Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ALZA WARS - Alza Χέϊγουορθ, η τελευταία έξοδος...

Διάβασε πως ξεκίνησαν όλα, στο πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ ...


Σιωπή...σιωπή επικρατούσε παντού στον γεμάτο σκόνη και υγρασία υπόγειο χώρο που καταλάμβανε ο πανάρχαιος ναός-φυλακή, στον οποίο με είχαν κλεισμένο εδώ και τρεις εβδομάδες... Η σιωπή ήταν σιωπή νεκροταφείου, η σιωπή που πηγάζει όταν νεκροί κατοικούν σε αυτό το μέρος...


Τις πρώτες δυο εβδομάδες η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική βέβαια. Ουρλιαχτά πόνου και απαράμιλλης αγωνίας έσκιζαν τη νύχτα και το σκοτάδι, προκαλώντας ρίγη τρόμου στους υπόλοιπους κρατούμενους που περίμεναν φοβισμένοι την σειρά τους. Τα ουρλιαχτά είχαν σταματήσει την τελευταία εβδομάδα, όταν και ο τελευταίος φυλακισμένος κατέρρευσε από την ανελέητα σκληρή μεταχείριση των σαυρανθρώπων.


Τα ερπετά δεν ήταν πολύ φιλόξενα και διόλου ευσυγκίνητα με τους κρατούμενούς τους. Η σωματική και ψυχική βία στην οποία υποβλήθηκα κατά την παραμονή μου εκεί δεν είχε προηγούμενο και σίγουρα θα μπορούσε να λυγίσει και τον πιο αρχιδάτο από τους x-men! αλλά όχι εμένα... Τα βασανιστήρια δεν γινόντουσαν απαραίτητα για κάποιο σκοπό. Εγώ δεν είχα κάτι που ζητούσαν, απλά ήθελαν να καταφέρουν να διαρρήξουν κάθε άμυνα μου και να με ξευτελίσουν πριν με σκοτώσουν. Ήταν καθαρή σαδιστική ευχαρίστηση που πήγαζε από την εγγενή κακία και μισανθρωπιά που έτρεφαν τα σιχαμερά αυτά πλάσματα. Προσπάθησαν πολύ να με σπάσουν, αλλά τα βασανιστήρια τους αποδείχθηκαν ανεπαρκή, αν και μπορώ να πω ότι σε κάποια φάση ήμουν πολύ κοντά στο να τα παρατήσω.


Οι σωματικές δοκιμασίες ξεκίνησαν με το κλασσικό μαστίγιο που όμως δεν πήρα μυρωδιά. Αν θυμάμαι καλά μου ρίξαν πεντακόσια ογδόντα επτά (587) χτυπήματα, πριν το μαστίγιο αρχίσει να ζητά έλεος. Μετά με ρίξανε μέσα σε μια σιδηρά παρθένα την οποία και ξεκώλιασα και δεν είναι παρθένα πια. Έπειτα δοκίμασαν να με σταυρώσουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να αυξήσουν το πόσα γαμωσταυρίδια τους έριχνα την ημέρα. Ύστερα ήρθε το μαρτύριο της σταγόνας. Δοκίμασαν όλες τις σταγόνες πάνω μου. Σταγόνα νερού, αλατόνερου, σταγόνα γάλατος, σταγόνα χυμού πορτοκάλι και άλλα. Και όταν είδαν ότι δεν χαμπαριάζω ξεκίνησαν τα βαριά με σταγόνες από ουίσκι, χλωρίνη, υδροκυάνιο, μέχρι και σταγόνα λάβας βάλανε. Και πάλι, i took no χαμπάρι.


Γενικά τα σωματικά μαρτύρια δεν ήταν κάτι που η φιλντισένια κορμάρα μου δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Τα ψυχολογικά ήταν άλλο θέμα... Με ακινητοποιήσαν μπροστά σε μια τηλεόραση και κρατώντας ανοιχτά τα μάτια μου με ατσάλινα μανταλάκια, μου έβαλαν να βλέπω τα πρωινάδικα όλων των καναλιών από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μέχρι και τα παλιά horror επεισόδια πρωινού καφέ με την Κορομηλά με έβαλαν να παρακολουθήσω. Τι τρίμπαζο θεέ μου... Η ψυχική πίεση αυξανόταν διαρκώς. Μετά τα πρωινά με πηγαίναν σε μια ηχομονωμένη αίθουσα, σαν στούντιο, και στην οποία αναγκαζόμουν να ακούω συνεχώς έναν απαίσιο θόρυβο και αλαλαγμούς βγαλμένους από την κόλαση, όπως Ρουβά, Βίσση, Βανδή, Χατζηγιάννη και ένα σωρό άλλους σιχαμένους ατάλαντους, στα τραγούδια των οποίων το αγνό πνεύμα μου ήταν αμάθητο και εκτεθειμένο, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά πολιτισμικά σοκ. Το σώμα μου το ίδιο δεν το άντεχε και το στομάχι μου πολλάκις απέβαλε κάθε περιεχόμενο του από τις απίστευτες παπαριές που βασάνιζαν τα αυτιά μου. Η ψυχή μου κραύγαζε για έλεος και βοήθεια, αλλά η θέλησή μου ήταν δυνατή και κατάφερα να το ξεπεράσω, έστω και οριακά.


Η αντοχή μου τους είχε ξαφνιάσει. Θα έλεγε κανείς ότι είχαν φτάσει σχεδόν σε απόγνωση, καθώς διαπίστωναν ότι οι μέθοδοι τους δεν ήταν αρκετές για να με λυγίσουν. Είχαν απορήσει με το ποσό αμάσητος είμαι και αυτό τους έκανε να τρελαίνονται και να σκυλιάζουν ακόμα περισσότερο. Και τότε κάναν το λάθος...


