Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ALZA WARS - Alza Χέϊγουορθ, η τελευταία έξοδος...

Διάβασε πως ξεκίνησαν όλα, στο πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ ...


Σιωπή...σιωπή επικρατούσε παντού στον γεμάτο σκόνη και υγρασία υπόγειο χώρο που καταλάμβανε ο πανάρχαιος ναός-φυλακή, στον οποίο με είχαν κλεισμένο εδώ και τρεις εβδομάδες... Η σιωπή ήταν σιωπή νεκροταφείου, η σιωπή που πηγάζει όταν νεκροί κατοικούν σε αυτό το μέρος...


Τις πρώτες δυο εβδομάδες η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική βέβαια. Ουρλιαχτά πόνου και απαράμιλλης αγωνίας έσκιζαν τη νύχτα και το σκοτάδι, προκαλώντας ρίγη τρόμου στους υπόλοιπους κρατούμενους που περίμεναν φοβισμένοι την σειρά τους. Τα ουρλιαχτά είχαν σταματήσει την τελευταία εβδομάδα, όταν και ο τελευταίος φυλακισμένος κατέρρευσε από την ανελέητα σκληρή μεταχείριση των σαυρανθρώπων.


Τα ερπετά δεν ήταν πολύ φιλόξενα και διόλου ευσυγκίνητα με τους κρατούμενούς τους. Η σωματική και ψυχική βία στην οποία υποβλήθηκα κατά την παραμονή μου εκεί δεν είχε προηγούμενο και σίγουρα θα μπορούσε να λυγίσει και τον πιο αρχιδάτο από τους x-men! αλλά όχι εμένα... Τα βασανιστήρια δεν γινόντουσαν απαραίτητα για κάποιο σκοπό. Εγώ δεν είχα κάτι που ζητούσαν, απλά ήθελαν να καταφέρουν να διαρρήξουν κάθε άμυνα μου και να με ξευτελίσουν πριν με σκοτώσουν. Ήταν καθαρή σαδιστική ευχαρίστηση που πήγαζε από την εγγενή κακία και μισανθρωπιά που έτρεφαν τα σιχαμερά αυτά πλάσματα. Προσπάθησαν πολύ να με σπάσουν, αλλά τα βασανιστήρια τους αποδείχθηκαν ανεπαρκή, αν και μπορώ να πω ότι σε κάποια φάση ήμουν πολύ κοντά στο να τα παρατήσω.


Οι σωματικές δοκιμασίες ξεκίνησαν με το κλασσικό μαστίγιο που όμως δεν πήρα μυρωδιά. Αν θυμάμαι καλά μου ρίξαν πεντακόσια ογδόντα επτά (587) χτυπήματα, πριν το μαστίγιο αρχίσει να ζητά έλεος. Μετά με ρίξανε μέσα σε μια σιδηρά παρθένα την οποία και ξεκώλιασα και δεν είναι παρθένα πια. Έπειτα δοκίμασαν να με σταυρώσουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να αυξήσουν το πόσα γαμωσταυρίδια τους έριχνα την ημέρα. Ύστερα ήρθε το μαρτύριο της σταγόνας. Δοκίμασαν όλες τις σταγόνες πάνω μου. Σταγόνα νερού, αλατόνερου, σταγόνα γάλατος, σταγόνα χυμού πορτοκάλι και άλλα. Και όταν είδαν ότι δεν χαμπαριάζω ξεκίνησαν τα βαριά με σταγόνες από ουίσκι, χλωρίνη, υδροκυάνιο, μέχρι και σταγόνα λάβας βάλανε. Και πάλι, i took no χαμπάρι.


Γενικά τα σωματικά μαρτύρια δεν ήταν κάτι που η φιλντισένια κορμάρα μου δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Τα ψυχολογικά ήταν άλλο θέμα... Με ακινητοποιήσαν μπροστά σε μια τηλεόραση και κρατώντας ανοιχτά τα μάτια μου με ατσάλινα μανταλάκια, μου έβαλαν να βλέπω τα πρωινάδικα όλων των καναλιών από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μέχρι και τα παλιά horror επεισόδια πρωινού καφέ με την Κορομηλά με έβαλαν να παρακολουθήσω. Τι τρίμπαζο θεέ μου... Η ψυχική πίεση αυξανόταν διαρκώς. Μετά τα πρωινά με πηγαίναν σε μια ηχομονωμένη αίθουσα, σαν στούντιο, και στην οποία αναγκαζόμουν να ακούω συνεχώς έναν απαίσιο θόρυβο και αλαλαγμούς βγαλμένους από την κόλαση, όπως Ρουβά, Βίσση, Βανδή, Χατζηγιάννη και ένα σωρό άλλους σιχαμένους ατάλαντους, στα τραγούδια των οποίων το αγνό πνεύμα μου ήταν αμάθητο και εκτεθειμένο, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά πολιτισμικά σοκ. Το σώμα μου το ίδιο δεν το άντεχε και το στομάχι μου πολλάκις απέβαλε κάθε περιεχόμενο του από τις απίστευτες παπαριές που βασάνιζαν τα αυτιά μου. Η ψυχή μου κραύγαζε για έλεος και βοήθεια, αλλά η θέλησή μου ήταν δυνατή και κατάφερα να το ξεπεράσω, έστω και οριακά.


Η αντοχή μου τους είχε ξαφνιάσει. Θα έλεγε κανείς ότι είχαν φτάσει σχεδόν σε απόγνωση, καθώς διαπίστωναν ότι οι μέθοδοι τους δεν ήταν αρκετές για να με λυγίσουν. Είχαν απορήσει με το ποσό αμάσητος είμαι και αυτό τους έκανε να τρελαίνονται και να σκυλιάζουν ακόμα περισσότερο. Και τότε κάναν το λάθος...


Με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο σε σχήμα ιγκλού (σαν βυζί χωρίς ρώγα, για να σας δώσω να καταλάβετε)  και με ανάγκασαν να καθίσω σε μια μεταλλική καρέκλα, όπου μου έδεσαν χέρια-πόδια με τις ειδικές χειροπέδες που ήταν ενσωματωμένες σε αυτή. Ταυτόχρονα, μεταλλικά ελάσματα σαν ζώνες περικύκλωσαν το στιβαρό στέρνο μου και έσφιξαν, ώστε να με κολλήσουν πίσω στη πλάτη του καθίσματος. Μόλις ακινητοποιήθηκα παντελώς, ένα κλουβί με χοντρά κάγκελα έπεσε απο το ταβάνι για να με περιβάλλει. Άρχισα να ανησυχώ (αν και χρησιμοποιώ τη λέξη με υπερβολή βέβαια) γιατί δεν είχα συνηθίσει σε τέτοια μέτρα ασφαλείας. Μπροστά μου υπήρχε μόνο ένας τρίποδας στον οποίο έκαιγε μια δυνατή φλόγα που με τα παιχνιδίσματα της φώτιζε το κυκλικό αυτό δωμάτιο. Οι φρουροί μου φύγανε και έμεινα να κοιτάζω την φλόγα και να αναρωτιέμαι τι μου είχαν επιφυλλάξει αυτή τη φορά. Δεν πέρασαν πάνω απο δέκα λεπτά όταν η πόρτα άνοιξε πίσω μου και έτριξε με το χαρακτηριστικό θόρυβο που τρίζουν οι πόρτες στα θρίλερ και οι πρωταγωνιστές την κοιτούν με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας οτι κάποιος πολύ κακός και άσχημος θα μπεί, αλλά τελικά αυτός πετάγεται απο μια μάυρη γωνία πίσω τους που κανένας μαλάκας δεν είχε προλάβει να ελέγξει όταν μπήκαν στο δωμάτιο και σφάζει δυο τρεις. Εγώ φυσικά δεν ασχολήθηκα και χασμουριόμουνα απο τη βαρεμάρα μου. Το ερπετό πέρασε απο δίπλα μου κρατώντας ενα σάκο στο χέρι και έβγαλε ένα τσιρηχτό ήχο κοιτώντας με στα μάτια.

