά είναι ένα μέσο για να βγάλεις λεφτάκια, με σκοπό να τα ξοδέψεις όπου γουστάρεις. Δεν λέω δόξα το θεό που έχω δουλειά, γιατί θα προτιμούσα να είχα σκλάβους να δουλεύουν για μένα ή μια μηχανή που βγάζει λεφτά no problem, και εγώ να τα κονομάω και να τα ξύνω όλη μέρα, ή να ασχολούμαι με πράγματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν. Έχω ακούσει διάφορες απόψεις επί αυτού, που όλες είναι για το πούτσο και δείχνουν πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η ανάγκη του ανθρώπου για δουλεία…εεε δουλειά. Ή μήπως είναι το ίδιο; Περίεργο που οι δυο λέξεις είναι τόσο ίδιες εε; Λέω εγώ λοιπόν συχνά : «Και τι δεν θα έδινα να είχα άπειρα λεφτά και να μη δουλεύω». Ακολουθεί λίστα μαλακωδών απαντήσεων στην παραπάνω δήλωση (αν έχετε κάποια αλλη μαλακία να απαντήσετε, παρακαλώ προσθέστε τη στα σχόλια και θα την συμπεριλάβω εδώ):
1)Θα βαρεθείς.
Ναι ενώ τώρα τρελαίνομαι στο ενδιαφέρον. Γράφω αυτές τις γραμμές επειδή διασκεδάζω και κωλογουστάρω που είμαι στη δουλειά. Στη τελική αν δεν ξέρεις εσύ πώς να αξιοποιήσεις το χρόνο σου, μη βάζεις τους πάντες στο ίδιο καλούπι. Εγώ μπορεί να γουστάρω το κέντημα για παράδειγμα και το να κεντάω όλη τη μέρα, να μου δίνει νόημα, να με ευχαριστεί και να με γεμίζει. Ναι ρε κέντημα! Τραβάς κάνα ζόρι;
2)Μα η δουλειά είναι δημιουργία…
Μούντζα με χέρια και πόδια. Ενώ αν κάθομαι σπίτι και κεντάω δεν θα δημιουργήσω;;; Τολμάς και αμφισβητείς την δημιουργικότητα του κεντήματος; Η μήπως νομίζεις ότι η δουλειά που κάνεις είναι δημιουργική;;; χαχαχαχαχα αστείε… Αν θες να δεις τι θα πει δημιουργία άκου Chopin. Σαν χαρτογιακάς που μάλλον είσαι (όπως όλοι μας), το πολύ-πολύ να δημιουργήσεις κάνα αηδιαστικά σάπιο excel ή powerpoint από αυτά με λουλουδάκια και μηνύματα αγάπης και ελπίδας και φιλοσοφίας και άλλα τέτοια σιχαμένα.
3)Μα τι θα είσαι τεμπέλης; Τι θα πει ο κόσμος;
Αυτό είναι η αλήθεια ότι μου προκαλεί μια μικρή φαγούρα στη καραπουτσακλάρα μου. Έρχεται η κάθε καρακαργιολάρα που μέχρι πριν 50 χρόνια δεν δούλευε ούτε για πλάκα, και μου το παίζει καριερίστα. «Μα καλά είσαι σοβαρός; Η δουλειά δίνει prestige και αίγλη στον άντρα». Καλά κοπελιά χαλάρωσε και κάνε κάνα μπουκιτσί και άσε το prestige σε αυτούς που ξέρουν πώς να το κερδίζουν. Αν το χεις ανάγκη δούλευε εσύ. Εμένα, sorry κιόλας, αλλά δώστε μου λεφτά να αράζω και να κάνω τα πράγματα που γουστάρω, και ας λένε ότι θέλουν οι άλλοι. Το πολύ-πολύ να κεντήσω και ένα μαντήλι για να σκουπίσω τα δάκρυα της γάτας μου που θα κλαίει.