Με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο σε σχήμα ιγκλού (σαν βυζί χωρίς ρώγα, για να σας δώσω να καταλάβετε)  και με ανάγκασαν να καθίσω σε μια μεταλλική καρέκλα, όπου μου έδεσαν χέρια-πόδια με τις ειδικές χειροπέδες που ήταν ενσωματωμένες σε αυτή. Ταυτόχρονα, μεταλλικά ελάσματα σαν ζώνες περικύκλωσαν το στιβαρό στέρνο μου και έσφιξαν, ώστε να με κολλήσουν πίσω στη πλάτη του καθίσματος. Μόλις ακινητοποιήθηκα παντελώς, ένα κλουβί με χοντρά κάγκελα έπεσε απο το ταβάνι για να με περιβάλλει. Άρχισα να ανησυχώ (αν και χρησιμοποιώ τη λέξη με υπερβολή βέβαια) γιατί δεν είχα συνηθίσει σε τέτοια μέτρα ασφαλείας. Μπροστά μου υπήρχε μόνο ένας τρίποδας στον οποίο έκαιγε μια δυνατή φλόγα που με τα παιχνιδίσματα της φώτιζε το κυκλικό αυτό δωμάτιο. Οι φρουροί μου φύγανε και έμεινα να κοιτάζω την φλόγα και να αναρωτιέμαι τι μου είχαν επιφυλλάξει αυτή τη φορά. Δεν πέρασαν πάνω απο δέκα λεπτά όταν η πόρτα άνοιξε πίσω μου και έτριξε με το χαρακτηριστικό θόρυβο που τρίζουν οι πόρτες στα θρίλερ και οι πρωταγωνιστές την κοιτούν με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας οτι κάποιος πολύ κακός και άσχημος θα μπεί, αλλά τελικά αυτός πετάγεται απο μια μάυρη γωνία πίσω τους που κανένας μαλάκας δεν είχε προλάβει να ελέγξει όταν μπήκαν στο δωμάτιο και σφάζει δυο τρεις. Εγώ φυσικά δεν ασχολήθηκα και χασμουριόμουνα απο τη βαρεμάρα μου. Το ερπετό πέρασε απο δίπλα μου κρατώντας ενα σάκο στο χέρι και έβγαλε ένα τσιρηχτό ήχο κοιτώντας με στα μάτια.

-ΧΧΣΣΣΣΣ. ΕΣΣΣΣΣΥ ΕΙΣΣΣΣΑΙ ΣΣΣΚΛΗΡΡΟ ΚΑΡΥΔΙ ΧΣΣΣΣΣ ΦΧΣΣΣ. ΕΓΩ ΟΜΩΣΣΣ ΘΑΑ ΣΣΣΕ ΣΤΡΩΣΣΣΩΩΩ ΧΧΣΣΣ. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΒΥΣΣΣΣΑΛΕΟΣΣΣ....


-Ρε φίλε, σείρε γαμήσου να δεις άσπρη μέρα, του απάντησα πολύ εύστοχα.



-ΧΣΣΣ ΤΟΛΜΗΡΑ ΛΟΓΙΑ ΧΣΦΦΧΣΣΣ. ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!


Και με αυτά τα λόγια έβαλε το χέρι μέσα στη τζάντα και τράβηξε δυο απο τα CD μου που κρατούσαν ομήρους...Κοκκάλωσα. Το αίμα πάγωσε στις φλέβες μου και κρύος ιδρώτας έτρεξε σε διάφορα μέρη του κορμιού μου, κάποια απο αυτά απόκρυφα. 


-ΞΞΣΣΣΑΦΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΌΣΣΣΟ ΜΑΓΚΕΣΣΣ ΕΕ;


Έφερε τα δυο CD δίπλα στη φλόγα και κατάφερα να δω ποια ήταν. Helloween, Keeper of the seven keys II και Iron Maiden Seventh son of a Seventh Son. Και τα δυο συλλεκτικές εκδόσεις δυο δίσκων, που είχαν αφήσει ιστορία. Δυο διαμάντια της τέχνης και του ανθρώπινου πνεύματος γενικότερα. Ζωντανές αποδείξεις οτι, η μουσική είναι η κορωνίδα των τεχνών και οτι η ανθρώπινη έμπνευση αγγίζει τις ψυχές σε τέτοιο βάθος, που τις χαράζει ανεξίτηλα. Πράγματα για τα οποία θα έδινα και τη ζωή μου... Πριν προλάβω να αρθρώσω κουβέντα, το σιχαμερό αυτό διαβολόσπερμα, με μια απότομη κίνηση πέταξε και τα δυο CD στον τρίποδα με τη φωτιά και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.


Ένιωσα μια τελευταία ανάσα να φεύγει απο το στόμα μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τα πάντα έγιναν θολά απο τα δάκρυα που πλυμμήρισαν τα μάτια μου. Ο χρόνος σαν να σταμάτησε και το μόνο που άκουγα ήταν ο παραπονεμένος ήχος που έβγαζε το πλαστικό καθώς παραδινόταν και έλιωνε στις φλόγες. Προς στιγμή νόμιζα πως άκουσα τον Kiske να τραγουδάει το Save Us, απο τον δίσκο που εκείνη τη στιγμή τσουρουφλιζόταν για να ικανοποιήσει την σαδιστική ανάγκη του ανίερου μιάσματος που στεκόταν μπροστά μου. Η στιγμή κράτησε αιώνες. Τότε, μόλις τα πάντα ησύχασαν και οι φλόγες καταβρόχθισαν τα πάντα, άκουσα το πρώτο ΜΠΟΥΜ... και μετά δεύτερο...ΜΠΟΥΜ...και τρίτο και τέταρτο...ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΟΥΜ. Η καρδιά μου είχε αρχίσει να ξαναχτυπά, αλλά αυτή τη φορά λυσαλλέα. Αίμα κύλισε πάλι στις φλέβες. Αίμα αποφασισμένο για εκδίκηση και τιμωρία. Αίμαι διψασμένο για αίμα... Είχα ανεχτεί αρκετά!


