Το καλοκαίρι στις παραλίες, ένας από τους πιο αγαπημένους τρόπους να λιώνεις, είναι πίνοντας μπύρα ή καφέ και διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο στην ξαπλώστρα σου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση φέτος, αλλά μάλλον ισχύει γενικά και δεν το είχα προσέξει, είναι η τρομακτική έλλειψη ποικιλομορφίας στους τίτλους που παρατήρησα στην παραλία. Για να είμαι ακριβής, όχι τόσο στους τίτλους, όσο στους συγγραφείς που διαβάζει ο κόσμος. Τουλάχιστον το 50% των αναγνωστών διάβαζε έναν από αυτούς που αναφέρονται παρακάτω. Φέτος λοιπόν, τα λογοτεχνικά trend ήταν:
Τζο Νέσμπος.
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τον πανικό που έγινε με το "Κορίτσι με το τατουάζ" του Στιγκ Λάρσον, οι Σκανδιναβοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων έπιασαν τις πένες τους και είπαν:
-"wow det er så kaldt, la oss skrive en bok om et drap, flytter seg så lite å varme oss og lås? gjør vi det 1000 sider så hvis den ikke selger vi brenne den for varme"
που σημαίνει πάνω-κάτω:
-"πωπω έχει πουτσόκρυο και έχουμε βαρεθεί να καθόμαστε μέσα, οπότε δεν γράφουμε κάνα βιβλίο για φόνους, να περάσει και η ώρα, να ζεσταθεί και το κοκαλάκι μας; Και να το κάνουμε και 1000 σελίδες ώστε αν δεν πουλήσει καλά, να το κάψουμε να ζεσταθούμε."
Και το έκαναν. Μέσα σε λίγα χρόνια κατέκλυσαν τον χώρο της λογοτεχνίας, βγάζοντας αρκετά φράγκα ώστε να ζεσταθούν τελικά, χωρίς να κάψουν τα βιβλία τους, ενώ ταυτόχρονα έστειλαν το αστυνομικό μυθιστόρημα σε απρόσμενα ύψη. Είναι απορίας άξιο βέβαια, το που βρίσκουν την έμπνευση, μια που οι Σκανδιναβικές χώρες είναι γενικά φιλήσυχες, το βιοτικό επίπεδο υψηλό και η εγκληματικότητα είναι τόσο χαμηλή, που οι μπάτσοι αναγκάζονται να πίνουν μπύρες εν ώρα υπηρεσίας και μετά να αυτοσυλλαμβάνονται (γιατί είναι και ηθικά στοιχεία) για να έχουν κάτι να κάνουν και να δικαιολογούν τον μισθό τους. Είναι σαν ξαφνικά να αρχίσουν Έλληνες να γράφουν μυθιστορήματα για ιστορίες σοβαρών πολιτικών που βοήθησαν τον τόπο, κυβερνήσεων που παρέδωσαν φοβερό βιοτικό επίπεδο στον λαό και για το πως οι πολίτες μιας χώρας, μονιασμένοι, μπορούν να ξεπεράσουν τις πιο μεγάλες δυσκολίες. Απλά δεν έχουμε εμπειρία από τέτοια πράγματα, οπότε πως θα τα γράφαμε; Αντίστοιχα λοιπόν και οι Σκανδιναβοί δεν έχουν μεγάλη εμπειρία στο τι θα πει έγκλημα, οπότε και αναρωτιέται κανείς, που σκατά βρίσκουν την έμπνευση για να γράψουν τα τόσο πετυχημένα βιβλία τους. Πουθενά είναι η απάντηση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Τζο Νέσμπο που είναι και από τους γνωστότερους πλέον, και σταρ όπως είπαμε του φετινού καλοκαιριού. Τα βιβλία του, δεν είναι ακριβώς αστυνομικά. Είναι ψυχολογικά προφίλ του πρωταγωνιστή Χάρι Χόλε, ο οποίος είναι ένας μεθύστακας με διάφορα συναισθηματικά προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα πανέξυπνος. Έχοντας γράψει και εγώ τις δικές μου ιστορίες, (διαβάστε τα Alza Wars για να νιώσετε το μεγαλείο) μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι, εμείς οι μεγάλοι συγγραφείς, συνήθως δίνουμε στον πρωταγωνιστή μας στοιχεία από τον δικό μας χαρακτήρα ή τουλάχιστον όπως θα θέλαμε να είναι ο δικός μας χαρακτήρας. Έτσι μπορούμε με σχετική ασφάλεια να υποθέσουμε ότι ο Νέσμπο είναι και αυτός λίγο μεθύστακας και νάρκισσος, καθώς παρουσιάζει τον Χάρι, ως τζαμάουα ντεντέκτιβ, με ικανότητες που θα ζήλευε και ο αστυνόμος Σαΐνης. Άσχετο που στην πραγματικότητα ο Πουαρώ ή ο Σέρλοκ θα τον ξεφτίλιζαν για πλάκα και θα έλυναν τις υποθέσεις του στην τουαλέτα, ακούγοντας Έφη Θώδη και λύνοντας Sudoku. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, οι υποθέσεις του Νέσμπο δεν είναι συναρπαστικές, δεν είναι έξυπνες και δεν είναι δύσκολες στη λύση. Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει Άρθουρ Κόναν Ντόιλ ή Αγκάθα Κρίστι, ξέρει τι εννοώ. Γιατί λοιπόν έχει απήχηση ο Νέσμπο; Είναι απλό, αν θες να βγάλεις λεφτά, τράβα την γυναικεία προσοχή. Τι κάνει λοιπόν ο παιχταράς. Φτιάχνει έναν ντεντέκτιβ που είναι γοητευτικός, έχει και τα προβληματάκια του βέβαια (για να κρατιέται ενεργό το μυστήριο και υγρό το πατατάκι...), είναι ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα και αγαπάει το παιδί της (άρα είναι και σύντροφος πρότυπο), αλλά τυραννιέται από την ατίθαση μανία του να λύνει αστυνομικά μυστήρια επιπέδου Cluedo (οπότε είναι και συναισθηματικά ανταριασμένο, σαν τη θάλασσα το παλικάρι, και αυτό το γουστάρουν τα μωρά). Κάτι τέτοιοι χαρακτήρες τραβάνε τις γκόμενες, οι οποίες χαίρονται και αυτές που επιτέλους διαβάζουν και αυτές αστυνομικό μυθιστόρημα και τώρα ο μισός γυναικείος πληθυσμός έχει τουλάχιστον τρία βιβλία Νέσμπο στην βιβλιοθήκη του.