-ΧΧΣΣΣΣΣ. ΕΣΣΣΣΣΥ ΕΙΣΣΣΣΑΙ ΣΣΣΚΛΗΡΡΟ ΚΑΡΥΔΙ ΧΣΣΣΣΣ ΦΧΣΣΣ. ΕΓΩ ΟΜΩΣΣΣ ΘΑΑ ΣΣΣΕ ΣΤΡΩΣΣΣΩΩΩ ΧΧΣΣΣ. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΒΥΣΣΣΣΑΛΕΟΣΣΣ....


-Ρε φίλε, σείρε γαμήσου να δεις άσπρη μέρα, του απάντησα πολύ εύστοχα.



-ΧΣΣΣ ΤΟΛΜΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΧΣΦΦΧΣΣΣ. ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!


Και με αυτά τα λόγια έβαλε το χέρι μέσα στη τζάντα και τράβηξε δυο απο τα CD μου που κρατούσαν ομήρους...Κοκκάλωσα. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και κρύος ιδρώτας έτρεξε σε διάφορα μέρη του κορμιού μου, κάποια απο αυτά απόκρυφα. 


-ΞΞΣΣΣΑΦΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΌΣΣΣΟ ΜΑΓΚΕΣΣΣ ΕΕ;


Έφερε τα δυο CD δίπλα στη φλόγα και κατάφερα να δω ποια ήταν. Helloween, Keeper of the seven keys II και Iron Maiden Seventh son of a Seventh Son. Και τα δυο συλλεκτικές εκδόσεις δυο δίσκων, που είχαν αφήσει ιστορία. Δυο διαμάντια της τέχνης και του ανθρώπινου πνεύματος γενικότερα. Ζωντανές αποδείξεις οτι, η μουσική είναι η κορωνίδα των τεχνών και οτι η ανθρώπινη έμπνευση αγγίζει τις ψυχές σε τέτοιο βάθος, που τις χαράζει ανεξίτηλα. Πράγματα για τα οποία θα έδινα και τη ζωή μου... Πριν προλάβω να αρθρώσω κουβέντα, το σιχαμερό αυτό διαβολόσπερμα, με μια απότομη κίνηση πέταξε και τα δυο CD στον τρίποδα με τη φωτιά και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.


Ένιωσα μια τελευταία ανάσα να φεύγει απο το στόμα μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τα πάντα έγιναν θολά απο τα δάκρυα που πλυμμήρισαν τα μάτια μου. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε και το μόνο που άκουγα ήταν ο παραπονεμένος ήχος που έβγαζε το πλαστικό καθώς παραδινόταν και έλιωνε στις φλόγες. Προς στιγμή νόμιζα πως άκουσα τον Kiske να τραγουδάει το Save Us, απο τον δίσκο που εκείνη τη στιγμή τσουρουφλιζόταν για να ικανοποιήσει την σαδιστική ανάγκη του ανίερου μιάσματος που στεκόταν μπροστά μου. Η στιγμή κράτησε αιώνες. Τότε, μόλις τα πάντα ησύχασαν και οι φλόγες καταβρόχθισαν τα πάντα, άκουσα το πρώτο ΜΠΟΥΜ... και μετά δεύτερο...ΜΠΟΥΜ...και τρίτο και τέταρτο...ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ. Η καρδιά μου είχε αρχίσει να ξαναχτυπά, αλλά αυτή τη φορά λυσαλλέα. Αίμα κύλισε πάλι στις φλέβες. Αίμα αποφασισμένο για εκδίκηση και τιμωρία. Αίμαι διψασμένο για αίμα... Είχα ανεχτεί αρκετά!


Τα κόκκινα πλέον μάτια μου γούρλωσαν και γεμάτα οργή κοίταξαν τον εχθρό.Το βλέμμα μου ήταν τόσο ποτισμένο με μίσος, που η σαρωτική δυναμή του έκανε το ερπετό να ουρλιάξει απο πόνο και να πέσει μετά νεκρός, με τον τρίποδα χωμένο στο κώλο του (αυτό, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγινε). Σηκώθηκα με μια κίνηση όρθιος, σπάζοντας σε τρισεκατομμύρια θρύψαλα τα μεταλλικά δεσμά μου και  έριξα ένα κουτουλίδι στα κάγκελα του κλουβιού και τα εξαύλωσα απο τη μανία μου. Έτρεξα και σήκωσα το σάκο με τα CD και πέρασα τη ζώνη που είχε στον ώμο. Δεν θα τα άφηνα ποτέ ξανά. Άνοιξα την πόρτα και κοίταξα τον ελαφρά φωτισμένο διάδρομο που απλωνόταν μπροστά μου. Τέσσερις φρουροί στεκόντουσαν λίγο πιο πέρα και συζητούσαν κάτι ψιθυριστά σχηματίζοντας ένα μικρό πηγαδάκι.  Πήδηξα με δύναμη στον αέρα έκανα το σώμα μου σβούρα και καθώς περιστρεφόμουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η τριβή με τον αέρα προκάλεσε ανάφλεξη στα ρούχα μου. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο του μικρού κύκλου που είχαν σχηματίσει και όταν βρέθηκα ακριβώς ανάμεσά τους, πριν όμως προσγειωθώ, τεντώθηκα με δύναμη, σχηματίζοντας ένα πύρινο Χ που κατακεραύνωσε τους άμοιρους φιδανθρώπους, καθώς δυο πύρινα μπουκετίδια και δυο πύρινες πατούσες βρήκαν το δρόμο τους προς τις απερίγραπτα κακάσχημες σκατόφατσες τους. Τα κεφάλια αποκολλήθηκαν από τα σώματα και τέσσερις πίδακες αίματος ξεπήδησαν από τους λαιμούς τους, σβήνοντας ευτυχώς τις φλόγες από τα ρούχα μου. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά είχαν καταστραφεί και τώρα ήμουν μόνο με ένα μισοξεσκισμένο παντελόνι. Το μεταξωτό πουκάμισο που είχα φορέσει είχε καεί ολοσχερώς, αφήνοντας το ονειρεμένα σμιλεμένο σώμα μου εκτεθειμένο στο συντριβάνι αίματος που πλημμύριζε το γύρω χώρο. Έγινα κατακόκκινος, όμως δεν με πείραξε.