Τα κόκκινα πλέον μάτια μου γούρλωσαν και γεμάτα οργή κοίταξαν τον εχθρό.Το βλέμμα μου ήταν τόσο ποτισμένο με μίσος, που η σαρωτική δυναμή του έκανε το ερπετό να ουρλιάξει απο πόνο και να πέσει μετά νεκρός, με τον τρίποδα χωμένο στο κώλο του (αυτό, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγινε). Σηκώθηκα με μια κίνηση όρθιος, σπάζοντας σε τρισεκατομμύρια θρύψαλα τα μεταλλικά δεσμά μου και  έριξα ένα κουτουλίδι στα κάγκελα του κλουβιού και τα εξαύλωσα απο τη μανία μου. Έτρεξα και σήκωσα το σάκο με τα CD και πέρασα τη ζώνη που είχε στον ώμο. Δεν θα τα άφηνα ποτέ ξανά. Άνοιξα την πόρτα και κοίταξα τον ελαφρά φωτισμένο διάδρομο που απλωνόταν μπροστά μου. Τέσσερις φρουροί στεκόντουσαν λίγο πιο πέρα και συζητούσαν κάτι ψιθυριστά σχηματίζοντας ένα μικρό πηγαδάκι.  Πήδηξα με δύναμη στον αέρα έκανα το σώμα μου σβούρα και καθώς περιστρεφόμουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η τριβή με τον αέρα προκάλεσε ανάφλεξη στα ρούχα μου. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο του μικρού κύκλου που είχαν σχηματίσει και όταν βρέθηκα ακριβώς ανάμεσά τους, πριν όμως προσγειωθώ, τεντώθηκα με δύναμη, σχηματίζοντας ένα πύρινο Χ που κατακεραύνωσε τους άμοιρους φιδανθρώπους, καθώς δυο πύρινα μπουκετίδια και δυο πύρινες πατούσες βρήκαν το δρόμο τους προς τις απερίγραπτα κακάσχημες σκατόφατσες τους. Τα κεφάλια αποκολλήθηκαν από τα σώματα και τέσσερις πίδακες αίματος ξεπήδησαν από τους λαιμούς τους, σβήνοντας ευτυχώς τις φλόγες από τα ρούχα μου. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά είχαν καταστραφεί και τώρα ήμουν μόνο με ένα μισοξεσκισμένο παντελόνι. Το μεταξωτό πουκάμισο που είχα φορέσει είχε καεί ολοσχερώς, αφήνοντας το ονειρεμένα σμιλεμένο σώμα μου εκτεθειμένο στο συντριβάνι αίματος που πλημμύριζε το γύρω χώρο. Έγινα κατακόκκινος, όμως δεν με πείραξε.


Συνέχισα τον διάδρομο μέχρι που βρήκα ένα δωμάτιο το οποίο ήταν προφανώς η κουζίνα και βρώμαγε κουνουπίδι. Ήταν άδειο και δεν είχε να πάρω κάτι σαν όπλο και έτσι πήρα μόνο κάτι ξύλινες οδοντογλυφίδες. Βγαίνοντας από την κουζίνα βρέθηκα σε ένα από τα μεγάλα πλατώματα που είχα συναντήσει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο τρισάθλιο αυτό μέρος. Οι γέφυρες που ένωναν τα υπόλοιπα πλατώματα ήταν γεμάτες με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ερπετά, που παρακολουθούσαν με προσήλωση μια γιγαντοοθόνη κρεμασμένη από τον ένα τοίχο, που έλεγε τα νέα των 8.30 και εκείνη την στιγμή παρουσίαζε τα σοβαρά προβλήατα της ευρωζώνης και της οικονομικής κατάστασης γενικότερα. Οι σαύρες φαινόντουσαν ευχαριστημένες και συζητούσαν αναμετάξυτων σε πολύ ευχάριστο κλίμα. Ήμουν από πίσω τους και δεν με πήραν χαμπάρι. Από τις λίγες φράσεις που έφτασαν στα αυτιά μου, αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό των φιδιών. Ήθελαν να γονατίσουν τις οικονομίες του κόσμου για να αναδείξουν εκείνοι μετά δικές τους, βασισμένες σε δικά τους πρότυπα και ελέγχους. Ήθελαν να κάνουν κουμάντο, να κυριαρχήσουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Και το κατάφερναν...


Τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί τώρα τους είχα ανακαλύψει...  Δεν ξέρω αν υπήρχαν και άλλοι πυρήνες και κρησφύγετα τους ανά τον κόσμο, αλλά το ελληνικό ήταν πλέον στο έλεος μου... Κάναν το λάθος να ανοίξουν τα χαρτιά τους μπροστά μου, υπολογίζοντας στην δύναμή τους, αλλά δεν σκέφτηκαν την δικιά μου. Με υποτίμησαν και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους. Και το πιο σημαντικό από όλα.....έκαψαν δυο CD μου... Δεν θα υπήρχε έλεος και σωτηρία. Πριν το συμβάν με τα CD, σκεφτόμουνα να τους συγχωρήσω και να σεβαστώ για άλλη μια φορά την έννοια της δικαιοσύνης και της αξίας της ζωής. Κάποια πράγματα όμως δεν αξίζουν σε όλους...και τα φίδια χάσανε το δικαίωμά τους να ζουν, τη στιγμή που η φλόγα άγγιξε το Keeper και το Seventh Son....


Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου καθώς η αβάσταχτη αυτή εικόνα πέρασε πάλι από το μυαλό μου. Όχι πια δάκρυα. Όχι για μένα τουλάχιστον. Ήρθε η ώρα να κλάψουν οι μανούλες τους. Ένιωσα την καρδιά μου να επιταχύνει, καθώς η αδρεναλίνη ξεχυνόταν στο αίμα μου σαν χείμαρρος, γεμίζοντας ενέργεια και ένταση τα πάντα μέσα μου. Πήρα μια βαθειά ανάσα και φώναξα με όλη μου τη δύναμη για να τραβήξω την προσοχή τους:


"Πουυυύτσαααααα!!!!"