Εν κατακλείδι, η δουλειά είναι αναγκαίο κακό, το οποίο μπορούμε όμως υπό συνθήκες να το κάνουμε κάπως ευχάριστο. Και αυτό είναι όλο. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολύ σημαντικότερα και πιο αξιόλογα πράγματα να κάνεις στη ζωή και αν δεν μπορείς να τα βρείς τότε σου αξίζει να σε εκμεταλλεύονται. Μη τολμήσεις όμως να μου ξαναπείς εμένα «Δόξα το θεό που έχεις δουλειά», γιατί θα πάθεις αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=f67LgpJBPPE
Ωραιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντωμεταξυ ξερουμε ολοι οτι αυτες οι 3 δικαιολογιες ειναι ενα ματσο αρχιδιες προκειμενου οποιος ειναι αναγκασμενος να συμβιβαστει με τη μιζερη σκατοδουλεια του, να το κανει λιγο πιο ευκολα. Το καλυτερο που θα μπορουσε να συμβει σε οποιον λεει τετοιες παπαριες θα ηταν να αναγκαστει να τις υποστηριξει, πχ να κερδισει το λαχειο και να συνεχισει να ειναι πχ γραμματειακη υποστηριξη, καθαριστρια ή τηλεφωνητης. Και ακομα καλυτερο σεναριο, να πιστεψει πως το κερδισε, τελικα να αποδειχτει λαθος, και εχοντας βγαλει απο μεσα του αυτες τις σαπιες δικαιολογιες (μιας και νομιζει οτι δεν τις εχει αναγκη πλεον), να πεσει στην πρεζα τελικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς έχω ξεστομίσει και εγώ τις εμετικές αυτές φράσεις. Οπότε μου αξίζει κράξιμο και η κλοτσιά του Τζακ Νόρις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δυστυχώς έχω σκύψει τον κώλο για να με γαμήσει καλύτερα το αφεντικό μου. Αλλά έχω επίγνωση της μαλακίας που κάνω και δεν ντρέπομαι να το εκφράσω. Καλά να πάθω.
Να συμπληρώσω:
Δόξα το Θεό που την ώρα που γαμούσα την παντρεμένη δεν μπήκε μέσα ο άντρας της
Δόξα τον Θεό που τα σπυράκια που έχω στον πούτσο φεύγουν με μια απλή αλοιφή
Δόξα τον Θεό που δεν έχω φάει ποτέ μοριακή κουζίνα
Δόξα το Θεό που έκατσα σε δημόσια υπηρεσία ή τράπεζα λιγότερο από 45 λεπτά.
Δόξα το Θεό που υπάρχουν μεγαλύτεροι μαλάκες από εμένα.
Και επίσης
Μην βροντοχτυπάς τις χάντρες η δουλειά κάνει τους άντρες.
χαχαχαχα. Πρέζα παίρνουν ήδη αυτοί για να λένε αυτές τις μαλακίες. Αλλά για κάποιους η δουλειά δηλώνει status. Όχι όμως το τι κάνεις, αλλά το πόσο γαμιέσαι. Ξέρεις τώρα πως το παρουσιάζουν κάποιοι:"Γαμησέ τα πολύ δουλειά. Πάλι 9 η ώρα γύρισα χθες" με ύφος 'κουράζομαι λίγο, αλλά είμαι καλός στη δουλειά μου'. ΧΑΧΑΧΑ τον κακομοίρη. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν είναι ότι, καλός είναι αυτός που καταφέρνει και τελειώνει την δουλειά του νωρίτερα και όχι αυτός που είναι στόκος και τον παίρνει το βράδυ για να τελειώσει 2 πράγματα. Anyway, η ώρα πάει 5.30 και το 8ωρο τελειώνει. Ετοιμάζομαι για πούλους. Καλή συνέχεια στα θύματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά αυτό που για μένα είναι κατακριτέο είναι η ηττοπαθής και κλαψομούνικη αντίδραση όταν αυτή γίνεται τρόπος ζωής. Όλοι το έχουμε βουλώσει κατά καιρούς και όχι μόνο στα επαγγελματικά, αλλά το θέμα είναι να μη λέμε και ευχαριστώ απο πάνω. Perinio μόνο και μόνο επειδή συμπληρώνεις με γαμάτα παραδείγματα το άρθρο δεν θα σου στείλω τον Τζάκι. Αλλά να μην επαναληφθεί γιατί είναι και ασυγκράτητος, το ξέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι τι συγκρίνεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Αν η σύγκριση είναι μεταξύ του να είσαι εργαζόμενος ή να είσαι εισοδηματίας, τότε δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να προτιμήσει το πρώτο. Duh.
2. Αν όμως συγκρίνεις την εργασία με την ανεργία, τότε αλλάζει το πράγμα. Εκεί ίσως όντως πρέπει να δοξάζεις το Θεό που έχεις δουλειά, ειδικά στην εποχή μας.
Elementary, Watson.
Εσύ σίγουρα δεν γλιτώνεις τη στριφογυριστή κλωτσιά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι θέμα σύγκρισης. Το να παίρνεις 800 για 10ωρο γαμήσι δεν είναι ευλογία και ούτε θα έπρεπε να λαμβάνεται έτσι. Η δουλειά στην κοινωνία μας είναι αυτονόητη και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη. Το γεγονός οτι το λαμβάνουμε σαν 'χάρη' είναι επιεικώς ηλίθιο. Όταν πηγαίνεις να δουλέψεις για κάποιον, του δίνεις χρόνο απο τη ζωή σου, δεν πας για την ψυχή της μάνας σου. Όταν λοιπόν σου κοστολογούν τη ζωή σου τόσο χαμηλά μάλλον πρέπει να αντιδράσεις, ή όχι;