Συνέχισα τον διάδρομο μέχρι που βρήκα ένα δωμάτιο το οποίο ήταν προφανώς η κουζίνα και βρώμαγε κουνουπίδι. Ήταν άδειο και δεν είχε να πάρω κάτι σαν όπλο και έτσι πήρα μόνο κάτι ξύλινες οδοντογλυφίδες. Βγαίνοντας από την κουζίνα βρέθηκα σε ένα από τα μεγάλα πλατώματα που είχα συναντήσει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο τρισάθλιο αυτό μέρος. Οι γέφυρες που ένωναν τα υπόλοιπα πλατώματα ήταν γεμάτες με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ερπετά, που παρακολουθούσαν με προσήλωση μια γιγαντοοθόνη κρεμασμένη από τον ένα τοίχο, που έλεγε τα νέα των 8.30 και εκείνη την στιγμή παρουσίαζε τα σοβαρά προβλήατα της ευρωζώνης και της οικονομικής κατάστασης γενικότερα. Οι σαύρες φαινόντουσαν ευχαριστημένες και συζητούσαν αναμετάξυτων σε πολύ ευχάριστο κλίμα. Ήμουν από πίσω τους και δεν με πήραν χαμπάρι. Από τις λίγες φράσεις που έφτασαν στα αυτιά μου, αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό των φιδιών. Ήθελαν να γονατίσουν τις οικονομίες του κόσμου για να αναδείξουν εκείνοι μετά δικές τους, βασισμένες σε δικά τους πρότυπα και ελέγχους. Ήθελαν να κάνουν κουμάντο, να κυριαρχήσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Και το κατάφερναν...


Τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί τώρα τους είχα ανακαλύψει...  Δεν ξέρω αν υπήρχαν και άλλοι πυρήνες και κρησφύγετα τους ανά τον κόσμο, αλλά το ελληνικό ήταν πλέον στο έλεος μου... Κάναν το λάθος να ανοίξουν τα χαρτιά τους μπροστά μου, υπολογίζοντας στην δύναμή τους, αλλά δεν σκέφτηκαν την δικιά μου. Με υποτίμησαν και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους. Και το πιο σημαντικό από όλα.....έκαψαν δυο CD μου... Δεν θα υπήρχε έλεος και σωτηρία. Πριν το συμβάν με τα CD, σκεφτόμουνα να τους συγχωρήσω και να σεβαστώ για άλλη μια φορά την έννοια της δικαιοσύνης και της αξίας της ζωής. Κάποια πράγματα όμως δεν αξίζουν σε όλους...και τα φίδια χάσανε το δικαίωμά τους να ζουν, τη στιγμή που η φλόγα άγγιξε το Keeper και το Seventh Son....


Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου καθώς η αβάσταχτη αυτή εικόνα πέρασε πάλι από το μυαλό μου. Όχι πια δάκρυα. Όχι για μένα τουλάχιστον. Ήρθε η ώρα να κλάψουν οι μανούλες τους. Ένιωσα την καρδιά μου να επιταχύνει, καθώς η αδρεναλίνη ξεχυνόταν στο αίμα μου σαν χείμαρρος, γεμίζοντας ενέργεια και ένταση τα πάντα μέσα μου. Πήρα μια βαθειά ανάσα και φώναξα με όλη μου τη δύναμη για να τραβήξω την προσοχή τους:


"Πουυυύτσαααααα!!!!"


Όταν όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μου, έσκασα σατανικό χαμόγελο και βγάζοντας την πρώτη οδοντογλυφίδα από το κουτάκι, όρμηξα μπροστά! Πριν ακόμα φτάσω το πρώτο κύμα εχθρών, η οδοντογλυφίδα είχε εκτοξευθεί με υπεράνθρωπη δύναμη και είχε διαπεράσει δέκα σώματα, πριν καρφωθεί και σπάσει στον γρανιτένιο τοίχο της σπηλιάς (κάποιοι θα σκεφτούν "καλά και πόσο θανατηφόρα μπορεί να είναι μια οδοντογλυφίδα;" Καθόλου είναι η αλήθεια, αν δεν ξέρεις να την χειριστείς. Αν όμως η οδοντογλυφίδα εκτός από την μεγάλη της ταχύτητα, περιστρέφεται κιόλας -όπως οι σφαίρες-, κάνει απίστευτη ζημιά. Για παράδειγμα οι τρύπες που άφησε η δικιά μου διαπερνώντας τα φίδια, είχαν διάμετρο μεγαλύτερη από κουβά σφουγγαρίσματος!). Ταυτόχρονα, δυο άλλες οδοντογλυφίδες είχαν εμφανιστεί ακαριαία στα χέρια μου και άνοιγαν τρύπες αριστερά και δεξιά σε καίρια σημεία, αφήνοντας τους σαυρανθρώπους, τραυματίες, παράλυτους, ή και νεκρούς στο πέρασμά μου. Κατά δεκάδες πέφταν τα κουφάρια των ερπετών, παρόλη την σαρωτική πλειοψηφία τους. Μπουκέτα, κλοτσίδια, οδοντογλυφιές και θανατηφόρα βλέμματα τα όπλα μου, που έσπερναν θάνατο και πανικό στα βρωμερά αυτά πλάσματα. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας έρεαν άφθονα από τα σώματα των εχθρών στην προσπάθειά τους να με σταματήσουν, αλλά ήταν μάταιο. Φιδίσια χέρια, δάχτυλα, πόδια, ουρές και κεφάλια εκσφενδονίζονταν προς κάθε κατεύθυνση, καθώς πλέον είχα μετατραπεί σε μια μηχανή αλέσματος και τα ερπετά ήταν ο κιμάς μου. Το αίμα κόχλαζε καθώς έπεφτε απο τα πλατώματα στην καυτή λάβα από κάτω, όμως ο αριθμός των ερπετών δεν έμοιαζε να μειώνεται. Έσφαζα επί 10 λεπτά συνεχόμενα, αφού σε κάποια φάση έσκασε και achievement "The Butcher with the Toothpick - 100.000 kills". Παρόλα αυτά Οι ορδές συνέχιζαν να έρχονται ακάθεχτες για να μην πω ενισχυμένες αριθμητικά. Από κάθε βρωμερή τρύπα της απέραντης σπηλιάς, δυο ερπετά ερχόντουσαν στη μάχη για κάθε έναν σκατομούρη που έστελνα στην κόλαση!


Μετά από είκοσι λεπτά ασταμάτητης μάχης, είχα φτάσει στο κεντρικό πλάτωμα και ήμουν ακόμα περικυκλωμένος από χιλιάδες αντιπάλους, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα μεγάλο GONG! και τα φίδια ξαφνικά άρχισαν να απομακρύνονται από μένα αφήνοντας με μόνο μου στο κέντρο του πλατώματος. Λουσμένος στο αίμα απόρησα, αλλά καλωσόρισα το διάλειμμα για να φάω ένα kit-kat. Απο τα μεγάφωνα ακούστηκε: "Εξοντώστε τον δαίμονα ΤΩΡΑ! Να βγουν έξω οι Εξολοθρευτές"...