Όταν όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μου, έσκασα σατανικό χαμόγελο και βγάζοντας την πρώτη οδοντογλυφίδα από το κουτάκι, όρμηξα μπροστά! Πριν ακόμα φτάσω το πρώτο κύμα εχθρών, η οδοντογλυφίδα είχε εκτοξευθεί με υπεράνθρωπη δύναμη και είχε διαπεράσει δέκα σώματα, πριν καρφωθεί και σπάσει στον γρανιτένιο τοίχο της σπηλιάς (κάποιοι θα σκεφτούν "καλά και πόσο θανατηφόρα μπορεί να είναι μια οδοντογλυφίδα;" Καθόλου είναι η αλήθεια, αν δεν ξέρεις να την χειριστείς. Αν όμως η οδοντογλυφίδα εκτός από την μεγάλη της ταχύτητα, περιστρέφεται κιόλας -όπως οι σφαίρες-, κάνει απίστευτη ζημιά. Για παράδειγμα οι τρύπες που άφησε η δικιά μου διαπερνώντας τα φίδια, είχαν διάμετρο μεγαλύτερη από κουβά σφουγγαρίσματος!). Ταυτόχρονα, δυο άλλες οδοντογλυφίδες είχαν εμφανιστεί ακαριαία στα χέρια μου και άνοιγαν τρύπες αριστερά και δεξιά σε καίρια σημεία, αφήνοντας τους σαυρανθρώπους, τραυματίες, παράλυτους, ή και νεκρούς στο πέρασμά μου. Κατά δεκάδες πέφταν τα κουφάρια των ερπετών, παρόλη την σαρωτική πλειοψηφία τους. Μπουκέτα, κλοτσίδια, οδοντογλυφιές και θανατηφόρα βλέμματα τα όπλα μου, που έσπερναν θάνατο και πανικό στα βρωμερά αυτά πλάσματα. Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας έρεαν άφθονα από τα σώματα των εχθρών στην προσπάθειά τους να με σταματήσουν, αλλά ήταν μάταιο. Φιδίσια χέρια, δάχτυλα, πόδια, ουρές και κεφάλια εκσφενδονίζονταν προς κάθε κατεύθυνση, καθώς πλέον είχα μετατραπεί σε μια μηχανή αλέσματος και τα ερπετά ήταν ο κιμάς μου. Το αίμα κόχλαζε καθώς έπεφτε απο τα πλατώματα στην καυτή λάβα από κάτω, όμως ο αριθμός των ερπετών δεν έμοιαζε να μειώνεται. Έσφαζα επί 10 λεπτά συνεχόμενα, αφού σε κάποια φάση έσκασε και achievement "The Butcher with the Toothpick - 100.000 kills". Παρόλα αυτά Οι ορδές συνέχιζαν να έρχονται ακάθεχτες για να μην πω ενισχυμένες αριθμητικά. Από κάθε βρωμερή τρύπα της απέραντης σπηλιάς, δυο ερπετά ερχόντουσαν στη μάχη για κάθε έναν σκατομούρη που έστελνα στην κόλαση!


Μετά από είκοσι λεπτά ασταμάτητης μάχης, είχα φτάσει στο κεντρικό πλάτωμα και ήμουν ακόμα περικυκλωμένος από χιλιάδες αντιπάλους, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα μεγάλο GONG! και τα φίδια ξαφνικά άρχισαν να απομακρύνονται από μένα αφήνοντας με μόνο μου στο κέντρο του πλατώματος. Λουσμένος στο αίμα απόρησα, αλλά καλωσόρισα το διάλειμμα για να φάω ένα kit-kat. Απο τα μεγάφωνα ακούστηκε: "Εξοντώστε τον δαίμονα ΤΩΡΑ! Να βγουν έξω οι Εξολοθρευτές"...


Με τα λόγια αυτά, τα κεντρικά κτήρια στο κάθε πλάτωμα άνοιξαν στη μέση και από μέσα εμφανίστηκαν τρία τεράστια ρομπότ που άρχισαν να κατευθύνονται απειλητικά προς το μέρος μου! Τα μηχανικά αυτά πλάσματα, έφταναν τα έξι μέτρα ύψος το καθένα και είχαν την ανατομία των δημιουργών τους. Τα κόκκινα led στα μάτια τους πρόδιδαν την ψυχρή αποφασιστικότητα της μηχανής που εκτελεί το σκοπό της, ενώ οι μεγάλες θανατηφόρες ουρές που τελείωναν σε ένα άκρως κοφτερό χαντζάρι, προμήνυαν μόνο προβλήματα   Όλα κρατούσαν από ένα μεγάλο μεταλλικό διπλο-πέλεκυ που γυάλιζε τώρα καθώς πλησίαζαν το κεντρικό πλάτωμα. Δε μάσησα ούτε τώρα... Ξεκίνησα να τρέχω προς το πλησιέστερο  από αυτά. Βλέποντας με να πλησιάζω, η θανατηφόρα ουρά υψώθηκε και άρχισε να ρίχνει ακτίνες laser κατά πάνω μου. Τι Κομανέτσι και μαλακίες....Η μαεστρία με την οποία απέφευγα τις ακτίνες και η πλαστικότητα των κινήσεων μου, ήταν τόσο artistic, που οι φιδάνθρωποι που παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι, άρχισαν να χειροκροτούνε σε κάποια φάση... Ακόμα πιο κοντά στο ρομπότ τώρα, αυτό σήκωσε τον πέλεκυ αλλά πριν προλάβει να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση βρέθηκα με ένα σάλτο στο κεφάλι του. Άρπαξα τη τσεκούρα από τα χέρια του και με μια κίνηση την έσπασα στη μέση για να βολεύει για τα μέτρα μου, και την κατέβασα με δύναμη. Η πορεία της λεπίδας ήταν ένα τέλειο ημικύκλιο που κατέληξε εκεί που θα βρισκόντουσαν τα γεννητικά του όργανα, αν είχε καθόλου. Παραπάτησε και πηδώντας μπροστά του ακριβώς, με μια μονοκόμματη κίνηση το αποκεφάλισα. Γύρισα να τσεκάρω την κατάσταση και είδα ότι το δεύτερο από αυτά είχε πλησιάσει μαζί με το τρίτο σε απόσταση αναπνοής. Πολλά laser πάλι, και άλλα χειροκροτήματα από το κοινό. Αυτή τη φορά ακολούθησα την αντίστροφη πορεία. Σημάδεψα προσεκτικά και έριξα το τσεκούρι προς το ρομπότ αχρηστεύοντας το δεξί του πόδι. Καθώς αυτό γονάτισε, πήδηξα και του έσκασα ένα κουτουλίδι στο δόξα πατρί, βουλιάζοντας το μέταλλο και προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στα εγκεφαλικά του κυκλώματα. Μέσα από τα συντρίμμια του κεφαλιού είδα πάνω σε ένα τσιπάκι το "Intel i-gamis 108 inside" και το συγκράτησα σαν πληροφορία. Γυρνώντας απότομα έσκυψα απότομα καθώς το κοφτερό λεπίδι του τρίτου ρομπότ έκοψε τα μαλλιά μου και παραλίγο να με αποκεφαλίσει. "Ε όχι να μου χαλάσεις και το χτένισμα ρε γαμημένο!" σκέφτηκα, το οποίο τρεις εβδομάδες τώρα, είχε τέλειο κράτημα παρόλα τα βασανιστήρια. Όρμηξα και το άρπαξα απο την ουρά. Ταυτόχρονα τα ερπετά άρχιζαν πάλι να πλησιάζουν οπότε και γύρισα την ουρά προς το μέρος τους. Βρήκα ένα κουμπί κάτω από την κωλοτρυπίδα του ρομπότ και το πάτησα. Η εκτυφλωτική δέσμη έστειλε θάνατο σε δεκάδες εχθρούς. Ανήμπορο το ρομπότ να αντισταθεί στην απίστευτη δύναμη μου, στεκόταν στα τέσσερα και με βοηθούσε στην εξολόθρευση των μισητών φιδιών. Όμως τα φίδια δεν είχαν τελειωμό. Φαινόντουσαν να είναι άπειρα. Τότε μου ήρθε η ιδέα.....