Χόρχε Μπουκάι
-"wow det er så kaldt, la oss skrive en bok om et drap, flytter seg så lite å varme oss og lås? gjør vi det 1000 sider så hvis den ikke selger vi brenne den for varme"
που σημαίνει πάνω-κάτω:
-"πωπω έχει πουτσόκρυο και έχουμε βαρεθεί να καθόμαστε μέσα, οπότε δεν γράφουμε κάνα βιβλίο για φόνους, να περάσει και η ώρα, να ζεσταθεί και το κοκαλάκι μας; Και να το κάνουμε και 1000 σελίδες ώστε αν δεν πουλήσει καλά, να το κάψουμε να ζεσταθούμε."
Και το έκαναν. Μέσα σε λίγα χρόνια κατέκλυσαν τον χώρο της λογοτεχνίας, βγάζοντας αρκετά φράγκα ώστε να ζεσταθούν τελικά, χωρίς να κάψουν τα βιβλία τους, ενώ ταυτόχρονα έστειλαν το αστυνομικό μυθιστόρημα σε απρόσμενα ύψη. Είναι απορίας άξιο βέβαια, το που βρίσκουν την έμπνευση, μια που οι Σκανδιναβικές χώρες είναι γενικά φιλήσυχες, το βιοτικό επίπεδο υψηλό και η εγκληματικότητα είναι τόσο χαμηλή, που οι μπάτσοι αναγκάζονται να πίνουν μπύρες εν ώρα υπηρεσίας και μετά να αυτοσυλλαμβάνονται (γιατί είναι και ηθικά στοιχεία) για να έχουν κάτι να κάνουν και να δικαιολογούν τον μισθό τους. Είναι σαν ξαφνικά να αρχίσουν Έλληνες να γράφουν μυθιστορήματα για ιστορίες σοβαρών πολιτικών που βοήθησαν τον τόπο, κυβερνήσεων που παρέδωσαν φοβερό βιοτικό επίπεδο στον λαό και για το πως οι πολίτες μιας χώρας, μονιασμένοι, μπορούν να ξεπεράσουν τις πιο μεγάλες δυσκολίες. Απλά δεν έχουμε εμπειρία από τέτοια πράγματα, οπότε πως θα τα γράφαμε; Αντίστοιχα λοιπόν και οι Σκανδιναβοί δεν έχουν μεγάλη εμπειρία στο τι θα πει έγκλημα, οπότε και αναρωτιέται κανείς, που σκατά βρίσκουν την έμπνευση για να γράψουν τα τόσο πετυχημένα βιβλία τους. Πουθενά είναι η απάντηση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Τζο Νέσμπο που είναι και από τους γνωστότερους πλέον, και σταρ όπως είπαμε του φετινού καλοκαιριού. Τα βιβλία του, δεν είναι ακριβώς αστυνομικά. Είναι ψυχολογικά προφίλ του πρωταγωνιστή Χάρι Χόλε, ο οποίος είναι ένας μεθύστακας με διάφορα συναισθηματικά προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα πανέξυπνος. Έχοντας γράψει και εγώ τις δικές μου ιστορίες, (διαβάστε τα Alza Wars για να νιώσετε το μεγαλείο) μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι, εμείς οι μεγάλοι συγγραφείς, συνήθως δίνουμε στον πρωταγωνιστή μας στοιχεία από τον δικό μας χαρακτήρα ή τουλάχιστον όπως θα θέλαμε να είναι ο δικός μας χαρακτήρας. Έτσι μπορούμε με σχετική ασφάλεια να υποθέσουμε ότι ο Νέσμπο είναι και αυτός λίγο μεθύστακας και νάρκισσος, καθώς παρουσιάζει τον Χάρι, ως τζαμάουα ντεντέκτιβ, με ικανότητες που θα ζήλευε και ο αστυνόμος Σαΐνης. Άσχετο που στην πραγματικότητα ο Πουαρώ ή ο Σέρλοκ θα τον ξεφτίλιζαν για πλάκα και θα έλυναν τις υποθέσεις του στην τουαλέτα, ακούγοντας Έφη Θώδη και λύνοντας Sudoku. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, οι υποθέσεις του Νέσμπο δεν είναι συναρπαστικές, δεν είναι έξυπνες και δεν είναι δύσκολες στη λύση. Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει Άρθουρ Κόναν Ντόιλ ή Αγκάθα Κρίστι, ξέρει τι εννοώ. Γιατί λοιπόν έχει απήχηση ο Νέσμπο; Είναι απλό, αν θες να βγάλεις λεφτά, τράβα την γυναικεία προσοχή. Τι κάνει λοιπόν ο παιχταράς. Φτιάχνει έναν ντεντέκτιβ που είναι γοητευτικός, έχει και τα προβληματάκια του βέβαια (για να κρατιέται ενεργό το μυστήριο και υγρό το πατατάκι...), είναι ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα και αγαπάει το παιδί της (άρα είναι και σύντροφος πρότυπο), αλλά τυραννιέται από την ατίθαση μανία του να λύνει αστυνομικά μυστήρια επιπέδου Cluedo (οπότε είναι και συναισθηματικά ανταριασμένο, σαν τη θάλασσα το παλικάρι, και αυτό το γουστάρουν τα μωρά). Κάτι τέτοιοι χαρακτήρες τραβάνε τις γκόμενες, οι οποίες χαίρονται και αυτές που επιτέλους διαβάζουν και αυτές αστυνομικό μυθιστόρημα και τώρα ο μισός γυναικείος πληθυσμός έχει τουλάχιστον τρία βιβλία Νέσμπο στην βιβλιοθήκη του.