Με τα λόγια αυτά, τα κεντρικά κτήρια στο κάθε πλάτωμα άνοιξαν στη μέση και από μέσα εμφανίστηκαν τρία τεράστια ρομπότ που άρχισαν να κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος μου! Τα μηχανικά αυτά πλάσματα, έφταναν τα έξι μέτρα ύψος το καθένα και είχαν την ανατομία των δημιουργών τους. Τα κόκκινα led στα μάτια τους πρόδιδαν την ψυχρή αποφασιστικότητα της μηχανής που εκτελεί το σκοπό της, ενώ οι μεγάλες θανατηφόρες ουρές που τελείωναν σε ένα άκρως κοφτερό χαντζάρι, προμήνυαν μόνο προβλήματα   Όλα κρατούσαν από ένα μεγάλο μεταλλικό διπλο-πέλεκυ που γυάλιζε τώρα καθώς πλησίαζαν το κεντρικό πλάτωμα. Δε μάσησα ούτε τώρα... Ξεκίνησα να τρέχω προς το πλησιέστερο  από αυτά. Βλέποντας με να πλησιάζω, η θανατηφόρα ουρά υψώθηκε και άρχισε να ρίχνει ακτίνες laser κατά πάνω μου. Τι Κομανέτσι και μαλακίες....Η μαεστρία με την οποία απέφευγα τις ακτίνες και η πλαστικότητα των κινήσεων μου, ήταν τόσο artistic, που οι φιδάνθρωποι που παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι, άρχισαν να χειροκροτούνε σε κάποια φάση... Ακόμα πιο κοντά στο ρομπότ τώρα, αυτό σήκωσε τον πέλεκυ αλλά πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση βρέθηκα με ένα σάλτο στο κεφάλι του. Άρπαξα τη τσεκούρα από τα χέρια του και με μια κίνηση την έσπασα στη μέση για να βολεύει για τα μέτρα μου, και την κατέβασα με δύναμη. Η πορεία της λεπίδας ήταν ένα τέλειο ημικύκλιο που κατέληξε εκεί που θα βρισκόντουσαν τα γεννητικά του όργανα, αν είχε καθόλου. Παραπάτησε και πηδώντας μπροστά του ακριβώς, με μια μονοκόμματη κίνηση το αποκεφάλισα. Γύρισα να τσεκάρω την κατάσταση και είδα ότι το δεύτερο από αυτά είχε πλησιάσει μαζί με το τρίτο σε απόσταση αναπνοής. Πολλά laser πάλι, και άλλα χειροκροτήματα από το κοινό. Αυτή τη φορά ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Σημάδεψα προσεκτικά και έριξα το τσεκούρι προς το ρομπότ αχρηστεύοντας το δεξί του πόδι. Καθώς αυτό γονάτισε, πήδηξα και του έσκασα ένα κουτουλίδι στο δόξα πατρί, βουλιάζοντας το μέταλλο και προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στα εγκεφαλικά του κυκλώματα. Μέσα από τα συντρίμμια του κεφαλιού είδα πάνω σε ένα τσιπάκι το "Intel i-gamis 108 inside" και το συγκράτησα σαν πληροφορία. Γυρνώντας απότομα έσκυψα απότομα καθώς το κοφτερό λεπίδι του τρίτου ρομπότ έκοψε τα μαλλιά μου και παραλίγο να με αποκεφαλίσει. "Ε όχι να μου χαλάσεις και το χτένισμα ρε γαμημένο!" σκέφτηκα, το οποίο τρεις εβδομάδες τώρα, είχε τέλειο κράτημα παρόλα τα βασανιστήρια. Όρμηξα και το άρπαξα απο την ουρά. Ταυτόχρονα τα ερπετά άρχιζαν πάλι να πλησιάζουν οπότε και γύρισα την ουρά προς το μέρος τους. Βρήκα ένα κουμπί κάτω από την κωλοτρυπίδα του ρομπότ και το πάτησα. Η εκτυφλωτική δέσμη έστειλε θάνατο σε δεκάδες εχθρούς. Ανήμπορο το ρομπότ να αντισταθεί στην απίστευτη δύναμη μου, στεκόταν στα τέσσερα και με βοηθούσε στην εξολόθρευση των μισητών φιδιών. Όμως τα φίδια δεν είχαν τελειωμό. Φαινόντουσαν να είναι άπειρα. Τότε μου ήρθε η ιδέα.....


Κοίταξα την πυρακτωμένη θάλασσα από κάτω, που είχε γίνει ακόμα πιο κόκκινη από τους τόνους αίμα που καταβρόχθιζε. Και παρατώντας το ρομπότ, αποκόλλησα την συσκευή laser και πήδηξα μέσα....Λίγο πριν αγγίξω την επιφάνεια, το πανίσχυρο βλέμμα μου εστίασε πάνω στη λάβα και καθώς εκείνη λάκισε μπροστά μου, παραμέριζε από όπου περνούσα και άρχιζα να κατευθύνομαι με ταχύτητα προς το εσωτερικό της Γης... Μετά από μισή ώρα ασταμάτητης πτώσης, προσγειώθηκα σε σκληρό έδαφος. Το δολοφονικό μου βλέμμα κατάφερνε να κρατάει τη λάβα και τη ζέστη μακριά, όμως έπρεπε να βιαστώ... Άνοιξα το laser στο φουλ και άρχιζα να πυροβολώ την λάβα γύρω μου. Απανωτές εκρήξεις και αλυσιδωτές αντιδράσεις άρχιζαν να συμβαίνουν γύρω μου και ήξερα ότι το κόλπο είχε πετύχει. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις θα ξεκινούσαν από εδώ, αλλά θα κατέληγαν στην επιφάνεια, οδηγώντας σε μια τεράστια έκρηξη που θα καταβρόχθιζε όλη την υπόγεια φιδούπολη. Ο βράχος στον οποίο στεκόμουν άρχισε να κουνιέται και τελικά άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα προς τα πάνω. Πέντε λεπτά μετά, κινούμουν με απίστευτη ταχύτητα καθώς η έκρηξη είχε ξεκινήσει να απλώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Δέκα επιπλέον λεπτά μετά, περνούσα μέσα από την πόλη, όπου απανωτές εκρήξεις γκρέμιζαν τα οικοδομήματα και καταπόντιζαν χιλιάδες ερπετά στην θανατηφόρα μάζα λιωμένων υλικών. Φτάνοντας στην οροφή , έριξα ένα μπουκέτο στο ταβάνι και το φως του  Ήλιου πλυμμήρισε τα πάντα και για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου -ασυνήθιστα τον τελευταίο καιρό στο φως- έτσουξαν, αλλά με μια δολοφονική ματιά μου, ο Ήλιος χαμήλωσε ένταση και ήμουν πάλι οκ. Ο βράχος ταξίδεψε ψηλά και καθώς κοιτούσα κάτω, είδα την πόλη να την καταπίνει η λάβα και ένα κύμα αγαλλίασης πλημμύρισε τη καρδιά μου. Όλα είχαν τελειώσει επιτέλους...