Κοίταξα την πυρακτωμένη θάλασσα από κάτω, που είχε γίνει ακόμα πιο κόκκινη από τους τόνους αίμα που καταβρόχθιζε. Και παρατώντας το ρομπότ, αποκόλλησα την συσκευή laser και πήδηξα μέσα....Λίγο πριν αγγίξω την επιφάνεια, το πανίσχυρο βλέμμα μου εστίασε πάνω στη λάβα και καθώς εκείνη λάκισε μπροστά μου, παραμέριζε από όπου περνούσα και άρχιζα να κατευθύνομαι με ταχύτητα προς το εσωτερικό της Γης... Μετά από μισή ώρα ασταμάτητης πτώσης, προσγειώθηκα σε σκληρό έδαφος. Το δολοφονικό μου βλέμμα κατάφερνε να κρατάει τη λάβα και τη ζέστη μακριά, όμως έπρεπε να βιαστώ... Άνοιξα το laser στο φουλ και άρχιζα να πυροβολώ την λάβα γύρω μου. Απανωτές εκρήξεις και αλυσιδωτές αντιδράσεις άρχιζαν να συμβαίνουν γύρω μου και ήξερα ότι το κόλπο είχε πετύχει. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις θα ξεκινούσαν από εδώ, αλλά θα κατέληγαν στην επιφάνεια, οδηγώντας σε μια τεράστια έκρηξη που θα καταβρόχθιζε όλη την υπόγεια φιδούπολη. Ο βράχος στον οποίο στεκόμουν άρχισε να κουνιέται και τελικά άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα προς τα πάνω. Πέντε λεπτά μετά, κινούμουν με απίστευτη ταχύτητα καθώς η έκρηξη είχε ξεκινήσει να απλώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Δέκα επιπλέον λεπτά μετά, περνούσα μέσα από την πόλη, όπου απανωτές εκρήξεις γκρέμιζαν τα οικοδομήματα και καταπόντιζαν χιλιάδες ερπετά στην θανατηφόρα μάζα λιωμένων υλικών. Φτάνοντας στην οροφή , έριξα ένα μπουκέτο στο ταβάνι και το φως του  Ήλιου πλυμμήρισε τα πάντα και για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου -ασυνήθιστα τον τελευταίο καιρό στο φως- έτσουξαν, αλλά με μια δολοφονική ματιά μου, ο Ήλιος χαμήλωσε ένταση και ήμουν πάλι οκ. Ο βράχος ταξίδεψε ψηλά και καθώς κοιτούσα κάτω, είδα την πόλη να την καταπίνει η λάβα και ένα κύμα αγαλλίασης πλημμύρισε τη καρδιά μου. Όλα είχαν τελειώσει επιτέλους...


Πήδηξα σε ένα περαστικό αεροπλάνο και με άφησε στο Ελ. Βενιζέλος. Γύρισα σπίτι λαχανιασμένος και σήκωσα το τηλέφωνο. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει την αλήθεια. Η επανάσταση απέναντι στη συνωμοσία είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα και τώρα θα το μάθαινε όλη η υφήλιος. Τα ερπετά θα δυσκολευόντουσαν πλέον να κρατήσουν την κυριαρχία τους. Και όπου υπήρχε αντίσταση, θα ήμουν εκεί να βοηθήσω.


Αυτά λοιπόν έγιναν αγαπητό μου ημερολόγιο. Εδώ θα σταματήσω να γράφω, γιατί είναι το μνημόσυνο για τα δυο εκλίποντα CD που έδωσαν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας και της δικαιοσύνης...


Αλλά να θυμάστε πάντα....Have no fear, Alza is here...

