Papyrus Alzousse Britannica - Βιολογία 2

Στο προηγούμενο μάθημα μιλήσαμε λίγο για το κύτταρο και μάθαμε ότι διαιρείται και πολλαπλασιάζεται. Είδαμε επίσης ότι μέσα στο κύτταρο υπάρχει το DNA, το οποίο περιέχει πληροφορίες για την κατασκευή του νέου οργανισμού κατά την αναπαραγωγή. Είδαμε επίσης ότι όλα τα είδη ζωής μοιράζονται τα ίδια βασικά βιοχημικά συστατικά. Σήμερα θα πάρουμε όλη αυτή την πληροφορία και θα την προσαρμόσουμε έτσι ώστε να καταλάβουμε τον βασικό μηχανισμό που λειτουργεί τα τελευταία 3.4 δισεκατομμύρια χρόνια στην Γη: Την εξέλιξη.

Ας ξεκινήσουμε όμως με ένα ταξίδι στο -όχι πολύ μακρινό- παρελθόν και συγκεκριμένα 180 χρόνια περίπου πίσω...

Ήταν ένα κρύο πρωινό της 27ης του Δεκέμβρη του 1831. Ο ήλιος άρχιζε σιγά-σιγά να σπάει το σκοτάδι και να ρίχνει φως στο πολυσύχναστο λιμάνι του Πλίμουθ της νότιας Αγγλίας. Πληθώρα πλοίων, μικρών και μεγάλων, βρίσκονταν καθηλωμένα εδώ και μέρες, μια που ο άσχημος καιρός εμπόδιζε τον απόπλου την τελευταία βδομάδα. Το παχύ πούσι κάλυπτε τα πάντα με ένα θολό πέπλο υγρασίας, που μούλιαζε τα ρούχα, και σε συνδυασμό με την παγωνιά της εποχής περόνιαζε το κόκκαλο. Για αυτό και δεν έβλεπες άνθρωπο πουθενά εκείνη την ώρα. Ακόμα και οι πολικές αρκούδες φορούσαν ζακετάκι εκείνη την περίοδο, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος περίμενε τον ήλιο για να ξεμυτίσει από τα σπίτια του. Ο μόνος που δεν φάνηκε να πτοείται από το ψωλόκρυο, ήταν ένας νεαρός που με χαμόγελο στα χείλη και αποφασιστικό και ενθουσιώδες βήμα, διάβαινε τους πετρόχτιστους δρόμους του λιμανιού, κρατώντας μια τσάντα γεμάτη χειρόγραφα και σέρνοντας μαζί του ένα μίνι καροτσάκι, γεμάτο με περισσότερα βιβλία και τετράδια, άλλα γραμμένα και άλλα κενά. Έφτασε μπροστά στην ξύλινη σανίδα που ένωνε τον μώλο με ένα δεμένο σκάφος. Σταμάτησε και κοίταξε πίσω του σαν να χαιρετούσε τη γη που άφηνε, ενώ το βλέμμα του για μια στιγμή, θαρρείς πως γέμισε νοσταλγία. Η στιγμή τελείωσε, το χαμόγελο επέστρεψε και ο νέος γύρισε προς το πλοίο και έκανε το πρώτο βήμα. Η ομίχλη είχε μόλις αρχίσει να διαλύεται όταν ο Κάρολος Δαρβίνος ανέβαινε αποφασιστικά στο πλοίο με όνομα "HMS Beagle"....

Το θαλάσσιο "λαγωνικό" (ονομασμένο από την όμορφη αυτή ράτσα κυνηγετικών σκυλιών) ήταν έτοιμο να ξεκινήσει ένα ταξίδι χαρτογράφησης των ακτών της Νότιας Αμερικής, που μέχρι τότε ήταν γνωστές ως: "παραλίες γκάου-γκάου" ή "ακτές ανκατεβειςαποπλοιοσεδάγκασα" ή "το ακρωτήρι του καυλωμένου ανθρωποφάγου" και άλλα τέτοια περιγραφικά ονόματα. Η θέση του στο πλοίο ως φυσιοδίφης και συλλέκτης γεωλογικών δειγμάτων θα του εξασφάλιζε μια πρωτοφανή εμπειρία περιπλάνησης, στον άγνωστο ακόμα τότε κόσμο των ζώων και των φυτών. Μέσα στο πενταετές αυτό ταξίδι, ο Δαρβίνος συνέλεγε γεωλογικά δείγματα και παρατηρούσε και κατέγραφε τα διάφορα είδη ζώων και φυτών που συνάντησε στα ταξίδια του. Στα νησιά Γκαλαπάγκος παρατήρησε ότι το ράμφος των σπίνων, διέφερε από νησί σε νησί, ενώ μπορούσες να καταλάβεις από πιο νησί ήταν η κάθε χελώνα, από το σχέδιο στο κέλυφός της και μόνο. Αυτό, τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι κάθε είδος ζωής, όπως η χελώνα και ο σπίνος των Γκαλαπάγκος, σχετιζόταν άμεσα με το περιβάλλον στο οποίο ζούσε και προσαρμοζόταν σε αυτό. Καθώς το ταξίδι συνεχιζόταν τα στοιχεία που μάζευε ο Δαρβίνος ολοένα και ενίσχυαν τις απόψεις του. 

Όταν επέστρεψε τελικά στην Αγγλία ήταν ήδη γνωστός από τα ευρήματα που έστελνε πίσω για μελέτη. Αυτά που είχε δει τον είχαν πείσει ότι τα είδη ζωής μεταλλάσσονταν διαρκώς μέσω μιας πολύ αργής, αλλά σταθερής διαδικασίας και δεν ήρθαν αυτούσια στη Γη από κάποιο 'δημιουργό'. Παρόλο όμως που ήθελε να διατυπώσει την θεωρία του, δεν μπορούσε να το κάνει πριν βρει ακράδαντες αποδείξεις, δεδομένου ότι ακόμα και ο επιστημονικός κόσμος της εποχής ήταν άρρηκτα δεμένος με το γαμημένο θρησκευτικό στοιχείο, και οποιαδήποτε θεωρία δεν επαληθευόταν απο τις ρασοφόρες λούγκρες ή διέψευδε τις γελοίες παρλαπίπες που αποκαλούσαν αγίες γραφές, καταδικαζόταν, και ο επιστήμονας έχανε το κύρος του. Έτσι ο Δαρβίνος, σαν έξυπνος άνθρωπος συνέλεξε πρώτα όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσε, απο βιολόγους, γεωλόγους, ζωολόγους και τον Νοέμβρη του 1859 εξέδωσε ένα απο τα διασημότερα επιστημονικά συγγράμματα όλων των εποχών με τίτλο "Για την καταγωγή των ειδών, μέσω της φυσικής επιλογής."

Παρόλο που τα πρώτα χρόνια υπήρχε έντονη κριτική και αντιπαράθεση γύρω από αυτό το βιβλίο, η επιστημονική κοινότητα γρήγορα συνειδητοποίησε την εγκυρότητα των στοιχείων της θεωρίας του Δαρβίνου και την ασπάστηκε ως τον αποδεκτό μηχανισμό της ζωής. Τι ακριβώς λέει λοιπόν η γνωστή πλέον "θεωρία εξέλιξης, μέσω της φυσικής επιλογής";

Ορισμός
Με τον όρο εξέλιξη, εννοούμε την αλλαγή που παρατηρείται στα κληρονομικά χαρακτηριστικά των βιολογικών οργανισμών, στο πέρασμα διαδοχικών γενεών. Εννοούμε τα χαρακτηριστικά που κληρονομούνται στους οργανισμούς μέσω της αναπαραγωγής, όπως περιγράφτηκε στο κεφάλαιο 1. Η αλλαγή επιφέρεται συνήθως (αλλά όχι πάντα) επειδή οι οργανισμοί προσαρμόζονται στο περιβάλλον και αναπτύσσουν έτσι χαρακτηριστικά που θα τους βοηθήσουν να επιβιώσουν σε αυτό. Η φυσική επιλογή τώρα, ως έννοια, είναι ένα είδος ξεσκαρταρίσματος -το οποίο δεν γίνεται συνειδητά βέβαια- κατά το οποίο τα (λίγα αρχικά) άτομα ενός πληθυσμού που έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κατάλληλα για το εν λόγω περιβάλλον, θα επιβιώσουν με μεγαλύτερες πιθανότητες. Οι απόγονοί τους θα είναι άτομα με τα ίδια χαρακτηριστικά και άρα σιγά-σιγά το είδος θα αποτελείται αποκλειστικά από άτομα που φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Γενικότερα η φύση φαίνεται να επιλέγει τους δυνατότερους οργανισμούς, τους πιο κατάλληλους για επιβίωση. Για αυτό και όσοι αγαπάμε και σεβόμαστε το μεγαλείο της ζωής, όταν βλέπουμε παιδάκια με μαχαίρια που πάνε να καρφώσουν το μάτι τους, ή που παίζουν δίπλα στο γκρεμό, ή που πάνε να βάλουν το δάχτυλο στην πρίζα, πρέπει να τα αφήνουμε να πάρουν το δρόμο που έχει αποφασίσει η πάνσοφη φύση για αυτά.

Παράδειγμα
Για να κατανοήσουμε όμως τον μηχανισμό καλύτερα ας δώσουμε το ωραίο και κλασσικό παράδειγμα με τις πεταλούδες. Πάμε πάλι το ρολόι πίσω πριν διακόσια χρόνια, λίγο πριν την βιομηχανική επανάσταση. Οι πιτσιλιστές πεταλούδες της Αγγλίας εκείνη την εποχή, ήταν στην συντριπτική τους πλειονότητα άσπρες με μικρές μαύρες πιτσιλιές, όπως φαίνεται στην φωτογραφία αριστερά, ενώ υπήρχε και ένα πολύ μικρό πλήθος μαύρων όπως φαίνεται στην εικόνα δεξιά. Η γενετική διαφορά των δυο αυτών ειδών  είναι αντίστοιχη με την διαφορά ενός ανθρώπου με ξανθά μαλλιά και ενός με μαύρα.

Οι άσπρες πεταλούδες ζούσαν ήρεμα και ωραία γιατί οι λειχήνες των δέντρων τους έδιναν ένα φυσικό καμουφλάζ που ταίριαζε με τον χρωματισμό τους και τις προστάτευε από τους θηρευτές τους. Οι μαύρες από την άλλη, τρώγαν μεγάλο παπάρι, καθώς το χρώμα τους έκανε έντονη αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο χρώμα των λειχήνων και έτσι τα πουλιά που τις βλέπαν σαν μπριζολίτσες, τις ξεχώριζαν εύκολα και τις κάναν μαμ. Τώρα, όταν τα εργοστάσια των ανθρώπων πήραν μπρος για τα καλά, η μόλυνση σκότωσε τις λειχήνες και κάλυψε τα δέντρα με αιθάλη (όπως περίπου γίνεται πλέον κάθε χρόνο στην Αθήνα επειδή πολλά γαμιόλια καίνε δέκα τόνους ξύλα τη μέρα, αντί να φορέσουν καμιά μπλούζα παραπάνω) μαυρίζοντας ουσιαστικά το background των δέντρων. Έχουμε λοιπόν πλέον μαύρα δέντρα και άσπρες πεταλούδες που αράζουν πάνω τους νομίζοντας ότι όλα οκ. Suprise mothafakas! Πλέον οι άσπρες πεταλούδες έγιναν στόχος, οι μαύρες δεν τους έδινε κανείς σημασία γιατί πλέον αυτές είχαν το καμουφλάζ και έτσι αναπαράχθηκαν πολύ περισσότερο με ουσιαστικό αποτέλεσμα οι πεταλούδες πλέον να γεννιούνται μαύρες και τα ασπρα ξαδέρφια τους πήραν τον μπούλο.

Αυτό ήταν ένα απλό και βασικό παράδειγμα εξέλιξης σε μικρή κλίμακα. Λέμε μικρή κλίμακα, γιατί η εξέλιξη που παρατηρούμε είναι σε άτομα του ίδιου γένους. Υπάρχουν όμως πάμπολλα στοιχεία που μας δείχνουν ότι η εξέλιξη δεν μένει μόνο στο χρώμα, αλλά μπορεί να αλλάξει τα πάντα στη φυσιολογία των οργανισμών, μερικές φορές σε τέτοιο βαθμό που ένα είδος μεταλλάσσεται σε ένα νέο είδος. Και αυτό έχει γίνει στην Γη, εκατομμύρια φορές μέχρι σήμερα. Όλα τα ζώα και τα φυτά και οι μικροοργανισμοί που ξέρουμε και αγαπάμε, ακόμα και εμείς οι ίδιοι σαν είδος, είμαστε μεταλλάξεις άλλων ειδών που στο διάβα του χρόνου αλλάξαμε, προσαρμοστήκαμε και επιβιώσαμε και είμαστε τώρα εδώ, ενώ εκατομμύρια άλλα είδη αφανίστηκαν. Η κύρια πηγή αποδείξεων για αυτό το φαινόμενο είναι τα απολιθώματα. Ας φύγουμε τώρα από την επιστημονική ορολογία και ας τα πούμε με τρόπο εκλαϊκευμένο, σταράτο και κατανοητό.

