Παραλιακές παρατηρήσεις

Η κακαισθησία
Beach Bar, πέντε η ώρα το απόγευμα. Κάθομαι στο μπαρ και περιμένω την μπύρα μου. Γκομενάκια πηγαινοέρχονται συνέχεια και παρατηρώ ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών, αν όχι οι περισσότερες, φοράνε μπραζίλ. Είχαμε δεν είχαμε το καθιερώσαμε σκέφτηκα, όμως δεν με χάλαγε καθώς οι περισσότερες κοπέλες που είχα δει μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν καλλίγραμμες και το υποστήριζαν. Μέχρι που ακούω ξαφνικά από πίσω μου:

"Ένα φραπέ πάρα πάρα πολύ γλυκό, με γάλα."
"Πόσο γλυκό δηλαδή; Πόση ζάχαρη να βάλω;" ρώτησε ο μπάρμαν και ακούστηκε απορημένος.
"Βάλε εννιά κουταλιές." απάντησε η κοπελιά.

Εννιά! ΕΝΝΙΑ ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ ΖΑΧΑΡΗ! Γυρνάω και την βλέπω. Όχι τελείως βαρέλι, αν και ήταν εμφανώς ευτραφής και κυλινδρική, το οποίο δεν έκανε φυσικά σε κανέναν εντύπωση.

"Μωρή φλόμπα, θέλουμε δυο χωράφια ζαχαρότευτλα το μήνα, μόνο και μόνο για να πίνεις τους καφέδες σου. Έλεος πια, λίγο μέτρο και λίγη εγκράτεια δεν βλάπτουν." ήθελα να πω, αλλά συγκρατήθηκα τελευταία στιγμή. Να μη τα πολυλογώ πήρε τον καφέ της και γύρισε να φύγει, όπου εκεί έπαθα ένα ακόμα σοκ, βλέποντας ότι φορούσε και αυτή μπραζίλ! Η γκόμενα δεν είχε καν μέση, ο κώλος της ήταν τεράστιος για τέτοιου είδους μαγιό και η κυτταρίτιδα ξεκινούσε από τον αστράγαλο και έφτανε μέχρι σβέρκο. Και ενώ αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του θηλυκού να προκαλέσει το αρσενικό,  τι άλλο μπορεί να προκαλέσει ένα τέτοιο θέαμα, πέρα από εμετό; Γενικά μιλώντας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να δουν και να αποδεχτούν κάποιοι, ότι δεν ταιριάζουν τα πάντα σε όλους. Γιατί η μόδα υπερνικά τα πάντα, ακόμα και την πιο στοιχειώδη αισθητική μας;

Μια αφελής δικαιολογία που συχνά ακούω είναι "άμα νιώθεις άνετα με το σώμα σου, να κάνεις αυτό που νιώθεις". Σωστά, γιατί το βασικό όταν είσαι πατσαβούρα, είναι να νιώθεις καλά που είσαι πατσαβούρα και να φοράς αηδίες που σε κάνουν να δείχνεις ακόμα χειρότερη. Μη τυχών βέβαια κάνεις ποτέ τίποτα για να βελτιωθείς (όπως το να παίρνεις καφέ με οχτώ κουταλιές ζάχαρη, ζώον!). Όχι βέβαια, αυτό δείχνει ανασφάλεια και κόμπλεξ. Καλύτερα να παραμείνεις σαβούρα με μπραζίλ και πλήρη έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.

Έστω όμως ότι η πρόταση έχει κάποια λογική βάση, το να νιώθω καλά με το σώμα μου, δεν σημαίνει ότι μπορώ να φοράω ότι μαλακία έρθει στη γκλάβα μου, χωρίς να περιμένω ότι θα με δουλέψει κόσμος. Και εγώ που είμαι παιδαράς νιώθω άνετα με το σώμα μου, αλλά δεν θα με δει κανείς στην παραλία να φοράω αυτό:

Παρόλο που μπορώ να γεμίσω άνετα δυο τέτοιες προβοσκίδες, γνωρίζω ότι η εμφάνιση μου με αυτό το αντικείμενο, θα προκαλούσε μεν αναστάτωση και σεξουαλικά σκιρτήματα σε μέρος του γυναικείου πληθυσμού, όμως θα προκαλούσε και γέλωτα και κριτική από πολύ κόσμο, και δικαίως κιόλας. Γιατί δεν είναι βασικά τα σωματικά ελαττώματα που περιγελά κανείς σε αυτές τις καταστάσεις, αλλά η κακογουστιά και η ηλιθιότητα. Στο προηγούμενο παράδειγμα ας πούμε, δεν θα είχα λόγο να σχολιάσω την χοντρή, αν δεν φόραγε μπραζίλ. Η απόφαση της να το βάλει όμως ουσιαστικά μου λέει: "θέλω να δείξω τον κώλο μου. Κοίτα τον, είναι τεράστιος και άσχημος. Αλλά κοίτα τον και σχολίασέ τον."
Και αυτό κάνω.