30 σχόλια:

  1. Ti Resistance,ti Uncharted,ti Star Wars,ti Skyrim,ti Diablo,ti WoW,ti Skyrim kai arxidies!Alza is here!
    "i took no χαμπάρι"
    H frasi ayth ta leei ola!
    Euge Alza!
    Apla Respect stin grafh soy.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ουφφφ...τώρα νιώθω πιο ήρεμος και ασφαλής.
    Το διάβασα στη δουλειά και στο σημείο που βρίσκεσαι πίσω απο τα άποιρα ερπετοειδή μου ξέφυγε και μένα φωναχτά ένα γέλιο.Μα καλα,το μονο που σου ήρθε στο μυαλό να φωνάξεις για να τους αιφνιδιάσεις ήταν 'ΠΟΥΤΣΑ'????LOL.κορυφαίο.
    Το πιό αστείο απόλα όμως είναι οτι αυτά τα ερπετοειδή που χαρακτιρίζεις κωμικοαφηγηματικά είναι μια θεωρία που μπορεί να ισχύει,όπως και της κούφιας Γής.Αν όντως υπάρχουν,ένα πράγμα μόνο με νιάζει....Αν ματώνουν!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Πουυυύτσαααααα!!!!" και ξύλο! Ρισπεκτ τρσμέγιστο.

    Το λέω απροκάλυπτα και χωρίς αιδώ. Η τριλογία σου είναι λίγο καλύτερη από την τριλογία Die Hard (το τέταρτο δεν το λαμβάνουμε υπόψην, η σειρά τελείωσε στην τρίτη ταινία).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Thanks μάγκες. Όταν το βγάλω στο θέατρο θα σας καλέσω στη πρεμιέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σίγουρα πρέπει να γράψεις και το prequel,να μάθουμε όλη την αλήθεια για το πως έγινες αυτό το ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟΜΕΓΑΛΟΤΙΤΑΝΟΤΕΡΣΤΙΟ ον το οποίο είσαι σήμερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να υποθέσω ότι τα πνευματικά δικαιώματα για θέατρα, ταινίες και τραγούδια τύπου To Tame A Land κλπ θα είναι πανάκριβα, ε? Μιλάμε για ένα εντελώς νέο κύμα τέχνης, που θα ταράξει τα νερά και θα σπάσει τα ήδη σπασμένα ταμεία για 5000στή φορά! ΑΞΙΟΣ ΑΛΖΑ! ΑΠΛΑ ΑΞΙΟΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Epic, this post is epic.
    Και συμφωνω για το prequel με τον χωστηρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και πάλι νιώθω την ανάγκη να διαχωριστώ από τους συμπαθείς συναγωνιστές και ομοϊδεάτες..
    Επειδή όμως δεν θέλω απλά να δίνω στείρα κριτική (κάτι που μου είναι και πολύ εύκολο) θα ήθελα πρώτα να διευκολύνω τον ικανό όσο και ελλιπώς ενημερωμένο Alza προτείνοντας μια λύση που θα τον γλίτωνε από 3 εβδομάδες αιχμαλωσίας και πόνου.
    Και αυτή είναι.. Wait for it....!!!!
    Public, Metropolis,E-bay και Amazon!!
    Ναι αγαπητέ Alza! Σε όλα αυτά τα μέρη μπορείς να αγοράσεις ή να παραγγείλεις τα αγαπημένα σου CD όσο σπάνια και να είναι έναντι ενός μικρού αντιτίμου αντί να επιτρέψεις σε ένα μάτσο σαύρες να σε παραβιάζουν.Εκτός βέβαια και αν η παραβίαση ήταν αυτοσκοπός οπότε πάω πάσο.
    Αλλά ακόμα και αυτό να μην μπορεί να γίνει για ένα άτομο της οικονομικής επιφάνειας σου όλα είναι δυνατά. Είναι πολύ καλά παιδιά αυτοί οι heavy metallers αλλά έχουν μια μικρή αδυναμία στη διαχείριση χρήματος.Σίγουρα για ένα μικρό (για σένα) παράβολο θα μπορούσαν να ξαναενωθούν οι Helloween ,και να ξαναγράψουν το keeper με τον Kiske μόνο για πάρτη σου τι στιγμή που ο Derris θα σου έπλενε τα πόδια γιατί για τίποτα άλλο δεν είναι ικανός..Και αν τυχόν έδινες τα ίδια λεφτά στους Metallica??? Ερε γλέντια που θα είχαμε!! Πέρα που ο Urlich θα σου επέτρεπε με ευχαρίστηση να του βάλεις τις μπαγκέτες και οποιοδήποτε άλλο κομμάτι εξοπλισμού (και όχι μόνο) στα ενδότερα του, μια διασκευή του "Εμείς οι 2 σαν ένα" του Χατζηγιάννη δεν θα ήταν ουτοπική.
    Στη ταμπακιέρα τώρα.Μου φαίνεται περίεργο που ένα τόσο πανίσχυρο όπλο όπως η οδοντογλυφίδα χρησιμοποιήθηκε με τόσο πεζό και αταίριαστο τρόπο. Θα περίμενα χειροβομβίδες οδοντογλυφίδας, βόμβες απεμπλουτισμένου οδοντογλυφιδίου, γλυφόμυδράλια και οδοντοφλογοβόλα..Αλλά πάλι αυτό θα έκανα εγώ.Όπως μπορεί ο καθένας.
    Κλείνω με μια ανησυχητική παρατήρηση.
    Χθες σε μια αναγκαστική,αναπόδραστη όσο και σύντομη μπουζουκότσάρκα μου διαπίστωσα ότι όχι μόνο τα νούμερα των σαυρών δεν έχουν μειωθεί μετά από όλο αυτό το μακελειό αλλά είναι περισσότερες και αγριότερες από ποτέ..
    What the hell is going on??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οντως τα βασανιστηρια ητανε τρομερα ειδικα εκει που σου καψανε τα cd δεν θα ντραπω να το πω κυλησε ενα δακρυ απο τα υπεροχα καταμαυρα ματια μου συμπονεσα την τρομερη εικονα που αντικρυσες....αλλα γιατι συγκαταλεγεται ο βιασμος μιας παρθενας στα βασανιστηρια αυτο δεν το εχω αντιληφθει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα ήθελα τους αγαπητούς αναγνώστες να σημειώσουν, ότι ιστορίες και προφητείες για τη ζωή μου, είναι ήδη καταγεγραμμένες σε ιερά κείμενα που γράφτηκαν παλιότερα και έχουν τίτλο "ΓΑΙΜΑΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ". Από εκεί αντέγραψαν οι χριστιανοί και έγραψαν την "ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ". Αυτό που δεν κατάλαβαν ποτέ ήταν ότι κανονικά έπρεπε να είναι "ΓΑΜΑΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ", αφού περιέγραφε εμένα, αλλά ο δαίμων του τυπογραφείου βλέπετε...

