Ο Μαύρος κύκνος και ο κόκκινος θεατής!

Πήγα της προάλλες να δω το πολυαναμενόμενο νέο αριστούργημα του Aronofsky “The Black Swan”. Δεν έχω λόγια για αυτή τη ταινία. Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω με μια λέξη τότε ‘αριστούργημα’, ‘φανταστικό’, ‘θαυμάσιο’, ‘θεσπέσιο’ και ‘εξαίσιο’ είναι λέξεις που σίγουρα ΔΕΝ του αρμόζουν. Αν έπρεπε να πω μια καλή κουβέντα για αυτή τη ταινία, θα ήταν γιατί πιθανότατα θα είχα κάποιον με ένα μπαζούκα να μου σημαδεύει τα αρχίδια, αλλά τότε και πάλι θα έλεγα ότι είναι το πολύ μέτρια. Αυτό δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη βέβαια στο κοινό καθώς και λόγω κρίσης τα budget των ταινιών πέφτουν και η αλήθεια είναι ότι, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Αυτό όμως που με θλίβει περισσότερο από το να δώσω 9 ευρώ και 2 ώρες από τη ζωή μου για δω μια παπαρία, είναι η αντιμετώπιση του κόσμου. Μπείτε στο αθηνόραμα και δείτε τις κριτικές του κοινού. Από τους σχεδόν 500 μέχρι τώρα σχολιαστές, το 65% έχει δώσει από 4 και πάνω. Τραγωδία. Πριν επιχειρηματολογήσω θα ήθελα να προειδοποιήσω τα πιθανά θύματα που θα δούνε την ταινία ότι η πρωταγωνίστρια πεθαίνει στο τέλος… ααααα και ακολουθεί SPOILER ALERT.

-----SPOILER ALERT: είναι μαλακία η ταινία ρεεεεε------

Ελπίζω με το παραπάνω τέχνασμα-καγκουριά να έσωσα μερικούς από το να τη δούνε. Και συνεχίζω: Η μετριότητα στις μέρες μας έχει λάβει διαστάσεις αρρώστιας. Εξαπλώνεται σαν το καρκίνο και σκοτώνει κάθε απόπειρα για κάτι παραπάνω από μια ανεγκέφαλη προσπάθεια να εντυπωσιάσουμε τις μάζες. Και δεν μιλάω μόνο για τις ταινίες. Μουσική, κινηματογράφος, λογοτεχνία και τέχνη γενικότερα, πολιτική και κοινωνική ζωή και κατ’επέκταση και προσωπική ζωή είναι πλέον για τον περισσότερο κόσμο ο ορισμός της μετριότητας. Έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε λίγα και ανούσια και να λέμε και ευχαριστώ. Αλλά ας μη ξεφεύγω από το θέμα.

Ο Μαύρος κύκνος είναι μια μέτρια ταινία, με μια καλή –κατά σημεία- ατμόσφαιρα, σενάριο αδιάφορο, με συμπαθητική ερμηνεία από πλευράς Portman και με ένα δράμα το οποίο μπορεί να απευθυνθεί μόνο σε ανορεκτικά, καταπιεσμένα και αγάμητα κοριτσόπουλα. Παρόλα αυτά έχουμε τους ευαίσθητους, εμετικούς, ανεγκέφαλους ψευτοκουλτουριάρηδες του κώλου που θέλουν να μας πείσουν ότι η ταινία τους άγγιξε (πιθανότατα γιατί μόνο ταινίες τους έχουν αγγίξει εδώ και καιρό). Και εδώ ερωτώ: Τι διάολο σας άγγιξε σε αυτή την ταινία; Το σενάριο συνοψίζεται στα εξής: Μια μπαλαρίνα παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του άσπρου κύκνου στο αριστούργημα ‘λίμνη των κύκνων’, αλλά επειδή έχει γίνει άβουλο κοριτσάκι από τη καταπιεστική μαμά της που την χτενίζει, την πλένει και την σκουπίζει στο χέσιμο ακόμα και στα 20 της, δεν έχει τα κότσια να παίξει σωστά και με συναίσθημα τον ‘μαύρο κύκνο’ που είναι και ο ‘κακός’ του μαραμυθιού και έτσι κινδυνεύει από μια άλλη ναρκομανή και ξεκωλιάρα, τύπου ‘πάρτε με αγόρια, πλάκα έχει’ μπαλαρίνα, που είναι και καλά πιο ‘τρελιάρα’. Επειδή είναι λοιπόν η αγαπημένη μας μπαλαρίνα ευαίσθητη και εδώ που τα λέμε, ψιλομαλάκω, τα ψιλοπαίζει και αρχίζει και έχει παραισθήσεις. Για να μην τα πολυλογούμε γιατί μάλλον σας παίρνει ο ύπνος σιγά σιγά, χορεύει καλά και τους δυο ρόλους γιατί αναδύεται στην πορεία μέσα της ο κακός μαύρος κύκνος...μιλάμε για πολύ νόημα….