Χόρχε Μπουκάι
Δεν μας έφτανε ο Κοέλιο με της απίστευτα μωρές και παιδιάστικες ρομαντικοφιλοσοφίες του, έχουμε τώρα νέο αίμα που παλεύει να γίνει ο σοφός του 21ου αιώνα και ακούει στο όνομα Μπουκάι. Δεν παίρνει κάνα τσιμπουκάι λέω εγώ να μας αφήσει στην ησυχία μας; Γιατί ρε πούστη μου ο κάθε μαλακογιός νομίζει ότι με παραμύθια και γλυκανάλατα παπαριλίκια μπορεί να πουλήσει πνεύμα και γνώση; Έχω βαρεθεί να διαβάζω μαλακίες του κάθε μπινέ, που παρουσιάζει αυτονόητα σε κάθε νοήμον άνθρωπο πράγματα, ως σοφίες, που πρέπει να ακολουθούμε στη ζωή μας για να αγγίξουμε τον δρόμο της αλήθειας και τέτοιες πίπες. Το μόνο που θα ήθελα θα ήταν πέντε λεπτά μαζί με αυτόν τον μουφαδόρο, ή κάποιον αντίστοιχο, για να τον κάνω να βάλει τα κλάματα και να συνειδητοποιήσει πόσο τιποτένιος είναι.
Ο τύπος αυτός λοιπόν για όποιον δεν ξέρει, είναι ψυχοθεραπευτής και προσπαθεί μέσα απο τα βιβλία του να παρουσιάσει προβλήματα, που έχει συναντήσει σε ασθενείς του και είναι κοινά ίσως θέματα, να δώσει κάποια παραδείγματα και πιθανές ίσως λύσεις. Αυτό το κάνει και μέσω κάποιων ιστοριών, σαν παραμυθάκια για να είναι και πιο εύκολο στον αναγνώστη. Από αυτή τη σκοπιά παραδέχομαι ότι ίσως και να κάνει ωφέλιμο έργο, γιατί η αλήθεια είναι, ότι πολύς κόσμος δεν έχει τη ικανότητα να σκεφτεί από μόνος του πέντε πράγματα και θέλει από κάποιον καθοδήγηση. Δεκτό ως εδώ, αλλά όταν βγαίνει μετά ο άλλος και μου λέει ότι ο Μπουκάι, γαμάει, ε όχι, δεν το δέχομαι ρε φίλε, γιατί εγώ που έχω διαβάσει τουλάχιστον δυο ιστορίες του και στις δυο βρήκα λογικά λάθη, ανακρίβειες και φυσικά παντελή έλλειψη ρεαλισμού και ο λόγος είναι ότι γράφει ανάλαφρα και χωρίς ιδιαίτερο βάθος σκέψης.
Ειλικρινά λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος χαμός. Θα μου πεις τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει, απλά μου τη δίνει όταν ο κόσμος θεωρεί κάποιους αυθεντίες χωρίς να είναι. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αν έβαζα τα κείμενα διαφόρων blogger που γνωρίζω σε ένα βιβλίο, αν τα έγδυνα από τυχόν αισχρολογίες και τα έντυνα με ευγενικά και όμορφα λόγια, τότε θα περιείχαν απέραντα πιο πολλή σοφία από όλα τα βιβλία του Μπουκάι και του Κοέλιο και όλον των άλλων παπατζήδων μαζί. Και μιλάμε για ανθρώπους καθημερινούς, που χωρίς να το έχουν ψάξει σε επαγγελματικό επίπεδο, έχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα και σοβαρά πράγματα να πουν από τον αργεντινό πουτσοπρήχτη. Συμπέρασμα, αν σας ενδιαφέρει η φιλοσοφία, πετάξτε τον Μπουκάι και μπείτε στο blogspot μπας και ακούσετε καμιά σοφή κουβέντα.
