Διάβασε πως ξεκίνησαν όλα, στο πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ ...
Σιωπή...σιωπή επικρατούσε παντού στον γεμάτο σκόνη και υγρασία υπόγειο χώρο που καταλάμβανε ο πανάρχαιος ναός-φυλακή, στον οποίο με είχαν κλεισμένο εδώ και τρεις εβδομάδες... Η σιωπή ήταν σιωπή νεκροταφείου, η σιωπή που πηγάζει όταν νεκροί κατοικούν σε αυτό το μέρος...
Τις πρώτες δυο εβδομάδες η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική βέβαια. Ουρλιαχτά πόνου και απαράμιλλης αγωνίας έσκιζαν τη νύχτα και το σκοτάδι, προκαλώντας ρίγη τρόμου στους υπόλοιπους κρατούμενους που περίμεναν φοβισμένοι την σειρά τους. Τα ουρλιαχτά είχαν σταματήσει την τελευταία εβδομάδα, όταν και ο τελευταίος φυλακισμένος κατέρρευσε από την ανελέητα σκληρή μεταχείριση των σαυρανθρώπων.
Τα ερπετά δεν ήταν πολύ φιλόξενα και διόλου ευσυγκίνητα με τους κρατούμενούς τους. Η σωματική και ψυχική βία στην οποία υποβλήθηκα κατά την παραμονή μου εκεί δεν είχε προηγούμενο και σίγουρα θα μπορούσε να λυγίσει και τον πιο αρχιδάτο από τους x-men! αλλά όχι εμένα... Τα βασανιστήρια δεν γινόντουσαν απαραίτητα για κάποιο σκοπό. Εγώ δεν είχα κάτι που ζητούσαν, απλά ήθελαν να καταφέρουν να διαρρήξουν κάθε άμυνα μου και να με ξευτελίσουν πριν με σκοτώσουν. Ήταν καθαρή σαδιστική ευχαρίστηση που πήγαζε από την εγγενή κακία και μισανθρωπιά που έτρεφαν τα σιχαμερά αυτά πλάσματα. Προσπάθησαν πολύ να με σπάσουν, αλλά τα βασανιστήρια τους αποδείχθηκαν ανεπαρκή, αν και μπορώ να πω ότι σε κάποια φάση ήμουν πολύ κοντά στο να τα παρατήσω.
Οι σωματικές δοκιμασίες ξεκίνησαν με το κλασσικό μαστίγιο που όμως δεν πήρα μυρωδιά. Αν θυμάμαι καλά μου ρίξαν πεντακόσια ογδόντα επτά (587) χτυπήματα, πριν το μαστίγιο αρχίσει να ζητά έλεος. Μετά με ρίξανε μέσα σε μια σιδηρά παρθένα την οποία και ξεκώλιασα και δεν είναι παρθένα πια. Έπειτα δοκίμασαν να με σταυρώσουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να αυξήσουν το πόσα γαμωσταυρίδια τους έριχνα την ημέρα. Ύστερα ήρθε το μαρτύριο της σταγόνας. Δοκίμασαν όλες τις σταγόνες πάνω μου. Σταγόνα νερού, αλατόνερου, σταγόνα γάλατος, σταγόνα χυμού πορτοκάλι και άλλα. Και όταν είδαν ότι δεν χαμπαριάζω ξεκίνησαν τα βαριά με σταγόνες από ουίσκι, χλωρίνη, υδροκυάνιο, μέχρι και σταγόνα λάβας βάλανε. Και πάλι, i took no χαμπάρι.
Γενικά τα σωματικά μαρτύρια δεν ήταν κάτι που η φιλντισένια κορμάρα μου δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Τα ψυχολογικά ήταν άλλο θέμα... Με ακινητοποιήσαν μπροστά σε μια τηλεόραση και κρατώντας ανοιχτά τα μάτια μου με ατσάλινα μανταλάκια, μου έβαλαν να βλέπω τα πρωινάδικα όλων των καναλιών από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μέχρι και τα παλιά horror επεισόδια πρωινού καφέ με την Κορομηλά με έβαλαν να παρακολουθήσω. Τι τρίμπαζο θεέ μου... Η ψυχική πίεση αυξανόταν διαρκώς. Μετά τα πρωινά με πηγαίναν σε μια ηχομονωμένη αίθουσα, σαν στούντιο, και στην οποία αναγκαζόμουν να ακούω συνεχώς έναν απαίσιο θόρυβο και αλαλαγμούς βγαλμένους από την κόλαση, όπως Ρουβά, Βίσση, Βανδή, Χατζηγιάννη και ένα σωρό άλλους σιχαμένους ατάλαντους, στα τραγούδια των οποίων το αγνό πνεύμα μου ήταν αμάθητο και εκτεθειμένο, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά πολιτισμικά σοκ. Το σώμα μου το ίδιο δεν το άντεχε και το στομάχι μου πολλάκις απέβαλε κάθε περιεχόμενο του από τις απίστευτες παπαριές που βασάνιζαν τα αυτιά μου. Η ψυχή μου κραύγαζε για έλεος και βοήθεια, αλλά η θέλησή μου ήταν δυνατή και κατάφερα να το ξεπεράσω, έστω και οριακά.
Η αντοχή μου τους είχε ξαφνιάσει. Θα έλεγε κανείς ότι είχαν φτάσει σχεδόν σε απόγνωση, καθώς διαπίστωναν ότι οι μέθοδοι τους δεν ήταν αρκετές για να με λυγίσουν. Είχαν απορήσει με το ποσό αμάσητος είμαι και αυτό τους έκανε να τρελαίνονται και να σκυλιάζουν ακόμα περισσότερο. Και τότε κάναν το λάθος...
Με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο σε σχήμα ιγκλού (σαν βυζί χωρίς ρώγα, για να σας δώσω να καταλάβετε) και με ανάγκασαν να καθίσω σε μια μεταλλική καρέκλα, όπου μου έδεσαν χέρια-πόδια με τις ειδικές χειροπέδες που ήταν ενσωματωμένες σε αυτή. Ταυτόχρονα, μεταλλικά ελάσματα σαν ζώνες περικύκλωσαν το στιβαρό στέρνο μου και έσφιξαν, ώστε να με κολλήσουν πίσω στη πλάτη του καθίσματος. Μόλις ακινητοποιήθηκα παντελώς, ένα κλουβί με χοντρά κάγκελα έπεσε απο το ταβάνι για να με περιβάλλει. Άρχισα να ανησυχώ (αν και χρησιμοποιώ τη λέξη με υπερβολή βέβαια) γιατί δεν είχα συνηθίσει σε τέτοια μέτρα ασφαλείας. Μπροστά μου υπήρχε μόνο ένας τρίποδας στον οποίο έκαιγε μια δυνατή φλόγα που με τα παιχνιδίσματα της φώτιζε το κυκλικό αυτό δωμάτιο. Οι φρουροί μου φύγανε και έμεινα να κοιτάζω την φλόγα και να αναρωτιέμαι τι μου είχαν επιφυλλάξει αυτή τη φορά. Δεν πέρασαν πάνω απο δέκα λεπτά όταν η πόρτα άνοιξε πίσω μου και έτριξε με το χαρακτηριστικό θόρυβο που τρίζουν οι πόρτες στα θρίλερ και οι πρωταγωνιστές την κοιτούν με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας οτι κάποιος πολύ κακός και άσχημος θα μπεί, αλλά τελικά αυτός πετάγεται απο μια μάυρη γωνία πίσω τους που κανένας μαλάκας δεν είχε προλάβει να ελέγξει όταν μπήκαν στο δωμάτιο και σφάζει δυο τρεις. Εγώ φυσικά δεν ασχολήθηκα και χασμουριόμουνα απο τη βαρεμάρα μου. Το ερπετό πέρασε απο δίπλα μου κρατώντας ενα σάκο στο χέρι και έβγαλε ένα τσιρηχτό ήχο κοιτώντας με στα μάτια.