Εδώ πολλοί θα πούνε ότι για να καταλάβεις την ταινία πρέπει να μπεις στη θέση του ήρωα και να ζήσεις το δράμα του. Δυστυχώς, εγώ όντως δεν μπορώ να το κάνω αυτό γιατί δεν είμαι εγκεφαλικά ανάπηρος. Πώς να ταυτιστώ με έναν ήρωα που δε σέβομαι; Τι υπάρχει σε αυτό το χαρακτήρα που τραβάει τον κόσμο να δεθεί μαζί του; Η αδυναμία του να αντιταχθεί στη μητέρα-τύραννο; Η αδυναμία του να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο; Η αδυναμία του να παραμείνει προσκολλημένος στην πραγματικότητα; Εδώ η γκόμενα έβλεπε φαντάσματα από τις φοβίες τις. Και όλα αυτά γιατί;;; ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΛΕΤΟ;;;;;;; ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!!!!

Έχω ταυτιστεί με άπειρους ήρωες στη ζωή μου, άλλους δυνατούς, άλλους αδύναμους, άλλους τυχερούς και άλλους άτυχους, κάποιους που είχαν δυσκολίες και τα έβγαλαν πέρα και κάποιους που απέτυχαν. Άλλα όλοι είχαν ένα σκοπό αξιόλογο, ή έζησαν ένα δράμα που ήταν πραγματικά ΔΡΑΜΑ! Το ότι θα χάσω το ρόλο της κεντρικής μπαλαρίνας δεν είναι δράμα, είναι καραμελωμένα αρχίδια με σαντιγί. Είναι αστείο. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Έχουν μάθει οι σινεφίλ παπάρες να μας πουλάνε κάθε ηλιθιότητα ως δράμα άξιο συναισθηματικής επένδυσης. Όλοι εμείς που τα κοροϊδεύουμε αυτά δεν έχουμε συναισθήματα δηλαδή; Επειδή εσύ συγκινείσαι με το παραμικρό σαν αβοήθητη γυναικούλα, πρέπει αυτό να το πούμε συναισθηματισμό; Ή μήπως βλακεία; Έχω ένα δράμα για σένα που φαντάζομαι θα μιλήσει στα βάθη της καρδιά σου:

"Γαλλία του 1782. Η Γαλλική επανάσταση είναι στα σκαρία. Ένα κοριτσάκι της επαρχίας είχε ένα αγαπημένο αρκουδάκι με το οποίο έτριβε το μουνάκι της μέχρι την ευαίσθητη ηλικία των 11. Μετά αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί το πορτατίφ για τρίψιμο με αποτέλεσμα να ερεθιστεί και να πάει στο γιατρό. Εκεί γνώρισε και σοδομίστηκε με τον γυναικολόγο της ο οποίος αποδείχθηκε θετός της πατέρας (και όμως γίνεται) και ο οποίος είχε κλέψει επίτηδες το αρκουδάκι για να την γνωρίσει. Αυτή τον ερωτεύεται αλλά όταν το μαθαίνει πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο μαλακό και τριχωτό αρκουδάκι και στον σκληρό πάπαρο του γιατρού. Ταυτόχρονα θέλει να πάρει μέρος στην επανάσταση και να φοράει στρίνγκους ελεύθερα.Τι θα κάνει;"

Επειδή με πιάνουν λυγμοί από το δράμα θα σταματήσω εδώ την αφήγηση, αλλά σκεφτείτε το…αξίζει Oscar και μάλιστα 5! Όρτσα 5 λοιπον...