Το ζούληγμα
Μια από τις πιο κοινές πρακτικές των γυναικών μετά το μπάνιο στη θάλασσα, είναι να ζουλάνε τα βυζιά τους για να στεγνώσει το μαγιό. Αποτελεί δε μια δραστηριότητα που παρακολουθείς με ένα άλφα ενδιαφέρον, ανάλογα βέβαια το μαγιό, ανάλογα το στήθος και ανάλογα την γκόμενα στο σύνολό της. Προχθές που ήμουν στη παραλία σκάει μια κοπελάρα, πολύ όμορφη, πιάνει το μαλλί και αρχίζει και το μαζεύει σαν πετσέτα για να το στίψει, και μετά το αφήνει να πέσει πίσω και φέρνει τα χέρια στο στήθος, και με αθώες μεν, αλλά γεμάτες υπονοούμενα, κινήσεις, αρχίζει και πιέζει τα μεμέ της, έτσι ώστε το ήδη πλούσιο στήθος της άρχιζε να τονίζεται ιδιαιτέρως. Το άφησε για λίγο, ώστε να φύγει το νερό και μετά πίεσε ξανά. Το βυζί πήγαινε πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά δημιουργώντας μια σούπερ αισθησιακή εικόνα από την οποία το μόνο που έλειψε ήταν να αρχίζει να τρίβει τις ρώγες τις, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Το όλο show το εκτιμήσαμε σίγουρα όσοι άντρες την παρακολουθήσαμε και οι πιο αγνοί παίζει να πιτσίλισαν και το μαγιό τους λιγάκι. Μόνο χειροκροτήματα δε ξέσπασε ο κόσμος όταν η κοπέλα κάθισε τελικά στη ξαπλώστρα για την καθιερωμένη ηλιοθεραπεία.

Καθώς χάθηκε από το οπτικό πεδίο, το μάτι μου έπεσε σε ένα άλλο εντυπωσιακό ον. Εντυπωσιακό όχι γιατί ήταν όμορφο, αλλά γιατί έπιανε το 80% του ορίζοντα που είχα μπροστά μου καθώς έβγαινε από τη θάλασσα. Μάζεψε τα μαλλιά της με τα δυο μπροστινά πόδια για να τα στίψει. Αμέσως δημιουργήθηκε μια μικρή λίμνη δίπλα στις οπλές της. Ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι είχε μόλις φάει ένα κοπάδι σαρδέλες που περνούσαν ανυποψίαστες από το εκεί κοντά, πλησίασε το μέρος που είχε τα πράγματα της και έβγαλε μέσα από έναν μεγάλο σάκο, ένα σάντουιτς, που έμοιαζε με βαλίτσα σε μέγεθος. Έφαγε μια δαγκωνιά και το άφησε κάτω. Έπειτα άρχισε και αυτή να πιέζει τα βυζιά της σε μια προσπάθεια να στεγνώσει τον μουσαμά που φόραγε για μαγιό. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα σοκαρισμένα μάτια μου καθώς η κολοσσιαία πατσαβούρα πίεζε τον πατσά και κομμάτια κρέατος μετακινούνταν πάνω κάτω, κάποια από αυτά έτοιμα να ξεχυθούν εκτός του μουσαμά. Κύματα λίπους ξεκίνησαν από το ύψος των μασταριών και έφτασαν μέχρι τα γόνατα. Δηλαδή, νομίζω ότι ήταν γόνατα εκεί, γιατί δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει και πολλά. Το ζούληγμα της ζελάτινης μάζας που κάποιος τρικεράτοπας θα αποκαλούσε βυζί, συνεχίστηκε για λίγο αλλά εγώ έχασα τις αισθήσεις μου πριν ολοκληρωθεί καθώς τα μάτια μου δεν άντεξαν τέτοια επίθεση. Λίγο πριν λιποθυμήσω είμαι σίγουρος ότι είδα κάποιες μικρές σαρδέλες να πετάγονται ανάμεσα από το τεράστιο μαγιό και τις δίπλες του σώματος του μαστόδοντου και να πέφτουν στην λιμνούλα που είχε δημιουργήσει νωρίτερα. Τουλάχιστον κάποιος σώθηκε, σκέφτηκα πριν αφεθώ στην γλυκιά σωτηρία του ύπνου.