Κες κεσέ απολίθωμα;
Που τα λέτε μάγκες, το απολίθωμα φορμάρεται με τον εξής τζαμάτο τρόπο. Φανταστείτε έναν δεινόσαυρο για παράδειγμα που ρίχνει ένα χέσιμο κάτω από ένα δέντρο. Εκεί που στέκεται λοιπόν σπάει το κλαρί και του έρχεται μισός τόνος ξύλο στο δόξα πατρί. Δεινόσαυρος γιοκ. Εκεί που ψόφησε λεπόν, πέφτουν χώματα, σκατά, λάσπες, φύλλα, κλαριά, χώμα σκόνη, και άλλα σκατά κλπ κλπ. Όλο αυτά τα ιζήματα προστατεύουν το σκελετό του μακαρίτη του δεινοσαύρου ενώ σχηματίζουν ένα καλούπι γύρω του. Μερικές χιλιάδες χρόνια μετά ένας άλλος δεινόσαυρος, μακρινός απόγονος του προηγούμενου, έχει μόλις φάει δυο γύρους σαύρας, έχει κάνει και την τσιγαριά του που λέμε, και είναι έτοιμος να κάνει κατάθεση. Βρίσκει ένα ωραίο μέρος κάτω απο ένα δέντρο και του δίνει και καταλαβαίνει. Εκείνη την στιγμή, εντελώς ξαφνικά κιόλας, σπάει το κλαρί ενός δέντρου πιο πέρα, τρομάζει ο τυραννόσαυρος που είναι εκεί κοντά αρχίζει και τρέχει, βλέπει τον δεινόσαυρο μας που σφίγγεται ιδρωμένος, γιατί ο κακομοίρης είναι και δυσκοίλιος, του χώνει μια δαγκωνιά και του κόβει τη μισή πλευρά και φεύγει τσαντισμένος τρέχοντας προς τα κάπου που δεν έχει σημασία. Πάλι χώματα, σκατά και λάσπες  κλπ κλπ. Όταν λοιπόν ανακαλύφθηκαν οι δυο σκελετοί μετά από εκατομμύρια χρόνια, είδαμε για παράδειγμα τις μικρές διαφορές του πρώτου δεινοσαύρου, από του δεύτερου και φαίνεται ξεκάθαρα πως ο δεύτερος ειναι απόγονος του πρώτου λόγω των ανατομικών ομοιοτήτων, και φυσικά του DNA. Φανταστείτε αυτό να γίνεται σε όλη τη Γη για εκατομμύρια χρόνια. Άπειρα ζώα και φυτά που πέθαναν και τα πτώματα τους βρέθηκαν για να μας πουν μια ιστορία. Ποια ιστορία είναι αυτή; Ή ιστορία εξέλιξης των ειδών. Το τι προήλθε από τι. Και οι ομοιότητες είναι σοκαριστικές

"Και πως ξέρουμε με ποια σειρά ήρθαν τα ζώα, και ποιο προήλθε απο ποιο;" θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα. Η εύκολη απάντηση είναι και η πιο απλή. Όσο πιο βαθιά βρίσκουμε ένα απολίθωμα, τόσο πιο παλιό είναι το εύρημα. Κάθε στρώμα ιζήματος μπορεί να κατηγοριοποιηθεί χρονικά. Έτσι, μπορούμε να βάλουμε τα απολιθώματα σε μια σειρά και να μελετήσουμε πως το κάθε είδος εξελίχθηκε, και ποιοι είναι οι πρόγονοί του. Και φυσικά λείπουν πολλοί κρίκοι στην αλυσίδα. Εκατομμύρια άλλωστε είδη εξαφανίστηκαν για πάντα από προσώπου Γης και δεν είναι δυνατόν να βρούμε όλους τους προγόνους του κάθε είδους τόσο πίσω όσο και τον πρώτο κοινό πρόγονο που εμφανίστηκε στη Γη 3.4 δις πριν και μας χάρισε το DNA του. Όμως έχουμε ήδη δέσει πολλά είδη. και η γενικότερη εικόνα είναι αρκετά ξεκάθαρη. Όπως θα θυμάστε από το προηγούμενο κεφάλαιο, λέγαμε ότι τα βασικά βιοχημικά συστατικά που αποτελούν το DNA όλων των ζωντανών οργανισμών που έζησαν και ζουν στον πλανήτη είναι κοινό. Μπράβο σε όσους το θυμούνται. Αυτό λοιπόν επιβεβαιώνεται και απο τα απολιθώματα και αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι οι οργανισμοί στον πλανήτη έχουν έναν κοινό πρόγονο από τον οποίον όλοι οι άλλοι οργανισμοί εξελίχθηκαν. 

Αυτό ακριβώς λέει η εξέλιξη λοιπόν. Όλοι οι οργανισμοί είναι συγγενείς μας, κάποιοι κοντινοί, κάποιοι μακρινοί. Είναι μια διαδικασία πιο αργή και από ανάπηρο σαλιγκάρι, όμως είναι αέναη και θα συνεχίζεται για πάντα, όσο υπάρχουν ζωντανοί οργανισμοί  να εξελίσσονται. Αν μπορούσαμε να βγάλουμε μια οικογενειακή φωτογραφία θα ήταν κάπως έτσι:

Πολύς κόσμος ακόμα και σήμερα πιστεύει οτι η εξέλιξη δεν ισχύει, ότι είναι παραμύθι και ότι ο θεός έφτιαξε τον κόσμο και τα ζώα. Τα ζώα δεν με πιστεύανε, αλλά τώρα θα με πιστέψουν, μέχρι και τα ζώα. Τα ζώα αυτά λοιπόν, που αρνούνται να δεχτούν κάτι  που ολόκληρη πλέον η επιστημονική κοινότητα αποδέχεται ως αλήθεια, είναι αυτοί που σε κάποια συζήτηση θα ξεστομίσουν μια από τις παρακάτω μαλακίες: 

"Εγώ δεν προέρχομαι απο τον πίθηκο"

Κλασσική ατάκα ανθρώπου με iq χαμηλότερο και από πιθήκου. Που να ξερε οτι θα ήταν τιμή του να έχει πρόγονο τον πίθηκο ο μαλακοσβούρης. Παρόλα αυτά έχει δίκιο. Μια συχνή παρανόηση που σχετίζεται με την εξέλιξη, είναι η πεποίθηση ότι η θεωρία υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος προήλθε από τον πίθηκο, το οποίο είναι φυσικά λάθος. Ο πίθηκος και ο άνθρωπος είναι διαφορετικά είδη, που όμως έχουν κοντινό κοινό πρόγονο. Και με τα καγκουρό έχουμε κοινό πρόγονο αλλά πολύ πιο μακρινό, αυτό δεν σημαίνει οτι ο άνθρωπος ήρθε χοροπηδώντας στον κόσμο. Πρέπει να μαθαίνουμε όταν διαβάζουμε μια επιστημονική θεωρία να την διαβάζουμε και να την κατανοούμε σωστά, ώστε να μη λέμε μετά παπαριές και γινόμαστε ρεζίλι. Ο άνθρωπος ήρθε στην Γη από ένα άλλο είδος ανθρώπου λίγο πιο τριχωτού, λίγο πιο κοντού, λίγο πιο χαζού, αλλά ανθρώπου. Και αυτός από ένα άλλο είδος ανθρώπου ακόμα πιο τριχωτού, χαζού και άσχημου μέχρι που φτάνουμε στην Παπαρήγα. Και αυτή απο κάποιο άλλο είδος κλπ κλπ. Τώρα το οτι ο μακρινός μας πρόγονος ήταν ανθρωποειδές και από αυτόν προέκυψαν και οι πίθηκοι από τη πλευρά της μαμάς του, δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλεί κάποιους. Δεν είναι ότι εξισώνει κανείς τον άνθρωπο με τον πίθηκο. Δηλαδή τι ανασφάλειες είναι αυτές; Είναι σαν να πιστεύουμε οτι εμείς στις οικογένειες μας δεν έχουμε ξαδέρφια ή τριτοξάδερφα που είναι στόκοι και ζώα. Έχουμε και παραέχουμε και η αντιστοιχία είναι η ίδια, επειδή με τον 5ο ξάδερφό μου έχουμε έναν κοινό πρόγονο, την προγιαγιά μου πχ, δεν σημαίνει ότι εγώ ήρθα από αυτόν, ούτε ότι είμαστε ίδιοι. Πόσο μάλλον αν το πάμε πίσω κατά χιλιάδες χρόνια και βρούμε τους συγγενείς που μπορούμε να έχουμε από κοινό πρόγονο του 1000 μ.Χ., ή του 500 π.Χ. τους οποίους όχι μόνο δεν τους ξέρουμε, αλλά μπορεί να ζουν αλλού, να έχουν άλλη εθνικότητα ή και άλλο χρώμα επιδερμίδας.

"Η θεωρία της εξέλιξης δεν έχει αποδειχθεί, για αυτο άλλωστε την λένε και θεωρία"

Κόσμος και κοσμάκης, όταν ακούει την έκφραση "η θεωρία της εξέλιξης" μπερδεύεται με την λέξη θεωρία και σκέφτεσαι σαν πανάσχετος τριμάλακας που είναι ότι: "εεε, αφού είναι θεωρία, τι αξιοπιστία έχει; τόσες θεωρίες έχει κάνει η επιστήμη και συνεχώς τις αλλάζει." Είναι το κλασσικό μπέρδεμα του απαίδευτου μπούφου, που η τελευταία  φορά που ασχολήθηκε με κάτι επιστημονικό ήταν όταν έβγαζε το κακάδι από τη μύτη του, το έκανε μπαλάκι και παρατηρούσε την κίνηση που διέγραφε αυτό, καθώς κυλούσε στο κεκλιμένο επίπεδο του θρανίου του. Αυτό που μπερδεύουν οι άμπαλοι φίλοι μας είναι η έννοια της επιστημονικής θεωρίας, με την έννοια της επιστημονικής υπόθεσης. Η υπόθεση είναι μια επιστημονική δήλωση πχ "το καυλί του κροκόδειλου κάνει "σπλατς σπλουτς" όταν κολυμπάει ανάσκελα", η οποία και πρέπει να αποδειχθεί μέσω της επιστημονικής μεθόδου, αν θέλει να γίνει αποδεκτή απο την επιστημονική κοινότητα. Δηλαδή να είναι προβλέψιμη και να μπορεί να επαναληφθεί, να επαληθευτεί πειραματικά ή εμπειρικά και να συνάδει με τις παρατηρήσεις. Όταν τελικά όλα τα στοιχεία δείξουν ότι η αρχική υπόθεση είναι σωστή, τότε η υπόθεση γίνεται θεωρία και είναι πλέον αποδεκτή ως αλήθεια. Είναι πάνω κάτω το ίδιο με την βαρύτητα. Κανείς δεν αμφισβητεί την βαρύτητα, γιατί όλα δείχνουν ότι ισχύει. Το ίδιο ισχύει και με την εξέλιξη.

Επίλογος
Πριν κλείσουμε να τονίσουμε το εξής: Η εξέλιξη, δεν είναι απλά μια ιστορία, ή μια υπόθεση, είναι γεγονός. Οι πολέμιοι αυτής πρέπει να καταλάβουν ότι γίνονται γελοίοι και αστείοι. Ακόμα και το Βατικανό αποδέχεται πλέον την εξέλιξη υποστηρίζοντας ότι ο μηχανισμός της ειναι αυτός που επέλεξε ο Θεός για να φτιάξει τον κόσμο. Τραβηγμένη υπόθεση, αλλά πολύ πιο σοβαρή θέση από την απόρριψη της εξέλιξης που υιοθετούσαν οι περισσότεροι θρησκευτικοί ηγέτες και την επιμονή στα καραγκιοζιλίκια της Γένεσης. Είναι απίστευτα λυπηρό να μην κάνουν τα παιδιά βιολογία και εξέλιξη, έστω τα βασικά, ενώ μαθαίνουν για Χριστο-Παναγίες και Αδάμ -Εύες και άλλα τέτοια χαζά. Και με αυτά τα λόγια κλείνει άλλο ενα κεφάλαιο της πολυβραβευμένης εγκυκλοπαίδειας Papyrous Alzousse Britannica. Να τονίσουμε ότι για οποιαδήποτε απορία ή διευκρίνηση είμαστε πάντα στη διάθεσή σας για συζήτηση και σχολιασμό.

Papyrus Alzousse Britannica - Βιολογία 1

Γεια σας αγαπητά μου παιδιά. Καλώς ήρθατε σε ένα ακόμα τεύχος-διάλεξη της φανταστικότερης ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας ever, της Papyrous Alzousse Brittanica. Γνωρίζω ότι το τεύχος αυτό έρχεται με αρκετή καθυστέρηση, όμως αυτό οφείλεται σε δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Ο ένας είναι ότι, η εκλαΐκευση της επιστήμης είναι έργο απαραίτητο και χρησιμότατο μεν, είναι όμως και περίπλοκο και απαιτητικό, καθώς κάποιες επιστημονικές έννοιες είναι πολύ δύσκολο να απλοποιηθούν και να παρουσιαστούν σωστά, έτσι ώστε να τις καταλαβαίνει ο κάθε μπούφος.  Ο άλλος πολύ σημαντικός λόγος είναι ότι βαριέμαι. Παρόλα αυτά, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και έτσι λοιπόν σήμερα θα μιλήσουμε για ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης επιστήμης, την βιολογία.

Στο πρώτο μάθημα θα ξεκινήσουμε την γνωριμία μας με την επιστήμη της ζωής, με το να περιγράψουμε βασικές βιολογικές έννοιες και θα κάνουμε μια μικρή προετοιμασία ουσιαστικά, ώστε στο δεύτερο κεφάλαιο να εστιάσουμε σε ένα συγκεκριμένο τομέα της, αυτόν της εξέλιξης, αφού πρόκειται για μια θεωρία, που από την διατύπωσή της και μετά, έχει προκαλέσει αντιδράσεις όσο λίγες επιστημονικές θεωρίες, κυρίως επειδή ο περισσότερος κόσμος είναι γκασμάς και δεν την έχει καταλάβει ουσιαστικά. Πως να την καταλάβει φυσικά, όταν το πρώτο πράγμα που ακούνε στα σχολεία τα παιδιά για την καταγωγή του ανθρώπου, είναι για τον μαλάκα τον Αδάμ και τη φλόμπα την Εύα; Και όταν τελικά μαθαίνουν για την εξέλιξη είναι πολύ αργότερα, με αποτέλεσμα είτε να μπερδεύονται, είτε να αδιαφορούν και να την προσπερνούν. Πάντως, ως αντικειμενικός εγκυκλοπαιδικός συγγραφέας, δεν έχω σκοπό να πάρω θέση επί του θέματος, λέγοντας πόσο απογοητευτικό είναι να έχουμε 2014 και να διδάσκουν ακόμα στα παιδιά παραμύθια ζωολάγνων Εβραίων βοσκών, γαμώ τα γίδια τους μέσα. Δεν θα ήθελα να υπονοήσω κάπου, ότι αυτοί που αποφασίζουν το εκπαιδευτικό υλικό είναι καθυστερημένα και πολιτικώς καθοδηγούμενα τσογλάνια,  που να τους γαμιέται το σπίτι συθέμελα πρωί-βράδυ, ούτε να ευχηθώ σκατά να φαν σκατά να πιουν, σκατά να παν να χέσουν, απ' τα σκατά να σηκωθούν και στα σκατά να πέσουν. Όχι, δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου. Εμείς εδώ απλά δίνουμε πληροφορία και σκοπός μας είναι η επιμόρφωση του κοινού.  

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, προσπαθώντας να απαντήσουμε ένα πανάρχαιο ερώτημα. 


Η αρχή της ζωής

Πότε περίπου ήρθε η ζωή στη Γη και πως;

Πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια, πολύ πριν χτιστεί ο τάφος της Αμφίπολης, όπου βρίσκεται θαμμένη η πεθερά, ή η καθαρίστρια, ή η συννυφάδα, ή ο κουρέας, ή ο αρχιστράτηγος, ή τα Τζι-άϊ-Τζο, ή τα κόκκαλα του σκύλου του Μέγα Αλέξανδρου (ανάλογα πάντα με ποιον αρχαιολόγο θα ρωτήσεις), πριν ακόμα και από τον Τρωικό τον πόλεμο (που είχε αφορμή τον Πάρη, της Τροίας το κωλόπαιδο...), που για ένα πουτανί εν ονόματι Ελένη και έναν μουνόδουλο, τον Μενέλαο, ταλαιπωρήθηκαν πάνω από 400.000  μαλάκες άντρες (και μην ακούτε τους ιστορικούς που λένε ότι έγιναν για επεκτατικούς λόγους, δεν ξέρουν από συναίσθημα αυτοί), πολύ πιο πριν από τους δεινόσαυρους, οι οποίοι για 150 εκατομμύρια χρόνια γέμιζαν την Γη με τις τεραστίων διαστάσεων κουράδες τους, πριν ακόμα και από την Μαρινέλλα και τον Μητσοτάκη δηλαδή, η Γη ήταν ένα βραχώδες τοπίο. Μια καφεγκριζομπέζ έρημος, αποτελούμενη μόνο από βράχια, χώμα και σκόνη. Και μοναξιά. 