Πήδηξα σε ένα περαστικό αεροπλάνο και με άφησε στο Ελ. Βενιζέλος. Γύρισα σπίτι λαχανιασμένος και σήκωσα το τηλέφωνο. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει την αλήθεια. Η επανάσταση απέναντι στη συνωμοσία είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και τώρα θα το μάθαινε όλη η υφήλιος. Τα ερπετά θα δυσκολευόντουσαν πλέον να κρατήσουν την κυριαρχία τους. Και όπου υπήρχε αντίσταση, θα ήμουν εκεί να βοηθήσω.


Αυτά λοιπόν έγιναν αγαπητό μου ημερολόγιο. Εδώ θα σταματήσω να γράφω, γιατί είναι το μνημόσυνο για τα δυο εκλίποντα CD που έδωσαν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας και της δικαιοσύνης...


Αλλά να θυμάστε πάντα....Have no fear, Alza is here...

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

ALZA WARS - Back with a vengeance

Διάβασε πως ξεκίνησαν όλα στο πρώτο μέρος της ιστορίας, εδώ ...


Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είχα καιρό να σου γράψω γιατί μέχρι πριν λίγες ώρες ήμουν αιχμάλωτος των Ιlluminati, οι οποίοι με κρατούσαν φυλακισμένο σε ένα μπουντρούμι υψίστης ασφαλείας εδώ και δυο εβδομάδες. Ναι, το ξέρω αγαπητό μου ημερολόγιο ότι και εσύ απορείς πως εγώ, ο μέγιστος και πανίσχυρος Alzas, άφησα απλούς θνητούς να με συλλάβουν, όμως όταν θα σου περιγράψω όλη την ιστορία θα δεις ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το να παραδοθώ... 

Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του Οκτώβρη όταν είχα επισκεφθεί την βουλή για να συνομιλήσω με τον πρωθυπουργό (λέμε τώρα) τής χώρας. Είναι φανερό πως τις κινήσεις μου παρακολουθούσαν σκοτεινές και ύποπτες δυνάμεις με σκοπό να αναχαιτίσουν τις προσπάθειες μου για επαγρύπνηση των πολιτικών αρχηγών. Στην επιστροφή μου στην έπαυλή μου, βρήκα τον αγαπημένο μου μπάτλερ νεκρό σε μια λιμνοθάλασσα αίματος, με ένα γράμμα καρφωμένο στη πλάτη του και γραμμένο με το ίδιο του το αίμα... Οι λέξεις ηχούν ακόμα βαρύγδουπα το μυαλό μου:


"Ξέρουμε που μένεις τώρα...Δεν θα περάσει καιρός πριν ακολουθήσεις τον υπηρέτη σου στον άλλο κόσμο. Η κυριαρχία μας είναι σίγουρη και όσο και αν προσπαθείς να ξυπνήσεις τον κόσμο ή την κυβέρνησή σου, τόσο περισσότερους αθώους θα πληγώνεις γύρω σου.


ΥΓ. Μη προσπαθήσεις να βρεις ποιοι είμαστε και που βρισκόμαστε γιατί θα χτυπήσεις σε αόρατους τοίχους..."


Το γράμμα είχε διεύθυνση αποστολέα και εγώ εκείνη τη στιγμή, θολωμένος από τον άδικο χαμό του μπάτλερ έφυγα με σκοπό να συντρίψω και να τιμωρήσω τους δολοφόνους, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι φυσικά πρόκειται για παγίδα.


Είχα τσεκάρει την διεύθυνση στο google maps και συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για ένα απομονωμένο κτήριο κάπου στην Πεντέλη. Η διαδρομή ήταν γύρω στα 15 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, αλλά μόλις 6 χιλιόμετρα μέσα από τα βουνά με το ποδήλατο. Φεύγοντας πήρα μαζί μου όσα περισσότερα shuriken μπορούσα, καθώς επίσης φακό, γυαλιά νυκτερινής όρασης, πυξίδα το σπαθί μου -το οποίο το λέω "το μάτι της Αlzera"- και τρεις 12άρες Durex γιατί θα γαμούσα πολύ κόσμο εκεί μέσα...


Μετά από λίγα λεπτά, μια μαύρη θανατερή σκιά στεκόταν ακίνητη έξω από ένα κτήριο στο δασωμένο βουνό, που έμοιαζε ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο. Ούτε το φως του φεγγαριού δεν μπορούσε να διαπεράσει τη μαυρίλα αυτής της σκιάς και η απειλή που αναδυόταν από την παρουσία της και μόνο, θα έκανε ακόμα και τον Chuck Norris να γεμίζει το σωβρακάκι του. Αυτή η σκιά ήμουν εγώ...


Με αθόρυβες και ανεπαίσθητες κινήσεις που θα ζήλευε και γατόπαρδος, έφτασα με δυο σάλτα στη πόρτα. Έλεγξα την παλιοπετούγια και ήταν ξεκλείδωτη. Πήρα βαθιά ανάσα και έδωσα μια κλωτσιά ανυπέρβλητης δύναμης στη πόρτα. Καθώς ξεκολλούσε απο τους μεντεσέδες και δημιουργούσε οπτικό πεδίο στο σκοτεινό δωμάτιο μπροστά, εντόπισα με μια πεταχτή ματιά δεκατρείς κρυμμένους κακούς. Δυο κρυβόντουσαν κάτω από το τραπέζι, ένας πίσω από μια παχιά μαύρη κουρτίνα, άλλοι τρεις πίσω απο έναν ξεφτισμένο καναπέ, δυο είχαν μπει μέσα σε μια μεγάλη ντουλάπα που είχαν αφήσει όμως απειροελάχιστα ανοιχτή, ένας έκανε το άγαλμα φορώντας μια πανοπλία ιππότη και οι τελευταίοι τέσσερις ήταν στο επόμενο δωμάτιο με την πλάτη στον τοίχο που είχα μπροστά μου. Με μια δεύτερη κλωτσιά στη πόρτα, επίσης ανυπέρβλητης δύναμης, άλλαξα την πορεία της πόρτας, η οποία δεν είχε προλάβει να ξεκολλήσει ακόμα τελείως, και την έστειλα κατά πάνω στο καναπέ κονιορτοποιώντας αυτόν αλλά και τους τρεις κρυμμένους από πίσω. Ταυτόχρονα, τρία τέλεια ακονισμένα αστεράκια νίντζα πέταξαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τα χέρια μου προς τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ένα έκοψε το χοντρό σχοινί που κρατούσε τον βαρύ πολυέλαιο πάνω ακριβώς από το τραπέζι που κρυβόντουσαν άλλα δυο θύματά μου, συνθλίβοντας τους. Το δεύτερο αστεράκι χώθηκε από την υπερβολικά μικρή χαραμάδα στη ντουλάπα, μόνο για να ακολουθήσουν τρομακτικά ουρλιαχτά αγωνίας καθώς το αστεράκι στριφογυρνώντας τους ξέσκιζε τα σωθικά... Το τρίτο αστεράκι έκοψε τα αρχίδια ενός κουνουπιού που είχα εντοπίσει πάνω δεξιά στη γωνία και μου έσπαγε τα νεύρα (μισώ τα κουνούπια). Πριν γίνουν όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, είχα ήδη μετακινηθεί με αστραπιαία ταχύτητα εκεί που ήταν ο ιππότης και απόσπασα το double-axe που κρατούσε από τα χέρια του και με μια μονοκόμματη κίνηση τον διαχώρισα στη μέση, ενώ την στιγμή που έπεφτε στο πάτωμα,ήδη είχα εκτοξεύσει το τσεκούρι προς την κουρτίνα, στέλνοντας ακόμα ένα συνωμότη στην κόλαση. Μετά γύρισα πίσω και κλώτσησα τη πόρτα και όλα αυτά που είπα με αστεράκια κλπ κλπ. Η εκτίναξη της πόρτας ακολουθήθηκε φυσικά από την δική μου εκτίναξη, όπου εκτελώντας ένα τέλειο dragon kick of destructive force χτύπησα τον τοίχο, ρίχνοντας τον στα κεφάλια των τριών τελευταίων δολοφονικών καθαρμάτων.