Γιωργάκης Μαρτίνος
Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει ΠΟΤΕ τους βιβλίο, άρχισαν να διαβάζουν "Το τραγούδι του πάγου και της φωτιάς", αλλιώς γνωστό και με την αγγλική ονομασία της τηλεοπτικής σειράς "Game of Thrones". Θυμάμαι όταν, πριν δεκαετία τουλάχιστον, τελείωνα το πρώτο βιβλίο, και σκεφτόμουνα, πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί από τον Μάρτιν, που περιγράφει πιστά και απροκάλυπτα έναν σκληρό και άδικο κόσμο, όπου οι δολοπλοκίες και οι πισώπλατες μαχαιριές είναι πιο συχνές και απο τα σκάνδαλα του Ελληνικού δημοσίου. Μετά το δεύτερο βιβλίο όμως η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα. Πλέον, ίσως και να σιχάθηκα. Δεν ξέρω πλέον και εγώ για ποιο λόγο έχω όλα τα βιβλία του χαβούζα στη βιβλιοθήκη μου. Ίσως επειδή το ξεκίνησα από μικρός και θέλω να δω τι θα γίνει. Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι μαζόχα και θέλω σε επόμενο βήμα να τρυπήσω τις ρόγες μου με πρόκες και να τις περιλούσω με καυτό κερί μετά. Δε ξέρω τι μπορεί να ισχύει. Αυτό που ξέρω, είναι ότι όλοι έχουν γαμηθεί να διαβάζουν τα βιβλία του Μάρτιν, όλοι έγιναν κριτικοί της φανταστικής λογοτεχνίας, ενώ μέχρι πριν τρία χρόνια νόμιζαν ότι δράκος, είναι ο κακός κύριος με την αστεία φωνή που διοικεί την Giant.
Έτσι άλλωστε εξηγείται και η μανία με τα spoilers που έχουν να κάνουν με τη σειρά. Όταν δεν έχεις ποτέ δει ή διαβάσει κάτι αντίστοιχο, ο ενθουσιασμός τελικά είναι τόσο μεγάλος, με αποτέλεσμα σαν μαλακισμένο που είσαι να τρέχεις να τον μοιραστείς με διάφορα άλλα μογγολάκια φιλαράκια σου στο fb, tweeter στα φορουμς και οπουδήποτε αλλού μπορείς να σπάσεις αρχίδια με το να πουλάς εξυπνάδες για κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνεις, καθώς ζεις πρώτη φορά. Ρε αρχίδα όμως, δεν περιμένω δέκα χρόνια για να μάθω τι θα γίνει στο Westeros, από πουτανογεννήματα σαν εσένα. Γιατί δεν μπορεί κανείς να το σεβαστεί αυτό;
Anyway, Μαρτίνος λοιπόν. Ωραίος συγγραφέας, δε λέω, ειδικά ως προς τον ρεαλισμό με τον οποίο περιγράφει τον κόσμο και την βιαιότητα του. Κουραστικός ως προς το μέγεθος και την ανάλυση των γεγονότων. Οκ, δεν χρειάζεται να μάθω και πως χέζουν στον Τοίχο, για να μπω στην ατμόσφαιρα, ούτε χρειάζεται να μου περιγράψεις όλα τα ψυχολογικά της Σέρσει για να καταλάβω πόσο καριόλα είναι. Και το βασικότερο μείον είναι, ότι μέχρι να μάθω το ένα, ξεχνάω το άλλο. Στο μεταξύ ο χοντρός πρέπει να τρώει όλη μέρα και να ξεχνάει να γράφει. Όλοι όσοι ξεκινήσατε να διαβάζετε Μάρτιν όταν μάθατε τη σειρά, ετοιμαστείτε για την ξενέρα της αναμονής, καθώς ο Γιωργάκης βγάζει ένα βιβλίο κάθε 4-5 χρόνια κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει με πρόχειρους υπολογισμούς ότι η υπόθεση θα κλείσει γύρω στο 2020. Δε σας χάλασε; Η σειρά λογικά θα τελειώσει πιο γρήγορα και πραγματικά μετά έχω μεγάλη αμφιβολία αν θα συνεχίσει κανείς τα βιβλία.
Σε γενικές γραμμές όμως, μη διαβάζετε βιβλία, μόνο και μόνο για να μπορείτε να κοκορεύεστε ότι ξέρετε πρώτοι τι θα γίνει στους φίλους σας. Είναι ηλίθιο, χρονοβόρο και το μόνο που μας λέει για εσάς, είναι ότι είστε κομπλεξικοί και αντιπαθητικοί. Αν πραγματικά ξαφνικά αποκτήσατε κάποια αγάπη προς την φανταστική λογοτεχνία, ψάξτε και διαβάστε Robert Jordan, Arthur Clark, Isaak Asimov, Frank Herbert και πολλούς άλλους.
Ο τύπος αυτός λοιπόν για όποιον δεν ξέρει, είναι ψυχοθεραπευτής και προσπαθεί μέσα απο τα βιβλία του να παρουσιάσει προβλήματα, που έχει συναντήσει σε ασθενείς του και είναι κοινά ίσως θέματα, να δώσει κάποια παραδείγματα και πιθανές ίσως λύσεις. Αυτό το κάνει και μέσω κάποιων ιστοριών, σαν παραμυθάκια για να είναι και πιο εύκολο στον αναγνώστη. Από αυτή τη σκοπιά παραδέχομαι ότι ίσως και να κάνει ωφέλιμο έργο, γιατί η αλήθεια είναι, ότι πολύς κόσμος δεν έχει τη ικανότητα να σκεφτεί από μόνος του πέντε πράγματα και θέλει από κάποιον καθοδήγηση. Δεκτό ως εδώ, αλλά όταν βγαίνει μετά ο άλλος και μου λέει ότι ο Μπουκάι, γαμάει, ε όχι, δεν το δέχομαι ρε φίλε, γιατί εγώ που έχω διαβάσει τουλάχιστον δυο ιστορίες του και στις δυο βρήκα λογικά λάθη, ανακρίβειες και φυσικά παντελή έλλειψη ρεαλισμού και ο λόγος είναι ότι γράφει ανάλαφρα και χωρίς ιδιαίτερο βάθος σκέψης.