-ΧΧΣΣΣΣΣ. ΕΣΣΣΣΣΥ ΕΙΣΣΣΣΑΙ ΣΣΣΚΛΗΡΡΟ ΚΑΡΥΔΙ ΧΣΣΣΣΣ ΦΧΣΣΣ. ΕΓΩ ΟΜΩΣΣΣ ΘΑΑ ΣΣΣΕ ΣΤΡΩΣΣΣΩΩΩ ΧΧΣΣΣ. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΒΥΣΣΣΣΑΛΕΟΣΣΣ....
-Ρε φίλε, σείρε γαμήσου να δεις άσπρη μέρα, του απάντησα πολύ εύστοχα.
-ΧΣΣΣ ΤΟΛΜΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΧΣΦΦΧΣΣΣ. ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!
Και με αυτά τα λόγια έβαλε το χέρι μέσα στη τζάντα και τράβηξε δυο απο τα CD μου που κρατούσαν ομήρους...Κοκκάλωσα. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και κρύος ιδρώτας έτρεξε σε διάφορα μέρη του κορμιού μου, κάποια απο αυτά απόκρυφα.
-ΞΞΣΣΣΑΦΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΌΣΣΣΟ ΜΑΓΚΕΣΣΣ ΕΕ;
Έφερε τα δυο CD δίπλα στη φλόγα και κατάφερα να δω ποια ήταν. Helloween, Keeper of the seven keys II και Iron Maiden Seventh son of a Seventh Son. Και τα δυο συλλεκτικές εκδόσεις δυο δίσκων, που είχαν αφήσει ιστορία. Δυο διαμάντια της τέχνης και του ανθρώπινου πνεύματος γενικότερα. Ζωντανές αποδείξεις οτι, η μουσική είναι η κορωνίδα των τεχνών και οτι η ανθρώπινη έμπνευση αγγίζει τις ψυχές σε τέτοιο βάθος, που τις χαράζει ανεξίτηλα. Πράγματα για τα οποία θα έδινα και τη ζωή μου... Πριν προλάβω να αρθρώσω κουβέντα, το σιχαμερό αυτό διαβολόσπερμα, με μια απότομη κίνηση πέταξε και τα δυο CD στον τρίποδα με τη φωτιά και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.
Ένιωσα μια τελευταία ανάσα να φεύγει απο το στόμα μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τα πάντα έγιναν θολά απο τα δάκρυα που πλυμμήρισαν τα μάτια μου. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε και το μόνο που άκουγα ήταν ο παραπονεμένος ήχος που έβγαζε το πλαστικό καθώς παραδινόταν και έλιωνε στις φλόγες. Προς στιγμή νόμιζα πως άκουσα τον Kiske να τραγουδάει το Save Us, απο τον δίσκο που εκείνη τη στιγμή τσουρουφλιζόταν για να ικανοποιήσει την σαδιστική ανάγκη του ανίερου μιάσματος που στεκόταν μπροστά μου. Η στιγμή κράτησε αιώνες. Τότε, μόλις τα πάντα ησύχασαν και οι φλόγες καταβρόχθισαν τα πάντα, άκουσα το πρώτο ΜΠΟΥΜ... και μετά δεύτερο...ΜΠΟΥΜ...και τρίτο και τέταρτο...ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ. Η καρδιά μου είχε αρχίσει να ξαναχτυπά, αλλά αυτή τη φορά λυσαλλέα. Αίμα κύλισε πάλι στις φλέβες. Αίμα αποφασισμένο για εκδίκηση και τιμωρία. Αίμαι διψασμένο για αίμα... Είχα ανεχτεί αρκετά!
Τα κόκκινα πλέον μάτια μου γούρλωσαν και γεμάτα οργή κοίταξαν τον εχθρό.Το βλέμμα μου ήταν τόσο ποτισμένο με μίσος, που η σαρωτική δυναμή του έκανε το ερπετό να ουρλιάξει απο πόνο και να πέσει μετά νεκρός, με τον τρίποδα χωμένο στο κώλο του (αυτό, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγινε). Σηκώθηκα με μια κίνηση όρθιος, σπάζοντας σε τρισεκατομμύρια θρύψαλα τα μεταλλικά δεσμά μου και έριξα ένα κουτουλίδι στα κάγκελα του κλουβιού και τα εξαύλωσα απο τη μανία μου. Έτρεξα και σήκωσα το σάκο με τα CD και πέρασα τη ζώνη που είχε στον ώμο. Δεν θα τα άφηνα ποτέ ξανά. Άνοιξα την πόρτα και κοίταξα τον ελαφρά φωτισμένο διάδρομο που απλωνόταν μπροστά μου. Τέσσερις φρουροί στεκόντουσαν λίγο πιο πέρα και συζητούσαν κάτι ψιθυριστά σχηματίζοντας ένα μικρό πηγαδάκι. Πήδηξα με δύναμη στον αέρα έκανα το σώμα μου σβούρα και καθώς περιστρεφόμουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η τριβή με τον αέρα προκάλεσε ανάφλεξη στα ρούχα μου. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο του μικρού κύκλου που είχαν σχηματίσει και όταν βρέθηκα ακριβώς ανάμεσά τους, πριν όμως προσγειωθώ, τεντώθηκα με δύναμη, σχηματίζοντας ένα πύρινο Χ που κατακεραύνωσε τους άμοιρους φιδανθρώπους, καθώς δυο πύρινα μπουκετίδια και δυο πύρινες πατούσες βρήκαν το δρόμο τους προς τις απερίγραπτα κακάσχημες σκατόφατσες τους. Τα κεφάλια αποκολλήθηκαν από τα σώματα και τέσσερις πίδακες αίματος ξεπήδησαν από τους λαιμούς τους, σβήνοντας ευτυχώς τις φλόγες από τα ρούχα μου. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά είχαν καταστραφεί και τώρα ήμουν μόνο με ένα μισοξεσκισμένο παντελόνι. Το μεταξωτό πουκάμισο που είχα φορέσει είχε καεί ολοσχερώς, αφήνοντας το ονειρεμένα σμιλεμένο σώμα μου εκτεθειμένο στο συντριβάνι αίματος που πλημμύριζε το γύρω χώρο. Έγινα κατακόκκινος, όμως δεν με πείραξε.