Όλα αυτά έγιναν σε λιγότερο από ενάμισι δευτερόλεπτο. Μόλις καταλάγιασε η σκόνη και η επανήλθε η ησυχία της νύχτας, άναψα τον φακό και άρχισα να ψάχνω τον χώρο. Παρόλο που από έξω το κτήριο φαινόταν εγκαταλελειμμένο, η εσωτερική του διακόσμηση ήταν τόσο πλούσια και φανταχτερή, που σίγουρα ο κάτοχος του οικήματος είχε πολλά λεφτά. Ένιωθα κάτι ύποπτο αλλά χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω. Είχα έρθει σε παγίδα ήταν ξεκάθαρο, όμως έπρεπε να υπάρχει κάποιο στοιχείο εδώ που να με οδηγήσει στη ρίζα του κακού, στον πραγματικό υπεύθυνο των τραγικών αυτών γεγονότων. Το πρώτο δωμάτιο δεν είχε και πολλά να δω. Η πόρτα και ο πολυέλαιος είχαν αφήσει μόνο χώμα και αίμα και σκόρπια κορμιά. Κατευθύνθηκα προς το διπλανό δωμάτιο εκεί που είχα ρίξει τον τοίχο και καθώς πατούσα πάνω στο πτώμα ενός συνωμότη, τότε το πρόσεξα. Το αυτί του, είχε αρχίσει να πρασινίζει... Στην αρχή φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποια δερματική πάθηση, όμως στρέφοντας τον φακό προς τα υπόλοιπα θύματα, παρατήρησα ότι κάποια από αυτά είχαν επίσης πράσινα σημάδια σε διάφορα κομμάτια του σώματός τους. Φόρεσα ένα durex στο ένα δάχτυλο και με αυτό ακούμπησα την πράσινη επιφάνεια. Ήταν κολλώδης και έμοιαζε σαν το δέρμα να είχε σκληρύνει και να καλύπτεται από κάποιου είδους λέπι.Το σοκ μου ήρθε όταν φτάνοντας στο κανονικό δέρμα, αυτό μετακινήθηκε. Το ανθρώπινο δέρμα ξεφλούδιζε... Τράβηξα μια μεγάλη ροζουλή λωρίδα δέρματος για να αποκαλύψω ένα αηδιαστικό πράσινο δέρμα. Ξεφλούδισα τον τύπο που είχα μπροστά μου σαν κρεμμύδι και ανατρίχιασα όταν καθαρίζοντας το πρόσωπο, ανακάλυψα ότι είχα μπροστά μου μια ανθρωπόμορφη σαύρα.... Επανέλαβα την διαδικασία και διαπίστωσα ότι τα τέσσερα από τα δεκατρία άτομα ήταν ερπετοειδή...


Χιλιάδες σενάρια περνούσαν από το μυαλό μου. Τι ήταν αυτά τα πλάσματα; Ήταν εξωγήινοι; είχαν εισχωρήσει αόρατοι και αθέατοι στο κόσμο μας παρατηρώντας και μηχανορραφώντας για την καταστροφή μας; Είχαν συνεργούς ανθρώπους; Έτσι φαινόταν απο εδώ, αλλά μπορεί και οι ίδιοι οι άνθρωποι εδώ να είχαν ξεγελαστεί απο τις μεταμφιέσεις αυτές. Μόνο ερευνώντας βαθύτερα θα έφτανα στην αλήθεια. Ένα από τα ερπετοειδή πτώματα -το πιο σιχαμένο και κακάσχημο- είχε περασμένο στο λαιμό του ένα μενταγιόν που έμοιαζε με κλειδί. Το πήρα και έψαξα εξονυχιστικά να βρω τι θα μπορούσε να ανοίγει. Μετά από λίγα λεπτά εντόπισα ένα άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό έρωτα, το κλασσικό αγγελάκι με το τόξο και βέλος. Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ότι ο τρόπος που κρατούσε το βέλος ήταν σαν να δείχνει προς τα κάπου... Κοίταξα προσεκτικά και είδα ότι υπήρχε μια σχισμή σαν κλειδαριά του αγάλματος εκεί που κανονικά ήταν η κωλοτρυπίδα του μικρού θεού. Έχωσα το κλειδί στο πάτο του και το γύρισα. Ακούστηκε ένας μικρός θόρυβος και ο τοίχος που έδειχνε το βέλος υποχώρησε και φανέρωσε ένα σκοτεινό πέρασμα....


ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ...


DUREX... ΚΑΘΕ ΚΑΠΟΤΑ, ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ...




Ο διάδρομος φωτιζόταν αχνά από μια σειρά από δάδες καρφωμένες στον τοίχο. Οι δάδες είχαν το σχήμα δοντιού φιδιού, καμπυλωτές προς τα πάνω και στο πάνω μέρος τους υπήρχε μια μικρή τρύπα από την οποία προφανώς έρεε αέριο που τροφοδοτούσε και την φλόγα. "Έχουν φτιάξει και ατμόσφαιρα τα γαμιόλια" σκέφτηκα καθώς κατηφόριζα. Όσο προχωρούσα ο αέρας γινόταν όλο και πιο θερμός και ασφυκτικός και σύντομα κατάλαβα γιατί. Έφτασα σε ένα μεγάλο άνοιγμα και βρέθηκα μπροστά σε μια θάλασσα λάβας!!! Καυτά λιωμένα μέταλλα και ορυκτά κυμάτιζαν αργά εκλύοντας τρομερά ποσά θερμότητας και φωτός μέσα στην τεράστια αίθουσα. Τρία μεγάλα πλατώματα υψώνονταν πάνω από τη λάβα πάνω στα οποία υπήρχαν κτίσματα τα οποία φαινομενικά ήταν πανάρχαια και δεν θύμιζαν τίποτα από κανέναν πολιτισμό που μέχρι τώρα είχα δει. Έμοιαζαν τα ίδια να είναι φτιαγμένα από τηγμένη λάβα και οι κολώνες τους ήταν μαύρες και έμοιαζαν να κινούνται καθώς δεκάδες φίδια κάθε είδους κουλουριάζονταν γύρω τους. Μικρές θολωτές και τοξοτές γέφυρες ένωναν τα πλατώματα αυτά μεταξύ τους καθώς και με την πλατφόρμα στην οποία στεκόμουν τώρα άναυδος.