Ειλικρινά λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος χαμός. Θα μου πεις τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει, απλά μου τη δίνει όταν ο κόσμος θεωρεί κάποιους αυθεντίες χωρίς να είναι. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αν έβαζα τα κείμενα διαφόρων blogger που γνωρίζω σε ένα βιβλίο, αν τα έγδυνα από τυχόν αισχρολογίες και τα έντυνα με ευγενικά και όμορφα λόγια, τότε θα περιείχαν απέραντα πιο πολλή σοφία από όλα τα βιβλία του Μπουκάι και του Κοέλιο και όλον των άλλων παπατζήδων μαζί. Και μιλάμε για ανθρώπους καθημερινούς, που χωρίς να το έχουν ψάξει σε επαγγελματικό επίπεδο, έχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα και σοβαρά πράγματα να πουν από τον αργεντινό πουτσοπρήχτη. Συμπέρασμα, αν σας ενδιαφέρει η φιλοσοφία, πετάξτε τον Μπουκάι και μπείτε στο blogspot μπας και ακούσετε καμιά σοφή κουβέντα.
Γιωργάκης Μαρτίνος
Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει ΠΟΤΕ τους βιβλίο, άρχισαν να διαβάζουν "Το τραγούδι του πάγου και της φωτιάς", αλλιώς γνωστό και με την αγγλική ονομασία της τηλεοπτικής σειράς "Game of Thrones". Θυμάμαι όταν, πριν δεκαετία τουλάχιστον, τελείωνα το πρώτο βιβλίο, και σκεφτόμουνα, πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί από τον Μάρτιν, που περιγράφει πιστά και απροκάλυπτα έναν σκληρό και άδικο κόσμο, όπου οι δολοπλοκίες και οι πισώπλατες μαχαιριές είναι πιο συχνές και απο τα σκάνδαλα του Ελληνικού δημοσίου. Μετά το δεύτερο βιβλίο όμως η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα. Πλέον, ίσως και να σιχάθηκα. Δεν ξέρω πλέον και εγώ για ποιο λόγο έχω όλα τα βιβλία του χαβούζα στη βιβλιοθήκη μου. Ίσως επειδή το ξεκίνησα από μικρός και θέλω να δω τι θα γίνει. Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι μαζόχα και θέλω σε επόμενο βήμα να τρυπήσω τις ρόγες μου με πρόκες και να τις περιλούσω με καυτό κερί μετά. Δε ξέρω τι μπορεί να ισχύει. Αυτό που ξέρω, είναι ότι όλοι έχουν γαμηθεί να διαβάζουν τα βιβλία του Μάρτιν, όλοι έγιναν κριτικοί της φανταστικής λογοτεχνίας, ενώ μέχρι πριν τρία χρόνια νόμιζαν ότι δράκος, είναι ο κακός κύριος με την αστεία φωνή που διοικεί την Giant.
Έτσι άλλωστε εξηγείται και η μανία με τα spoilers που έχουν να κάνουν με τη σειρά. Όταν δεν έχεις ποτέ δει ή διαβάσει κάτι αντίστοιχο, ο ενθουσιασμός τελικά είναι τόσο μεγάλος, με αποτέλεσμα σαν μαλακισμένο που είσαι να τρέχεις να τον μοιραστείς με διάφορα άλλα μογγολάκια φιλαράκια σου στο fb, tweeter στα φορουμς και οπουδήποτε αλλού μπορείς να σπάσεις αρχίδια με το να πουλάς εξυπνάδες για κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνεις, καθώς ζεις πρώτη φορά. Ρε αρχίδα όμως, δεν περιμένω δέκα χρόνια για να μάθω τι θα γίνει στο Westeros, από πουτανογεννήματα σαν εσένα. Γιατί δεν μπορεί κανείς να το σεβαστεί αυτό;
Anyway, Μαρτίνος λοιπόν. Ωραίος συγγραφέας, δε λέω, ειδικά ως προς τον ρεαλισμό με τον οποίο περιγράφει τον κόσμο και την βιαιότητα του. Κουραστικός ως προς το μέγεθος και την ανάλυση των γεγονότων. Οκ, δεν χρειάζεται να μάθω και πως χέζουν στον Τοίχο, για να μπω στην ατμόσφαιρα, ούτε χρειάζεται να μου περιγράψεις όλα τα ψυχολογικά της Σέρσει για να καταλάβω πόσο καριόλα είναι. Και το βασικότερο μείον είναι, ότι μέχρι να μάθω το ένα, ξεχνάω το άλλο. Στο μεταξύ ο χοντρός πρέπει να τρώει όλη μέρα και να ξεχνάει να γράφει. Όλοι όσοι ξεκινήσατε να διαβάζετε Μάρτιν όταν μάθατε τη σειρά, ετοιμαστείτε για την ξενέρα της αναμονής, καθώς ο Γιωργάκης βγάζει ένα βιβλίο κάθε 4-5 χρόνια κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει με πρόχειρους υπολογισμούς ότι η υπόθεση θα κλείσει γύρω στο 2020. Δε σας χάλασε; Η σειρά λογικά θα τελειώσει πιο γρήγορα και πραγματικά μετά έχω μεγάλη αμφιβολία αν θα συνεχίσει κανείς τα βιβλία.
Σε γενικές γραμμές όμως, μη διαβάζετε βιβλία, μόνο και μόνο για να μπορείτε να κοκορεύεστε ότι ξέρετε πρώτοι τι θα γίνει στους φίλους σας. Είναι ηλίθιο, χρονοβόρο και το μόνο που μας λέει για εσάς, είναι ότι είστε κομπλεξικοί και αντιπαθητικοί. Αν πραγματικά ξαφνικά αποκτήσατε κάποια αγάπη προς την φανταστική λογοτεχνία, ψάξτε και διαβάστε Robert Jordan, Arthur Clark, Isaak Asimov, Frank Herbert και πολλούς άλλους.
Χρυσηίδα Δημουλίδου
Μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες Ελληνίδες συγγραφείς από ότι μαθαίνω. Πρώην αεροσυνοδός, που τα πολλά ταξίδια της την ενέπνευσαν να γράψει τα αριστουργηματικά έργα της. Σύμφωνα με την ιδία, όταν ερωτήθηκε από που αντλεί έμπνευση απάντησε:
"Είναι θείο χάρισμα. Όπως ο Μπετόβεν έγραφε μουσική και ήταν κουφός, πως κάποιος ζωγραφίζει και είναι τυφλός, έτσι και εγώ έχω αυτό το χάρισμα."
Πρόσφατα λοιπόν που η μάνα μου διάβαζε ένα βιβλίο της, το πήρα να το ξεφυλλίσω και σταμάτησα τυχαία σε μια παράγραφο για να διαβάσω τι λέει. Η σκηνή που περιέγραφε ήταν ερωτική και αναφερόταν σε κάτι "σκληρά παλούκια" και "χοντρά κοντάρια" και σε υγρά ροδάκινα που έσφιζαν από πόθο, στήθη που άνθιζαν σαν παραγινομένα πεπόνια, γλυκές λιμνούλες με γάργαρο νερό της νιότης και ένα κάρο άλλες γελοίες μεταφορές για το μουνί, οι οποίες για κάποιο λόγο πάντα παραπέμπουν σε κάτι ευχάριστο, το οποίο είναι άδικο, γιατί δεν μπορείς να παρομοιάζεις το καβλί του άλλου με κάτι άψυχο (παλούκι, κοντάρι) και το δικό σου ως κάτι γλυκό και λαχταριστό (πεπόνι, ροδάκινο). Παρόλα αυτά, αν θείο χάρισμα είναι να γράφεις για πούτσες με γλαφυρό τρόπο, τότε το έχω και εγώ. Ουκ ολίγες φορές έχω περιγράψει ερωτικές περιπτύξεις με φαντασία που οργιάζει, αλλά αμέλησα να το κάνω βιβλίο και να χεστώ στο τάλιρο.
Αυτή όμως το το έκανε και μπράβο της. Μάλιστα λέει τσαντίστηκε όταν έμαθε ότι κάποιες βιβλιοθήκες δάνειζαν τα βιβλία της χωρίς άδεια, γιατί στις βιβλιοθήκες πάνε βιβλία που έχουν κάνει τον κύκλο τους και είναι στα αζήτητα όπως του Καζαντζάκη και του Ντοστογιέφσκι κλπ κλπ. Επίσης λέει, σχολεία ζήτησαν να τους δωρίσει βιβλία. Και λέγω εγώ τώρα. Αν αυτό ισχύει, πάμε καλά;
Οκ, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχω διαβάσει Δημουλίδου, και ούτε πρόκειται, γιατί στις λίγες σειρές που διάβασα και μελετώντας την περίληψη της υπόθεσης, θεώρησα ότι πρόκειται για στυλ που, αν το διαβάσω θα μου φέρει περίοδο, οπότε επέλεξα να μην το προσπαθήσω καν. Όμως είναι δύσκολο να μη σχηματίσεις εικόνα για κάποιον που παρουσιάζει έργα τέτοιου τύπου και ταυτόχρονα τολμά στα παραδείγματά της να βάζει τον εαυτό της στην ίδια κλίμακα με τεράστια ονόματα όπως Μπετόβεν, Καζαντζάκης, Ντοστογιέφσκι. Χαλάρωσε μαντάμ μη σπάσεις κανα κορσέ.