Συνέχισα τον διάδρομο μέχρι που βρήκα ένα δωμάτιο το οποίο ήταν προφανώς η κουζίνα και βρώμαγε κουνουπίδι. Ήταν άδειο και δεν είχε να πάρω κάτι σαν όπλο και έτσι πήρα μόνο κάτι ξύλινες οδοντογλυφίδες. Βγαίνοντας από την κουζίνα βρέθηκα σε ένα από τα μεγάλα πλατώματα που είχα συναντήσει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο τρισάθλιο αυτό μέρος. Οι γέφυρες που ένωναν τα υπόλοιπα πλατώματα ήταν γεμάτες με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ερπετά, που παρακολουθούσαν με προσήλωση μια γιγαντοοθόνη κρεμασμένη από τον ένα τοίχο, που έλεγε τα νέα των 8.30 και εκείνη την στιγμή παρουσίαζε τα σοβαρά προβλήατα της ευρωζώνης και της οικονομικής κατάστασης γενικότερα. Οι σαύρες φαινόντουσαν ευχαριστημένες και συζητούσαν αναμετάξυτων σε πολύ ευχάριστο κλίμα. Ήμουν από πίσω τους και δεν με πήραν χαμπάρι. Από τις λίγες φράσεις που έφτασαν στα αυτιά μου, αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό των φιδιών. Ήθελαν να γονατίσουν τις οικονομίες του κόσμου για να αναδείξουν εκείνοι μετά δικές τους, βασισμένες σε δικά τους πρότυπα και ελέγχους. Ήθελαν να κάνουν κουμάντο, να κυριαρχήσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Και το κατάφερναν...
Τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί τώρα τους είχα ανακαλύψει... Δεν ξέρω αν υπήρχαν και άλλοι πυρήνες και κρησφύγετα τους ανά τον κόσμο, αλλά το ελληνικό ήταν πλέον στο έλεος μου... Κάναν το λάθος να ανοίξουν τα χαρτιά τους μπροστά μου, υπολογίζοντας στην δύναμή τους, αλλά δεν σκέφτηκαν την δικιά μου. Με υποτίμησαν και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους. Και το πιο σημαντικό από όλα.....έκαψαν δυο CD μου... Δεν θα υπήρχε έλεος και σωτηρία. Πριν το συμβάν με τα CD, σκεφτόμουνα να τους συγχωρήσω και να σεβαστώ για άλλη μια φορά την έννοια της δικαιοσύνης και της αξίας της ζωής. Κάποια πράγματα όμως δεν αξίζουν σε όλους...και τα φίδια χάσανε το δικαίωμά τους να ζουν, τη στιγμή που η φλόγα άγγιξε το Keeper και το Seventh Son....
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου καθώς η αβάσταχτη αυτή εικόνα πέρασε πάλι από το μυαλό μου. Όχι πια δάκρυα. Όχι για μένα τουλάχιστον. Ήρθε η ώρα να κλάψουν οι μανούλες τους. Ένιωσα την καρδιά μου να επιταχύνει, καθώς η αδρεναλίνη ξεχυνόταν στο αίμα μου σαν χείμαρρος, γεμίζοντας ενέργεια και ένταση τα πάντα μέσα μου. Πήρα μια βαθειά ανάσα και φώναξα με όλη μου τη δύναμη για να τραβήξω την προσοχή τους:
"Πουυυύτσαααααα!!!!"
Όταν όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μου, έσκασα σατανικό χαμόγελο και βγάζοντας την πρώτη οδοντογλυφίδα από το κουτάκι, όρμηξα μπροστά! Πριν ακόμα φτάσω το πρώτο κύμα εχθρών, η οδοντογλυφίδα είχε εκτοξευθεί με υπεράνθρωπη δύναμη και είχε διαπεράσει δέκα σώματα, πριν καρφωθεί και σπάσει στον γρανιτένιο τοίχο της σπηλιάς (κάποιοι θα σκεφτούν "καλά και πόσο θανατηφόρα μπορεί να είναι μια οδοντογλυφίδα;" Καθόλου είναι η αλήθεια, αν δεν ξέρεις να την χειριστείς. Αν όμως η οδοντογλυφίδα εκτός από την μεγάλη της ταχύτητα, περιστρέφεται κιόλας -όπως οι σφαίρες-, κάνει απίστευτη ζημιά. Για παράδειγμα οι τρύπες που άφησε η δικιά μου διαπερνώντας τα φίδια, είχαν διάμετρο μεγαλύτερη από κουβά σφουγγαρίσματος!). Ταυτόχρονα, δυο άλλες οδοντογλυφίδες είχαν εμφανιστεί ακαριαία στα χέρια μου και άνοιγαν τρύπες αριστερά και δεξιά σε καίρια σημεία, αφήνοντας τους σαυρανθρώπους, τραυματίες, παράλυτους, ή και νεκρούς στο πέρασμά μου. Κατά δεκάδες πέφταν τα κουφάρια των ερπετών, παρόλη την σαρωτική πλειοψηφία τους. Μπουκέτα, κλοτσίδια, οδοντογλυφιές και θανατηφόρα βλέμματα τα όπλα μου, που έσπερναν θάνατο και πανικό στα βρωμερά αυτά πλάσματα. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας έρεαν άφθονα από τα σώματα των εχθρών στην προσπάθειά τους να με σταματήσουν, αλλά ήταν μάταιο. Φιδίσια χέρια, δάχτυλα, πόδια, ουρές και κεφάλια εκσφενδονίζονταν προς κάθε κατεύθυνση, καθώς πλέον είχα μετατραπεί σε μια μηχανή αλέσματος και τα ερπετά ήταν ο κιμάς μου. Το αίμα κόχλαζε καθώς έπεφτε απο τα πλατώματα στην καυτή λάβα από κάτω, όμως ο αριθμός των ερπετών δεν έμοιαζε να μειώνεται. Έσφαζα επί 10 λεπτά συνεχόμενα, αφού σε κάποια φάση έσκασε και achievement "The Butcher with the Toothpick - 100.000 kills". Παρόλα αυτά Οι ορδές συνέχιζαν να έρχονται ακάθεχτες για να μην πω ενισχυμένες αριθμητικά. Από κάθε βρωμερή τρύπα της απέραντης σπηλιάς, δυο ερπετά ερχόντουσαν στη μάχη για κάθε έναν σκατομούρη που έστελνα στην κόλαση!
Μετά από είκοσι λεπτά ασταμάτητης μάχης, είχα φτάσει στο κεντρικό πλάτωμα και ήμουν ακόμα περικυκλωμένος από χιλιάδες αντιπάλους, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα μεγάλο GONG! και τα φίδια ξαφνικά άρχισαν να απομακρύνονται από μένα αφήνοντας με μόνο μου στο κέντρο του πλατώματος. Λουσμένος στο αίμα απόρησα, αλλά καλωσόρισα το διάλειμμα για να φάω ένα kit-kat. Απο τα μεγάφωνα ακούστηκε: "Εξοντώστε τον δαίμονα ΤΩΡΑ! Να βγουν έξω οι Εξολοθρευτές"...