Ήταν σίγουρο ότι όποιοι και να ήταν αυτοί, ήταν χρόνια θαμμένοι στα έγκατα της γης. Το μάτι μου έπιασε μια κίνηση στα δεξιά. Κρύφτηκα γρήγορα πίσω στον διάδρομο αποφασισμένος να παρακολουθήσω για να μάθω όσο περισσότερα μπορώ. Δυο ρασοφόρα ερπετοειδή, χωρίς ανθρώπινη μεταμφίεση, έφτασαν λίγα μέτρα μακριά μου και συζητούσαν κάτι σε μια φιδίσια γλώσσα που δεν μπορούσα να καταλάβω.
-ΣΣΣΡΡΡΡΣΣΤΤ ΦΣΣΣΣΣ ΦΣΣΣΡΤΣΣΣΣ
-ΦΣΣΤΘΘΘΘΘΡΡΡΘΘ ΣΣΣΣΣΣΣ ΒΙΙΙΣΣΣΣΣΣΣΡΤΤΤ
Ο ένας από αυτούς είχε και μια περίεργη ηλεκτρονική συσκευή στο αυτί του από την οποία έμοιαζε να ακούει οδηγίες που μετέφερε στον διπλανό του. Φαινόντουσαν σαν να τσακώνονται και δείχνοντας κάποιες στιγμές προς τα πάνω κατάλαβα ότι, μάλλον συζητούσαν για την ενέδρα που είχε στηθεί εναντίον μου. Έπρεπε να αποσπάσω πληροφορίες για αυτό και γύρισα και ξεκόλλησα τρία-τέσσερα φλεγόμενα δόντια από την σπηλιά για να έχω σαν όπλα. Αποφάσισα να τους πλησιάσω στα μουλωχτά. Κάπου στα μέσα της διαδρομής, χωρίς κανέναν προφανή λόγο, γύρισαν και οι δυο απότομα προς το μέρος μου και αφού με εντόπισαν, ο ένας άρχισε να τρέχει προς τη γέφυρα που οδηγούσε στο κοντινότερο πλάτωμα και ο άλλος προς εμένα βγάζοντας ένα περίεργο ασημί όπλο από την ρόμπα του. Το όπλο ελευθέρωσε μια φωτεινή δεσμίδα ακτίνων οι οποίες χωρίστηκαν σε δέκα διαφορετικές ακτίνες που όλες κινήθηκαν προς τα μένα αλλά στοχεύοντας διαφορετικά σημεία σε όλο μου το σώμα. Συγκεντρώθηκα απότομα στην εσωτερική μου δύναμη και άντλησα τέτοια ποσά θέλησης, που με ένα βλέμμα και μόνο η ενέργεια των ακτίνων διασπάστηκε και τελικά μηδενίστηκε σε όλες, εκτός από μια, η οποία κατάφερε να βρει το δρόμο της προς τον τετρακέφαλο μου τον οποίο και τραυμάτισε ελαφρώς, αφού τελευταία στιγμή μετακινήθηκα με αστραπιαία ταχύτητα αποφεύγοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της. Δέκα φορές πιο τσαντισμένος τώρα, σηκώθηκα και έτρεξα με όλη μου την ταχύτητα προς τον σιχαμερό φιδάνθρωπο. Καθώς πλησίαζα, πυροβολούσε ξανά και ξανά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με σταματήσει, όμως τώρα δεν με είχαν πιάσει απροετοίμαστο. Βουτιές, κωλοτούμπες και σάλτα βγαλμένα από άλλη διάσταση, κράτησαν μακριά μου τις ακτίνες και τελικά όταν τον έφτασα του έσκασα ένα κουτουλίδι στο δόξα πατρί και τον άφησα αναίσθητο ενώ ένα καρούμπαλο σε μέγεθος γκρειπ φρουτ σχηματίστηκε στο κούτελό του. Εν τω μεταξύ ο δεύτερος είχε αρχίσει να απομακρύνεται και δεν μπορούσα να επιτρέψω να διαφύγει. Έβγαλα στα γρήγορα τέσσερις καπότες durex και για να μη χάνω χρόνο τις πέταξα στον αέρα έτσι ώστε το επίπεδο που σχημάτιζε κάθε δαχτυλίδι να είναι παράλληλο με τα υπόλοιπα. Την κατάλληλη δε χρονική στιγμή, στόχευσα με προσοχή και σαν τον πολυμήχανο Οδυσσέα πέταξα το δεύτερο δόντι το οποίο πέρασε μέσα από κάθε δαχτυλίδι ξεχωριστά. Η βολή είχε τέτοια δύναμη που καθώς το δόντι πέρναγε μέσα από κάθε προφυλακτικό, το ξεδίπλωνε (και έβγαζε και τον αέρα από τον χυσόσακο) έτσι ώστε ουσιαστικά το δόντι να "φορέσει" τετραπλή καπότα. Ο λόγος που το χειρίστηκα έτσι ήταν γιατί, αφενός μεν το δόντι θα κατέληγε στον κώλο του δραπέτη και ως γνωστόν είμαι υπέρ του σεξ με προφυλάξεις, και αφετέρου γιατί, όπως ξετυλίχθηκαν τα λάστιχα, έπιασα γρήγορα τις άκρες τους και τελικά όταν αυτό καρφώθηκε και σταθεροποιήθηκε στην πατούρα του εχθρού μου, προκαλώντας μια κραυγή έκπληξης, αγωνίας και λίγο ευχαρίστησης, τον είχα πλέον δεμένο με λαστιχένιο χαλινάρι. Με ένα τίναγμα ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα μπροστά στα πόδια μου. 


-Λέγε ποιος κρύβεται πίσω απο όλα αυτά. έκανα αγριεμένος, ενώ τα μάτια μου έλαμπαν απο θυμό.
-ΣΣΣΧΣΤΤΤΣΣΣ ΦΣΣΣΧΣΣΣΣΣ
-Μη μου κάνεις εμένα το χαλασμένο κλιματιστικό μη σου περάσω σουβλάκι όλα τα δόντια που έχει το τούνελ.
-ΧΣΣΣΣΤΤΤ ΦΣΣΦΣΣΣΣΣ ΧΣΣΣ ΘΘΘΡΡΡΣΣΣΣΣΣ
- Το παίζεις σκληρό καρύδι εε; Θα σε φτιάξω εγώ μωρή σαύρα...Κοίτα τι θα πάθει ο φίλος σου και αναλογίσου αν θα μιλήσεις ή όχι.