Στο μεταξύ για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το γυναικείο κοινό, άπαξ και εγκρίνει κάτι, θα γίνει μόδα, είτε αξίζει είτε όχι. Σαν την μαλακία της άλλης της πεινασμένης, που πιθανότατα έχει να δει παπάρι από τότε που της ζωγράφισε ένας συμμαθητής της ένα στο τετράδιο των μαθηματικών της, και έγραψε τις 50 αποχρώσεις της μαύρης μαλακίας που τη δέρνει και έγινε πάμπλουτη και τώρα θα γυριστεί λέει και ταινία. Και άμα ρωτήσεις κάποια που το διάβασε, πως άντεξε αυτή τη μαλακία, που όπως όλοι ξέρουμε περιγράφει μια σαδομαζό σχέση όπου ο άντρας κάνει την γκόμενα σκουπίδι σκουπίδι, σου λέει "ρεεεεεε αφου την αγαπάαααεειιιι....". Μάλιστα... Κυρά μου, πες μου ότι γουστάρεις την φάπα σου, να το καταλάβω. Πες ότι σου λείπει το σκληρό σεξ, γιατί έχεις η κακομοίρα ξεμείνει με έναν κεφτέ, που το μόνο που σου κάνει είναι ιεραποστολικό και άντε κάνα στα τέσσερα όταν έχουμε εθνική εορτή. Μη μου λες όμως ότι διαβάζεις τη μαλακία αυτή γιατί σου αρέσει το συναίσθημα, ούτε γιατί είσαι λάτρης της λογοτεχνίας, γιατί μου ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό στην προσπάθεια και μόνο να μη σε γαμωσταυρίσω. Στο μεταξύ μιλάμε ότι καταλαβαίνεις πόσο μαλακία είναι αυτό το βιβλίο, από τον τίτλο και μόνο, αφού το γκρι είναι από μόνο του απόχρωση του μαύρου και δεν υπάρχει σαν χρώμα.
Και μια που μιλάμε για τίτλους, τα νέα βιβλία λέει που ξεπέρασαν σε πωλήσεις τις 50 αποχρώσεις, ονομάζονται ως εξής:
"Γυμνή μπροστά σου", "Ευάλωτη δίπλα σου", "Δεμένη μαζί σου"
Από τους τίτλους και μόνο, εικάζω ότι πρόκειται για ότι πιο ηλίθιο και γελοίο έχει γραφτεί αυτή τη χρονιά. Τη 'Γυμνή μπροστά σου' μωρή πατσαβούρα; Γιατί δεν το λες 'Υγρή και καυλωμένη πάνω στο πυρωμένο παπάρι σου' να τελειώνουμε; αφού αυτό θες να πεις.
Λοιπά
Γενικά η ποιότητα πέφτει και οι πωλήσεις αυξάνονται. Κάποτε το να εκδόσεις βιβλίο ήταν δύσκολο και το κόστος υψηλό. Για αυτό και εκδίδονταν μόνο αυτοί που είχαν λεφτά, ή αυτοί που είχαν κάτι πραγματικά να πουν και έβρισκαν έτσι υποστήριξη. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολο και φυσικά λόγω μόδας, χαζομάρας του κόσμου και του χαμηλού πνευματικού επιπέδου, ο κάθε βλαμμένος μπορεί να γίνει γνωστός και σταρ χωρίς λόγο και αιτία.
Τώρα, θα μπορούσα να κάνω και θετικό review κάποιων καλών συγγραφέων, αλλά το ποστ είναι ήδη μεγάλο και βαρέθηκα. Όποιος θέλει μπορεί να δηλώσει στα σχόλια τι είδος βιβλίου επιθυμεί, και όλο και κάτι θα προτείνουμε.
FYI
Πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει τον Gabriel Max Dark, έναν θαυμαστή μου με τον οποίο μοιραστήκαμε κάποιες περιπέτειες που περιγράφονται αναλυτικά εδώ και εδώ. Ο Gabriel λοιπόν, που με έχει σαν ίνδαλμα του, αποφάσισε να επιχειρήσει και αυτός ένα ξεκίνημα στον χώρο της ερασιτεχνικής συγγραφής και άνοιξε το Dark Shadow Chronicles, όπου περιγράφει το πόσο με θαυμάζει και τι γαμάτος που είμαι και τέτοια.
"Είναι θείο χάρισμα. Όπως ο Μπετόβεν έγραφε μουσική και ήταν κουφός, πως κάποιος ζωγραφίζει και είναι τυφλός, έτσι και εγώ έχω αυτό το χάρισμα."
Πρόσφατα λοιπόν που η μάνα μου διάβαζε ένα βιβλίο της, το πήρα να το ξεφυλλίσω και σταμάτησα τυχαία σε μια παράγραφο για να διαβάσω τι λέει. Η σκηνή που περιέγραφε ήταν ερωτική και αναφερόταν σε κάτι "σκληρά παλούκια" και "χοντρά κοντάρια" και σε υγρά ροδάκινα που έσφιζαν από πόθο, στήθη που άνθιζαν σαν παραγινομένα πεπόνια, γλυκές λιμνούλες με γάργαρο νερό της νιότης και ένα κάρο άλλες γελοίες μεταφορές για το μουνί, οι οποίες για κάποιο λόγο πάντα παραπέμπουν σε κάτι ευχάριστο, το οποίο είναι άδικο, γιατί δεν μπορείς να παρομοιάζεις το καβλί του άλλου με κάτι άψυχο (παλούκι, κοντάρι) και το δικό σου ως κάτι γλυκό και λαχταριστό (πεπόνι, ροδάκινο). Παρόλα αυτά, αν θείο χάρισμα είναι να γράφεις για πούτσες με γλαφυρό τρόπο, τότε το έχω και εγώ. Ουκ ολίγες φορές έχω περιγράψει ερωτικές περιπτύξεις με φαντασία που οργιάζει, αλλά αμέλησα να το κάνω βιβλίο και να χεστώ στο τάλιρο.
