Ντιν-Ντιν Ντον....

fact 1: Τελευταία έπαιζα Assasins Creed - Black Flag (παιχνιδάρα).
fact 2: Σήμερα ξύπνησα από τις καμπάνες της διπλανής εκκλησίας.

Ο συνδυασμός των δύο facts, μαζί με τον μουδιασμένο εγκέφαλό μου, δημιούργησαν μια ονειρική αίσθηση ότι είμαι καπετάνιος πειρατής του 18ου αιώνα, που κοιμόταν στην καμπίνα του και ότι η καμπάνα που χτυπούσε, ήταν το σήμα συναγερμού του πλοίου ότι μας την πέφτει ο ισπανικός βασιλικός στόλος. Στο μυαλό μου -που ακόμα κοιμόταν-, το σχέδιο είχε ήδη διαμορφωθεί. Πρώτα θα έπαιρνα το σπαθί μου που είχα πάντα κάτω από την κουκέτα μου. Έπειτα θα πατούσα 'Left Trigger + Α' και θα εκτινασσόμουν με ένα φοβερό πήδο εκτός παραθύρου, όπου με ένα γρήγορο πάτημα του Χ την σωστή στιγμή, θα έπιανα το σχοινί που κρεμόταν έξω από το παράθυρο της καμπίνας και με αυτό θα σκαρφάλωνα μέχρι το πιο ψηλό σημείο του καραβιού. Στο πρώτο ισπανικό πλοίο που θα προσάραζε στο δικό μας, θα έκανα assasinate τον καπετάνιο από ψηλά ενώ πέφτοντας θα έστελνα τουλάχιστον δέκα βελάκια σε γύρω εχθρούς. Έπειτα θα έκανα repair το πλοίο και μετά θα έκανα μια βουτιά στην δροσερή θάλασσα, και αφού έφτανα στην στεριά θα έπινα μια μπύρα με την πανέμορφη πειρατίνα μου πάνω στην αμμουδιά, η οποία θα μου έλεγε ένα κάρο γλυκόλογα για το πόσο με αγαπάει και πως είμαι ο άντρας της ζωής της και τέτοια, αλλά θα πάταγα escape γιατί τα βαριέμαι αυτά τα ρομαντικά και θα πήγαινα κατευθείαν στο σημείο με το μπαλαμούτι.

Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, αλλά η πραγματικότητα ήταν επώδυνα διαφορετική. Ανοίγω τα μάτια και δεν υπάρχει κουκέτα, δεν υπάρχει πλοίο. Υπάρχει μόνο ο εκνευριστικός ήχος της καμπάνας. ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ....κοίταξα το ρολόι: 7.37. Γιατί βαράνε πρωινιάτικα, αναρωτήθηκα; Πλησιάζουν βάρβαροι το χωριό; Για να πούνε την ώρα; Πως μπορείς να καμπανίσεις "7.37"; Μετά θυμήθηκα ότι έχουμε 2014 και δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, οπότε ηρέμησα και αποφάσισα να ξανακοιμηθώ. Άλλωστε ήταν πολύ νωρίς για να σηκωθώ. Έκλεισα τα μάτια και έβαλα το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι. Μετά από λίγο οι καμπάνες σίγησαν. Το υποσυνείδητό μου φαίνεται γούσταρε τους πειρατές του 18ου αιώνα, γιατί με το που έκλεισα τα μάτια επέστρεψα στην παραλία και συνέχισα να μπαλαμουτιάζω την πειρατίνα.

"Σε θέλω μέσα μου", είπε όλο λαγνεία, ενώ το χέρι της κατέβαινε αισθησιακά προς το φουσκωμένο πλέον παντελόνι μου. Έπιασε το όργανό μου και αναφώνησε με έκπληξη.
"Αααχχχχχχχ.......είσαι βαριά οπλισμένος βλέπω παιδαρά μου...τέτοιο κανόνι είχα να πιάσω από τότε που επισκέφτηκα την αυλή του τσάρου στη Ρωσία... όπλισε το και βύθισέ με...."

"Τι τέλεια που είναι η ζωή", σκέφτηκα. Χρυσαφένια αμμουδιά, καταπράσινα νερά, φοίνικες για σκιά και ένα μωρό από τα λίγα. Λίγο πριν ξεκουμπώσω τα παντελόνια μου, οι καμπάνες του πλοίου άρχισαν πάλι να ηχούν. Συναγερμός. Δεχόμασταν επίθεση ξανά τόσο σύντομα; Ξαφνικά βρέθηκα πάνω στο πλοίο. Ο ορίζοντας φαινόταν μαύρος... Χιλιάδες πλοία γέμιζαν τη θάλασσα σε κάθε σημείο που έφτανε το μάτι. 