Με τα λόγια αυτά, τα κεντρικά κτήρια στο κάθε πλάτωμα άνοιξαν στη μέση και από μέσα εμφανίστηκαν τρία τεράστια ρομπότ που άρχισαν να κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος μου! Τα μηχανικά αυτά πλάσματα, έφταναν τα έξι μέτρα ύψος το καθένα και είχαν την ανατομία των δημιουργών τους. Τα κόκκινα led στα μάτια τους πρόδιδαν την ψυχρή αποφασιστικότητα της μηχανής που εκτελεί το σκοπό της, ενώ οι μεγάλες θανατηφόρες ουρές που τελείωναν σε ένα άκρως κοφτερό χαντζάρι, προμήνυαν μόνο προβλήματα Όλα κρατούσαν από ένα μεγάλο μεταλλικό διπλο-πέλεκυ που γυάλιζε τώρα καθώς πλησίαζαν το κεντρικό πλάτωμα. Δε μάσησα ούτε τώρα... Ξεκίνησα να τρέχω προς το πλησιέστερο από αυτά. Βλέποντας με να πλησιάζω, η θανατηφόρα ουρά υψώθηκε και άρχισε να ρίχνει ακτίνες laser κατά πάνω μου. Τι Κομανέτσι και μαλακίες....Η μαεστρία με την οποία απέφευγα τις ακτίνες και η πλαστικότητα των κινήσεων μου, ήταν τόσο artistic, που οι φιδάνθρωποι που παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι, άρχισαν να χειροκροτούνε σε κάποια φάση... Ακόμα πιο κοντά στο ρομπότ τώρα, αυτό σήκωσε τον πέλεκυ αλλά πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση βρέθηκα με ένα σάλτο στο κεφάλι του. Άρπαξα τη τσεκούρα από τα χέρια του και με μια κίνηση την έσπασα στη μέση για να βολεύει για τα μέτρα μου, και την κατέβασα με δύναμη. Η πορεία της λεπίδας ήταν ένα τέλειο ημικύκλιο που κατέληξε εκεί που θα βρισκόντουσαν τα γεννητικά του όργανα, αν είχε καθόλου. Παραπάτησε και πηδώντας μπροστά του ακριβώς, με μια μονοκόμματη κίνηση το αποκεφάλισα. Γύρισα να τσεκάρω την κατάσταση και είδα ότι το δεύτερο από αυτά είχε πλησιάσει μαζί με το τρίτο σε απόσταση αναπνοής. Πολλά laser πάλι, και άλλα χειροκροτήματα από το κοινό. Αυτή τη φορά ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Σημάδεψα προσεκτικά και έριξα το τσεκούρι προς το ρομπότ αχρηστεύοντας το δεξί του πόδι. Καθώς αυτό γονάτισε, πήδηξα και του έσκασα ένα κουτουλίδι στο δόξα πατρί, βουλιάζοντας το μέταλλο και προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στα εγκεφαλικά του κυκλώματα. Μέσα από τα συντρίμμια του κεφαλιού είδα πάνω σε ένα τσιπάκι το "Intel i-gamis 108 inside" και το συγκράτησα σαν πληροφορία. Γυρνώντας απότομα έσκυψα απότομα καθώς το κοφτερό λεπίδι του τρίτου ρομπότ έκοψε τα μαλλιά μου και παραλίγο να με αποκεφαλίσει. "Ε όχι να μου χαλάσεις και το χτένισμα ρε γαμημένο!" σκέφτηκα, το οποίο τρεις εβδομάδες τώρα, είχε τέλειο κράτημα παρόλα τα βασανιστήρια. Όρμηξα και το άρπαξα απο την ουρά. Ταυτόχρονα τα ερπετά άρχιζαν πάλι να πλησιάζουν οπότε και γύρισα την ουρά προς το μέρος τους. Βρήκα ένα κουμπί κάτω από την κωλοτρυπίδα του ρομπότ και το πάτησα. Η εκτυφλωτική δέσμη έστειλε θάνατο σε δεκάδες εχθρούς. Ανήμπορο το ρομπότ να αντισταθεί στην απίστευτη δύναμη μου, στεκόταν στα τέσσερα και με βοηθούσε στην εξολόθρευση των μισητών φιδιών. Όμως τα φίδια δεν είχαν τελειωμό. Φαινόντουσαν να είναι άπειρα. Τότε μου ήρθε η ιδέα.....
Κοίταξα την πυρακτωμένη θάλασσα από κάτω, που είχε γίνει ακόμα πιο κόκκινη από τους τόνους αίμα που καταβρόχθιζε. Και παρατώντας το ρομπότ, αποκόλλησα την συσκευή laser και πήδηξα μέσα....Λίγο πριν αγγίξω την επιφάνεια, το πανίσχυρο βλέμμα μου εστίασε πάνω στη λάβα και καθώς εκείνη λάκισε μπροστά μου, παραμέριζε από όπου περνούσα και άρχιζα να κατευθύνομαι με ταχύτητα προς το εσωτερικό της Γης... Μετά από μισή ώρα ασταμάτητης πτώσης, προσγειώθηκα σε σκληρό έδαφος. Το δολοφονικό μου βλέμμα κατάφερνε να κρατάει τη λάβα και τη ζέστη μακριά, όμως έπρεπε να βιαστώ... Άνοιξα το laser στο φουλ και άρχιζα να πυροβολώ την λάβα γύρω μου. Απανωτές εκρήξεις και αλυσιδωτές αντιδράσεις άρχιζαν να συμβαίνουν γύρω μου και ήξερα ότι το κόλπο είχε πετύχει. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις θα ξεκινούσαν από εδώ, αλλά θα κατέληγαν στην επιφάνεια, οδηγώντας σε μια τεράστια έκρηξη που θα καταβρόχθιζε όλη την υπόγεια φιδούπολη. Ο βράχος στον οποίο στεκόμουν άρχισε να κουνιέται και τελικά άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα προς τα πάνω. Πέντε λεπτά μετά, κινούμουν με απίστευτη ταχύτητα καθώς η έκρηξη είχε ξεκινήσει να απλώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Δέκα επιπλέον λεπτά μετά, περνούσα μέσα από την πόλη, όπου απανωτές εκρήξεις γκρέμιζαν τα οικοδομήματα και καταπόντιζαν χιλιάδες ερπετά στην θανατηφόρα μάζα λιωμένων υλικών. Φτάνοντας στην οροφή , έριξα ένα μπουκέτο στο ταβάνι και το φως του Ήλιου πλυμμήρισε τα πάντα και για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου -ασυνήθιστα τον τελευταίο καιρό στο φως- έτσουξαν, αλλά με μια δολοφονική ματιά μου, ο Ήλιος χαμήλωσε ένταση και ήμουν πάλι οκ. Ο βράχος ταξίδεψε ψηλά και καθώς κοιτούσα κάτω, είδα την πόλη να την καταπίνει η λάβα και ένα κύμα αγαλλίασης πλημμύρισε τη καρδιά μου. Όλα είχαν τελειώσει επιτέλους...
Πήδηξα σε ένα περαστικό αεροπλάνο και με άφησε στο Ελ. Βενιζέλος. Γύρισα σπίτι λαχανιασμένος και σήκωσα το τηλέφωνο. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει την αλήθεια. Η επανάσταση απέναντι στη συνωμοσία είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και τώρα θα το μάθαινε όλη η υφήλιος. Τα ερπετά θα δυσκολευόντουσαν πλέον να κρατήσουν την κυριαρχία τους. Και όπου υπήρχε αντίσταση, θα ήμουν εκεί να βοηθήσω.
Αυτά λοιπόν έγιναν αγαπητό μου ημερολόγιο. Εδώ θα σταματήσω να γράφω, γιατί είναι το μνημόσυνο για τα δυο εκλίποντα CD που έδωσαν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας και της δικαιοσύνης...
Αλλά να θυμάστε πάντα....Have no fear, Alza is here...
Σιωπή...σιωπή επικρατούσε παντού στον γεμάτο σκόνη και υγρασία υπόγειο χώρο που καταλάμβανε ο πανάρχαιος ναός-φυλακή, στον οποίο με είχαν κλεισμένο εδώ και τρεις εβδομάδες... Η σιωπή ήταν σιωπή νεκροταφείου, η σιωπή που πηγάζει όταν νεκροί κατοικούν σε αυτό το μέρος...
Τις πρώτες δυο εβδομάδες η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική βέβαια. Ουρλιαχτά πόνου και απαράμιλλης αγωνίας έσκιζαν τη νύχτα και το σκοτάδι, προκαλώντας ρίγη τρόμου στους υπόλοιπους κρατούμενους που περίμεναν φοβισμένοι την σειρά τους. Τα ουρλιαχτά είχαν σταματήσει την τελευταία εβδομάδα, όταν και ο τελευταίος φυλακισμένος κατέρρευσε από την ανελέητα σκληρή μεταχείριση των σαυρανθρώπων.
Τα ερπετά δεν ήταν πολύ φιλόξενα και διόλου ευσυγκίνητα με τους κρατούμενούς τους. Η σωματική και ψυχική βία στην οποία υποβλήθηκα κατά την παραμονή μου εκεί δεν είχε προηγούμενο και σίγουρα θα μπορούσε να λυγίσει και τον πιο αρχιδάτο από τους x-men! αλλά όχι εμένα... Τα βασανιστήρια δεν γινόντουσαν απαραίτητα για κάποιο σκοπό. Εγώ δεν είχα κάτι που ζητούσαν, απλά ήθελαν να καταφέρουν να διαρρήξουν κάθε άμυνα μου και να με ξευτελίσουν πριν με σκοτώσουν. Ήταν καθαρή σαδιστική ευχαρίστηση που πήγαζε από την εγγενή κακία και μισανθρωπιά που έτρεφαν τα σιχαμερά αυτά πλάσματα. Προσπάθησαν πολύ να με σπάσουν, αλλά τα βασανιστήρια τους αποδείχθηκαν ανεπαρκή, αν και μπορώ να πω ότι σε κάποια φάση ήμουν πολύ κοντά στο να τα παρατήσω.
Οι σωματικές δοκιμασίες ξεκίνησαν με το κλασσικό μαστίγιο που όμως δεν πήρα μυρωδιά. Αν θυμάμαι καλά μου ρίξαν πεντακόσια ογδόντα επτά (587) χτυπήματα, πριν το μαστίγιο αρχίσει να ζητά έλεος. Μετά με ρίξανε μέσα σε μια σιδηρά παρθένα την οποία και ξεκώλιασα και δεν είναι παρθένα πια. Έπειτα δοκίμασαν να με σταυρώσουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να αυξήσουν το πόσα γαμωσταυρίδια τους έριχνα την ημέρα. Ύστερα ήρθε το μαρτύριο της σταγόνας. Δοκίμασαν όλες τις σταγόνες πάνω μου. Σταγόνα νερού, αλατόνερου, σταγόνα γάλατος, σταγόνα χυμού πορτοκάλι και άλλα. Και όταν είδαν ότι δεν χαμπαριάζω ξεκίνησαν τα βαριά με σταγόνες από ουίσκι, χλωρίνη, υδροκυάνιο, μέχρι και σταγόνα λάβας βάλανε. Και πάλι, i took no χαμπάρι.
Γενικά τα σωματικά μαρτύρια δεν ήταν κάτι που η φιλντισένια κορμάρα μου δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Τα ψυχολογικά ήταν άλλο θέμα... Με ακινητοποιήσαν μπροστά σε μια τηλεόραση και κρατώντας ανοιχτά τα μάτια μου με ατσάλινα μανταλάκια, μου έβαλαν να βλέπω τα πρωινάδικα όλων των καναλιών από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μέχρι και τα παλιά horror επεισόδια πρωινού καφέ με την Κορομηλά με έβαλαν να παρακολουθήσω. Τι τρίμπαζο θεέ μου... Η ψυχική πίεση αυξανόταν διαρκώς. Μετά τα πρωινά με πηγαίναν σε μια ηχομονωμένη αίθουσα, σαν στούντιο, και στην οποία αναγκαζόμουν να ακούω συνεχώς έναν απαίσιο θόρυβο και αλαλαγμούς βγαλμένους από την κόλαση, όπως Ρουβά, Βίσση, Βανδή, Χατζηγιάννη και ένα σωρό άλλους σιχαμένους ατάλαντους, στα τραγούδια των οποίων το αγνό πνεύμα μου ήταν αμάθητο και εκτεθειμένο, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά πολιτισμικά σοκ. Το σώμα μου το ίδιο δεν το άντεχε και το στομάχι μου πολλάκις απέβαλε κάθε περιεχόμενο του από τις απίστευτες παπαριές που βασάνιζαν τα αυτιά μου. Η ψυχή μου κραύγαζε για έλεος και βοήθεια, αλλά η θέλησή μου ήταν δυνατή και κατάφερα να το ξεπεράσω, έστω και οριακά.
Η αντοχή μου τους είχε ξαφνιάσει. Θα έλεγε κανείς ότι είχαν φτάσει σχεδόν σε απόγνωση, καθώς διαπίστωναν ότι οι μέθοδοι τους δεν ήταν αρκετές για να με λυγίσουν. Είχαν απορήσει με το ποσό αμάσητος είμαι και αυτό τους έκανε να τρελαίνονται και να σκυλιάζουν ακόμα περισσότερο. Και τότε κάναν το λάθος...
Με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο σε σχήμα ιγκλού (σαν βυζί χωρίς ρώγα, για να σας δώσω να καταλάβετε) και με ανάγκασαν να καθίσω σε μια μεταλλική καρέκλα, όπου μου έδεσαν χέρια-πόδια με τις ειδικές χειροπέδες που ήταν ενσωματωμένες σε αυτή. Ταυτόχρονα, μεταλλικά ελάσματα σαν ζώνες περικύκλωσαν το στιβαρό στέρνο μου και έσφιξαν, ώστε να με κολλήσουν πίσω στη πλάτη του καθίσματος. Μόλις ακινητοποιήθηκα παντελώς, ένα κλουβί με χοντρά κάγκελα έπεσε απο το ταβάνι για να με περιβάλλει. Άρχισα να ανησυχώ (αν και χρησιμοποιώ τη λέξη με υπερβολή βέβαια) γιατί δεν είχα συνηθίσει σε τέτοια μέτρα ασφαλείας. Μπροστά μου υπήρχε μόνο ένας τρίποδας στον οποίο έκαιγε μια δυνατή φλόγα που με τα παιχνιδίσματα της φώτιζε το κυκλικό αυτό δωμάτιο. Οι φρουροί μου φύγανε και έμεινα να κοιτάζω την φλόγα και να αναρωτιέμαι τι μου είχαν επιφυλλάξει αυτή τη φορά. Δεν πέρασαν πάνω απο δέκα λεπτά όταν η πόρτα άνοιξε πίσω μου και έτριξε με το χαρακτηριστικό θόρυβο που τρίζουν οι πόρτες στα θρίλερ και οι πρωταγωνιστές την κοιτούν με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας οτι κάποιος πολύ κακός και άσχημος θα μπεί, αλλά τελικά αυτός πετάγεται απο μια μάυρη γωνία πίσω τους που κανένας μαλάκας δεν είχε προλάβει να ελέγξει όταν μπήκαν στο δωμάτιο και σφάζει δυο τρεις. Εγώ φυσικά δεν ασχολήθηκα και χασμουριόμουνα απο τη βαρεμάρα μου. Το ερπετό πέρασε απο δίπλα μου κρατώντας ενα σάκο στο χέρι και έβγαλε ένα τσιρηχτό ήχο κοιτώντας με στα μάτια.