Αυτή όμως το το έκανε και μπράβο της. Μάλιστα λέει τσαντίστηκε όταν έμαθε ότι κάποιες βιβλιοθήκες δάνειζαν τα βιβλία της χωρίς άδεια, γιατί στις βιβλιοθήκες πάνε βιβλία που έχουν κάνει τον κύκλο τους και είναι στα αζήτητα όπως του Καζαντζάκη και του Ντοστογιέφσκι κλπ κλπ. Επίσης λέει, σχολεία ζήτησαν να τους δωρίσει βιβλία. Και λέγω εγώ τώρα. Αν αυτό ισχύει, πάμε καλά;
Οκ, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχω διαβάσει Δημουλίδου, και ούτε πρόκειται, γιατί στις λίγες σειρές που διάβασα και μελετώντας την περίληψη της υπόθεσης, θεώρησα ότι πρόκειται για στυλ που, αν το διαβάσω θα μου φέρει περίοδο, οπότε επέλεξα να μην το προσπαθήσω καν. Όμως είναι δύσκολο να μη σχηματίσεις εικόνα για κάποιον που παρουσιάζει έργα τέτοιου τύπου και ταυτόχρονα τολμά στα παραδείγματά της να βάζει τον εαυτό της στην ίδια κλίμακα με τεράστια ονόματα όπως Μπετόβεν, Καζαντζάκης, Ντοστογιέφσκι. Χαλάρωσε μαντάμ μη σπάσεις κανα κορσέ.
Στο μεταξύ για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το γυναικείο κοινό, άπαξ και εγκρίνει κάτι, θα γίνει μόδα, είτε αξίζει είτε όχι. Σαν την μαλακία της άλλης της πεινασμένης, που πιθανότατα έχει να δει παπάρι από τότε που της ζωγράφισε ένας συμμαθητής της ένα στο τετράδιο των μαθηματικών της, και έγραψε τις 50 αποχρώσεις της μαύρης μαλακίας που τη δέρνει και έγινε πάμπλουτη και τώρα θα γυριστεί λέει και ταινία. Και άμα ρωτήσεις κάποια που το διάβασε, πως άντεξε αυτή τη μαλακία, που όπως όλοι ξέρουμε περιγράφει μια σαδομαζό σχέση όπου ο άντρας κάνει την γκόμενα σκουπίδι σκουπίδι, σου λέει "ρεεεεεε αφου την αγαπάαααεειιιι....". Μάλιστα... Κυρά μου, πες μου ότι γουστάρεις την φάπα σου, να το καταλάβω. Πες ότι σου λείπει το σκληρό σεξ, γιατί έχεις η κακομοίρα ξεμείνει με έναν κεφτέ, που το μόνο που σου κάνει είναι ιεραποστολικό και άντε κάνα στα τέσσερα όταν έχουμε εθνική εορτή. Μη μου λες όμως ότι διαβάζεις τη μαλακία αυτή γιατί σου αρέσει το συναίσθημα, ούτε γιατί είσαι λάτρης της λογοτεχνίας, γιατί μου ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό στην προσπάθεια και μόνο να μη σε γαμωσταυρίσω. Στο μεταξύ μιλάμε ότι καταλαβαίνεις πόσο μαλακία είναι αυτό το βιβλίο, από τον τίτλο και μόνο, αφού το γκρι είναι από μόνο του απόχρωση του μαύρου και δεν υπάρχει σαν χρώμα.
Και μια που μιλάμε για τίτλους, τα νέα βιβλία λέει που ξεπέρασαν σε πωλήσεις τις 50 αποχρώσεις, ονομάζονται ως εξής:
"Γυμνή μπροστά σου", "Ευάλωτη δίπλα σου", "Δεμένη μαζί σου"
Από τους τίτλους και μόνο, εικάζω ότι πρόκειται για ότι πιο ηλίθιο και γελοίο έχει γραφτεί αυτή τη χρονιά. Τη 'Γυμνή μπροστά σου' μωρή πατσαβούρα; Γιατί δεν το λες 'Υγρή και καυλωμένη πάνω στο πυρωμένο παπάρι σου' να τελειώνουμε; αφού αυτό θες να πεις.
Λοιπά
Γενικά η ποιότητα πέφτει και οι πωλήσεις αυξάνονται. Κάποτε το να εκδόσεις βιβλίο ήταν δύσκολο και το κόστος υψηλό. Για αυτό και εκδίδονταν μόνο αυτοί που είχαν λεφτά, ή αυτοί που είχαν κάτι πραγματικά να πουν και έβρισκαν έτσι υποστήριξη. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολο και φυσικά λόγω μόδας, χαζομάρας του κόσμου και του χαμηλού πνευματικού επιπέδου, ο κάθε βλαμμένος μπορεί να γίνει γνωστός και σταρ χωρίς λόγο και αιτία.
Τώρα, θα μπορούσα να κάνω και θετικό review κάποιων καλών συγγραφέων, αλλά το ποστ είναι ήδη μεγάλο και βαρέθηκα. Όποιος θέλει μπορεί να δηλώσει στα σχόλια τι είδος βιβλίου επιθυμεί, και όλο και κάτι θα προτείνουμε.
FYI
Πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει τον Gabriel Max Dark, έναν θαυμαστή μου με τον οποίο μοιραστήκαμε κάποιες περιπέτειες που περιγράφονται αναλυτικά εδώ και εδώ. Ο Gabriel λοιπόν, που με έχει σαν ίνδαλμα του, αποφάσισε να επιχειρήσει και αυτός ένα ξεκίνημα στον χώρο της ερασιτεχνικής συγγραφής και άνοιξε το Dark Shadow Chronicles, όπου περιγράφει το πόσο με θαυμάζει και τι γαμάτος που είμαι και τέτοια.