Μετά ήρθε το νερό. Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια πως η Γη καλύφθηκε στο 75% της επιφάνειάς της με νερό, όμως υπάρχουν διάφορες θεωρίες, (πχ. μέσω bukkake κομητών που κουβαλούν τεράστιες ποσότητες πάγου) οι οποίες όμως δεν θα μας απασχολήσουν σε αυτό το κεφάλαιο (όποιος θέλει ας ρωτήσει στα σχόλια και θα απαντήσω ότι, δεν τις ξέρω όλες και να διαβάσει και κάνα επιστημονικό άρθρο μόνος του, δεν μπορώ να τα κάνω όλα εγώ, αμάν πια, τσουρέκια). Αυτό που θα μας απασχολήσει όμως, είναι ότι κάποια στιγμή μέσα στο νερό δημιουργήθηκε το πρώτο κύτταρο. Από εκεί και πέρα έγινε της εξέλιξης το παρανάλωμα. Αυτό το πρώτο κύτταρο είναι ο πατέρας όλων μας. Η συγγένεια είναι προφανής, αφού πολύς κόσμος άλλωστε έχει πάρει και το μυαλό του, δηλαδή μηδέν. Όταν λέω βέβαια ότι είναι πατέρας όλων μας, δεν εννοώ μόνο εμάς των ανθρώπων, αλλά και των ζώων, των φυτών, των μικροβίων και οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού που φύτρωσε, σύρθηκε, περπάτησε ή πέταξε μέχρι σήμερα στον όμορφο γαμωπλανήτη μας.

"Και που το ξέρεις ότι όλοι καταγόμαστε από αυτόν;", θα ρωτήσει ο άπιστος Θωμάς. Σκάσε Θωμά, (όχι εσύ βάρβαρε, ο άλλος, ο άπιστος) και άκου. Για να σου εξηγήσω γιατί το ξέρω, θα πρέπει να σου πω μερικά πράγματα για την αναπαραγωγή των οργανισμών καθώς και να σου εξηγήσω τι είναι το DNA και θα το πω όσο πιο απλά μπορώ, για να καταλάβουν ακόμα και τα καθυστερημένα παιδάκια, που όμως πλέον δεν τα λέμε καθυστερημένα, γιατί είναι αντιπαιδαγωγικό και μη πολιτικά ορθό, οπότε τα λέμε "παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες" δηλαδή  καθυστερημένα, αλλά στα ευγενικά.


Το κύτταρο

Κάθε γνωστή μορφή ζωής αποτελείται από κύτταρα. Πολλά κύτταρα. Ο άνθρωπος για παράδειγμα, έχει περίπου 100 τρις κύτταρα. Το κύτταρο, εκτός από ένα ωραίο live club στην Αθήνα, είναι βασικά η θεμελιώδης λίθος της ζωής, καθώς είναι η μικρότερη βιολογική δομή που μπορεί να αναπαραχθεί ανεξάρτητα. Τα κύτταρα δηλαδή μπορούν και πολλαπλασιάζονται. Δεν εγαμιόσαντω βέβαια, όπως πολλοί ανώμαλοι ίσως να σκεφτήκατε. Δεν είναι ότι βλέπεις δυο κύτταρα το ένα πάνω στο άλλο να ταλαντώνονται φωνάζοντας το ένα στο άλλο:
"Σκίσε μου τα μιτοχόνδρια, παιδαρά μου! Πέτα μου τα ριβοσώματα στο κομοδίνο! πιο δυνατά, πιο δυνατά!" και αυτό να απαντάει:
"Πάρτα μικροϊνίδια μου μανάρι μου, όλα στον πυρήνα σου, όλα!"
και λίγο καιρό μετά να ψωνίζουν πορτ μπεμπέ, σκατοθήκες και άλλα τέτοια. Όχι! Τα κύτταρα αναπαράγονται με την διαίρεσή τους. Όταν δηλαδή ένα κύτταρο μεγαλώσει αρκετά, χωρίζεται σε δυο νέα μικρότερα κύτταρα, τα οποία με τον καιρό θα διαιρεθούν και αυτά κλπ κλπ. Παραδείγματα μπορείτε να δείτε πάνω σας, όπως οι τρίχες και τα νύχια, που μεγαλώνουν διαρκώς ανεξάρτητα από το υπόλοιπο σώμα και δεν είναι τίποτα άλλο από κύτταρα που πολλαπλασιάζονται.

Το κύτταρο αποτελείται από διάφορα μέρη, αλλά το σημαντικότερο είναι ο πυρήνας. Μέσα στον πυρήνα υπάρχουν διάφορα πραγματάκια, αλλά το σημαντικότερο από αυτά είναι το χρωμόσωμα. Το χρωμόσωμα είναι ουσιαστικά μια οργανωμένη δομή DNA. Πάνω στην μεγάλη αλυσίδα του DNA υπάρχουν αλληλουχίες αζωτούχων βάσεων οι οποίες είναι γνωστές σε όλους ως "γονίδια". Ας τα δούμε όλα αυτά παραστατικά με ένα ωραίο σχήμα για να καταλάβουμε τι γίνεται.

Τι είναι DNA;

Κομπλέ ως εδώ; Ωραία. Τι είναι τώρα το DNA; To δεσοξυριβοζονουκλεϊκό οξύ, όπως είναι το καλλιτεχνικό ονοματάκι του, είναι ένα μόριο νουκλεϊκού οξέως, το οποίο μεταφέρει όλη την γενετική πληροφορία που χρειάζεται ο οργανισμός για την ανάπτυξη και την δημιουργία του. Αποτελείται από δυο πολυνουκλεοτιδικές έλικες που συστρέφονται η μία γύρω από την άλλη, ενώ ενώνονται αναμετάξυ των με τις αζωτούχες βάσεις που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε:

Κυτοσίνη (C)
Γουανίνη (G)
Θυμίνη (Τ) και
Αδενίνη (A)

Ο μόνος οργανισμός που έχει και έξτρα βάσεις είμαι εγώ, που εκτός από τις προαναφερθείσες έχω και τις:

Ιπποσύνη (Κ)
Γαματοσύνη (Gam)
Υπερτατηνοημοσύνη (SI)
Τοσηνμετοσυμπαθειοσυνη (Ναααα) 

και άλλες.

Η αλληλουχία σύνδεσης των βάσεων αυτών, είναι που δίνει τις οδηγίες για την κατασκευή των πρωτεϊνών στον οργανισμό. Τι γίνεται λοιπόν κατά την αναπαραγωγή ενός οργανισμού; Επειδή η εγκυκλοπαίδεια θέλω να διαβαστεί και από μικρά παιδιά, δεν θα μιλήσω για γαμήσια, παρτούζες και τέτοια. Θα αναφέρω απλά ότι όταν ο μπαμπάς οργανισμός "αγαμάει" πολύ τη μαμά οργανισμό, τότε μετά από λίγο θα κάνουν ένα παιδάκι οργανισμό. Το DNA του μπαμπά και το DNA της μαμάς είναι που περιέχουν οδηγίες στα κύτταρα για το πως θα κατασκευαστούν τα κύτταρα του παιδιού. Έτσι, το παιδί θα πάρει πάρα πολλά χαρακτηριστικά των γονιών, αφού και το DNA του θα μοιάζει πολύ με το δικό τους. Ας τονίσουμε ότι ότι μεταφέρονται χαρακτηριστικά στις επόμενες γενιές, δεν σημαίνει ότι ενα παιδί είναι ίδιο με τους γονείς του. Αυτό μπορείτε να το καταλάβετε αν σκεφτείτε ότι και οι γονείς σας μεταφέρουν χαρακτηριστικά των δικών τους γονιών. Άρα μπορείς να πάρεις χαρακτηριστικά  και από τους παππούδες, τους προπάππους σου κλπ. κλπ. Παρόλα αυτά αν και αρκετά παρόμοιο, το DNA του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικό. 

Το αξιοθαύμαστο εδώ είναι ότι, οι πρωτεΐνες που παράγονται από αυτούς τους συνδυασμούς είναι όλες και όλες εικοσιτρείς (23). Βρακιά έχω περισσότερα ας πούμε. Αυτές τις 23 βασικές πρωτεΐνες λοιπόν μοιράζονται ΟΛΟΙ οι έμβιοι οργανισμοί του πλανήτη. Αλλά ΟΛΟΙ λέμε. Από τα βακτήρια και τα κολοβακτηρίδια, τα έντομα και τα σκουλήκια, ως τα φυτά, τα δέντρα και τα λουλούδια. Από το μικρό ποντικάκι ως τις γαλάζιες φάλαινες και από τους δεινόσαυρους ως και τον άνθρωπο. Βλέπουμε δηλαδή ότι πχ. ο Τσίπρας, μια κότα και ένα κούτσουρο δεν έχουν τόσο μεγάλες διαφορές όσο θα νομίζαμε (βιολογικά μιλώντας). Το DNA δηλαδή όλων των πλασμάτων και των φυτών του κόσμου, αποτελείται από τα ίδια βασικά δομικά στοιχεία. Σε έναν πλανήτη που η βιοποικιλότητα είναι αχανής, θα περίμενε κανείς οι βιοχημικές συνθέσεις που δημιουργούν τους οργανισμούς να έχουν ανάλογη ποικιλία, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Γιατί άραγε;


Ο κοινός πρόγονος

Είδαμε λοιπόν ότι οι οργανισμοί είναι όλοι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά. Το οποίο μας οδηγεί στο εύλογο συμπέρασμα που είπαμε στην αρχή. Όλα τα έμβια όντα στον πλανήτη προέρχονται από έναν κοινό πρόγονο, αυτόν τον πρώτο οργανισμό που πριν από 3.8 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια, έσκασε μύτη στο νερό, δημιουργήθηκε με τις 23 αυτές πρωτεΐνες του, τις οποίες από τότε που άρχισε να πολλαπλασιάζεται, πέρασε στα παιδιά του και αυτά στα δικά τους και ούτω καθεξής.

Το συμπέρασμα αυτό φυσικά δεν μπορεί να αποδειχθεί απόλυτα. Μπορούμε όμως να πούμε ότι είναι το πιθανότερο σενάριο μια που όλα τα στοιχεία που έχουμε οδηγούν σε αυτό. Μια εύλογη απορία είναι: "Καλά δεν θα μπορούσε η ζωή να έχει ξεκινήσει ταυτόχρονα σε πολλά σημεία της Γης; Οι βιολόγοι έχουν φυσικά μελετήσει και αυτό το σενάριο. Έχει υπολογισθεί ότι η πιθανότητα οι οργανισμοί να μην έχουν κοινό πρόγονο, είναι 1 προς 10 στην 2.680 δύναμη (δηλαδή 10 ακολουθούμενο από 2680 μηδενικά). Όπως καταλαβαίνετε είναι λίγο πιο σπάνιο από το να βρεις μη-διεφθαρμένο πολιτικό στο Ελληνικό κοινοβούλιο, ή άνθρωπο με IQ πάνω από 80 σε κυριακάτικη εκκλησιαστική λειτουργία ή πουτάνα στη Φυλής που θα σε αγαπήσει σαν άνθρωπο πριν σε γαμήσει, ή ηθοποιό σε ελληνικό σήριαλ που να είναι πιο ταλαντούχος από το παξιμάδι που τρώω αυτή τη στιγμή, και άλλα τέτοια απίθανα ενδεχόμενα. Ο λόγος όμως που το σενάριο αυτό είναι απίθανο, είναι ο εξής: Αν δεν είχε ξεκινήσει όλη η ζωή από έναν κοινό πρόγονο, η βιοποικιλότητα του πλανήτη θα ήταν πολύ πολύ πολύ τεραστιότερη από όση είναι μέχρι σήμερα.

Πόσο τεράστια δηλαδή είναι η βιοποικιλότητα αυτή; Εκτιμάται ότι αυτή τη στιγμή στη Γη υπάρχουν 8.7 εκατομμύρια διαφορετικά είδη ζωντανών οργανισμών, εκ των οποίων τα 7.8 μύρια είναι ζώα, τα 300.00 περίπου φυτά και άλλα 600.000 είδη μανιταριών, και τα υπόλοιπα είναι διάφοροι μικροοργανισμοί όπως πρωτόζωα, φύκη, Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, Χατζηγιάννης, Boys 'n Noise και λοιπά χάρχαλα. Προσέξτε ότι, οι αριθμοί αυτοί είναι διαφορετικών ειδών, και όχι πληθυσμών και δεύτερον, η εκτίμηση αυτή δεν περιλαμβάνει τα βακτήρια, τα οποία είναι τόσα πολλά που ζαλίστηκα και μόνο που σκέφτηκα το νούμερο. Αυτά τα 8.7 εκατομμύρια διαφορετικά είδη που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη Γη, αποτελούν το 1% των ειδών που υπήρξαν από την δημιουργία της ζωής έως και σήμερα, καθώς το υπόλοιπο 99% έχει αφανιστεί από τις διάφορες καταστροφές που έπληξαν τον πλανήτη ανά περιόδους. Τόσο τεράστια. 


Τι μάθαμε σήμερα

Για να ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν, είδαμε ότι όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί αποτελούνται από ζωντανά κύτταρα, τα οποία περιέχουν DNA με κοινά βασικά χαρακτηριστικά σε όλα τα διαφορετικά έμβια είδη. Είδαμε ότι όταν αναπαράγεται ένα είδος, πολλά χαρακτηριστικά των γονέων μεταφέρονται στον απόγονο και αυτός με τη σειρά του θα τα μεταφέρει στους δικούς του απογόνους κ.ο.κ. Στο επόμενο τεύχος θα μαζέψουμε όλα αυτά τα πραγματάκια μαζί και θα τα αναπτύξουμε σε μια ωραιότατη ανάλυση της θεωρίας της εξέλιξης.

Περιμένω φυσικά τις όποιες ερωτήσεις/απορίες ωστε να δούμε όσα είπαμε σήμερα παρέα, αλλά να αναφέρουμε και καινούργια πράγματα αν κάποιος το επιθυμεί.

Καλό σας απόγευμα, καλή μελέτη και καλό Σαββατοκύριακο.

Βιβλία για όλους.....τους καθυστερημένους.

Το καλοκαίρι στις παραλίες, ένας από τους πιο αγαπημένους τρόπους να λιώνεις, είναι πίνοντας μπύρα ή καφέ και διαβάζοντας ένα ωραίο βιβλίο στην ξαπλώστρα σου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση φέτος, αλλά μάλλον ισχύει γενικά και δεν το είχα προσέξει, είναι η τρομακτική έλλειψη ποικιλομορφίας στους τίτλους που παρατήρησα στην παραλία. Για να είμαι ακριβής, όχι τόσο στους τίτλους, όσο στους συγγραφείς που διαβάζει ο κόσμος. Τουλάχιστον το 50% των αναγνωστών διάβαζε έναν από αυτούς που αναφέρονται παρακάτω. Φέτος λοιπόν, τα λογοτεχνικά trend ήταν:

Τζο Νέσμπος. 

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά τον πανικό που έγινε με το "Κορίτσι με το τατουάζ" του Στιγκ Λάρσον, οι Σκανδιναβοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων έπιασαν τις πένες τους και είπαν:
-"wow det er så kaldt, la oss skrive en bok om et drap, flytter seg så lite å varme oss og lås? gjør vi det 1000 sider så hvis den ikke selger vi brenne den for varme"
που σημαίνει πάνω-κάτω:
-"πωπω έχει πουτσόκρυο και έχουμε βαρεθεί να καθόμαστε μέσα, οπότε δεν γράφουμε κάνα βιβλίο για φόνους, να περάσει και η ώρα, να ζεσταθεί και το κοκαλάκι μας; Και να το κάνουμε και 1000 σελίδες ώστε αν δεν πουλήσει καλά, να το κάψουμε να ζεσταθούμε."

Και το έκαναν. Μέσα σε λίγα χρόνια κατέκλυσαν τον χώρο της λογοτεχνίας, βγάζοντας αρκετά φράγκα ώστε να ζεσταθούν τελικά, χωρίς να κάψουν τα βιβλία τους, ενώ ταυτόχρονα έστειλαν το αστυνομικό μυθιστόρημα σε απρόσμενα ύψη. Είναι απορίας άξιο βέβαια, το που βρίσκουν την έμπνευση, μια που οι Σκανδιναβικές χώρες είναι γενικά φιλήσυχες, το βιοτικό επίπεδο υψηλό και η εγκληματικότητα είναι τόσο χαμηλή, που οι μπάτσοι αναγκάζονται να πίνουν μπύρες εν ώρα υπηρεσίας και μετά να αυτοσυλλαμβάνονται (γιατί είναι και ηθικά στοιχεία) για να έχουν κάτι να κάνουν και να δικαιολογούν τον μισθό τους. Είναι σαν ξαφνικά να αρχίσουν Έλληνες να γράφουν μυθιστορήματα για ιστορίες σοβαρών πολιτικών που βοήθησαν τον τόπο, κυβερνήσεων που παρέδωσαν φοβερό βιοτικό επίπεδο στον λαό και για το πως οι πολίτες μιας χώρας, μονιασμένοι, μπορούν να ξεπεράσουν τις πιο μεγάλες δυσκολίες. Απλά δεν έχουμε εμπειρία από τέτοια πράγματα, οπότε πως θα τα γράφαμε; Αντίστοιχα λοιπόν και οι Σκανδιναβοί δεν έχουν μεγάλη εμπειρία στο τι θα πει έγκλημα, οπότε και αναρωτιέται κανείς, που σκατά βρίσκουν την έμπνευση για να γράψουν τα τόσο πετυχημένα βιβλία τους. Πουθενά είναι η απάντηση.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Τζο Νέσμπο που είναι και από τους γνωστότερους πλέον, και σταρ όπως είπαμε του φετινού καλοκαιριού. Τα βιβλία του, δεν είναι ακριβώς αστυνομικά. Είναι ψυχολογικά προφίλ του πρωταγωνιστή Χάρι Χόλε, ο οποίος είναι ένας μεθύστακας με διάφορα συναισθηματικά προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα πανέξυπνος. Έχοντας γράψει και εγώ τις δικές μου ιστορίες, (διαβάστε τα Alza Wars για να νιώσετε το μεγαλείο) μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι, εμείς οι μεγάλοι συγγραφείς, συνήθως δίνουμε στον πρωταγωνιστή μας στοιχεία από τον δικό μας χαρακτήρα ή τουλάχιστον όπως θα θέλαμε να είναι ο δικός μας χαρακτήρας. Έτσι μπορούμε με σχετική ασφάλεια να υποθέσουμε ότι ο Νέσμπο είναι και αυτός λίγο μεθύστακας και νάρκισσος, καθώς παρουσιάζει τον Χάρι, ως τζαμάουα ντεντέκτιβ, με ικανότητες που θα ζήλευε και ο αστυνόμος Σαΐνης. Άσχετο που στην πραγματικότητα ο Πουαρώ ή ο Σέρλοκ θα τον ξεφτίλιζαν για πλάκα και θα έλυναν τις υποθέσεις του στην τουαλέτα, ακούγοντας Έφη Θώδη και λύνοντας Sudoku. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, οι υποθέσεις του Νέσμπο δεν είναι συναρπαστικές, δεν είναι έξυπνες και δεν είναι δύσκολες στη λύση. Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει Άρθουρ Κόναν Ντόιλ ή Αγκάθα Κρίστι, ξέρει τι εννοώ. Γιατί λοιπόν έχει απήχηση ο Νέσμπο; Είναι απλό, αν θες να βγάλεις λεφτά, τράβα την γυναικεία προσοχή. Τι κάνει λοιπόν ο παιχταράς. Φτιάχνει έναν ντεντέκτιβ που είναι γοητευτικός, έχει και τα προβληματάκια του βέβαια (για να κρατιέται ενεργό το μυστήριο και υγρό το πατατάκι...), είναι ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα και αγαπάει το παιδί της (άρα είναι και σύντροφος πρότυπο), αλλά τυραννιέται από την ατίθαση μανία του να λύνει αστυνομικά μυστήρια επιπέδου Cluedo (οπότε είναι και συναισθηματικά ανταριασμένο, σαν τη θάλασσα το παλικάρι, και αυτό το γουστάρουν τα μωρά). Κάτι τέτοιοι χαρακτήρες τραβάνε τις γκόμενες, οι οποίες χαίρονται και αυτές που επιτέλους διαβάζουν και αυτές αστυνομικό μυθιστόρημα και τώρα ο μισός γυναικείος πληθυσμός έχει τουλάχιστον τρία βιβλία Νέσμπο στην βιβλιοθήκη του.


Χόρχε Μπουκάι

Δεν μας έφτανε ο Κοέλιο με της απίστευτα μωρές και παιδιάστικες ρομαντικοφιλοσοφίες του, έχουμε τώρα νέο αίμα που παλεύει να γίνει ο σοφός του 21ου αιώνα και ακούει στο όνομα Μπουκάι. Δεν παίρνει κάνα τσιμπουκάι λέω εγώ να μας αφήσει στην ησυχία μας; Γιατί ρε πούστη μου ο κάθε μαλακογιός νομίζει ότι με παραμύθια και γλυκανάλατα παπαριλίκια μπορεί να πουλήσει πνεύμα και γνώση; Έχω βαρεθεί να διαβάζω μαλακίες του κάθε μπινέ, που παρουσιάζει αυτονόητα σε κάθε νοήμον άνθρωπο πράγματα, ως σοφίες, που πρέπει να ακολουθούμε στη ζωή μας για να αγγίξουμε τον δρόμο της αλήθειας και τέτοιες πίπες. Το μόνο που θα ήθελα θα ήταν πέντε λεπτά μαζί με αυτόν τον μουφαδόρο, ή κάποιον αντίστοιχο, για να τον κάνω να βάλει τα κλάματα και να συνειδητοποιήσει πόσο τιποτένιος είναι.

Ο τύπος αυτός λοιπόν για όποιον δεν ξέρει, είναι ψυχοθεραπευτής και προσπαθεί μέσα απο τα βιβλία του να παρουσιάσει προβλήματα, που έχει συναντήσει σε ασθενείς του και είναι κοινά ίσως θέματα, να δώσει κάποια παραδείγματα και πιθανές ίσως λύσεις. Αυτό το κάνει και μέσω κάποιων ιστοριών, σαν παραμυθάκια για να είναι και πιο εύκολο στον αναγνώστη. Από αυτή τη σκοπιά παραδέχομαι ότι ίσως και να κάνει ωφέλιμο έργο, γιατί η αλήθεια είναι, ότι πολύς κόσμος δεν έχει τη ικανότητα να σκεφτεί από μόνος του πέντε πράγματα και θέλει από κάποιον καθοδήγηση. Δεκτό ως εδώ, αλλά όταν βγαίνει μετά ο άλλος και μου λέει ότι ο Μπουκάι, γαμάει, ε όχι, δεν το δέχομαι ρε φίλε, γιατί εγώ που έχω διαβάσει τουλάχιστον δυο ιστορίες του και στις δυο βρήκα λογικά λάθη, ανακρίβειες και φυσικά παντελή έλλειψη ρεαλισμού και ο λόγος είναι ότι γράφει ανάλαφρα και χωρίς ιδιαίτερο βάθος σκέψης. 

Ειλικρινά λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσος χαμός. Θα μου πεις τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει, απλά μου τη δίνει όταν ο κόσμος θεωρεί κάποιους αυθεντίες χωρίς να είναι. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αν έβαζα τα κείμενα διαφόρων blogger που γνωρίζω σε ένα βιβλίο, αν τα έγδυνα από τυχόν αισχρολογίες και τα έντυνα με ευγενικά και όμορφα λόγια, τότε θα περιείχαν απέραντα πιο πολλή σοφία από όλα τα βιβλία του Μπουκάι και του Κοέλιο και όλον των άλλων παπατζήδων μαζί. Και μιλάμε για ανθρώπους καθημερινούς, που χωρίς να το έχουν ψάξει σε επαγγελματικό επίπεδο, έχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα και σοβαρά πράγματα να πουν από τον αργεντινό πουτσοπρήχτη. Συμπέρασμα, αν σας ενδιαφέρει η φιλοσοφία, πετάξτε τον Μπουκάι και μπείτε στο blogspot μπας και ακούσετε καμιά σοφή κουβέντα.


Γιωργάκης Μαρτίνος
Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει ΠΟΤΕ τους βιβλίο, άρχισαν να διαβάζουν "Το τραγούδι του πάγου και της φωτιάς", αλλιώς γνωστό και με την αγγλική ονομασία της τηλεοπτικής σειράς "Game of Thrones". Θυμάμαι όταν, πριν δεκαετία τουλάχιστον, τελείωνα το πρώτο βιβλίο, και σκεφτόμουνα, πόσο πολύ είχα εντυπωσιαστεί από τον Μάρτιν, που περιγράφει πιστά και απροκάλυπτα έναν σκληρό και άδικο κόσμο, όπου οι δολοπλοκίες και οι πισώπλατες μαχαιριές είναι πιο συχνές και απο τα σκάνδαλα του Ελληνικού δημοσίου. Μετά το δεύτερο βιβλίο όμως η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα. Πλέον, ίσως και να σιχάθηκα. Δεν ξέρω πλέον και εγώ για ποιο λόγο έχω όλα τα βιβλία του χαβούζα στη βιβλιοθήκη μου. Ίσως επειδή το ξεκίνησα από μικρός και θέλω να δω τι θα γίνει. Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι μαζόχα και θέλω σε επόμενο βήμα να τρυπήσω τις ρόγες μου με πρόκες και να τις περιλούσω με καυτό κερί μετά. Δε ξέρω τι μπορεί να ισχύει. Αυτό που ξέρω, είναι ότι όλοι έχουν γαμηθεί να διαβάζουν τα βιβλία του Μάρτιν, όλοι έγιναν κριτικοί της φανταστικής λογοτεχνίας, ενώ μέχρι πριν τρία χρόνια νόμιζαν ότι δράκος, είναι ο κακός κύριος με την αστεία φωνή που διοικεί την Giant.

Έτσι άλλωστε εξηγείται και η μανία με τα spoilers που έχουν να κάνουν με τη σειρά. Όταν δεν έχεις ποτέ δει ή διαβάσει κάτι αντίστοιχο, ο ενθουσιασμός τελικά είναι τόσο μεγάλος, με αποτέλεσμα σαν μαλακισμένο που είσαι να τρέχεις να τον μοιραστείς με διάφορα άλλα μογγολάκια φιλαράκια σου στο fb, tweeter στα φορουμς και οπουδήποτε αλλού μπορείς να σπάσεις αρχίδια με το να πουλάς εξυπνάδες για κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνεις, καθώς ζεις πρώτη φορά. Ρε αρχίδα όμως, δεν περιμένω δέκα χρόνια για να μάθω τι θα γίνει στο Westeros, από πουτανογεννήματα σαν εσένα. Γιατί δεν μπορεί κανείς να το σεβαστεί αυτό; 

Anyway, Μαρτίνος λοιπόν. Ωραίος συγγραφέας, δε λέω, ειδικά ως προς τον ρεαλισμό με τον οποίο περιγράφει τον κόσμο και την βιαιότητα του. Κουραστικός ως προς το μέγεθος και την ανάλυση των γεγονότων. Οκ, δεν χρειάζεται να μάθω και πως χέζουν στον Τοίχο, για να μπω στην ατμόσφαιρα, ούτε χρειάζεται να μου περιγράψεις όλα τα ψυχολογικά της Σέρσει για να καταλάβω πόσο καριόλα είναι. Και το βασικότερο μείον είναι, ότι μέχρι να μάθω το ένα, ξεχνάω το άλλο. Στο μεταξύ ο χοντρός πρέπει να τρώει όλη μέρα και να ξεχνάει να γράφει. Όλοι όσοι ξεκινήσατε να διαβάζετε Μάρτιν όταν μάθατε τη σειρά, ετοιμαστείτε για την ξενέρα της αναμονής, καθώς ο Γιωργάκης βγάζει ένα βιβλίο κάθε 4-5 χρόνια κατά μέσο όρο. Αυτό σημαίνει με πρόχειρους υπολογισμούς ότι η υπόθεση θα κλείσει γύρω στο 2020. Δε σας χάλασε; Η σειρά λογικά θα τελειώσει πιο γρήγορα και πραγματικά μετά έχω μεγάλη αμφιβολία αν θα συνεχίσει κανείς τα βιβλία.

Σε γενικές γραμμές όμως, μη διαβάζετε βιβλία, μόνο και μόνο για να μπορείτε να κοκορεύεστε ότι ξέρετε πρώτοι τι θα γίνει στους φίλους σας. Είναι ηλίθιο, χρονοβόρο και το μόνο που μας λέει για εσάς, είναι ότι είστε κομπλεξικοί και αντιπαθητικοί. Αν πραγματικά ξαφνικά αποκτήσατε κάποια αγάπη προς την φανταστική λογοτεχνία, ψάξτε και διαβάστε Robert Jordan, Arthur Clark, Isaak Asimov, Frank Herbert και πολλούς άλλους. 

Χρυσηίδα Δημουλίδου

Μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες Ελληνίδες συγγραφείς από ότι μαθαίνω. Πρώην αεροσυνοδός, που τα πολλά ταξίδια της την ενέπνευσαν να γράψει τα αριστουργηματικά έργα της. Σύμφωνα με την ιδία, όταν ερωτήθηκε από που αντλεί έμπνευση απάντησε:
"Είναι θείο χάρισμα. Όπως ο Μπετόβεν έγραφε μουσική και ήταν κουφός, πως κάποιος ζωγραφίζει και είναι τυφλός, έτσι και εγώ έχω αυτό το χάρισμα."
Πρόσφατα λοιπόν που η μάνα μου διάβαζε ένα βιβλίο της, το πήρα να το ξεφυλλίσω και σταμάτησα τυχαία σε μια παράγραφο για να διαβάσω τι λέει. Η σκηνή που περιέγραφε ήταν ερωτική και αναφερόταν σε κάτι "σκληρά παλούκια" και "χοντρά κοντάρια" και σε υγρά ροδάκινα που έσφιζαν από πόθο, στήθη που άνθιζαν σαν παραγινομένα πεπόνια, γλυκές λιμνούλες με γάργαρο νερό της νιότης και ένα κάρο άλλες γελοίες μεταφορές για το μουνί, οι οποίες για κάποιο λόγο πάντα παραπέμπουν σε κάτι ευχάριστο, το οποίο είναι άδικο, γιατί δεν  μπορείς να παρομοιάζεις το καβλί του άλλου με κάτι άψυχο (παλούκι, κοντάρι) και το δικό σου ως κάτι γλυκό και λαχταριστό (πεπόνι, ροδάκινο). Παρόλα αυτά, αν θείο χάρισμα είναι να γράφεις για πούτσες με γλαφυρό τρόπο, τότε το έχω και εγώ. Ουκ ολίγες φορές έχω περιγράψει ερωτικές περιπτύξεις με φαντασία που οργιάζει, αλλά αμέλησα να το κάνω βιβλίο και να χεστώ στο τάλιρο.

Αυτή όμως το το έκανε και μπράβο της. Μάλιστα λέει τσαντίστηκε όταν έμαθε ότι κάποιες βιβλιοθήκες δάνειζαν τα βιβλία της χωρίς άδεια, γιατί στις βιβλιοθήκες πάνε βιβλία που έχουν κάνει τον κύκλο τους και είναι στα αζήτητα όπως του Καζαντζάκη και του Ντοστογιέφσκι κλπ κλπ. Επίσης λέει, σχολεία ζήτησαν να τους δωρίσει βιβλία. Και λέγω εγώ τώρα. Αν αυτό ισχύει, πάμε καλά;

Οκ, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχω διαβάσει Δημουλίδου, και ούτε πρόκειται, γιατί στις λίγες σειρές που διάβασα και μελετώντας την περίληψη της υπόθεσης, θεώρησα ότι πρόκειται για στυλ που, αν το διαβάσω θα μου φέρει περίοδο, οπότε επέλεξα να μην το προσπαθήσω καν. Όμως είναι δύσκολο να μη σχηματίσεις εικόνα για κάποιον που παρουσιάζει έργα τέτοιου τύπου και ταυτόχρονα τολμά στα παραδείγματά της να βάζει τον εαυτό της στην ίδια κλίμακα με τεράστια ονόματα όπως Μπετόβεν, Καζαντζάκης, Ντοστογιέφσκι. Χαλάρωσε μαντάμ μη σπάσεις κανα κορσέ.

Στο μεταξύ για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το γυναικείο κοινό, άπαξ και εγκρίνει κάτι, θα γίνει μόδα, είτε αξίζει είτε όχι. Σαν την μαλακία της άλλης της πεινασμένης, που πιθανότατα έχει να δει παπάρι από τότε που της ζωγράφισε ένας συμμαθητής της ένα στο τετράδιο των μαθηματικών της, και έγραψε τις 50 αποχρώσεις της μαύρης μαλακίας που τη δέρνει και έγινε πάμπλουτη και τώρα θα γυριστεί λέει και ταινία. Και άμα ρωτήσεις κάποια που το διάβασε, πως άντεξε αυτή τη μαλακία, που όπως όλοι ξέρουμε περιγράφει μια σαδομαζό σχέση όπου ο άντρας κάνει την γκόμενα σκουπίδι σκουπίδι, σου λέει "ρεεεεεε αφου την αγαπάαααεειιιι....". Μάλιστα... Κυρά μου, πες μου ότι γουστάρεις την φάπα σου, να το καταλάβω. Πες ότι σου λείπει το σκληρό σεξ, γιατί έχεις η κακομοίρα ξεμείνει με έναν κεφτέ, που το μόνο  που σου κάνει είναι ιεραποστολικό και άντε κάνα στα τέσσερα όταν έχουμε εθνική εορτή. Μη μου λες όμως ότι διαβάζεις τη μαλακία αυτή γιατί σου αρέσει το συναίσθημα, ούτε γιατί είσαι λάτρης της λογοτεχνίας, γιατί μου ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό στην προσπάθεια και μόνο να μη σε γαμωσταυρίσω. Στο μεταξύ μιλάμε ότι καταλαβαίνεις πόσο μαλακία είναι αυτό το βιβλίο, από τον τίτλο και μόνο, αφού το γκρι είναι από μόνο του απόχρωση του μαύρου και δεν υπάρχει σαν χρώμα.

Και μια που μιλάμε για τίτλους, τα νέα βιβλία λέει που ξεπέρασαν σε πωλήσεις τις 50 αποχρώσεις, ονομάζονται ως εξής:
"Γυμνή μπροστά σου", "Ευάλωτη δίπλα σου", "Δεμένη μαζί σου"
Από τους τίτλους και μόνο, εικάζω ότι πρόκειται για ότι πιο ηλίθιο και γελοίο έχει γραφτεί αυτή τη χρονιά. Τη 'Γυμνή μπροστά σου' μωρή πατσαβούρα; Γιατί δεν το λες 'Υγρή και καυλωμένη πάνω στο πυρωμένο παπάρι σου' να τελειώνουμε; αφού αυτό θες να πεις.


Λοιπά
Γενικά η ποιότητα πέφτει και οι πωλήσεις αυξάνονται. Κάποτε το να εκδόσεις βιβλίο ήταν δύσκολο και το κόστος υψηλό. Για αυτό και εκδίδονταν μόνο αυτοί που είχαν λεφτά, ή αυτοί που είχαν κάτι πραγματικά να πουν και έβρισκαν έτσι υποστήριξη. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολο και φυσικά λόγω μόδας, χαζομάρας του κόσμου και του χαμηλού πνευματικού επιπέδου, ο κάθε βλαμμένος μπορεί να γίνει γνωστός και σταρ χωρίς λόγο και αιτία. 

Τώρα, θα μπορούσα να κάνω και θετικό review κάποιων καλών συγγραφέων, αλλά το ποστ είναι ήδη μεγάλο και βαρέθηκα. Όποιος θέλει μπορεί να δηλώσει στα σχόλια τι είδος βιβλίου επιθυμεί, και όλο και κάτι θα προτείνουμε.


FYI

Πολλοί από εσάς θα έχετε ακούσει τον Gabriel Max Dark, έναν θαυμαστή μου με τον οποίο μοιραστήκαμε κάποιες περιπέτειες που περιγράφονται αναλυτικά εδώ και εδώ. Ο Gabriel λοιπόν, που με έχει σαν ίνδαλμα του, αποφάσισε να επιχειρήσει και αυτός ένα ξεκίνημα στον χώρο της ερασιτεχνικής συγγραφής και άνοιξε το Dark Shadow Chronicles, όπου περιγράφει το πόσο με θαυμάζει και τι γαμάτος που είμαι και τέτοια. 

Πρωτιά στη μαλακία...

Ο τίτλος της παρακάτω έρευνας θα έπρεπε να είναι ένας και μόνο ένας: 

"Για τον μπούτσο!"

Θα ήθελα να τονίσω ότι η παραπάνω έρευνα που δημοσιεύθηκε πριν δυο-τρεις βδομάδες, έγινε σε ένα μικρό δείγμα 1000-κάτι ανθρώπων, και αρχικά αμφέβαλλα για τα αποτελέσματά της, αλλά μετά θυμήθηκα ότι ρεαλιστικά να το πάρει κανείς, οι άνθρωποι με iq χαλασμένης μαρμελάδας είναι τόσο πολλοί, που δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Όταν διαβάζω άρθρα σαν το από πάνω, νιώθω μια πολύ έντονη ανάγκη για γαμωσταύρισμα. Ο λόγος είναι κυρίως γιατί με πιάνει μια έντονη απογοήτευση για το μέλλον της χώρας μου. Ανέκαθεν ήμουν τίμιος και ακέραιος και είχα την ελπίδα ότι κάποτε τα  πράγματα θα φτιάξουν. Αλλά δεν μπορώ ρε πούστη μου να πληρώνω φόρους και μετά να βλέπω ότι τα λεφτά μου πάνε σε γιωτόμπαλα τέτοιου είδους και καραγκιόζηδες, που αντί να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους στο τριμπούρδελο που λέγεται οικονομική κρίση, μου λένε ότι ήταν προσχεδιασμένο εκ των έξω... Δηλαδή και να θες να σεβαστείς τον πλησίον σου, δεν μπορείς με τόσους ηλίθιους που έχουμε γεμίσει.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή, και ας ρίξουμε δυο σχόλια και για τα άλλα παπαριλίκια. Τo 27% των σημερινών Ελληνων λοιπόν πιστεύει ότι η προσελήνωση το 1969 ήταν ψεύτικη, ότι ο Neil Armstrong δεν πάτησε ποτέ πόδι στο φεγγάρι, και όλα ήταν απλά ένα γύρισμα σε ένα κινηματογραφικό πλατό. Το κίνητρο μιας τέτοιας απατεωνιάς, υποστηρίζουν οι συνωμοσιολόγοι, είναι ότι εκείνη την περίοδο του ψυχρού πολέμου, οι USA και USSR ήταν σε μια συνεχή και έντονη κόντρα η οποία είχε πάρει την πολύ ώριμη μορφή του: "ποιος έχει το μεγαλύτερο επιστημονικό παπάρι;" Η μέτρηση ήταν συνεχής και αμφότερες δυνάμεις μέτραγαν τα τεχνολογικά τους "κοντάρια" ασταμάτητα, σε μια προσπάθεια να υπερνικήσουν αυτό του αντιπάλου και να του το περάσουν σουβλάκι, από το παχύ έντερο. Αγωνιώντας η NASA μήπως αποδειχθει ότι η Ρωσία την έχει μεγαλύτερη (την επιστήμη) και χάσει τον αγώνα  για το ποιος θα φτάσει πρώτος στην ουράνια κεφαλογραβιέρα, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει cheat και έτσι έφτιαξε ένα βίντεο με το οποίο κορόιδεψε όλο τον πλανήτη για δεκαετίες...

Χωρίς καν να μπούμε σε σοβαρές και απτές αποδείξεις για να καταρρίψουμε την πανηλίθια αυτή συνωμοσία, ας δούμε το θέμα λογικά χωρίς να εμπλέξουμε επιστημονικά επιχειρήματα. Η NASA λοιπόν έκανε την απατεωνιά για να προλάβει την Ρωσία, η οποία βέβαια όμως αναγνώρισε την ήττα της και επιβεβαίωσε την επιστημονική κυριαρχία του αντιπάλου της. Λέτε ολόκληρη η επιστημονική  Ρωσία τότε να μη μπορούσε να ανιχνεύσει τα υποτιθέμενα "κινηματογραφικά και φωτογραφικά λάθη" αν υπήρχαν, και να μπορεί ο κάθε βλαμμένος του youtube; Η Ρωσία; που είχε ένα κοντάρι νααααα με το συμπαθειο; Κομματάκι δύσκολο μου φαίνεται. Γενικότερα αν εξετάσεις κανείς σοβαρά τα επιχειρήματά των συνωμοσιολόγων, θα διαπιστώσει ότι είναι πραγματικά πιο γελοία και από το τραγούδι που έπαιζε στο "Μικρό μου πόνυ" και έδειχνε ροζομπλέ πουστοάλογα να τρέχουν πάνω σε ουράνια τόξα (πιθανός από αυτό εμπνεύστηκε και η σημαία του gay parade).

Χωρίς να αναλύσω κάθε point ξεχωριστά, θα σας προτρέψω, αν σας ενδιαφέρει, να βρείτε γιατί λένε ότι το βίντεο είναι ψεύτικο, και φυσικά την απολύτως ξεκάθαρη εξήγηση γιατί το κάθε point είναι πίπα. Το μόνο πράγμα που θα αναφέρουμε όμως και πρέπει να χωνέψουμε όλοι καλά και που είναι ξεκάθαρο κλύσμα στον πρωκτό των παπατζήδων, είναι οι πέτρες που συλλέχθηκαν από τους αστροναύτες και επέστρεψαν στην Γη. Οι πέτρες αυτές, διαφοροποιούνται από αυτές που έχουμε στην Γη, γιατί η κρυσταλλική τους δομή δεν περιέχει καθόλου υδρογόνο, συστατικό πλούσιο στις πέτρες στον γαμωπλανήτη μας . Φυσικά, πολλοί θα σου πουν ότι οι επιστήμονες που εξέτασαν τα ορυκτά είναι πληρωμένοι, ψεύτες, τα κατασκεύασαν (και οι Ρώσοι ακόμα), δεν τα είδαμε ποτέ κλπ κλπ. Σίγουρα, είναι και αυτό μια πολύ μικρή πιθανότητα, όμως ο μέσος Έλληνας κεφτές, επιλέγει να αμφισβητεί σχεδόν απόλυτα την εγκυρότητα και την ηθική του κάθε επιστήμονα, σε αντίθεση με τα απαίδευτα και παράλογα λόγια του κάθε τυχάρπαστου τα οποία αποδέχεται, πολλές φορές αβλεπεί. Επίσης, είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρος (και δεν ξέρω πως αλλιώς να τονίσω την σιγουριά μου) ότι δεν έχει ιδέα για ποιο λόγο θεωρείται πλαστό το βίντεο. Δεν έχει μελετήσει τα επιχειρήματα, ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Απλώς το πιστεύει. Θα δούμε γιατί συμβαίνει αυτό σε πιο κάτω παράγραφο.

Πάμε για άλλα. To 60% περίπου λέει θεωρεί ότι οι δίδυμοι πύργοι ήταν στημένο από τους ίδιους τους Αμερικάνους και το ίδιο ποσοστό πιστεύει οτι ο Σημίτης είναι εβραϊκής καταγωγής. Προσωπικά στα παπάρια μου από που είναι το χόμπιτ, και δεν καταλαβαίνω γιατί μας ενδιαφέρει κιόλας. Η ζημιά που έκανε έχει γίνει. Αντί να εικάζουμε τι καταγωγής ήταν η πούτσα που γάμησε το μουνί της μάνας που πέταγε τον καθένα, το ορθότερον και ηθικότερον δεν θα ήταν να εξετάζουμε το έργο του και να πράττουμε αναλόγως; Δηλαδή αν ο Σημίτης είχε κάνει για παράδειγμα την Ελλάδα οικονομικό κυρίαρχο της Ευρώπης (λέμε τώρα) θα μας πείραζε αν ειναι Εβραίος;

Για το περιστατικό με τους δίδυμους πύργους, οκ πρέπει να παραδεχτώ ότι θέλει μεγάλη φαντασία για να υποστηρίξεις ότι όλο αυτό οργανώθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση, ώστε να δικαιολογήσει μια επίθεση στον ισλαμικό κόσμο. Πάμπολλες φορές η αμερικανική κυβέρνηση έχει δείξει ότι δεν πολυσκοτίζεται να δικαιολογήσει την εξωτερική της πολιτική, ούτε στους ίδιους τους Αμερικάνους, ούτε σε άλλα κράτη. Αλλά όχι, αυτή τη φορά είπαν να πάρουν την άδεια του κόσμου και να καθαρίσουν για αυτό το σκοπό 3.000 δικούς τους πολίτες. Λογικότατο. Από την άλλη έχουμε τους στρατευμένους και φανατικούς ισλαμιστές που αν δεν πέσεις στα γόνατα όταν αρχίζει να γκαρίζει ο ιμάμης, σου κόβουν το κεφάλι και βγάζουν φωτογραφίες πάνω από το κουφάρι γελώντας. Ποιοι από τους δυο υποψήφιους φαίνονται ικανοί και βασικά πιθανότεροι να οργανώσουν μια ομαδική επίθεση που κοστίζει την ζωή σε 3.000 αθώους πολίτες; Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο να απαντήσει κανείς σε αυτό; Για άλλη μια φορά, είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρος ότι ο μέσος Έλληνας ούτε εδώ έχει μελετήσει τα επιχειρήματα που στηρίζουν την συνωμοσία, ούτε αυτά που την καταρρίπτουν. Απλά την πιστεύει. θα το εξετάσουμε όμως και αυτό αργότερα.

Πάμε τώρα σε ένα απο τα αγαπημένα μου. Το φάρμακο για τον καρκίνο έχει εφευρεθεί και δεν μας το δίνουν επίτηδες, υποστηρίζει το 69%......
"Γιατί, το κρύβουν αν το έχουν φτιάξει;" ρωτάει κάποιος εύλογα.
"Γιατί θέλουν να συνεχίσουν να πουλάνε τις βλακείες που πουλάνε τώρα." απαντάει με στόμφο παραπονάρικης αλλά και σοβαροφανούς πορδής.
"Μα, αν πουλάνε το καλό το φάμακο, που αφού θα δίνει και λύση θα είναι και ακριβότερο, δεν τους συμφέρει;"
"Δεν ειναι το ίδιο, θέλουν να το παίζουν θεοί και να σε κρατάνε στην τσίτα..."
"ποιοι;"
"οι φαρμακοβιομηχανίες και οι επιστήμονες απο πίσω"......
"μα μέχρι τώρα οι ιατρική έχει δώσει φάρμακα που αποτελεσματικά πολεμάνε ένα κάρο ασθένειες"
"ναι αλλά έχουν και άλλα που δεν μας τα δίνουν , γιατί μπλα μπλα μπλα, ανεγκέφαλες πορδες της λογικής μπλα μπλα ειμαι ζωον, μπλα μπλα ειμαι για το μπουτσο μπλα μπλα μπλα γαμιέται η μάνα μου κλπ κλπ"

Και φτάνουμε έτσι στο ζενίθ της βλακείας. Άντε για τις πρώτες συνωμοσίες ρε παιδί μου λες, οκ υπάρχουν μερικές απορίες που μπορούν στηρίζονται κάπου. Σε ένα στοιχείο ας πούμε, που αν δεν ξέρεις κάποιες λεπτομέρειες, μπορείς να το παρανοήσεις και να σχηματίσεις μια ευλόγως καθυστερημένη ιδέα. Αλλά εδώ, τι ακριβώς να παρανοήσεις; Εδώ μιλάμε για πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης και αμετανόητη καχυποψία (και αχαριστία να συμπληρώσω) προς ένα φορέα που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει τα πάντα για να κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί ζωντανό το κάθε βλεμμένο πουτανογέννημα που θα πέθαινε στα τριάντα από πεντακόσιες διαφορετικές ασθένειες (μια εκ των οποίων η υπερβολική συγκέντρωση σκατών και πορδών στον εγκέφαλο), ώστε να μπορεί τώρα να κράζει και να υποτιμά το έργο του. Μιλάω φυσικά για την επιστήμη και συγκεκριμένα την ιατρική. Ακούστε παρακαλώ οι πολέμιοι τις ιατρικής και βάλτε καλά στο νιονιό σας. Τα τελευταία μόνο 100 χρόνια, το μέσο προσδόκιμο όριο ζωής αυξήθηκε κατά τριάντα γαμημένα χρόνια.... Ακούτε μαλάκες; ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. Και δεν αυξήθηκε επειδή μια μέρα έτσι απλά οι άνθρωποι σταμάτησαν να πεθαίνουν. Αυξήθηκε, γιατί η σύγχρονη ιατρική, πήρε ανάστημα, μπήκε στο δωμάτιο με τις ασθένειες με ένα σουβλί και δυο καμινέτα στο χέρι και τους είπε κοιτώντας τες στα μάτια "Καριόλες...θα σας ξεκωλιάσω...την γαμήσατε....θα σας δώσω το κωλάντερο στο χέρι"...Και το έκανε; Το έκανε ρε παπαρηδες, το έκανε. Άνθρωποι  πριν λίγα χρόνια πέθαιναν από ασθένειες δοντιών και απλές μολύνσεις. Ο πιο καθυστερημένος ιός της γρίπης (απο τους τελευταίους μαθητές στο σχολείο του) θέριζε κόσμο. Έχετε ακούσεις εσείς κανέναν πλέον να πεθαίνει από ουλίτιδα; Ένας απλός ιός τώρα τι κάνει; λίγο πυρετό και κλάιν μάιν. Αντιβιοτικό και τα μυαλά στα κάγκελα μωρή χαμούρα... ρούφα το καυλέτο των ενισχυμένων αντισωμάτων μου βρωμερέ ιέ και πάρε μπούλο από το σώμα μου.

Και να ήταν μόνο αυτά...Η πανούκλα τον μεσαίωνα εξαφάνισε τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης όταν ήρθε από τη Αφρική με τα ποντίκια. Τώρα ξέρετε τι θα γινόταν αν έσκαγε πάλι πανούκλα; ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΛΑΝΕ ΤΑ ΕΠΑΡΚΩΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΣ . Μαλάρια, ελονοσία, ηπατίτιδα όλες ασθένειες που θέριζαν κόσμο μέχρι που η συμβολή της ιατρικής και της φαρμακευτικής τους γάμησε τη μανούλα. Διάβαζα πρόσφατα για το Aids που από τότε που εμφανίστηκε (πάλι απο τη βρωμοήπειρο) έχει φάει 25 μύρια κόσμο, αλλά πλέον με τις αγωγές και τα φάρμακα που υπάρχουν, η θνησιμότητα του ιού, έχει πλέον μειωθεί στο μισό. ΣΤΟ ΜΙΣΟ μαλάκες. Ας κάνατε εσείς κάτι καλύτερο και τότε συζητάγαμε την αποτελεσματικότητα της επιστήμης. Σίγουρα όμως τα εντυπωσιακά αποτελέσματα αυτά απέναντι σε πληθώρα ασθενειών δεν τα κατάφεραν οι συνωμοσιολόγοι, ούτε οι έντονες προσευχές. Τα κατάφεραν τα φάρμακα και οι θεραπείες της ιατρικής επιστήμης. Γκέγκε; Προσοχή, αναφέρομαι στην σύγχρονη δυτική ιατρική και όχι στα καραγκιοζιλίκια των γκουρού και κουρού εξ ανατολής, τύπου:
"Γιατρέ, πονάει το πόδι μου, τι να κάνω;"
"Μύρισε λίγο αυτό το νύχι άπλυτου ποδιού καμήλας καθώς θα ακουμπάω το πουτσοκέφαλό μου ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο δάχτυλο του αριστερού σου ποδιού. Αυτό θα απαλύνει τον πόνο σίγουρα. Αν δεν τον απαλύνει, θα σου χώσω το δικό μου δάχτυλο του ποδιού στο στόμα όπου πρώτα θα το έχω πασαλείψει με ευκοίλια άρρωστης σαύρας το οποίο οι γκουρού λένε ότι γιατρεύει κάθε είδους πόνο."

Φυσικά δεν γαμήσαμε μόνο ασθένειες. Αλλά και ατυχήματα ή εκ γενετής προβλήματα. Τι έπαθες; σου έσπασε το πόδι; πάρε μια λάμα ρομποκοπ και περπάτα ξανά. Τι έπαθες κουφάθηκες; πάρε ενα βοήθημα και άκου. Η καρδια σου δεν δουλέυει καλά; Βηματοδότης power. Δε σου αρέσουν τα βυζιά σου; Μια στιγμή να φέρω την τρόμπα και την σιλικόνη να σε φτιάξω. Έχω την κάθε ψηλομύτα καριόλα και πουτσομεζέ τραχανοπλαγιά να μου λέει πως ο κόσμος παλιά ήταν καλύτερος και ότι η τεχνολογία φταίει για όλα, για να τους δω μετά από λίγη ώρα να βάφονται, να ντύνονται και να φτιάχνονται, για να πάρουν το αυτοκίνητό τους και να βγουν έξω και να κάνουν check in στο facebook, χρησιμοποιώντας ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ την τεχνολογία την οποία τόσο πολύ κατακρίνουν. Γελοίοι, αηδιαστικά ηλίθιοι υποκριτές του κώλου....Ψόφος! Πάρτε το χαμπάρι, τα παραδείγματα που η επιστήμη και η τεχνολογία σώνει ή βελτιώνει ζωές (πέρα από τις απίστευτες καθημερινές ευκολίες που μας έχει προσφέρει)  είναι πιο πολλά από όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα του μέσου ντολμά. Δηλαδή πάνω από πέντε περίπου.

Όλα τα παραπάνω φυσικά δεν σημαίνουν τίποτα σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους. Οι επιστήμονες το παίζουν θεοί και θέλουν να μας ελέγχουν. Το γεγονός που ανέφερα και στις προηγούμενες παραγράφους, ότι ο μέσος Έλληνας χωρίς καν να ξέρει για ποιο λόγο, ασπάζεται οποιαδήποτε συνωμοσιολογική κουράδα ξεπετιέται απο την βρωμερή κωλασμένη τρύπα του κάθε τενεκέ, δείχνει μια τρομακτική έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στην λογική και στην επιστήμη, η οποία τα τελευταία 100 χρόνια όπως είπαμε βελτιώνει συνεχώς το επίπεδο ζωής μας σε ένα κάρο τομείς. Και στον αντίποδα ο φορέας που εμπιστεύονται οι Έλληνες περισσότερο απο όλους είναι ποιος..... η εκκλησία; Η εκκλησία γαμώ το στανιό μου. Η οποία τα τελευταία 100 χρόνια έχει προσφέρει τι στην Ελλάδα, ή στην ανθρωπότητα; εεε; τι;;;..... Δεν θα σχολιάσω καν αυτή την υπέρμετρη χαζομάρα αλλά θα λυπηθώ πραγματικά για την κατάντια των συμπολιτών μου.

Ως τελευταίο θα σχολιάσουμε την θεωρία ότι η κρίση ήταν προσχεδιασμένη από εξωτερικούς παράγοντες για να τρυγήσουν το κωλαράκι μας. Αρχικά ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι όλος ο κόσμος μισεί και ζηλεύει τους Έλληνες, γιατί είμαστε πολύ γαμάτοι και όμορφοι και σοφοί και όταν βγάζαμε φιλοσοφία οι άλλοι τον χώναν σε κουφάλες δέντρων κλπ κλπ. κλπ. κλπ. Αυτό ισχύει. Τουλάχιστον ισχύει στο μυαλό μεγάλου αριθμού Ελλήνων που νομίζουν ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος ασχολείται με την πάρτη  μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολείται, ξεπεράστε το.  Και ποιος να ασχοληθεί δηλαδή και για ποιο λόγο; Η θεωρία λέει ότι μας θέλουν υποδουλωμένους γιατί είμαστε ελεύθερα πνεύματα και μας φοβούνται. ΧΑΧΑΧΑΧΑ ας γελάσω με την ψυχή μου απο την αφέλεια. Αν ανησυχήσει ποτέ κάποιος μεγάλος για οποιονδήποτε, θα ανησυχήσει, αν αυτός ο οποιοσδήποτε είναι μορφωμένος, καλλιεργημένος, σύγχρονος, δίκαιος, αμερόληπτος, έννομος, έξυπνος και υπέρμαχος της ελευθερίας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει ο μέσος σύγχρονος Έλληνας, οπότε μην ανησυχείτε. Αφήνοντας όμως τις αδικαιολόγητες ψευδαισθήσεις μεγαλείου για λίγο στην άκρη, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο που υπάρχει όταν θεωρείς πάντα ότι τα προβλήματά σου πηγάζουν απο τρίτους. Ο κίνδυνος είναι προφανής σε οποιονδήποτε άνθρωπο που μπορεί να δει λίγο πέρα από τη μύτη του και είναι ότι δεν θα κάνεις ποτέ τίποτα να τα διορθώσεις. Αν συνεχώς πιστεύεις ότι για οτιδήποτε κακό συμβαίνει, η ευθύνη σου είναι μηδενική, τότε πως ακριβώς θα αλλάξεις; Το θέμα το είχα αγγίξει ελαφρώς και τότε με τους αγανακτισμένους και τις θεωρίες συνωμοσίας που ειχαν αναπτυχθεί πάλι τότε. Και τώρα μεταφέρω ακριβώς τα ίδια λόγια γιατί δεν έχει αλλάξει κάτι και γιατί είναι σοφά και όμορφα.

"Εν κατακλείδι, γαμώ την κοινωνία μου, πότε θα σταματήσει ο κόσμος να επιρρίπτει ευθύνες στους 'άλλους' για όσα σκατά συμβαίνουν στη ζωή του; Πότε θα καταλάβει ο κάθε άνθρωπος οτι το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης των προβλημάτων του, το φέρει ο ίδιος; Πόσο σπάνια βλέπω πλέον ανθρώπους που έχουν τα αρχίδια να παραδεχτούν και να πουν "Ναι, δικιά μου μαλακία, τα σκάτωσα ο καριόλης!". Μια ζωή να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους. Και όταν δεν υπάρχουν άλλοι, τότε το γυρνάμε στις θεωρίες συνωμοσίας και λέμε οτι μας κατευθύνουν, και μας ελέγχουν τα μυαλά, και μας κυβερνούν τα ερπετά, και μας τρώει το σαράκι, και τα αρχίδια μου κουνιούνται παιχνιδιάρικα στο το ανοιξιάτικο αγιάζι. Έλεος πια! Αν φίλε αποτυγχάνεις στη ζωή σου σε κάποιο τομέα, και όταν έχεις φτάσει στο γκρεμό της απελπισίας και όλα σου φταίνε και νιώθεις αδύναμος και έχεις χάσει τις ελπίδες σου και τα όνειρα σου, τότε κοίτα πίσω σου και θα δεις τα δικά σου χνάρια να οδηγούν σε αυτό το σημείο. Κανένας δεν σε οδήγησε εκεί. Μπορεί να σου έδειξε κάποιος το δρόμο, αλλά τα βήματα τα έκανες μόνος σου...Για αυτό φίλε μου καλέ, καλέ μου φίλε, μια συμβουλή έχω να σου δώσω...ΠΗΔΑ!

ΑΙ ΣΤΑ ΔΙΑΛΑ!"

Παραλιακές παρατηρήσεις

Η κακαισθησία
Beach Bar, πέντε η ώρα το απόγευμα. Κάθομαι στο μπαρ και περιμένω την μπύρα μου. Γκομενάκια πηγαινοέρχονται συνέχεια και παρατηρώ ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών, αν όχι οι περισσότερες, φοράνε μπραζίλ. Είχαμε δεν είχαμε το καθιερώσαμε σκέφτηκα, όμως δεν με χάλαγε καθώς οι περισσότερες κοπέλες που είχα δει μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν καλλίγραμμες και το υποστήριζαν. Μέχρι που ακούω ξαφνικά από πίσω μου:

"Ένα φραπέ πάρα πάρα πολύ γλυκό, με γάλα."
"Πόσο γλυκό δηλαδή; Πόση ζάχαρη να βάλω;" ρώτησε ο μπάρμαν και ακούστηκε απορημένος.
"Βάλε εννιά κουταλιές." απάντησε η κοπελιά.

Εννιά! ΕΝΝΙΑ ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ ΖΑΧΑΡΗ! Γυρνάω και την βλέπω. Όχι τελείως βαρέλι, αν και ήταν εμφανώς ευτραφής και κυλινδρική, το οποίο δεν έκανε φυσικά σε κανέναν εντύπωση.

"Μωρή φλόμπα, θέλουμε δυο χωράφια ζαχαρότευτλα το μήνα, μόνο και μόνο για να πίνεις τους καφέδες σου. Έλεος πια, λίγο μέτρο και λίγη εγκράτεια δεν βλάπτουν." ήθελα να πω, αλλά συγκρατήθηκα τελευταία στιγμή. Να μη τα πολυλογώ πήρε τον καφέ της και γύρισε να φύγει, όπου εκεί έπαθα ένα ακόμα σοκ, βλέποντας ότι φορούσε και αυτή μπραζίλ! Η γκόμενα δεν είχε καν μέση, ο κώλος της ήταν τεράστιος για τέτοιου είδους μαγιό και η κυτταρίτιδα ξεκινούσε από τον αστράγαλο και έφτανε μέχρι σβέρκο. Και ενώ αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του θηλυκού να προκαλέσει το αρσενικό,  τι άλλο μπορεί να προκαλέσει ένα τέτοιο θέαμα, πέρα από εμετό; Γενικά μιλώντας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να δουν και να αποδεχτούν κάποιοι, ότι δεν ταιριάζουν τα πάντα σε όλους. Γιατί η μόδα υπερνικά τα πάντα, ακόμα και την πιο στοιχειώδη αισθητική μας;

Μια αφελής δικαιολογία που συχνά ακούω είναι "άμα νιώθεις άνετα με το σώμα σου, να κάνεις αυτό που νιώθεις". Σωστά, γιατί το βασικό όταν είσαι πατσαβούρα, είναι να νιώθεις καλά που είσαι πατσαβούρα και να φοράς αηδίες που σε κάνουν να δείχνεις ακόμα χειρότερη. Μη τυχών βέβαια κάνεις ποτέ τίποτα για να βελτιωθείς (όπως το να παίρνεις καφέ με οχτώ κουταλιές ζάχαρη, ζώον!). Όχι βέβαια, αυτό δείχνει ανασφάλεια και κόμπλεξ. Καλύτερα να παραμείνεις σαβούρα με μπραζίλ και πλήρη έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.

Έστω όμως ότι η πρόταση έχει κάποια λογική βάση, το να νιώθω καλά με το σώμα μου, δεν σημαίνει ότι μπορώ να φοράω ότι μαλακία έρθει στη γκλάβα μου, χωρίς να περιμένω ότι θα με δουλέψει κόσμος. Και εγώ που είμαι παιδαράς νιώθω άνετα με το σώμα μου, αλλά δεν θα με δει κανείς στην παραλία να φοράω αυτό:

Παρόλο που μπορώ να γεμίσω άνετα δυο τέτοιες προβοσκίδες, γνωρίζω ότι η εμφάνιση μου με αυτό το αντικείμενο, θα προκαλούσε μεν αναστάτωση και σεξουαλικά σκιρτήματα σε μέρος του γυναικείου πληθυσμού, όμως θα προκαλούσε και γέλωτα και κριτική από πολύ κόσμο, και δικαίως κιόλας. Γιατί δεν είναι βασικά τα σωματικά ελαττώματα που περιγελά κανείς σε αυτές τις καταστάσεις, αλλά η κακογουστιά και η ηλιθιότητα. Στο προηγούμενο παράδειγμα ας πούμε, δεν θα είχα λόγο να σχολιάσω την χοντρή, αν δεν φόραγε μπραζίλ. Η απόφαση της να το βάλει όμως ουσιαστικά μου λέει: "θέλω να δείξω τον κώλο μου. Κοίτα τον, είναι τεράστιος και άσχημος. Αλλά κοίτα τον και σχολίασέ τον."
Και αυτό κάνω.


Το ζούληγμα
Μια από τις πιο κοινές πρακτικές των γυναικών μετά το μπάνιο στη θάλασσα, είναι να ζουλάνε τα βυζιά τους για να στεγνώσει το μαγιό. Αποτελεί δε μια δραστηριότητα που παρακολουθείς με ένα άλφα ενδιαφέρον, ανάλογα βέβαια το μαγιό, ανάλογα το στήθος και ανάλογα την γκόμενα στο σύνολό της. Προχθές που ήμουν στη παραλία σκάει μια κοπελάρα, πολύ όμορφη, πιάνει το μαλλί και αρχίζει και το μαζεύει σαν πετσέτα για να το στίψει, και μετά το αφήνει να πέσει πίσω και φέρνει τα χέρια στο στήθος, και με αθώες μεν, αλλά γεμάτες υπονοούμενα, κινήσεις, αρχίζει και πιέζει τα μεμέ της, έτσι ώστε το ήδη πλούσιο στήθος της άρχιζε να τονίζεται ιδιαιτέρως. Το άφησε για λίγο, ώστε να φύγει το νερό και μετά πίεσε ξανά. Το βυζί πήγαινε πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά δημιουργώντας μια σούπερ αισθησιακή εικόνα από την οποία το μόνο που έλειψε ήταν να αρχίζει να τρίβει τις ρώγες τις, ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Το όλο show το εκτιμήσαμε σίγουρα όσοι άντρες την παρακολουθήσαμε και οι πιο αγνοί παίζει να πιτσίλισαν και το μαγιό τους λιγάκι. Μόνο χειροκροτήματα δε ξέσπασε ο κόσμος όταν η κοπέλα κάθισε τελικά στη ξαπλώστρα για την καθιερωμένη ηλιοθεραπεία.

Καθώς χάθηκε από το οπτικό πεδίο, το μάτι μου έπεσε σε ένα άλλο εντυπωσιακό ον. Εντυπωσιακό όχι γιατί ήταν όμορφο, αλλά γιατί έπιανε το 80% του ορίζοντα που είχα μπροστά μου καθώς έβγαινε από τη θάλασσα. Μάζεψε τα μαλλιά της με τα δυο μπροστινά πόδια για να τα στίψει. Αμέσως δημιουργήθηκε μια μικρή λίμνη δίπλα στις οπλές της. Ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι είχε μόλις φάει ένα κοπάδι σαρδέλες που περνούσαν ανυποψίαστες από το εκεί κοντά, πλησίασε το μέρος που είχε τα πράγματα της και έβγαλε μέσα από έναν μεγάλο σάκο, ένα σάντουιτς, που έμοιαζε με βαλίτσα σε μέγεθος. Έφαγε μια δαγκωνιά και το άφησε κάτω. Έπειτα άρχισε και αυτή να πιέζει τα βυζιά της σε μια προσπάθεια να στεγνώσει τον μουσαμά που φόραγε για μαγιό. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα σοκαρισμένα μάτια μου καθώς η κολοσσιαία πατσαβούρα πίεζε τον πατσά και κομμάτια κρέατος μετακινούνταν πάνω κάτω, κάποια από αυτά έτοιμα να ξεχυθούν εκτός του μουσαμά. Κύματα λίπους ξεκίνησαν από το ύψος των μασταριών και έφτασαν μέχρι τα γόνατα. Δηλαδή, νομίζω ότι ήταν γόνατα εκεί, γιατί δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει και πολλά. Το ζούληγμα της ζελάτινης μάζας που κάποιος τρικεράτοπας θα αποκαλούσε βυζί, συνεχίστηκε για λίγο αλλά εγώ έχασα τις αισθήσεις μου πριν ολοκληρωθεί καθώς τα μάτια μου δεν άντεξαν τέτοια επίθεση. Λίγο πριν λιποθυμήσω είμαι σίγουρος ότι είδα κάποιες μικρές σαρδέλες να πετάγονται ανάμεσα από το τεράστιο μαγιό και τις δίπλες του σώματος του μαστόδοντου και να πέφτουν στην λιμνούλα που είχε δημιουργήσει νωρίτερα. Τουλάχιστον κάποιος σώθηκε, σκέφτηκα πριν αφεθώ στην γλυκιά σωτηρία του ύπνου.

Ντιν-Ντιν Ντον....

fact 1: Τελευταία έπαιζα Assasins Creed - Black Flag (παιχνιδάρα).
fact 2: Σήμερα ξύπνησα από τις καμπάνες της διπλανής εκκλησίας.

Ο συνδυασμός των δύο facts, μαζί με τον μουδιασμένο εγκέφαλό μου, δημιούργησαν μια ονειρική αίσθηση ότι είμαι καπετάνιος πειρατής του 18ου αιώνα, που κοιμόταν στην καμπίνα του και ότι η καμπάνα που χτυπούσε, ήταν το σήμα συναγερμού του πλοίου ότι μας την πέφτει ο ισπανικός βασιλικός στόλος. Στο μυαλό μου -που ακόμα κοιμόταν-, το σχέδιο είχε ήδη διαμορφωθεί. Πρώτα θα έπαιρνα το σπαθί μου που είχα πάντα κάτω από την κουκέτα μου. Έπειτα θα πατούσα 'Left Trigger + Α' και θα εκτινασσόμουν με ένα φοβερό πήδο εκτός παραθύρου, όπου με ένα γρήγορο πάτημα του Χ την σωστή στιγμή, θα έπιανα το σχοινί που κρεμόταν έξω από το παράθυρο της καμπίνας και με αυτό θα σκαρφάλωνα μέχρι το πιο ψηλό σημείο του καραβιού. Στο πρώτο ισπανικό πλοίο που θα προσάραζε στο δικό μας, θα έκανα assasinate τον καπετάνιο από ψηλά ενώ πέφτοντας θα έστελνα τουλάχιστον δέκα βελάκια σε γύρω εχθρούς. Έπειτα θα έκανα repair το πλοίο και μετά θα έκανα μια βουτιά στην δροσερή θάλασσα, και αφού έφτανα στην στεριά θα έπινα μια μπύρα με την πανέμορφη πειρατίνα μου πάνω στην αμμουδιά, η οποία θα μου έλεγε ένα κάρο γλυκόλογα για το πόσο με αγαπάει και πως είμαι ο άντρας της ζωής της και τέτοια, αλλά θα πάταγα escape γιατί τα βαριέμαι αυτά τα ρομαντικά και θα πήγαινα κατευθείαν στο σημείο με το μπαλαμούτι.

Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, αλλά η πραγματικότητα ήταν επώδυνα διαφορετική. Ανοίγω τα μάτια και δεν υπάρχει κουκέτα, δεν υπάρχει πλοίο. Υπάρχει μόνο ο εκνευριστικός ήχος της καμπάνας. ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ....κοίταξα το ρολόι: 7.37. Γιατί βαράνε πρωινιάτικα, αναρωτήθηκα; Πλησιάζουν βάρβαροι το χωριό; Για να πούνε την ώρα; Πως μπορείς να καμπανίσεις "7.37"; Μετά θυμήθηκα ότι έχουμε 2014 και δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, οπότε ηρέμησα και αποφάσισα να ξανακοιμηθώ. Άλλωστε ήταν πολύ νωρίς για να σηκωθώ. Έκλεισα τα μάτια και έβαλα το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι. Μετά από λίγο οι καμπάνες σίγησαν. Το υποσυνείδητό μου φαίνεται γούσταρε τους πειρατές του 18ου αιώνα, γιατί με το που έκλεισα τα μάτια επέστρεψα στην παραλία και συνέχισα να μπαλαμουτιάζω την πειρατίνα.

"Σε θέλω μέσα μου", είπε όλο λαγνεία, ενώ το χέρι της κατέβαινε αισθησιακά προς το φουσκωμένο πλέον παντελόνι μου. Έπιασε το όργανό μου και αναφώνησε με έκπληξη.
"Αααχχχχχχχ.......είσαι βαριά οπλισμένος βλέπω παιδαρά μου...τέτοιο κανόνι είχα να πιάσω από τότε που επισκέφτηκα την αυλή του τσάρου στη Ρωσία... όπλισε το και βύθισέ με...."

"Τι τέλεια που είναι η ζωή", σκέφτηκα. Χρυσαφένια αμμουδιά, καταπράσινα νερά, φοίνικες για σκιά και ένα μωρό από τα λίγα. Λίγο πριν ξεκουμπώσω τα παντελόνια μου, οι καμπάνες του πλοίου άρχισαν πάλι να ηχούν. Συναγερμός. Δεχόμασταν επίθεση ξανά τόσο σύντομα; Ξαφνικά βρέθηκα πάνω στο πλοίο. Ο ορίζοντας φαινόταν μαύρος... Χιλιάδες πλοία γέμιζαν τη θάλασσα σε κάθε σημείο που έφτανε το μάτι. 

"Καπετάνιε, ο ισπανικός και ο αγγλικός βασιλικός στόλος συνεργάζονται εναντίων μας", φώναξε ο ανθυπασπιστής μου, ένας ατίθασος Tζαμαικανός που είχα σώσει από την κρεμάλα πριν λίγες εβδομάδες στο Κίνγκστον.
"Δειλοί.... είναι όλοι τους δειλοί, φώναξε ένας ναύτης"
"Όλοι τρέμουν τον καπετάνιο μας!" αναφώνησαν χαρούμενοι οι ναύτες. Ήξερα ότι πολλοί από αυτούς δεν θα έβγαζαν τη μέρα. Οι μάχες ήταν συναρπαστικές δεν λέω, όμως με είχε κουράσει ο σκοτωμός. Και δεν ήθελα να πάρω μαζί μου τόσο κόσμο. Ακόμα και τους βασιλικούς που ερχόντουσαν να μας καταστρέψουν, τους έβλεπα με κάποιο οίκτο...

Βρέθηκα πίσω στη παραλία με το γκομενάκι και ξεκίνησα να ανοίγω τα πουκάμισα και τα παντελόνια.
"Επ, τι κάνεις εδώ;" ρώτησε με αγωνία. "Οι καμπάνες ακόμα χτυπάνε. Η επίθεση δεν έληξε, δεν θα έπρεπε να είσαι στο πλοίο;"
"Δεν θέλω να πολεμήσω άλλο, βαρέθηκα. Θέλω να μείνουμε εδώ στην παραλία και να κάνουμε σεξ όλη την ώρα και να πίνουμε μοχίτος."
"Και τι θα γίνει με το Alzadong και το πλήρωμα του; θα τους παρατήσεις έτσι απλά;"
"Είναι ήδη χαμένοι. Λυπάμαι για αυτούς αλλά τι θα μπορούσα να κάνω; οι βλαμμένοι οι Άγγλοι και Ισπανοί ενώθηκαν σε μια ύστατη προσπάθεια να μας αποτελειώσουν. Δεν υπάρχει διαφυγή. Γδύσου τώρα!"
"Μισό λεπτό! Έχεις μια δουλειά να κάνεις, δεν μπορείς απλά να τα παρατάς έτσι και να φεύγεις!"
"Και βέβαια μπορώ, τώρα βγάλε το δερμάτινο γιλέκο που φοράς! Μαλλον....άστο, μου αρέσουν τα δερμάτινα γιλέκα.... βγάλε όμως το σουτιέν και το παντελόνι."
"Αμάν πια, όλο στο κοκό το μυαλό σου, δεν θα δείξεις λίγο υπευθυνότητα και λίγο ενδιαφέρον για το κοινό καλό;" 
"Έχεις τρελαθεί μανάρι μου; πειρατής είμαι, όχι η μητέρα Τερέζα"
"Ποια είναι αυτή;"
"Μια τρελή καλόγρια, δεν έχει γεννηθεί ακόμα."
"Και πάλι, το ότι είσαι πειρατής δεν σημαίνει ότι δεν έχεις ευθύνες. Άκου τις καμπάνες ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, συνέχεια σε καλούν να βοηθήσεις τους ανθρώπους σου. Έχεις μια δουλειά να κάνεις."
"Ουφ.... γκρίνια......"

Μεταφέρθηκα στο πλοίο.
"Ο καπετάνιος επέστρεψε!!!!" φώναξε με χαρά όλο το πλήρωμα όταν με είδε πίσω από το πηδάλιο. Ο αντίπαλος στόλος είχε πλησιάσει σε απόσταση βολής και έπαιρνε θέση μάχης. Τουλάχιστον 1500 κανόνια στόχευαν πλέον το Alzadong, το περίφημο σκαρί μου που είχε λεηλατήσει τις θάλασσες της Καραϊβικής όπως κανένα άλλο. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα γινόταν θρύψαλα. 
"Τζαμάρκο!!" φώναξα στον Τζαμαϊκανό ανθυπασπιστή.
"Εδώ είμαι αφεντικό" αποκρίθηκε αυτός.
"Είσαι πλέον ο καπετάνιος. Δεν φέρω πλέον καμιά ευθύνη για το πλοίο και το πλήρωμα." Εκείνη την στιγμή και καθώς ο Τζαμάρκο με κοίταζε αποσβολωμένος ακούστηκαν 1500 πανίσχυρα ΜΠΑΜ και ο ουρανός γέμισε με βλήματα....και εγώ εξαφανίσθηκα από το πλοίο.

Βρέθηκα πίσω στην παραλία και άρχισα πάλι να ξεκουμπώνω το παντελόνι. Η πειρατίνα με κοίταξε με ένα βλέμμα απογοήτευσης...
"Πάλι εδώ;" είπε με έντονο επικριτικό
"Όρισα νέο καπετάνιο, δεν έχω πλέον ευθύνη." είπα απολογητικά, άλλα και ενοχλημένα.
"Και αυτό τι σημαίνει; οι καμπάνες χτυπάνε ακόμα... Ακούς τις καμπάνες; Έχεις μια δουλειά να κάνεις πήγαινε στη δουλειά!"....Πράγματι οι καμπάνες ακούγονταν ακόμα, παρόλο που κανονικά τώρα το πλοίο έπρεπε να είχε βυθιστεί....
"Όχι άλλες καμπάνες γαμώ!! τις μισώ τις κωλοκαμπάνες!" 

Άνοιξα τα μάτια. 
ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ, ΝΤΙΝ-ΝΤΙΝ ΝΤΟΝ
Κοίταξα το κινητό: 8.00. Ακόμα νωρίς... 

"Όχι άλλες καμπάνες γαμώ!! τις μισώ τις κωλοκαμπάνες!" 

Ψάχνοντας τον παλιό μου εαυτό...

Τους τελευταίους μήνες -κοντά χρόνο- συνειδητοποιώ ότι έχω ηρεμήσει κάπως σαν άνθρωπος. Όχι ότι παλιά ήμουν νευρικός. Ανέκαθεν ήρεμος ήμουν. Απλά, ενώ είχα μια τάση να κρίνω και να κοροιδεύω τους πάντες και τα πάντα αν τους θεωρούσα άξιους χλευασμού, τον τελευταίο καιρό κρίνω μεν, αλλά κοροιδεύω πολύ πιο σπάνια. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως συνειδητοποίησα το αδιέξοδο του πράγματος. Δηλαδή, το να λέω σε κάποιον "ρε φίλε, είσαι χαζός, είσαι μια κινητή αποτυχία που τρώει/πίνει χέζει και κοιμάται" ίσως να μη του δίνει το απαραίτητο κίνητρο να βελτιωθεί. Και λέω ίσως, γιατί δεν είμαι 100% σίγουρος. Αν ισχύει, μαλακία του βέβαια, και αποδεικνύει τα λεγόμενά μου, γιατί εμένα θα με κινητοποιούσε κάτι τέτοιο. Το θέμα όμως είναι οτι  έχω καιρό να γίνω κακός και μου έχει λείψει, για αυτό σημείωσα δυο-τρία πράγματα που μου έχουν τραβήξει λίγο την προσοχή αυτές τις μέρες και είπα να τα σχολιάσω.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι που με αγγίζει καθημερινά.

Τώρα τελευταία έχει γίνει της μόδας στην εταιρία που κάνω ότι δουλεύω, να τρώνε οι εργαζόμενοι στα γραφεία τους. Η εταιρία έχει κανονικά ένα κυλικείο, στο οποίο υπάρχει εβδομαδιαίο μενού με μαγειρευτά φαγητά σχετικά καλής ποιότητας. Επίσης, έχει και 10 τραπέζια ώστε να μπορεί ο κόσμος να τρώει εκεί, είτε ότι παίρνει από το κυλικείο, είτε αν έχει φαγητό από το σπίτι. Επίσης στις πολιτικές της εταιρίας, το HR αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να τρώνε στον χώρο του κυλικείο για να μην γεμίζει ο επαγγελματικός χώρος με μυρωδιές. Κανένας από το HR δεν τρώει στο κυλικείο. Όλα τα γαμιόλια τρώνε στα γραφεία τους. Δηλαδή γαμώ την πολιτική μου μέσα. Μια φορά φάγαμε πίτσες σε ένα γραφείο που δεν χρησιμοποιεί κανείς και μεσολαβεί και άλλο ενδιάμεσα οπότε δεν φεύγουν μυρωδιές, και μας κλείδωσαν την πόρτα γιατί μύριζε μετά. Από την άλλη, αυτοί του HR τρώνε στο OPEN SPACE μαζί με άλλα 15 άτομα και χθες ένας σκατόφλωρος (ο μόνος "άντρας" στο HR) από αυτούς έφερε και έφαγε ψάρι, γαμώ την κηδεία μου, και μας βρώμισε όλους. Δεν είναι όμως μόνο το HR που παραβιάζει τους κανόνες. Για κάποιο λόγο, που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, πολλοί προτιμούν να τρώνε στα γραφεία τους, πάνω από τον υπολογιστή. Και δεν είναι τόσο οι μυρωδιές που ενοχλούν εμένα, όσο οι ήχοι, γιατί δεν φέρνουν μόνο σάντουιτς να τρώνε. Μια άλλη εδώ είναι της υγιεινής διατροφής και τρώει μόνο σαλάτες. Ψιλοκομμένα αγγουράκια, ντοματούλες, παξιμαδάκια και ελιές όλα στο πιάτο και τα τρώει με πιρούνι. Τι κάνει λοιπόν; Τρώει μια ντοματούλα, αφήνει το πιρούνι. Ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του πιρουνιού που χτυπάει το πιάτο (ΝΤΛΙΝΓΚ). Δυο δευτερόλεπτα μετά, πιάνει το πιρούνι, τρώει ένα αγγουράκι, αφήνει το πιρούνι (ΝΤΛΟΓΚ). Μετά απο 2 δευτερόλεπτα σηκώνει το πιρούνει τρώει ένα παξιμαδάκι (ΧΡΑΤΣ ΧΡΟΥΤΣ) και αφήνει κάτω το πιρούνι (ΝΤΛΙΝΓΚ). Όπως καταλαβαίνετε επειδή τα ψιλοκομμένα σκατά που τρώει είναι πολλά, το ΝΤΛΙΝΓΚ-ΝΤΛΟΝΓΚ πάει σύννεφο και μου σπάει τα νεύρα. Μετά έρχονται τα μήλα. Σε 20 κομμάτια το μήλο. Σηκώνει το πιρούνι, τρώει το μήλο (ΧΡΑΜΦΤΣ-ΧΡΟΥΜΦΤΣ) αφήνει το πιρούνι (ΝΤΛΙΝΓΚ). 

Ε Λ Ε Ο Σ....

Γιατί ο κόσμος δεν έχει ανατροφή ρε πούστη μου; Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο, οι πράξεις μας μπορεί να έχουν αντίκτυπο στον γύρω κόσμο; Ένας άλλος όταν φταρνίζεται, αντί να βάλει το χέρι μπροστά στο στόμα, κάνει πίσω την καρέκλα και ρίχνει στη μοκέτα ένα ξαφνικό και δυνατό:

ΑΨΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΟΥΟΥΟΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

μαζί με μισό κιλό σάλια και μύξες. Έχω χάσει τουλάχιστον 10 χρόνια από τη ζωή μου από το ξάφνιασμα και τον τρόμο που μου προκαλεί ο αρχίδης αυτός, καθώς είναι και πίσω μου και δεν τον βλέπω για να προετοιμαστώ. Πραγματικά η δικαιολογία "δεν το ελέγχω", μου φαίνεται τόσο για το πέος. Δηλαδή ρε φίλε, οκ, να φταρνιστείς, είναι ανθρώπινη ανάγκη δε λέω, πρέπει όμως να φωνάξεις κιόλας σαν τον Ταρζάν που τον γαμάει γορίλλας με πριαπισμό; Σκέφτομαι να μαζέψω τρίχες απο τον νιπτήρα της τουαλέτας, και να φτιάξω μπαλάκι σε μέγεθος πινκ πονκ με αυτές και με πεταμένες τσίχλες, και όταν τον ξαναδώ να ανοίγει το στόμα του, να πάω και του τις χώσω στο λαρύγγι. Θα φταίω; όχι πείτε μου, θα φταίω;


Πάμε παρακάτω.

Ένας Γάλλος, κάνει λέει το γύρο της Ευρώπης, και τρώει μόνο ότι βρει μέσα σε κάδους σκουπιδιών, διαμαρτυρόμενος έτσι για την σπατάλη φαγητού στις ανεπτυγμένες χώρες. Ο λόγος για τον Baptiste Dubanchet, ο οποίος πρέπει να είναι μακράν από τους πιο καθυστερημένους ακτιβιστές που έχω ακούσει ποτέ. Δηλαδή ρε φίλε, αν θες να διαμαρτυρηθείς για την δίψα, θα πίνεις τα κάτουρα σου; αν θες να διαμαρτυρηθείς για τον βιασμό των γυναικών στην Αφρική θα κάτσεις να σε γαμήσει αράπης; Γιατί η διαμαρτυρία πρέπει να συμπεριλαμβάνει ομοιοπαθητική, δεν καταλαβαίνω; Ο σκοπός είναι καλοπροαίρετος, δεν αμφιβάλλω, το εγχείρημα είναι γελοίο όμως. Αν σε ενοχλεί η παγκόσμια πείνα ρε τριμάλακα, πάρε μια κατσαρόλα και άρχισε να μαγειρεύεις από το πρωί ως το βράδυ (αφού προφανώς δεν κάνεις και τίποτα στη ζωή σου) και δίνε σε ανθρώπους που πεινάνε, γιατί τουλάχιστον έτσι θα βοηθήσεις πραγματικά δέκα ανθρώπους. Με το να ταξιδέψεις την Ευρώπη, να τρως σκουπίδια και να κολλήσεις τελικά στρεπτόκοκκο, ηπατίτιδα, λεπτοσπείρωση και δε ξέρω και εγώ τι σκατά άλλο -την οποία επειδή εισαι και σιχαμένος παίζει να μεταδώσεις και σε άλλους, τι ακριβώς θα καταφέρεις; Κανείς δεν καταλαβαίνει. Μου τη δίνει η οικολογική και φιλανθρωπική υποκρισία και ηλιθιότητα. Ψευτομαχητές και ρομαντικοί του κώλου. Τι θες ρε πουτσομεζέ να πετύχεις; Τα σουπερμάρκετ να μη πετάνε πράγματα; Ωραία, βάλε κάτω πέντε πράγματα και κατέστρωσε ένα σχέδιο. Πήγαινε στα σουπερμάρκετ, επικοινώνησε με φιλανθρωπικές εταιρίες και αν μπορείς φέρε τους σε επαφή και κάνε τα πρώτα να δίνουν στα δεύτερα, τα προϊόντα που έχουν για πέταμα. Αυτό λέγεται "δράση βάσει σχεδίου" και έχει ένα ρεαλιστικό σκοπό και πέντε ρεαλιστικά βήματα για να τον πετύχεις. Αυτό που κάνεις εσύ λέγεται "αυτάρεσκο ψωλάρισμα, καβάλα σε σκληρόσελο ποδήλατο για ερεθισμό του προστάτη, χωρίς λόγο και αιτία και γύρω γύρω μέλισσες". 

Σε παρόμοιου επιπέδου χαζομάρα, εφευρέθηκε νερό για χορτοφάγους. Το οποίο τι είναι; Απομακρύνει υποτίθεται το 99,999% των βακτηρίων μέσω φίλτρων, χωρίς να τα σκοτώνει με χημικά, όπως κάνουν οι υπόλοιποι κακοί άνθρωποι στις άλλες κακές εταιρίες παραγωγής νερού. Δηλαδή οκ, η βλακεία των φανατικών χορτοφάγων δεν γνωρίζει όρια. Φίλε χορτοφάγε, όταν αναπνέεις, ένα κάρο βακτήρια μπαίνουν στον οργανισμό σου. Λύση: Χώσε στο οισοφάγο σου ένα φίλτρο και βάλε έναν μηχανισμό εξόδου, ώστε τα αθώα βακτήρια να εξέρχονται πχ. από τα αυτιά όταν εκπνέεις ή απο τον κώλο, ότι προτιμάς. Όταν περπατάς, ένα τρισεκατομμύριο βακτήρια πεθαίνουν από την πατούσα σου. Λύση: Μη περπατάς. Κάτσε στην καρέκλα σου και ψόφα. Δηλαδή πόσο πιο γραφικοί πρέπει να γίνουν για καταλάβουν οτι η νοοτροπία τους αυτή είναι για γέλια;




Ας τελειώσουμε με αυτό:

Αυτό είναι το sunnyclist το νέο "καινοτόμο ηλιακό όχημα" κατασκευασμένο από μηχανικούς της Κρήτης, σύμφωνα πάντα με τους αετομάτηδες αρθρογράφους του news247. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι η νέα "ηλιακή μπανιέρα με ρόδες και καπελάκι αποφοίτησης". Μόνο η τήβεννος του λείπει. Δηλαδή πραγματικά θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος το σχεδίασε, και ποιος όταν είδε το σχέδιο είπε: "Ααααα γαμάτο, έτσι πρέπει να το φτιάξουμε!". Δεν λέω ρε παιδιά, πάντα η εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μου φαινόταν γαμάτη ιδέα, κυρίως γιατί είναι πρακτική και οικονομική, αλλά το 2014, καινοτόμα δεν την λες. Και....τρίκυκλο; Δηλαδή για το θεό..... Στο μεταξύ για κάποιο λόγο, επειδή είναι Έλληνες οι κατασκευαστές, πρέπει όλοι μας σώνει και καλά να γουστάρουμε. Δε λέω, είναι μια καλή ιδέα, καθώς στην ηλιόλουστη Ελλάδα τέτοια πράγματα θα έχουν εφαρμογή, και καλά κάνουν και τα προωθούν. Πρέπει να καταλάβουν όμως κάποια στιγμή όλοι, ότι άλλο να αναγνωρίζω την πρακτική αξία ενός πράγματος, και άλλο να κάνω κριτική στην εμφάνισή του με σκοπό να βελτιωθεί. Αφού είναι απαίσιο δηλαδή, πως να το κάνουμε; Είναι σαν να το σχεδίασε κάποιος που σχεδιάζει τα υπόθετα για φαρμακευτικές. Τόσος κόσμος υπάρχει εκεί έξω δεν μπορούσαν να βρουν έναν που να έχει σκεφτεί κάτι λίγο πιο όμορφο. Ένα google search με λέξεις κλειδιά solar cars θα σας πείσει για το πόσο ωραία μπορούν να γίνουν τα ηλιακά αυτοκίνητα, αρκεί να έχεις μεράκι και φαντασία (τα χαζά παιδάκια να πατήσουν ΕΔΩ).  Τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι ότι, ναι ωραία και καλή πρωτοβουλία, το όχημα είναι λίγο πατσαβούρα, αλλά ας ελπίσουμε ότι το δεύτερο θα είναι καλύτερο και δεν θα μοιάζει με κάτι που θα οδηγούσε ο Ντόναλντ Ντακ.