-ΧΧΣΣΣΣΣ. ΕΣΣΣΣΣΥ ΕΙΣΣΣΣΑΙ ΣΣΣΚΛΗΡΡΟ ΚΑΡΥΔΙ ΧΣΣΣΣΣ ΦΧΣΣΣ. ΕΓΩ ΟΜΩΣΣΣ ΘΑΑ ΣΣΣΕ ΣΤΡΩΣΣΣΩΩΩ ΧΧΣΣΣ. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΒΥΣΣΣΣΑΛΕΟΣΣΣ....
-Ρε φίλε, σείρε γαμήσου να δεις άσπρη μέρα, του απάντησα πολύ εύστοχα.
-ΧΣΣΣ ΤΟΛΜΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΧΣΦΦΧΣΣΣ. ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!
Και με αυτά τα λόγια έβαλε το χέρι μέσα στη τζάντα και τράβηξε δυο απο τα CD μου που κρατούσαν ομήρους...Κοκκάλωσα. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και κρύος ιδρώτας έτρεξε σε διάφορα μέρη του κορμιού μου, κάποια απο αυτά απόκρυφα.
-ΞΞΣΣΣΑΦΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΌΣΣΣΟ ΜΑΓΚΕΣΣΣ ΕΕ;
Έφερε τα δυο CD δίπλα στη φλόγα και κατάφερα να δω ποια ήταν. Helloween, Keeper of the seven keys II και Iron Maiden Seventh son of a Seventh Son. Και τα δυο συλλεκτικές εκδόσεις δυο δίσκων, που είχαν αφήσει ιστορία. Δυο διαμάντια της τέχνης και του ανθρώπινου πνεύματος γενικότερα. Ζωντανές αποδείξεις οτι, η μουσική είναι η κορωνίδα των τεχνών και οτι η ανθρώπινη έμπνευση αγγίζει τις ψυχές σε τέτοιο βάθος, που τις χαράζει ανεξίτηλα. Πράγματα για τα οποία θα έδινα και τη ζωή μου... Πριν προλάβω να αρθρώσω κουβέντα, το σιχαμερό αυτό διαβολόσπερμα, με μια απότομη κίνηση πέταξε και τα δυο CD στον τρίποδα με τη φωτιά και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.
Ένιωσα μια τελευταία ανάσα να φεύγει απο το στόμα μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τα πάντα έγιναν θολά απο τα δάκρυα που πλυμμήρισαν τα μάτια μου. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε και το μόνο που άκουγα ήταν ο παραπονεμένος ήχος που έβγαζε το πλαστικό καθώς παραδινόταν και έλιωνε στις φλόγες. Προς στιγμή νόμιζα πως άκουσα τον Kiske να τραγουδάει το Save Us, απο τον δίσκο που εκείνη τη στιγμή τσουρουφλιζόταν για να ικανοποιήσει την σαδιστική ανάγκη του ανίερου μιάσματος που στεκόταν μπροστά μου. Η στιγμή κράτησε αιώνες. Τότε, μόλις τα πάντα ησύχασαν και οι φλόγες καταβρόχθισαν τα πάντα, άκουσα το πρώτο ΜΠΟΥΜ... και μετά δεύτερο...ΜΠΟΥΜ...και τρίτο και τέταρτο...ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ. Η καρδιά μου είχε αρχίσει να ξαναχτυπά, αλλά αυτή τη φορά λυσαλλέα. Αίμα κύλισε πάλι στις φλέβες. Αίμα αποφασισμένο για εκδίκηση και τιμωρία. Αίμαι διψασμένο για αίμα... Είχα ανεχτεί αρκετά!
Τα κόκκινα πλέον μάτια μου γούρλωσαν και γεμάτα οργή κοίταξαν τον εχθρό.Το βλέμμα μου ήταν τόσο ποτισμένο με μίσος, που η σαρωτική δυναμή του έκανε το ερπετό να ουρλιάξει απο πόνο και να πέσει μετά νεκρός, με τον τρίποδα χωμένο στο κώλο του (αυτό, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγινε). Σηκώθηκα με μια κίνηση όρθιος, σπάζοντας σε τρισεκατομμύρια θρύψαλα τα μεταλλικά δεσμά μου και έριξα ένα κουτουλίδι στα κάγκελα του κλουβιού και τα εξαύλωσα απο τη μανία μου. Έτρεξα και σήκωσα το σάκο με τα CD και πέρασα τη ζώνη που είχε στον ώμο. Δεν θα τα άφηνα ποτέ ξανά. Άνοιξα την πόρτα και κοίταξα τον ελαφρά φωτισμένο διάδρομο που απλωνόταν μπροστά μου. Τέσσερις φρουροί στεκόντουσαν λίγο πιο πέρα και συζητούσαν κάτι ψιθυριστά σχηματίζοντας ένα μικρό πηγαδάκι. Πήδηξα με δύναμη στον αέρα έκανα το σώμα μου σβούρα και καθώς περιστρεφόμουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η τριβή με τον αέρα προκάλεσε ανάφλεξη στα ρούχα μου. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο του μικρού κύκλου που είχαν σχηματίσει και όταν βρέθηκα ακριβώς ανάμεσά τους, πριν όμως προσγειωθώ, τεντώθηκα με δύναμη, σχηματίζοντας ένα πύρινο Χ που κατακεραύνωσε τους άμοιρους φιδανθρώπους, καθώς δυο πύρινα μπουκετίδια και δυο πύρινες πατούσες βρήκαν το δρόμο τους προς τις απερίγραπτα κακάσχημες σκατόφατσες τους. Τα κεφάλια αποκολλήθηκαν από τα σώματα και τέσσερις πίδακες αίματος ξεπήδησαν από τους λαιμούς τους, σβήνοντας ευτυχώς τις φλόγες από τα ρούχα μου. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά είχαν καταστραφεί και τώρα ήμουν μόνο με ένα μισοξεσκισμένο παντελόνι. Το μεταξωτό πουκάμισο που είχα φορέσει είχε καεί ολοσχερώς, αφήνοντας το ονειρεμένα σμιλεμένο σώμα μου εκτεθειμένο στο συντριβάνι αίματος που πλημμύριζε το γύρω χώρο. Έγινα κατακόκκινος, όμως δεν με πείραξε.
Συνέχισα τον διάδρομο μέχρι που βρήκα ένα δωμάτιο το οποίο ήταν προφανώς η κουζίνα και βρώμαγε κουνουπίδι. Ήταν άδειο και δεν είχε να πάρω κάτι σαν όπλο και έτσι πήρα μόνο κάτι ξύλινες οδοντογλυφίδες. Βγαίνοντας από την κουζίνα βρέθηκα σε ένα από τα μεγάλα πλατώματα που είχα συναντήσει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο τρισάθλιο αυτό μέρος. Οι γέφυρες που ένωναν τα υπόλοιπα πλατώματα ήταν γεμάτες με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ερπετά, που παρακολουθούσαν με προσήλωση μια γιγαντοοθόνη κρεμασμένη από τον ένα τοίχο, που έλεγε τα νέα των 8.30 και εκείνη την στιγμή παρουσίαζε τα σοβαρά προβλήατα της ευρωζώνης και της οικονομικής κατάστασης γενικότερα. Οι σαύρες φαινόντουσαν ευχαριστημένες και συζητούσαν αναμετάξυτων σε πολύ ευχάριστο κλίμα. Ήμουν από πίσω τους και δεν με πήραν χαμπάρι. Από τις λίγες φράσεις που έφτασαν στα αυτιά μου, αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό των φιδιών. Ήθελαν να γονατίσουν τις οικονομίες του κόσμου για να αναδείξουν εκείνοι μετά δικές τους, βασισμένες σε δικά τους πρότυπα και ελέγχους. Ήθελαν να κάνουν κουμάντο, να κυριαρχήσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Και το κατάφερναν...
Τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί τώρα τους είχα ανακαλύψει... Δεν ξέρω αν υπήρχαν και άλλοι πυρήνες και κρησφύγετα τους ανά τον κόσμο, αλλά το ελληνικό ήταν πλέον στο έλεος μου... Κάναν το λάθος να ανοίξουν τα χαρτιά τους μπροστά μου, υπολογίζοντας στην δύναμή τους, αλλά δεν σκέφτηκαν την δικιά μου. Με υποτίμησαν και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους. Και το πιο σημαντικό από όλα.....έκαψαν δυο CD μου... Δεν θα υπήρχε έλεος και σωτηρία. Πριν το συμβάν με τα CD, σκεφτόμουνα να τους συγχωρήσω και να σεβαστώ για άλλη μια φορά την έννοια της δικαιοσύνης και της αξίας της ζωής. Κάποια πράγματα όμως δεν αξίζουν σε όλους...και τα φίδια χάσανε το δικαίωμά τους να ζουν, τη στιγμή που η φλόγα άγγιξε το Keeper και το Seventh Son....
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου καθώς η αβάσταχτη αυτή εικόνα πέρασε πάλι από το μυαλό μου. Όχι πια δάκρυα. Όχι για μένα τουλάχιστον. Ήρθε η ώρα να κλάψουν οι μανούλες τους. Ένιωσα την καρδιά μου να επιταχύνει, καθώς η αδρεναλίνη ξεχυνόταν στο αίμα μου σαν χείμαρρος, γεμίζοντας ενέργεια και ένταση τα πάντα μέσα μου. Πήρα μια βαθειά ανάσα και φώναξα με όλη μου τη δύναμη για να τραβήξω την προσοχή τους:
"Πουυυύτσαααααα!!!!"
Όταν όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μου, έσκασα σατανικό χαμόγελο και βγάζοντας την πρώτη οδοντογλυφίδα από το κουτάκι, όρμηξα μπροστά! Πριν ακόμα φτάσω το πρώτο κύμα εχθρών, η οδοντογλυφίδα είχε εκτοξευθεί με υπεράνθρωπη δύναμη και είχε διαπεράσει δέκα σώματα, πριν καρφωθεί και σπάσει στον γρανιτένιο τοίχο της σπηλιάς (κάποιοι θα σκεφτούν "καλά και πόσο θανατηφόρα μπορεί να είναι μια οδοντογλυφίδα;" Καθόλου είναι η αλήθεια, αν δεν ξέρεις να την χειριστείς. Αν όμως η οδοντογλυφίδα εκτός από την μεγάλη της ταχύτητα, περιστρέφεται κιόλας -όπως οι σφαίρες-, κάνει απίστευτη ζημιά. Για παράδειγμα οι τρύπες που άφησε η δικιά μου διαπερνώντας τα φίδια, είχαν διάμετρο μεγαλύτερη από κουβά σφουγγαρίσματος!). Ταυτόχρονα, δυο άλλες οδοντογλυφίδες είχαν εμφανιστεί ακαριαία στα χέρια μου και άνοιγαν τρύπες αριστερά και δεξιά σε καίρια σημεία, αφήνοντας τους σαυρανθρώπους, τραυματίες, παράλυτους, ή και νεκρούς στο πέρασμά μου. Κατά δεκάδες πέφταν τα κουφάρια των ερπετών, παρόλη την σαρωτική πλειοψηφία τους. Μπουκέτα, κλοτσίδια, οδοντογλυφιές και θανατηφόρα βλέμματα τα όπλα μου, που έσπερναν θάνατο και πανικό στα βρωμερά αυτά πλάσματα. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας έρεαν άφθονα από τα σώματα των εχθρών στην προσπάθειά τους να με σταματήσουν, αλλά ήταν μάταιο. Φιδίσια χέρια, δάχτυλα, πόδια, ουρές και κεφάλια εκσφενδονίζονταν προς κάθε κατεύθυνση, καθώς πλέον είχα μετατραπεί σε μια μηχανή αλέσματος και τα ερπετά ήταν ο κιμάς μου. Το αίμα κόχλαζε καθώς έπεφτε απο τα πλατώματα στην καυτή λάβα από κάτω, όμως ο αριθμός των ερπετών δεν έμοιαζε να μειώνεται. Έσφαζα επί 10 λεπτά συνεχόμενα, αφού σε κάποια φάση έσκασε και achievement "The Butcher with the Toothpick - 100.000 kills". Παρόλα αυτά Οι ορδές συνέχιζαν να έρχονται ακάθεχτες για να μην πω ενισχυμένες αριθμητικά. Από κάθε βρωμερή τρύπα της απέραντης σπηλιάς, δυο ερπετά ερχόντουσαν στη μάχη για κάθε έναν σκατομούρη που έστελνα στην κόλαση!
Μετά από είκοσι λεπτά ασταμάτητης μάχης, είχα φτάσει στο κεντρικό πλάτωμα και ήμουν ακόμα περικυκλωμένος από χιλιάδες αντιπάλους, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα μεγάλο GONG! και τα φίδια ξαφνικά άρχισαν να απομακρύνονται από μένα αφήνοντας με μόνο μου στο κέντρο του πλατώματος. Λουσμένος στο αίμα απόρησα, αλλά καλωσόρισα το διάλειμμα για να φάω ένα kit-kat. Απο τα μεγάφωνα ακούστηκε: "Εξοντώστε τον δαίμονα ΤΩΡΑ! Να βγουν έξω οι Εξολοθρευτές"...