    @Gabriel: Κατανοώ ότι σαν απλός άνθρωπος του λαού που είσαι -πιθανότατα φτωχός και άσημος- κιόλας, δεν μπορείς να συλλάβεις την έννοια του συλλεκτικού. Τα συγκεκριμένα CD ήταν ειδικά σχεδιασμένα και αφιερωμένα για μένα. Είχαν αφιερώσεις και ευχαριστήρια γραμμένα πάνω από τα συγκροτήματα. Ειδικά βιβλιαράκια αλλά και 30 bonus τραγούδια σε κάθε δίσκο ακυκλοφόρητα, που είχαν γράψει μόνο για μένα τα παιδιά, σε μια προσπάθεια να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους που με γνώρισαν. Αυτά λοιπόν δεν τα βρίσκεις σε μαγαζιά. Τώρα για τις οδοντογλυφίδες θα σε παρακαλέσω να μην γίνεσαι υπερβολικός.. δεν γίνονται αυτά...

    @Vickyyy: Δεν βιάστηκε καμιά παρθένα κατα τα βασανιστήρια. Η αναφορά είναι αλληγορική. Παραθέτω κάποιες πληροφορίες για τις σιδηρές παρθένες γενικότερα για να μην υπάρξει άλλη σύγχυση.
    http://en.wikipedia.org/wiki/Iron_maiden_(torture)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι στον βιασμό παρθένας το βασανιστήριο το περνάει αυτός που βιάζει..

    @Jannis: Που σε ρε Jannis και μας έλειψες..
    Πως το είπες αυτό?? Ότι τα ερπετοειδή και η κούφια γη παίζει και να ισχύουν? Πες μας και κάτι που έχεις αποκλείσει αδερφέ.. 1 μόνο θέλω που να το θεωρείς απίθανο και από μένα ότι θες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Alza τωρα ξες. Μπορω να βρεθω στο πλευρο σου ανα πασα ωρα και στιγμη για να βοηθησω στον αγωνα εναντια στις σαυρες. Αρκει να το θες. Θες;

    Η δικαιοσυνη θα αποδοθει μα το σφυρι του θαντερκατ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "η πλαστικότητα των κινήσεων μου, ήταν τόσο artistic" πω πω πωωωω μα που το σκέφτηκες αυτό? εντυπωσιάζομαι συνεχώς από το γλαφυρό ύφος συγγραφής σου αλλά οφείλω να ομολογήσω οτι αυτή η φράση σου φαίνεται να είναι εμπνευσμένη από κάποιο προσωπικό σου βίωμα... πλαστικότητα! artistic! λες και μιλάς για παράσταση μπαλέτου ένα πράγμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πόσο δίκιο μπορείς να έχεις φίλε/η ανώνυμε/η. Πραγματικά η όλη στιγμή μου φέρνει στο μυαλό μια παράσταση μπαλέτου -νομίζω το La Traviata-, που είχα πάει να δω στο Λονδίνο μετά από παράκληση της ίδιας της βασίλισσας Ελισάβετ. Θυμάμαι βασικός χορευτής ήταν ο πολύ καλός μου φίλος Νουρέγιεφ (μεγάλη η χάρη του, αλλά και μεγάλη λούγκρα επίσης), ο οποίος ήξερε ότι έχω τον χορό στο αίμα μου και μάλιστα είχε εμπνευστεί κάποιες χορευτικές του φιγούρες από μένα. Τότε λοιπόν στη μέση της παράστασης με είχε παρακαλέσει να χορέψω και εγώ στη σκηνή και το έκανα (γιατί εγώ στους φίλους μου δεν χαλάω χατίρι). Το πλήθος μαγεύτηκε τόσο πολύ από την αέρινη κίνησή μου, που μόλις τελείωσε η παράσταση, δεκάδες γκόμενες αλλά και κουνιστοί, τρέχαν κατά πάνω μου για αυτόγραφα και άπλωναν χέρια-πόδια σε μια προσπάθεια να με αγγίξουν και μόνο. Τότε ήταν που για πρώτη φορά εφάρμοσα τον "μπαλετικό" τρόπο αποφυγής αφού, επηρεασμένος καθώς ήμουν από τον χορό, έτρεξα προς την κεντρική έξοδο και πέρασα σαν ένα δροσερό κύμα αέρα ανάμεσα από τη λαοθάλασσα, χωρίς να με ακουμπήσει κανείς. Ακριβώς το ίδιο συνέβηκε και στη μάχη με το ρομπότ...

    Αχχχ τι μου θύμησες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κάνε πόστ τα σχόλια σου να 'χουμε να διαβάζουμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ακόμα και η Ελληνική γλώσσα μοιάζει φτωχή και ελιπής ώστε να περιγράψω τον θαυμασμό μου για εσένα και τα κατορθώματα σου.
    Σε υμνώ σε δοξολογώ σε θεοποιώ !!!
    Άλζα Άλζα Άλζα σκίστους τον πρωκτό !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητέ Peri, αυτό το πρόβλημα το είχα συζητήσει και με τον αγαπητό φίλο και θαυμαστή Μπαμπινιώτη, ο οποίος είχε και εκείνος εντοπίσει την αδυναμία της γλώσσας να εκφράσει το πόσο φανταστικός -από κάθε άποψη- αλλά ταυτόχρονα σεμνός και μετριόφρων είμαι. Να φανταστείς είχε επινοήσει και νέες λέξεις όπως "θεεμουτιαντρακλάστιος", "δενπαιρνωχαμπάρης", "πανσοφογάμης", "κοσμικορχιδάτος", "διαγαλαξιογαμιστής", "αμασητομαγκιόριος", "δενπαιρνωχαμπάρης", "υπεργάμης" και άλλες πολλές που δεν τις θυμάμαι ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. An den fainontan ta onomata twn anagnwstwn kai sxoliastwn tou blog tha elega oti oi perissoteroi einai ygramenes, ksanammenes gkomenes pou fantasiwnontai me kolokuthakia i aggourakia (ksefroudismena kai ta 2) ton prigkipa (Alza stin periptwsi mas) me tin varvati tin pswli (opws leei kai o tzimakos).
    Ligi egkrateia koritsia!!!