"Καπετάνιε, ο ισπανικός και ο αγγλικός βασιλικός στόλος συνεργάζονται εναντίων μας", φώναξε ο ανθυπασπιστής μου, ένας ατίθασος Tζαμαικανός που είχα σώσει από την κρεμάλα πριν λίγες εβδομάδες στο Κίνγκστον.
"Δειλοί.... είναι όλοι τους δειλοί, φώναξε ένας ναύτης"
"Όλοι τρέμουν τον καπετάνιο μας!" αναφώνησαν χαρούμενοι οι ναύτες. Ήξερα ότι πολλοί από αυτούς δεν θα έβγαζαν τη μέρα. Οι μάχες ήταν συναρπαστικές δεν λέω, όμως με είχε κουράσει ο σκοτωμός. Και δεν ήθελα να πάρω μαζί μου τόσο κόσμο. Ακόμα και τους βασιλικούς που ερχόντουσαν να μας καταστρέψουν, τους έβλεπα με κάποιο οίκτο...

Βρέθηκα πίσω στη παραλία με το γκομενάκι και ξεκίνησα να ανοίγω τα πουκάμισα και τα παντελόνια.
"Επ, τι κάνεις εδώ;" ρώτησε με αγωνία. "Οι καμπάνες ακόμα χτυπάνε. Η επίθεση δεν έληξε, δεν θα έπρεπε να είσαι στο πλοίο;"
"Δεν θέλω να πολεμήσω άλλο, βαρέθηκα. Θέλω να μείνουμε εδώ στην παραλία και να κάνουμε σεξ όλη την ώρα και να πίνουμε μοχίτος."
"Και τι θα γίνει με το Alzadong και το πλήρωμα του; θα τους παρατήσεις έτσι απλά;"
"Είναι ήδη χαμένοι. Λυπάμαι για αυτούς αλλά τι θα μπορούσα να κάνω; οι βλαμμένοι οι Άγγλοι και Ισπανοί ενώθηκαν σε μια ύστατη προσπάθεια να μας αποτελειώσουν. Δεν υπάρχει διαφυγή. Γδύσου τώρα!"
"Μισό λεπτό! Έχεις μια δουλειά να κάνεις, δεν μπορείς απλά να τα παρατάς έτσι και να φεύγεις!"
"Και βέβαια μπορώ, τώρα βγάλε το δερμάτινο γιλέκο που φοράς! Μαλλον....άστο, μου αρέσουν τα δερμάτινα γιλέκα.... βγάλε όμως το σουτιέν και το παντελόνι."
"Αμάν πια, όλο στο κοκό το μυαλό σου, δεν θα δείξεις λίγο υπευθυνότητα και λίγο ενδιαφέρον για το κοινό καλό;" 
"Έχεις τρελαθεί μανάρι μου; πειρατής είμαι, όχι η μητέρα Τερέζα"
"Ποια είναι αυτή;"
"Μια τρελή καλόγρια, δεν έχει γεννηθεί ακόμα."
"Και πάλι, το ότι είσαι πειρατής δεν σημαίνει ότι δεν έχεις ευθύνες. Άκου τις καμπάνες ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, συνέχεια σε καλούν να βοηθήσεις τους ανθρώπους σου. Έχεις μια δουλειά να κάνεις."
"Ουφ.... γκρίνια......"

Μεταφέρθηκα στο πλοίο.
"Ο καπετάνιος επέστρεψε!!!!" φώναξε με χαρά όλο το πλήρωμα όταν με είδε πίσω από το πηδάλιο. Ο αντίπαλος στόλος είχε πλησιάσει σε απόσταση βολής και έπαιρνε θέση μάχης. Τουλάχιστον 1500 κανόνια στόχευαν πλέον το Alzadong, το περίφημο σκαρί μου που είχε λεηλατήσει τις θάλασσες της Καραϊβικής όπως κανένα άλλο. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα γινόταν θρύψαλα. 
"Τζαμάρκο!!" φώναξα στον Τζαμαϊκανό ανθυπασπιστή.
"Εδώ είμαι αφεντικό" αποκρίθηκε αυτός.
"Είσαι πλέον ο καπετάνιος. Δεν φέρω πλέον καμιά ευθύνη για το πλοίο και το πλήρωμα." Εκείνη την στιγμή και καθώς ο Τζαμάρκο με κοίταζε αποσβολωμένος ακούστηκαν 1500 πανίσχυρα ΜΠΑΜ και ο ουρανός γέμισε με βλήματα....και εγώ εξαφανίσθηκα από το πλοίο.

Βρέθηκα πίσω στην παραλία και άρχισα πάλι να ξεκουμπώνω το παντελόνι. Η πειρατίνα με κοίταξε με ένα βλέμμα απογοήτευσης...
"Πάλι εδώ;" είπε με έντονο επικριτικό
"Όρισα νέο καπετάνιο, δεν έχω πλέον ευθύνη." είπα απολογητικά, άλλα και ενοχλημένα.
"Και αυτό τι σημαίνει; οι καμπάνες χτυπάνε ακόμα... Ακούς τις καμπάνες; Έχεις μια δουλειά να κάνεις πήγαινε στη δουλειά!"....Πράγματι οι καμπάνες ακούγονταν ακόμα, παρόλο που κανονικά τώρα το πλοίο έπρεπε να είχε βυθιστεί....
"Όχι άλλες καμπάνες γαμώ!! τις μισώ τις κωλοκαμπάνες!" 

Άνοιξα τα μάτια. 
ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ
Κοίταξα το κινητό: 8.00. Ακόμα νωρίς... 

"Όχι άλλες καμπάνες γαμώ!! τις μισώ τις κωλοκαμπάνες!"