Με τα λόγια αυτά, τα κεντρικά κτήρια στο κάθε πλάτωμα άνοιξαν στη μέση και από μέσα εμφανίστηκαν τρία τεράστια ρομπότ που άρχισαν να κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος μου! Τα μηχανικά αυτά πλάσματα, έφταναν τα έξι μέτρα ύψος το καθένα και είχαν την ανατομία των δημιουργών τους. Τα κόκκινα led στα μάτια τους πρόδιδαν την ψυχρή αποφασιστικότητα της μηχανής που εκτελεί το σκοπό της, ενώ οι μεγάλες θανατηφόρες ουρές που τελείωναν σε ένα άκρως κοφτερό χαντζάρι, προμήνυαν μόνο προβλήματα Όλα κρατούσαν από ένα μεγάλο μεταλλικό διπλο-πέλεκυ που γυάλιζε τώρα καθώς πλησίαζαν το κεντρικό πλάτωμα. Δε μάσησα ούτε τώρα... Ξεκίνησα να τρέχω προς το πλησιέστερο από αυτά. Βλέποντας με να πλησιάζω, η θανατηφόρα ουρά υψώθηκε και άρχισε να ρίχνει ακτίνες laser κατά πάνω μου. Τι Κομανέτσι και μαλακίες....Η μαεστρία με την οποία απέφευγα τις ακτίνες και η πλαστικότητα των κινήσεων μου, ήταν τόσο artistic, που οι φιδάνθρωποι που παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι, άρχισαν να χειροκροτούνε σε κάποια φάση... Ακόμα πιο κοντά στο ρομπότ τώρα, αυτό σήκωσε τον πέλεκυ αλλά πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση βρέθηκα με ένα σάλτο στο κεφάλι του. Άρπαξα τη τσεκούρα από τα χέρια του και με μια κίνηση την έσπασα στη μέση για να βολεύει για τα μέτρα μου, και την κατέβασα με δύναμη. Η πορεία της λεπίδας ήταν ένα τέλειο ημικύκλιο που κατέληξε εκεί που θα βρισκόντουσαν τα γεννητικά του όργανα, αν είχε καθόλου. Παραπάτησε και πηδώντας μπροστά του ακριβώς, με μια μονοκόμματη κίνηση το αποκεφάλισα. Γύρισα να τσεκάρω την κατάσταση και είδα ότι το δεύτερο από αυτά είχε πλησιάσει μαζί με το τρίτο σε απόσταση αναπνοής. Πολλά laser πάλι, και άλλα χειροκροτήματα από το κοινό. Αυτή τη φορά ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Σημάδεψα προσεκτικά και έριξα το τσεκούρι προς το ρομπότ αχρηστεύοντας το δεξί του πόδι. Καθώς αυτό γονάτισε, πήδηξα και του έσκασα ένα κουτουλίδι στο δόξα πατρί, βουλιάζοντας το μέταλλο και προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στα εγκεφαλικά του κυκλώματα. Μέσα από τα συντρίμμια του κεφαλιού είδα πάνω σε ένα τσιπάκι το "Intel i-gamis 108 inside" και το συγκράτησα σαν πληροφορία. Γυρνώντας απότομα έσκυψα απότομα καθώς το κοφτερό λεπίδι του τρίτου ρομπότ έκοψε τα μαλλιά μου και παραλίγο να με αποκεφαλίσει. "Ε όχι να μου χαλάσεις και το χτένισμα ρε γαμημένο!" σκέφτηκα, το οποίο τρεις εβδομάδες τώρα, είχε τέλειο κράτημα παρόλα τα βασανιστήρια. Όρμηξα και το άρπαξα απο την ουρά. Ταυτόχρονα τα ερπετά άρχιζαν πάλι να πλησιάζουν οπότε και γύρισα την ουρά προς το μέρος τους. Βρήκα ένα κουμπί κάτω από την κωλοτρυπίδα του ρομπότ και το πάτησα. Η εκτυφλωτική δέσμη έστειλε θάνατο σε δεκάδες εχθρούς. Ανήμπορο το ρομπότ να αντισταθεί στην απίστευτη δύναμη μου, στεκόταν στα τέσσερα και με βοηθούσε στην εξολόθρευση των μισητών φιδιών. Όμως τα φίδια δεν είχαν τελειωμό. Φαινόντουσαν να είναι άπειρα. Τότε μου ήρθε η ιδέα.....
Κοίταξα την πυρακτωμένη θάλασσα από κάτω, που είχε γίνει ακόμα πιο κόκκινη από τους τόνους αίμα που καταβρόχθιζε. Και παρατώντας το ρομπότ, αποκόλλησα την συσκευή laser και πήδηξα μέσα....Λίγο πριν αγγίξω την επιφάνεια, το πανίσχυρο βλέμμα μου εστίασε πάνω στη λάβα και καθώς εκείνη λάκισε μπροστά μου, παραμέριζε από όπου περνούσα και άρχιζα να κατευθύνομαι με ταχύτητα προς το εσωτερικό της Γης... Μετά από μισή ώρα ασταμάτητης πτώσης, προσγειώθηκα σε σκληρό έδαφος. Το δολοφονικό μου βλέμμα κατάφερνε να κρατάει τη λάβα και τη ζέστη μακριά, όμως έπρεπε να βιαστώ... Άνοιξα το laser στο φουλ και άρχιζα να πυροβολώ την λάβα γύρω μου. Απανωτές εκρήξεις και αλυσιδωτές αντιδράσεις άρχιζαν να συμβαίνουν γύρω μου και ήξερα ότι το κόλπο είχε πετύχει. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις θα ξεκινούσαν από εδώ, αλλά θα κατέληγαν στην επιφάνεια, οδηγώντας σε μια τεράστια έκρηξη που θα καταβρόχθιζε όλη την υπόγεια φιδούπολη. Ο βράχος στον οποίο στεκόμουν άρχισε να κουνιέται και τελικά άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα προς τα πάνω. Πέντε λεπτά μετά, κινούμουν με απίστευτη ταχύτητα καθώς η έκρηξη είχε ξεκινήσει να απλώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Δέκα επιπλέον λεπτά μετά, περνούσα μέσα από την πόλη, όπου απανωτές εκρήξεις γκρέμιζαν τα οικοδομήματα και καταπόντιζαν χιλιάδες ερπετά στην θανατηφόρα μάζα λιωμένων υλικών. Φτάνοντας στην οροφή , έριξα ένα μπουκέτο στο ταβάνι και το φως του Ήλιου πλυμμήρισε τα πάντα και για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου -ασυνήθιστα τον τελευταίο καιρό στο φως- έτσουξαν, αλλά με μια δολοφονική ματιά μου, ο Ήλιος χαμήλωσε ένταση και ήμουν πάλι οκ. Ο βράχος ταξίδεψε ψηλά και καθώς κοιτούσα κάτω, είδα την πόλη να την καταπίνει η λάβα και ένα κύμα αγαλλίασης πλημμύρισε τη καρδιά μου. Όλα είχαν τελειώσει επιτέλους...
Πήδηξα σε ένα περαστικό αεροπλάνο και με άφησε στο Ελ. Βενιζέλος. Γύρισα σπίτι λαχανιασμένος και σήκωσα το τηλέφωνο. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει την αλήθεια. Η επανάσταση απέναντι στη συνωμοσία είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και τώρα θα το μάθαινε όλη η υφήλιος. Τα ερπετά θα δυσκολευόντουσαν πλέον να κρατήσουν την κυριαρχία τους. Και όπου υπήρχε αντίσταση, θα ήμουν εκεί να βοηθήσω.
Αυτά λοιπόν έγιναν αγαπητό μου ημερολόγιο. Εδώ θα σταματήσω να γράφω, γιατί είναι το μνημόσυνο για τα δυο εκλίποντα CD που έδωσαν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας και της δικαιοσύνης...
Αλλά να θυμάστε πάντα....Have no fear, Alza is here...