Με αυτά τα λόγια πλησίασα τον σαυράνθρωπο που ήταν σέκος στο πάτωμα και του έριξα μια χλέπα που έσκασε με δύναμη στη μάπα του και τον ξύπνησε. Τον σήκωσα όρθιο, χαμογέλασα ειρωνικά καθώς με κοίταζε με τρόμο και έδωσα ένα uppercut στο σαγόνι, που τον απογείωσε ψηλά και θα διαπερνούσε και το ταβάνι της σπηλιάς, αν δεν είχα χρησιμοποιήσει το ένα από τα δόντια, για να του καρφώσω το τσουτσούνι στο πάτωμα... Από ότι αποδείχθηκε οι φιδάνθρωποι είχαν super-ελαστικά εργαλεία και μετά από πενήντα μέτρα ανάβασης, ο ταλαίπωρος άρχισε να πέφτει πάλι προς το πουλί του.  Πριν φτάσει στο έδαφος, απόσπασα το δόντι με το καρφωμένο φιδοτσούτσουνο απο το έδαφος και το έριξα με δύναμη προς το ταβάνι της σπηλιάς. Το δόντι καρφώθηκε σταθερά στο ταβάνι και ο άμοιρος σαυροπαπάρας κρεμασμένος πλέον από το ξεχειλωμένο πιπί του, ταλαντευόταν σαν ένα χαλασμένο εκκρεμές, χωρίς ρυθμό, χωρίς χάρη και όταν τελικά σταμάτησαν τα ουρλιαχτά, χωρίς ζωή... (μπρρρ....μέχρι και εγώ ανατρίχιασα από την βιαιότητα).


Γύρισα με θολωμένο βλέμμα προς τον αιχμάλωτο μου, ο οποίος είχε τον απόλυτο τρόμο ζωγραφισμένο στη σκατόφατσά του και όταν πλησίασα στο μέτρο ελευθέρωσε έναν χείμαρρο πληροφοριών.


"Άκου να δεις φίλε. Είμαστε οι Illuminati και προσπαθούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο σας. Είμαστε από έναν μακρινό πλανήτη τον Σαυρόνιαν και ήρθαμε εδώ πριν χιλιάδες χρόνια με διαστημόπλοια αλλά μας παράτησαν οι δικοί μας για τα εγκλήματα μας πίσω στη πατρίδα. Από τότε παρακολουθούμε και επηρεάζουμε την ανθρώπινη ιστορία εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες σας και το πόσο εύκολα καθοδηγείστε. Σκοπός μας να σας κάνουμε σκλάβους σας χωρίς να το πάρετε πρέφα. Για αυτό και έχουμε εισχωρήσει παντού στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και οδηγούμε όλες τις εξελίξεις προς την αυτοκαταστροφή σας. Ελάχιστοι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να αντισταθούν στο καθημερινό πλύσιμο εγκεφάλου που κάνουμε και κανένας μέχρι τώρα δεν είχε και τα αρχίδια για να αναλάβει δράση. Και όταν το είδαμε αυτό σε σένα φοβηθήκαμε και αποφασίσαμε να σε βγάλουμε άμεσα απο τη μέση, καθώς το σχέδιο μας φτάνει στην ολοκλήρωσή του και επιτέλους θα κυριαρχήσουμε αυτόν τον κόσμο. Το όλο εγχείρημα καθοδηγείται από τον .....ΓΚΤΟΥΠ!!!"


Το κεφάλι του έγειρε ξαφνικά στα πλάγια και αίμα άρχισε να κυλάει στο έδαφος. Γύρισα απότομα προς τη λάβα και είδα ότι δεκάδες σαυρο-πολεμιστές είχαν γεμίσει τα πλατώματα και τις γέφυρες. Είχε έρθει η ώρα για μακελειό. Σηκώθηκα αργά-αργά και ξεθηκάρωσα απο την πλάτη για πρώτη φορά το σπαθί μου. Ο ήχος του μετάλλου που έγδερνε την θήκη, καθώς η διψασμένη για αίμα λεπίδα έκανε την εμφάνισή της, ακούστηκε σαν από home cinema dolby digital 7.1. Δεκάδες "γκουλπ" ακούστηκαν καθώς, μόνο οι πιο θαρραλέοι δεν ξεροκατάπιαν όταν είδαν την κίνησή μου και το μίσος που πρόδιδε το δολοφονικό μου βλέμμα, ενώ ταυτόχρονα η ατμόσφαιρα σκοτείνιασε και βρώμισε απο τις απανωτές κλανιές των θρασύδειλων αυτών όντων. 


Η πρώτη σπαθιά κατέβηκα από ψηλά και έσπασε την πρώτη γέφυρα βυθίζοντας δεκάδες ερπετά στην πυρακτωμένη θάλασσα. η δεύτερη έκοψε στη μέση δεκαπέντε φιδάνθρωπους και η τρίτη άλλους σαράντα. Είχαν ήδη αρχίσει να υποχωρούν άτακτα όταν...


"ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΗΜΑ, ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΞΩ ΣΤΗ ΛΑΒΑ...." ακούστηκε μια φωνή από την γέφυρα στα δεξιά μου. Γύρισα και έμεινα σύξυλος όταν την είδα...Το σπαθί μου έπεσε από τα χέρια και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Είχαν νικήσει...Εκεί, αβοήθητη στα χέρια των σιχαμερών αυτών όντων, λίγα μέτρα πάνω από τη λάβα και τον σίγουρο θάνατο, κρεμόταν η τσάντα με τα αγαπημένα CD μου...συλλεκτικά CD των Iron mailen, Helloween, Blind Guardian και πολλών άλλων σπουδαίων συγκροτημάτων, που δεν μπορούσα να επιτρέψω να τους συμβεί κάτι. Όπως αποδείχθηκε ήταν πολύ καλά πληροφορημένοι. Την μια και μόνο αδυναμία που είχα και την ήξερα μόνο εγώ και ο Μπάτλερ, κατάφεραν να την αποσπάσουν από τον άμοιρο πριν τον καθαρίσουν και να την στρέψουν και εναντίον μου. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να παραδοθώ...


Το ηττημένο μου ύφος έδωσε κουράγιο στα γαμίδια και μετά από τις εντολές του αρχηγού, που χαμένος στον κόσμο μου και στη θλίψη μου τον άκουγα πλέον σαν από πολύ μακριά, τουλάχιστον πέντε βελάκια με υπνωτικό χτύπησαν το σώμα μου και τα πάντα έσβησαν....


Ξύπνησα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς να ξέρω που βρίσκομαι και για πόσο καιρό. Είχαν κάνει το λάθος να με αφήσουν ζωντανό... Δεν θα το ξανάκαναν αυτό το λάθος, γιατί δεν θα ζούσαν για πολύ...


Το Be Continued...




Μη χάσετε το τελευταίο μέρος της Τριλογίας... 
Θα τα καταφέρω να βγω από τη φυλακή μου; τι έγινε η τσάντα με τα ανεκτίμητα CD; θα τιμωρηθούν οι ένοχοι και θα γλυτώσει η ανθρωπότητα την καταδυνάστευση από τα ερπετά;;; Όλες οι απαντήσεις στο τελευταίο επεισόδιο του επικού δράματος με πρωταγωνιστή εμένα...