    Valaroma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ποσο χαζο παιζει να ειμαι που δεν το επιασα με την μια το υπονοουμενο με την παρθενα???
    Πολυ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεν έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από ψιψίνες οπότε μην κατηγορείς τον εαυτό σου...
    Δεν έχεις καν αντιτακτό αντίχειρα. Το ότι καταφέρνεις να πληκτρολογείς είναι απο μόνο του αξιοθάυμαστο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Όπα τώρα σου την είπε χοντρά Vickyyy. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αφήσεις έτσι ένα τέτοιο φαλλοκρατικό σχόλιο. Οφείλεις να απαντήσεις αυστηρά και εγώ μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και κατα τα αλλα εγω ειμαι αυτη που τον ακολουθει παντου οπως σχολιασε σε παλαιοτερη αναρτηση!Αλλα τσουπ μη και δεν με κραξει οπου βρει δεν του παει καλα η μερα του!It's ok συνεχισε τον πολεμο λασπης εγω απλα περιμενω με ανυπομονησια το καινουργιο σου αρθρο οπου θα υμνεις τον Gerald Butler ανοιχτα αυτη τη φορα και δεν θα το κρυβεις πισω απο συμβουλες απιστιας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Τα ίδια και τα ίδια.. Gerald Butler, Butler Gerald, Γεράρδος Μπατλερίδης, Τζεραλντίνος Μπατλερας και φτου και από την αρχή.. Αλλά έτσι είναι.. Άμα δεν έχουμε κάτι καινούργιο να πούμε αναμασάμε τα ίδια πράγματα και ελπίζουμε ότι κανείς δεν θα το προσέξει..
    Θα απαντήσω με ένα πανέμορφο,σπαραξικάρδιο, τρυφερό(ναι σαν την καρδιά ενός μαρουλιού) όσο και λυρικό απόσπασμα που διάβασα στο διαδίκτυο (internet) πρόσφατα.. θα μπορούσα να γράψω τόμους (εποικοδομητικής) κριτικής αλλά αφήνω τις λέξεις γλυκές σαν μέλι και αιχμηρές σαν οδοντογλυφίδες στα χέρια του Alza να τα πουν όλα...
    "Πως μ αρέσει να σε βλέπω όταν βγαίνεις από την θάλασσα…τα μάτια σου παίρνουνε ένα ακόμα πιο έντονο πρασινογαλάζιο χρώμα και εκει παίζει να σε ερωτεύομαι κάθε φορά και άλλο λιγο…μέτρησε μόνο τα καλοκαίρια μας μαζί και καταλαβαίνεις πόσο την έχω πατήσει!"
    .....................................
    Game, Set and Match ! Gabriel M Dark

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αν και ακολουθω τακτικη no retreat,no surrender στην συγκεκριμενη περιπτωση σηκωνω λευκη σημαια(οχι ακριβως σημαια γιατι δεν ειχα καμια προχειρη ενα ασπρο φανελακι το ιδιο ειναι)!Seize fire...αν και υπουλο το χτυπημα με το αποσπασμα ητανε ομολογουμενως πολυ δυνατο για να με κανει να πεσω μεν ενδοξα δε.Καλα να παθω να μαθω να ειμαι πιο διορατικη στο μελλον να μην ξαναανεβασω αναρτηση με περιεχομενο που αν χρησιμοποιηθει εναντιον μου θα με αποσυντονισει εντελως!Οποτε δηλωνω δημοσια στο blog οπου αρχισε ο γ παγκοσμιος....u win!
    Οσο για την μεγαλη σου αγαπη μην νομιζεις δεν μ αρεσει να επαναλαμβανομαι αλλα αναγκαστικα μιας και κρατας ερμητικα κλειστα τα χαρτια σου για ολα τα υπολοιπα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Thank you και respect! Μόλις απέδειξες ότι δεν έχεις φόβο..
    Ο Alza π.χ πρέπει να παραδειγματιστεί από σένα.
    Το πόσα χαρμάνια χοντρό αμμοχάλικο του έχω ρίξει στο κεφάλι σε αυτό το blog δεν λέγεται. Αποκορύφωμα το post Holywood combat που γελοιοποιήθηκε όσο μπορεί να γελοιοποιηθεί κάποιος. Ποτέ όμως δεν παραδέχτηκε το προφανές. Τι να πεις?? Κρίμα τα παντελόνια που (φαντάζομαι) ότι φοράει.. Σε σένα όμως πάει ένα good fight και ένα well earned seize fire..
    Το poker παίζεται με κλειστά χαρτιά. Όταν παίξουμε άλλα παιχνίδια θα τα ανοίξω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Κανένα αρθράκι θα γράψεις ρε Alza;Τι έγινε;Πήγες Παρίσι και Μιλάνο για σόππινγκ και μας ξέχασες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. το κοινό απαιτεί τον μέγα alza στη σκηνή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Sorry ρε παίδες αλλά είναι λίγο δύσκολη περίοδος αυτή. Πολύ τρέξιμο και άγχος και λίγο μυαλό για γράψιμο. Ελπίζω απο Φεβρουάριο να αλλάξει η φάση και να έχω χρόνο να γράψω καμιά μαλακία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αιδεσιμότατε Alza αφιερωμένο!!!!Κάλεσε και τον Max Dark για παρέα!!!

    http://ocelebritis.blogspot.com/2012/01/13.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή