Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

ALZA WARS: The Holy Trinity

PREVIOUSLY ON ALZA WARS....


Ησυχία βασίλευε στην εσωτερική, πλακόστρωτη αυλή, του Ναού των Χίλιων Σιωπών. Ο ναός βρισκόταν στην κορυφή ενός απότομου βράχου απο πέτρα και σίδερο. Αψηφώντας κάθε κίνδυνο και προσωπική ασφάλεια, οι μοναχοί είχαν χτίσει εκεί τον πιο όμορφο αλλά και ιερό τους χώρο. Στον περίγυρο της αυλής, ψηλοί σφένδαμοι και έλατα, στέκονταν ασάλευτα - παρόλο το πρωινό θιβετιανό αεράκι- λες και προσπαθούσαν να μην ενοχλήσουν την αυτοσυγκέντρωση των μοναχών, που περνούσαν τώρα μια δοκιμασία στο κέντρο της αυλής. Ο γηραιότερος απο αυτούς, βρισκόταν στην κορυφή μιας περίεργης ανθρώπινης διάταξης. Καθόταν οκλαδόν, πάνω στο κεφάλι ενός άλλου μοναχού, του οποίου το κάθε πόδι ισορροπούσε στα μικρά δαχτυλάκια δυο άλλων μοναχών. Οι δυο τελευταίοι δε, στηρίζονταν αποκλειστικά στο ελεύθερο χέρι τους και το υπόλοιπό τους σώμα ήταν στον αέρα. Για την ακρίβεια, η παλάμη τους ακουμπούσε στην μύτη δυο μαχαιριών που κρατούσε ένας πέμπτος άνδρας που ισορροπούσε πάνω σε ένα σχοινί που ήταν δεμένο στους λαιμούς δυο άλλων μοναχών που ήταν κρεμασμένοι ανάποδα απο δυο αντικρυστά δέντρα. Στεκόντουσαν έτσι ακίνητοι για καμιά ώρα και είχαν αρχίσει να μπαίνουν στο δεύτερο απο τα εφτά στάδια της Νιρβάνα, όταν ξαφνικά άρχισε απο κάπου ψηλά να ακούγεται το Gangnam Style απο κάποιο κινητό. Ο ένας απο τους μοναχούς του οποίου η παλάμη ακουμπούσε πάνω στο μυτερό μαχαίρι, έβγαλε μια κραυγή ξαφνιασμού και πόνου και η ανθρώπινη κατασκευή τραντάχθηκε ελαφρώς. Η φωνή του γηραιότερου στη κορυφή ακούστηκε ήρεμη, καθησυχαστική αλλά και λίγο αυστηρή, καθώς έβγαζε το κινητό απο την τσέπη του:

"Έτσι και πέσω, τη γαμήσατε....". Κατόπιν, κούνησε λίγο τα χέρια στο ρυθμό του τραγουδιού και αφού το ευχαριστήθηκε, σήκωσε το τηλέφωνο και απάντησε ψιθυριστά.

"Ομιλείτε παρακαλώ..."


"ΠΟΥ 'ΣΑΙ ΜΩΡΗ ΔΑΛΑΪΛΑΜΑΡΑ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ;;;;;" ακούστηκε η στεντόρια φωνή μου απο την άλλη άκρη της Γης.

"ΟΠΑΑΑΑΑ!!! ΠΟΥ 'ΣΑΙ ΡΕ ΑΛΖΑΡΑ ΤΡΕΛΙΑΡΗ;;;;;;" βροντοφώναξε απο τη χαρά του, προκαλώντας την κατάρρευση της υπεράνθρωπης προσπάθειας που κατέβαλαν εδώ και δυο μέρες οι ταλαίπωροι εκπαιδευόμενοι. Ο Δαλάϊ Λάμα προσγειώθηκε στα μαλακά και σηκώθηκε αστραπιαία μαλώντας τους μοναχούς για την ανεπάρκειά τους και αφού τους έστειλε για γιόγκα και αυτοσυγκέντρωση στο γκρεμό, έφερε πάλι το ακουστικό στο αυτί του.

"Έλα Άλζα με συγχωρείς για την διακοπή."

"Μήπως ενοχλώ; να πάρω λίγο αργότερα;"
"Όχι, όχι μωρέ, απλά έκανα χαβαλέ εδώ με τα νεοσύλλεκτα"
"Ακόμα παιδεύεις ρε τα παιδάκια που έρχονται εκεί αναζητώντας σκοπό στη ζωή τους;"
"Αυτοί είναι μαζόχες, εγώ φταίω; Μόνοι τους έρχονται και αποθέτουν τις ζωές τους στα χέρια μου. Εγώ θέλω απλά κόσμο να με υπηρετεί. Πες μου όμως, πως και με θυμήθηκες; Έχω να σε ακούσω πολύ καιρό. Νομίζω τελευταία  φορά σε είδα όταν είχες έρθει να παραλάβεις εκείνο το μεταξωτό πουκάμισο που είχαν υφάνει οι τυφλές εδώ για σένα."
"Εχεις δίκιο, είχα χαθεί γιατί είχα διάφορα τρεξίματα. Θα στα πω κάποια στιγμή απο κοντά. Για την ακρίβεια και τώρα αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα και θα χρειαστώ τη βοήθειά σου."
"Αν εσύ έχεις πρόβλημα τότε θα είναι σοβαρό. Σε ακούω."
"Θέλω να μου πεις, όλα όσα ξέρεις για βαμπίρ και λυκάνθρωπους και ειδικά για βαμπίρ με ψυχοκινητικές δυνάμεις. Ξέρω οτι έχετε την πιο πλούσια μυστική βιβλιοθήκη του κόσμου σχετικά με παραφυσικά φαινομενα και πλάσματα. Το θέμα είναι οτι είμαι αυτή τη στιγμή σε πόλεμο μαζί τους. Και δεν ξέρω πως να τους νικήσω. Έχω ηττηθεί ήδη μια φορά, ενώ οι απώλειες τους ήταν μηδένικές."
"Ρε καυλιάρη δεν παλεύεσαι! Με βαμπίρ βρήκες να κοντραριστείς; Θα ξεκινήσω άμεσα ψάξιμο και θα σε πάρω σε αυτό το νούμερο όταν έχω κάποιο νέο."
"Να 'σαι καλά ρε Δαλαϊλαμούλη, θα σου 'μαι υπόχρεος."
"Μη το συζητάς, θα τα πούμε σύντομα. Γιοοοοοοοο μαδαφακααααααα!!".

Ήταν η επόμενη μέρα απο την επίθεση στη παραλία. Έκλεισα το τηλέφωνο και ξεκίνησα για το αεροδρόμιο να παραλάβω τον Χωστήρα.  Για να εξασφαλίσω την άμεση προσελευσή του απο το Ηράκλειο, του είχα κλείσει ένα charter και πήγα να τον περιμένω στον χώρο υποδοχής των ιδιωτικών πτήσεων. Κάποια στιγμή οι πόρτες άνοιξαν και απο μέσα βγήκαν δυο πανέμορφες αεροσυνοδοί, ψηλές, ξανθές γύρω στα 25 σε ηλικία. Η μία περπατούσε με δυσκολία με την βοήθεια ενός Π, αφού ήταν φανερό οτι δεν μπορούσε να κλείσει καλά τα πόδια της. Η άλλη ήταν σε καροτσάκι σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και την έσπρωχνε ο τρομοκρατημένος πιλότος. Πριν προλάβω να καταλάβω τι είχε γίνει, η πόρτα ξανάνοιξε και ένας χαμογελαστός Χωστήρας πρόβαλε στην είσοδο, έγνεψε προς τις αεροσυνοδούς και μου έκλεισε το μάτι με νόημα. 


"Ευχαριστώ για το δωράκι" είπε καθώς άνοιγε το πορτάκι και υψώνε το χέρι του προσκαλώντας με σε ένα επικό high five. Οι παλάμες ενώθηκαν, παράγοντας έναν εκκοφαντικά γαμάτο ήχο, ισοδύναμο σε μεγαλείο μόνο με αυτό που παράγουν εκατό κεραυνοί. Λίγες φορές η μοίρα έφερνε τόσο κοντά, δύο απο τα πιο θαυμαστά παιδιά της φύσης.


"Καλά ρε μανιακέ, τι έκανες στα κορίτσια;" ρώτησα προχωρώντας προς την έξοδο.

"Ρε φίλε, η μία απο αυτές ήταν απο την Εσθονία και ήταν η τελευταία χώρα που μου έλειπε για να συμπληρώσω την σεξουαλική μου συλλογή απο Ευρώπη. Ε, την άλλη να την αφήσω παραπονεμένη; Πάλι καλά που δεν πήρα και τον πιλότο να λες... Μπορώ τώρα να μην ασχολούμαι με Ευρωπαίες και να προσανατολιστώ προς Ασία, αν και την μισή την έχω καλύψει λόγω Ρωσίας, με πιάνεις; χεχεχε"
"Είσαι πολύ αλάνοβιτς και γουστάρω."
"Πες μου τώρα αναλυτικά για αυτήν την Στέφανι και τι θέλει απο σένα."

Του εξήγησα τα πάντα στο δρόμο προς το μυστικό μου εξοχικό. Φτάσαμε, ανοίξαμε δυο μπύρες και συζητήσαμε το σχέδιο που είχα στο μυαλό μου:


"Μέχρι να μας απαντήσει ο Δαλάϊ Λάμα με πληροφορίες για τι ακριβώς αντιμετωπίζουμε, θα διατηρήσουμε χαμηλό προφίλ, συγκεντρώνοντας πληροφορίες και μετά θα κάνουμε εμείς πρώτοι την κίνηση, τι λες;" ρώτησα.

"Ναι συμφωνώ. Πότε θα πάμε για κάνα ποτό να δούμε κάνα κώλο;" απάντησε όλος αγωνία.
"Πριν λίγο πηρες δυο γκόμενες ρε. Θες και άλλο;" 
"Για μένα το σεξ είναι ότι είναι το σπανάκι για τον Ποπάϋ. Λειτουργώ καλύτερα και σωματικά και πνευματικά όταν έχω κάνει πολύ σεξ."
Δεν ήθελα φυσικά να έχει παράπονο όσο τον φιλοξενούσα για αυτό και πρότεινα να πάμε να συνεχίσουμε τις μπύρες μας κάπου εξω.

Πήρα τα κλειδιά του σπιτιού και άνοιξα την πόρτα και το μόνο που σκεφτόμουν καθώς εκτινασσόμουν με απίστευτη ταχύτητα προς τα πίσω ήταν: " πωω τιι μπουκέτο ήταν αυτό; και πως σκατά μας βρήκαν;" Τρύπησα δυο τοίχους πριν σωριαστώ στο έδαφος. Σηκώθηκα ελαφρώς ζαλισμένος και βρέθηκα μπροστά σε δυο βρυκόλακες. Ενας άντρας και μια γυναίκα, με τους κυνόδοντες έτοιμους να καρφωθούν σε σάρκα. Ήμουν σίγουρος οτι είχα προλάβει να δω άλλους δυο στη πόρτα και ανησύχησα για τον Χωστήρα. Η γκόμενα προσπάθησε να με αρπάξει απο το μπράτσο αλλά το μόνο που κατάφερε, ήταν να φάει μια γεμάτη αγκωνιά στο στόμα. Μπορεί κατά κανόνα να μη δέρνω γυναίκες, αλλά υπάρχουν όρια bitches. Ούρλιαξε απο πόνο και με κοίταξε με φλογισμένο μίσος.


"Θα θε θκοτώθω παλιαπούθτη!!! Δε θα βγείθ δωντανόθ απο δω μέθα!!!" είπε φτύνοντας αίμα και δόντια στο πάτωμα.

"Τις καλύτερες πίπες θα κάνεις τώρα και αυτό ειναι το ευχαριστώ;" απάντησα ειρωνικά.

Ο άντρας τράβηξε ένα μαχαίρι και επιτέθηκε με αυτό. Μέγα λάθος. Με μια εξαίσια κίνηση αποφυγής, που είχα μάθει όταν ήμουν στους Τζι-Άϊ-Τζό, Άφησα το μαχαίρι να περάσει δίπλα μου, ενώ εγκλώβισα το χέρι που το κρατούσε με τέτοιο τρόπο, ώστε  η παραμικρή κίνηση απο την πλευρά του αντιπάλου, θα έσπαγε το χέρι του σε τρία σημεία. Η γκόμενα στο μεταξύ, βρήκε ευκαιρία και όπως της είχα για λίγο γυρισμένη την πλάτη τινάχθηκε με μανία επάνω μου. Ξεχνώντας ότι δεν έχει πλέον δόντια προσπαθούσε μάταια να με δαγκώσει στο λαιμό. 


"Θκατα ρε πούθτη μου!! θα μετανιώθειθ για αυτό θκουλήκι!!"

"Θα μου κλάσεις δυο στρέμματα μπάλες μωρή φλόμπα!" αναφώνησα και  της έσκασα ένα ανάποδο κουτουλίδι που το έφαγε όλο η μύτη της και βούλιαξε όλη μέσα. Ταυτόχρονα με μια απότομη κίνηση έσπασα το χέρι του τύπου σε τρία κομμάτια και επειδή είχα εκτελέσει τόσο καλά τη λαβή, έσπασε και το άλλο παρόλο που δεν το κράταγα. Οι εχθροί μου έμειναν κάτω σφαδάζοντας απο πόνο, αλλά ήξερα οτι σε λίγα λεπτά θα ήταν πάλι μάχιμοι. Έπρεπε να βιαστώ.¨Ετρεξα προς την είσοδο μέσα απο τους τρύπιους τοίχους. Βρήκα το Χωστήρα στην είσοδο να συζητάει με δυο μαυροντυμένες βαμπιρίνες. Την μία την κρατούσε απο τη μέση, ενώ η άλλη ήταν δίπλα του από την άλλη μεριά. Και τα δυο βαμπίρ κρέμονταν απο τα χείλη του και τα χαμόγελά τους πρόδιδαν οτι ήταν ξαναμμένες και έτοιμες να παραδωθούνε στο ερωτικό του κάλεσμα.

"Και ποιό είναι αυτό το μυστικό κοκτέϊλ που θα μας κάνει να ξεχάσουμε το όνομά μας;" ρώτησε η μία όλο νάζι.

"Μωρό μου..." ξεκίνησε να λέει ενώ με είδε με την άκρη του ματιού του "αν θες να ξεχάσεις το όνομά σου μπορώ να σε κάνω και χωρίς κοκτέϊλ....Αν επιμένεις όμως, μπορούμε να πάμε με τη φίλη σου στην κρεββατοκάμαρα και εγώ με τον Αλζα να σας ετοιμάσουμε ένα 'Σπέσιαλ Κοκτέϊλ" που θα θυμάστε για καιρό..." 
Οι γκόμενες κούνησαν καταφατικά το κεφάλι χαμογελαστά.
 "Τον μπούστη...είναι δυνατός..." σκέφτηκα. "δεν έχουμε όμως χρόνο" του είπα ψιθυριστά. "Λογικά σε λίγο το μέρος θα πλυμμηρίσει με βαμπίρια και λυκάνθρωπους. Πρέπει να φύγουμε." 
"Δώσε μου δυο λεπτά. Θα τους ρίξω ένα 'express καρότο' και θα αποσπάσω και πληροφορίες για την Στέφανι."
Τον εμπιστεύτηκα.  Όντως δυο λεπτά μετά ήταν πίσω με το μαλλί ελαφρώς ανακατεμένο. 
"Οι βρυκολακίνες;" ρώτησα.
"Λιπόθυμες. Πάμε να φύγουμε γιατί μου είπαν οτι έρχονται ενισχύσεις."

 Μπήκαμε τρέχοντας στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα βιαστικά για ένα καταφύγιο που έχω σε μια δασωμένη έκταση κοντά στη λίμνη του Μαραθώνα. Το αυτοκίνητο ήταν στραμένο προς το σπίτι  και καθώς πατούσα το γκάζι, είδαμε την ξεδοντιάρα να βγαίνει απο την πόρτα με ένα πυρσό στο χέρι και να μου κάνει κωλοδάχτυλο, καθώς πέταγε τη δάδα μέσα στο σπίτι γελώντας δυνατά και χαιρέκακα φανερώνοντας τα ούλα της.

"Πρέπει να κάνει και γαμώ τα τσιμπούκια η γκόμενα!" είπε ο Χωστήρας. Λίγα χιλιόμετρα μετά, ο καπνός φαινόταν στον ορίζοντα. Έσφιξα τα δόντια αλλά κράτησα σταθερή πορεία. Αργά ή γρήγορα θα το πληρώναν αυτό...


ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ...


DUREX PLAY - ΜΑΣΑΖ & ΛΙΠΑΝΤΙΚΟ
γιατί, τίποτα δε λέει "Σ' αγαπώ", όσο ένα χαλαρωτικό μασάζ, και ένα σκηρό γαμήσι απο κώλο...

 
Στα μέσα της διαδρομής προς την λίμνη χτύπησε το τηλέφωνο. 

"ΓΟΥΑΖΖΖΑΑΑΑΑΑΑ!!!! Έλα μωρή Αλζάρα, Δαλάϊ εδώ."

"Έλα ρε ψώνιο,  βρήκες τίποτα;"
"Λοιπόν, άκου. Έχεις μπλέξει άσχημα. Τα βαμπίρ γενικά σκοτώνονται μόνο αν τους βάλεις μια σκελίδα σκόρδου στο κώλο. Οι λυκάνθρωποι σκοτώνονται με ασήμι. Επίσης κανένας απο αυτούς δεν έχει μαγικές δυνάμεις. Είσαι σίγουρος οτι είδες βαμπιρ με ψυχοκίνηση;"
"Σιγουρότατος. Δεν βρήκες τίποτα για αυτά;"
"Βρήκα ρε τρελιάρη, αλλά δεν θα σου αρέσει. Βαμπίρ και ψυχοκίνηση αναφέρονται μόνο σε μια πανάρχαια σκοτεινή προφητεία. Η προφητεία αυτή, μιλάει για την κολασμένη αρχόντισσα των βρυκολάκων, που θα ενώσει τις φυλές των λυκανθρώπων και των βαμπίρ κάτω απο το πρόσταγμά της και μέσω αυτών θα υποτάξει τον κόσμο. Λένε οτι αυτή θα έχει τη δύναμη να ελέγχει το μυαλό των κοινών ανθρώπων και όλοι θα τρέμουν στο πρόσταγμά της. Θα κυβερνήσει τη Γη για χίλια χρόνια και μετά για άλλα χίλια. Μετά άλλα χίλια."
"Και μετά;"
"Μετά άλλα χίλια..."
"Τι άλλο λέει η προφητεία ρε μαλάκα εννοώ...;"
"Αααα, ε λέει οτι ο μόνος τρόπος να νικηθεί αυτή είναι απο την 'Αγία Τριάδα' όπως την λένε στα αρχαία κείμενα. Μια ομάδα τριών ανθρώπων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θα καταφέρει να λυγίσει την δύναμη της διαβολικής μάγισσας και να την στείλει μια για πάντα στη λήθη."
"Και τι τριάδα είναι αυτή; Πως θα τους βρω;"
"Βασικά ο ένας πρέπει να είσαι εσύ, γιατί λέει 'ένας άνθρωπος με εξώκοσμη ομορφιά και δύναμη, που στα μάτια απλών θνητών φαντάζει σαν θεός."
"Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ ρε Δαλάϊ όπως ξέρεις, αλλά όντως σαν εμένα ακούγεται..."
"Ναι όντως, ενώ ο δεύτερος ακούγεται σαν εμένα. Λέει: 'ένας θνητός, όμορφος σαν κύκνος, δυνατός σαν λιοντάρι, γρήγορος σαν αντιλόπη και καυλωμένος σαν κουνελάκι. Το πανίσχυρο σπέρμα του έχει κυλίσει σε τουλάχιστον τρεις ηπείρους...'. Στο τελευταίο μας τα χαλάει λίγο γιατί εγώ έχω γαμήσει μόνο Ασία, και Αφρική, αλλά άμα με χρειάζεσαι πετάγομαι Αυσταλία για κάνα μανίκι και σου έρχομαι."
"Σιγά μωρή σεξομηχανή, κατούρα και λίγο..."
Γύρισα προς τον Χωστήρα:
"Ρε σε πόσες ήπειρους έχεις κάνει σεξ;"
"Δε μετράω πια ηπείρους ρε, γιατί έχω πηδήξει σε όλες. Τώρα πάω με χώρες και σε κάνα δυο χρόνια θα το πηγαίνω με πόλεις." Με κοίταξε στα μάτια όλος ταπεινοφροσύνη.
"Είμαι περήφανος για σένα..." του είπα και χαμογέλασε. Έπειτα συνέχισα στο ακουστικό:
"Έλα Δαλάϊ, άσε βρήκα και τον δεύτερο. Πες μου για τον τρίτο."
"Ο τρίτος είναι το άκρως αντίθετο απο τους άλλους δυο. Η προφητεία λέει ξεκάθαρα: 'Ένας κοινός θνητός, δειλός σαν κότα, αδύναμος σαν κουτάβι και χαζός σαν τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Είναι ο πιο τραγικός των τραγικών, αλλά είναι ο καταλύτης που θα δώσει στην ομάδα την δύναμη που χρειάζεται για να θριαμβέυσει...'"
"Μάλιστα, έχων κάποιον στο μυαλό μου. Λοιπόν έγινε Δαλαϊλαμάκο. Τα λέμε ρε αγορίνα. Θα σε πάρω μόλις τελειώσει το σκηνικό να σου πω τα νεά."
"Οκ τζουτζούκο, χαιρετίσματα στον Χωστήρα. Πες του οτι ο Δαλάϊ είπε οτι δεν παλεύεται ο μπούστης ΧΑΧΑΧΧΑ" και με αυτά κλείσαμε το τηλέφωνο.


Μετέφερα την συζήτηση στον Χωστήρα κατα λέξη. 

"Έχεις κάποιον κατα νου;" ρώτησε χαζεύοντας την θέα έξω απο το παράθυρο. Είχαμε φτάσει σε μια καταπράσινη περιοχή.
"Έχω. Θυμάσαι μια περιπέτεια που είχα με το δημόσιο (βλέπε: Alza Wars: Public Service Strikes Back) και είχα πάρει μαζί μου έναν χλεχλέ, τον Gabriel Max Dark;"
"Ναι κάτι θυμάμαι. Έναν λιμοκοντόρο, έτσι γλοιώδη τύπο, που σε γούσταρε αν δεν κάνω λάθος."
"Δεν έκανε ποτέ κίνηση, αλλά το βλέμμα του είχε  κάτι πούστικο, ναι. Νομίζω μας κάνει." 
"Οκ , πάρτον και πες του να έρθει στο εξοχικό."

Πήρα τον Gabriel. Δεν θα σας αναφέρω όλη τη συζήτηση, αλλά σε γενικές γραμμές, χάρηκε που με άκουσε, ανυπομονούσε να ζήσει άλλη μια περιπέτεια μαζί μου και κάτι άλλα τέτοια αδερφίστικα. Τελικά η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήσυχα και το βράδυ ήρθε και μας βρήκε και ο Gabriel. Άναψα το τζάκι έφερα μπύρες και είπαμε για άλλη μια φορά την ιστορία και το σχέδιο απο την αρχή. Τα πράγματα πλέον είχαν αλλάξει. Αν η προφητεία ήταν αληθινή, τότε δεν αντιμετωπίζαμε μόνο μια απειλή προς το πρόσωπό μου, αλλά μια απειλή προς όλο τον κόσμο. Η μικρή μας ομάδα ήταν λοιπόν, αυτό που στεκόταν ανάμεσα στη Στέφανι και στην ελευθερία της ανθρωπότητας. Έπρεπε να οχυρωθούμε καλά. Αργά ή γρήγορα θα έβρισκαν τα ίχνη μας και θα έκαναν επίθεση με όλες τους τις δυνάμεις. Ευτυχώς είχα πει στον Gabriel να φέρει μαζί του δέκα σακιά σκόρδο. Τώρα το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να οργανώσουμε την άμυνα.  


Το σπίτι βρισκόταν στο ύψωμα μιας δασωμένης περιοχής κοντά στη λίμνη. Το κοντινότερο ανθρώπινο κατασκεύασμα ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά. Τα δέντρα γύρω απο το οίκημα έδιναν φυσική κάλυψη στους εισβολείς. Καθαρίσαμε και χωρίσαμε τις σκελίδες του σκόρδου. Στήσαμε παγίδες με καμπανάκια για να μας ειδοποιήσουν αν κάτι πλησιάσει, καθώς και παγίδες με σκόρδα για να καθυστερήσουμε τα βαμπίρια. Έλιωσα ότι ασημικό είχα χρησιμοποιώντας την τεράστια δύναμη των Αλζονίων, και φτιάξαμε ασημένιες σφαίρες. Οι μέρες πέρναγαν η μία πίσω απο την άλλη. Ξυπνάγαμε το πρωί και δουλεύαμε πυρετωδώς σε αμυντικούς μηχανισμούς. Το απόγευμα τους έκανα μαθήματα αυτοάμυνας, περισσυλογής και σκοποβολής. Φτιάξαμε πυρομαχικά με σκόρδα μέσα. Ο Χωστήρας μάθαινε γρήγορα και αποτελεσματικά. Θα μπορούσε να γίνει ο διάδοχός μου μια μέρα. Ο Gabriel ήταν γιωτόμπαλο, αλλά προσπαθούσε ο κακομοίρης. Το πρόγραμμα ήταν εξουθενωτικό. Μετά την έκτη μέρα ο Χωστήρας είχε αρχίσει να εμφανίζει σημάδια εξάντλησης. Το πρωινό της έβδομης μέρας στο δάσος, κατέβηκα να πάρω πρωινό και τον είδα να κοιτάει το μπωλ με τα δημητριακά με απελπισία.


"Τι έχεις πάθει; φαίνεσαι χλωμός." τον ρώτησα όλο ανησυχία.

"Έχω να γαμήσω έξι μέρες, τι ρωτάς; Δεν την παλεύω. Αν δε βρώ τρύπα σύντομα, δεν θα μπορώ να αποδώσω.". Εκείνη την ώρα περνούσε απο έξω απο το δωμάτιο ο Gabriel και ακούγοντας τα τελευταία λόγια του Χωστήρα κοντοστάθηκε και χαμογέλασε...
"ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ, ΕΝΝΟΩ!!!" βροντοφώναξε ο Χωστήρας ενοχλημένος.
"Ουπς, σορρυυυυυ!!!" Είπε χαριτωμένα ο Gabriel και απομακρύνθηκε.
"Σου λέω θα έχουμε πρόβλημα αν δεν τον χώσω κάπου σύντομα..." είπε και σχεδόν παραπάτησε απο την αδυναμία.
"Σε καταλαβαίνω. Το βραδάκι θα πάμε και οι τρεις μας για ποτάκι και όλο και κάποιο γκομενάκι θα χτυπήσεις και θα συνέλθεις." είπα και είδα το ταλαιπωρημένο πρόσωπό του να χαμογελάει λίγο.

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε το πρώτο καμπανάκι, ενώ μιλισεκόντ μετά ακούστηκε και δεύτερο και τρίτο. Το χαμόγελο μεγάλωσε στο πρόσωπο του Χωστήρα. 

"Ελπίζω να έχουν έρθει και η Σάσα με την Κίμπερλυ ή κάνα άλλο ξεκώλι" αναφερόμενος στις βαμπιρίνες που είχε σοδομίσει λίγες μέρες πριν.

"ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ!!!" Φώναξα και αρπάζοντας δυο πιστόλια και πέντε γεμιστήρες με σκορδοσφαίρες, έτρεξα στη σκεπή του σπιτιού. Το αετίσιο βλέμμα μου σκάναρε στα γρήγορα το χώρο και είδα μαύριες σκιές να τρέχουν απο δέντρο σε δέντρο. Ακούστηκαν κάποιες κραυγές, όταν οι πρώτες παγίδες σκόρδου ενεργοποιήθηκαν. Με την άκρη του ματιού μου είδα μια σκιά πίσω μου και γύρισα απότομα καθώς ένας βρυκόλακας προσγειώθηκε στη σκεπή λίγα μέτρα μπροστά μου. Προσγειώθηκε με το ένα πόδι γονατιστό και το ένα χέρι στο έδαφος, ενώ το κεφάλι του ήταν σκυμμένο και δεν έβλεπα τα χαρακτηριστικά του. Καθώς σηκωνόταν πολύ πολύ αργά διέκρινα οτι ήταν μαύρος και στη πλάτη του είχε ένα σπαθί.....

"Ο Blade...."σκέφτηκα. Συνέχιζα να τον κοιτάω καθώς σηκωνόταν πολύ πολύ πολύ αργά, σαν slow motion σε ταινία.
"Τελείωνε ρε σκατόφατσα, δεν έχουμε όλη μέρα!" του είπα γεμάτος νεύρο. Χωρίς να μου δώσει σημασία, συνέχιζε να σηκώνεται υπερβολικά πολύ αργά. Δεν είχα χρόνο για μαλακίες. Είδα τον Gabriel περικυκλωμένο από τρεις βρυκόλακες. Πήδηξα στο έδαφος αγνοώντας τον ταμ-ταμ-ταμ. Σήκωσα τα όπλα μου και άρχισα να πυροβολάω τη στιγμή που ο ένας ετοιμαζόταν να επιτεθεί. Οι σφαίρες χώθηκαν βαθιά στο κωλαρίγκο του και βγάζοντας μια κραυγή αγωνίας ο βρυκόλακας εξαφανίστηκε μέσα σε μια έκρηξη χρυσόσκονης.

"Ο Δαλάϊ είχε δίκιο για το σκόρδο" φώναξα, "σκοπεύεστε στο κώλο τους!!" 


Ο Gabriel αναθάρρησε και όπως οι άλλοι δυο είχαν γυρίσει προς τα μένα, πυροβόλησε δυο φορές και άλλες δυο εκρήξεις χρυσόσκονης χρωμάτισαν την ατμόσφαιρα.

"Έχε το νού σου για την Στέφανι" του είπα. "πρέπει να την αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Μόλις την δεις, τρέχα να μας φωνάξεις. Ο Χωστήρας που είναι;"
"Δε ξέρω" μου είπε μου είπε μου είπε αλαφιασμένος ο Gabriel, "τελευταία φορά τον είδα να ορμάει προς μια βρυκολακίνα με το βρακί του κατεβασμένο. Δεν είδα τι έγινε γιατι μου την πέσαν αυτοί οι τρεις."
 
Καθώς μου μίλαγε διέκρινα κίνηση απο πίσω του και τον έσπρωξα στο πλάι προτείνοντας το όπλο. Είδα μια ωραία γκόμενα με ξεσκισμένο παντελόνι, να παραπατάει, το βλέμμα της χαμένο, ενώ απο το στόμα της έτρεχε ένα παχύρευστο και ημιδιάφανο υγρό. Δίστασα. Καθώς μας πλησίαζε έριξα μια ματιά στην οροφή, όπου ο Blade μόλις είχε σηκωθεί και τώρα άρχιζε να τραβάει το σπαθί του, πολύ πολύ -αλλά πολύ πολύ- αργά. Ετοιμάστηκα να πυροβολήσω όταν η γκόμενα σταμάτησε ξαφνικά και σωριάστηκε στα γόνατα της. Ήταν προφανές τι είχε συμβεί και λίγο μετά επαληθεύτηκα, βλέποντας τον Χωστήρα πλήρως ανανεωμένο να ξεπροβάλει απο την γωνία με κωλοτούμπες και ακροβατικά. Προσγειώθηκε δίπλα μας.
"Έρχονται λύκοι απο τα νότια. Δεν είδα πουθενά τη Στέφανι." είπε.
"Αφήστε τους λύκους σε μένα, αλλά μείνετε κοντά. Με το που δούμε αυτή τη βρώμα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε όλοι μαζι. Gabriel, μπες μέσα και πιάσε παράθυρο. Χωστήρα συγκεντρώσου στην αυλή, εγώ θα παρακολουθώ απο την σκεπή αφού ξεφορτωθώ τον μαλακογιό εκει πάνω." Γυρίσαμε και οι τρεις προς τον Blade, ο οποίος ακόμα τράβαγε το σπαθί του απο την θήκη.
"Τι κάνει ρε ο παπάρας τόση ώρα;" ρώτησε ο Χωστήρας.
"Προσπαθεί να μας εκφοβίσει και ταυτόχρονα να μας σπάσει τις μπάλες. Το δεύτερο το πετυχαίνει. Πάω να του 'ξηγήσω το όνειρο", είπα και έδωσα ένα σάλτο και βρέθηκα στην οροφή.

Βαρέθηκα να τον περιμένω άλλο και ύψωσα το ένα πιστόλι και έριξα δυο φορές. Η κίνηση του απο αργή μετατράπηκε σε αστραπιαία αντίδραση και η λεπίδα διέγραψε ένα "Χ" μπροστά του, και οι κομμένες στη μέση σφαίρες έπεσαν στο πάτωμα, πλέον ακίνδυνες. Χαμογέλασε ειρωνικά και πήδηξε ξαφνικά στα πέντε μέτρα και υψώνοντας το σπαθί του  ήρθε κατα πάνω μου με τη δύναμη εκατό ρινόκερων και το κατέβασε με απίστευτη δύναμη και ορμή. Δεν χαμπάριασα καθόλου. Ο Δαλάϊ μου είχε μάθει την τεχνική του να πιάνω σπαθιά με τις παλάμες εδώ και πολύ καιρό. Έτσι όταν οι παλάμες μου έκλεισαν, το σπαθί του Blade φυλακίστηκε εκεί ενώ μια καλοζυγισμένη κλωτσιά στα αχαμνά τον έκανε να γονατίσει βγάζοντας μια τσιριχτή κραυγή που θα ζήλευε και η Μαρία Κάλλας. Έτσι όπως είχε ανοιχτό το στόμα, έχωσα μέσα το πιστόλι και πάτησα την σκανδάλη. Παφ! Ένας βρωμιάρης λιγότερος.


Έριξα μια ματιά στην αυλή. Ο Χωστήρας καθόταν
γυμνός σε μια πέργκολα και είχε δυο βαμπιρογκόμενες  αγκαλιά, οι οποίες τον χαιδεύαν και τον γλύφαν παντού, ενώ εκείνος πυροβολούσε σκορπώντας τον τρόμο σε ότι πλησίαζε. Ο Gabriel ούρλιαζε σαν παιδούλα αλλά ήταν κρυμμένος καλά και πετύχαινε το στόχο του τις περισσότερες φορές. Πήρα είδηση τον πρώτο λύκο κρυμμένο πίσω απο έναν τοίχο, καθώς ετοιμαζόταν να  επιτεθεί στον Χωστήρα την ώρα που θα κοίταζε αλλού. Δεν προλάβαινα να αλλάξω σφαίρες στο όπλο. Πήδηξα προς το μέρος του του κατάφερα ένα χτύπημα στη μουσούδα, ενώ ξαφνικά ένας δεύτερος λύκος πετάχτηκε απο τα δέντρα και απέφυγα το δάγκωμά του την τελευταία στιγμή. Του άστραψα και αυτουνού μια ψιλή και γύρισα να φύγω προς τον Χωστήρα. Τελείως ξαφνικά προσγειώθηκε μπροστά μου η τύπισσα που είχε βάλει φωτιά στο σπίτι μου. Η μούρη της είχε επουλώσει και είχε βγάλει ξανά δόντια.
"Βλέπεις ανθρωπάκο ότι δεν μπορείς να μας κάνεις κακό; Τα δόντια μου είναι πάλι στη θέ..." το ξαφνικό κουτουλίδι της βύθισε για άλλη μια φορά τη μούρη.
"Όχι πια είπα..." ενώ χαιρόμουν που επιτέλους θα επαιρνα την εκδίκησή μου. Σαστισμένη, με δάκρυα στα μάτια, άρχιζε να ωρύεται, ενώ το πρόσωπό της ήταν η προσωποποίηση του μίσους. 

"Οχι πάλι γαμώ το φπίτι θου καριόλη.. Θα πεθάνειθ ρε πούφτη, εδώ θα γίνει ο τάφοφ θου.!!! Θα θου ξεθκιθω το..." της άστραψα ένα πανίσχυρο χαστούκι και το σώμα της έκανε στροφή 180 μοιρών. Της κατέβασα με μια αστραπιαία κίνηση το παντελόνι, και χώνοντας της μια σκελίδα σκόρδου στο κώλο της ψιθύρησα στο αυτι: "Πουτανάκι, βρωμόστομη..." και εξαφανίστηκε...


Οι λύκοι όρμησαν και ο ένας έκλεισε τα σαγόνια του γύρω απο το χέρι μου ενώ ο δεύτερος μου γράπωσε το πόδι. Ο Χωστήρας με μια κίνηση βγαλμένη απο το Cirque De Soleil έφτασε με χάρη δίπλα μου και με μια εύστοχη βολή ασημιού σκότωσε τον πρώτο λύκο. Απο την άλλη βγάζοντας μια άναρθρη πολεμική ιαχή, ο Gabriel βγήκε αλλαλάζοντας απο το σπίτι πυροβόλησε τον δεύτερο λύκο και απελευθερώθηκα τελείως. Η μάχη εξελισσόταν πολύ καλά για μάς και κάναμε ένα τριολέ high five για να τονώσουμε τα πνεύματα. Και τότε τα φυλλώματα των δέντρων άνοιξαν διαπλατα και απο μέσα εμφανήσθηκε ιπτάμενη, η τρισκατάρατη Στέφανι. Η αρχόντισσα του σκότους εξαπέλυσε αμέσως την πνευματική της επίθεση. Για άλλη μια φορά βρέθηκα στα γόνατα, πριν προλάβω να αντιδράσω. Είχε καταντήσει κουραστικό. 

"Νομίζεις οτι επειδή έφερες παρέα θα αλλάξει τίποτα ασήμαντο ανθρωπάκι; Δεν έχεις καταλάβει ακόμα πόσο ισχυρή είμαι. Ακόμα και αν καταφέρεις να νικήσεις όλους τους στρατιώτες μου, εγώ απο μόνη μου μπορώ να σε αποτελειώσω. Να ξέρεις ότι μπλα μπλα μπλα μπαλ μπλα..."

 Όση ώρα μίλαγε παρατηρούσα τον Χωστήρα και τον Gabriel. Ο πρώτος ήταν και αυτός γονατιστός και φαινόταν αδύναμος να αντιδράσει, ενώ ο Gabriel φαινόταν μεν αποσβολωμένος, όμως στεκόταν στα πόδια του, και σε κάποια φάση τον είδα που κινήθηκε ελφρώς. Μα φυσικά, σκέφτηκα, πως να πιάσει μια εγκεφαλική επίθεση, αν γίνεται απέναντι σε έναν ανεγκέφαλο; Πως μπορείς να τρομάξεις κάποιον ο οποίος είναι πέρα για πέρα χέστης απο μόνος του. Η επίθεση της Στέφανι στον Gabriel, απέτυχε μόνο και μόνο γιατί δε είχε τίποτα στο οποίο να επιτεθεί. Έπρεπε τώρα να της αποσπάσει κάπως την προσοχή όμως είχε μείνει άναυδος και την κοίταζε και ο χρόνος μας τελείωνε. Η Στέφανι πλησίασε κι άλλο και τότε κατάλαβα το ρόλο του Χωστήρα στην υπόθεση. Βλέποντας τον γυμνό, η Στέφανι ταράχτηκε και έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό αντικρύζοντας το τεράστιο και σκληρό κοντάρι του. Αυτή η αναταραχή μου έδωσε τον χρόνο που χρειαζόμουν. Έσπασα τα πνευματικά μου δεσμά και ψιθύρησα στον Gabriel "πυροβόλα την με σκόρδο ΤΩΡΑ!". Όλα τα παρακάτω έγιναν σε δευτερόλεπτα αλλά εμένα μου φάνηκαν σαν να κράτησαν ώρες. Έβλεπα τα πάντα σε αργή κίνηση και κάθε στιγμή φαινόταν σαν να ήταν η τελευταία. Σηκώνοντας το όπλο του o Gabriel πυροβόλησε πολλές φορές αλλά οι σφαίρες αναπηδούσαν πάνω στα κατάμαυρα ρούχα της, χωρίς να αφήνουν καν σημάδι. Προφανώς κάποιο υπερσύγχρονο είδος αλεξίσφαιρου. Η Στέφανι γύρισε απότομα και με ένα τηλεκινητικό χτύπημα έστειλε τον Gabriel δέκα μέτα πίσω όπου χτύπησε ένα κορμό και λιποθύμησε. Η αυτοσυγκέντρωσή της είχε όμως πλέον μειωθεί και τα Αλζόνια ξεχύθηκαν σαν εμετός προς το μέρος της χτυπώντας την ανελέητα ξανά και ξανά, αλλά αυτήν την φορά ήταν και αυτή πιο προετοιμασμένη. Έβγαλε μια στριγλλιά και εξαπέλυσε άλλη μία συντριπτική ψυχική επίθεση. Το πανέμορφο βλέμμα μου συγκράτησε μεν την επίθεση, αλλά με κόπο. Τα Αλζόνια με τα Πουτανώνια της βρωμιάρας παλεύαν μεταξύ τους με ορμή και η αναμέτρηση φαινόταν να μην έχει τελειωμό. Οι ενέργειες που μαζέυονταν στο μέρος ήταν τεράστιες. Δέντρα άρχισαν να πέφτουν, το έδαφος άρχισε να ραγίζει και λάβα να χύνεται απο μέσα. Ένα εκκωφαντικό βουητό ακούστηκε καθώς η Γη έτρεμε κάτω απο τα πόδια μας.

"ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΕΤΣΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ. ΕΧΩ ΣΧΕΔΙΟ!!!" φώναξε ο Χωστήρας καθώς σηκωνόταν στα πόδια του. Τον είδα να βγάζει τις σκελίδες σκόρδου απο τους γεμιστήρες, να τους κάνει τρίματα και να αλείφει το πουλί του. Έπειτα, πάλι σε αργή κίνηση, είδα τον Χωστήρα να ίπταται στον  αέρα, χέρια τεντωμένα μπροστά, με κατεύθυνση την Στέφανι. Χωρίς καν να κουμπήσει το έδαφος έπιασε το κεφάλι της και με μια απότομh κίνηση έφερε το παλαμάρι του στο στόμα της, χώνοντας μέσα μέχρι και τις μπάλες. Η ψυχική επίθεση σταμάτησε απότομα. Η Στέφανι έβηξε υπόκωφα, έκανε δυο βήματα πίσω με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και μετα....ΠΑΦ!! 

Κοίταξα τον Χωστήρα και με κοίταξε και αυτός. "Τελείωσε;" είπε εξουθενωμένος. 
"Έτσι φαίνεται", είπα κουνώντας το κεφάλι καταφατικά.
"Ωραία. Θα πάμε να δούμε κάνα κώλο επιτέλους;" Αρχίσαμε να γελάμε, όταν ακούσαμε και το αδερφίστικο γέλιο του Gabriel που είχε σηκωθεί σώος και αβλαβής και μας πλησίασε. 

Μαζευτήκαμε στην αυλή και δώσαμε τα χέρια. Η στιγμή ήταν συγκινιτική. Είχαμε περάσει πολλά μαζι. Είμασταν κουρασμένοι, αλλά το βράδυ βγήκαμε όλοι μαζί για μπύρες και ποτά και τα κάναμε πουτάνα. Την επόμενη ο Χωστήρας θα έφευγε για  Κρήτη, ο Gabriel για το σπίτι του, και εγώ θα πήγαινα στον Δαλάϊ να μείνω για λίγο να χαλαρώσω. Τη στιγμή του αποχωρισμού, ο Gabriel άρχισε να κλαίει. Τα μάτια του έγιναν τεράστια και κόκκινα σαν της Καντυ-Κάντυ. Εγώ και ο Χωστήρας ανταλλάξαμε ένα νεύμα σαν σωστοί άντρες, δώσαμε τα χέρια και δεν είπαμε τίποτα. Ξέραμε οτι θα βρεθούμε ξανά. Ξέραμε οτι πλέον το κακό είχε να φοβάται όχι μόνο εμένα, αλλά μια ολόκληρη Τριάδα ηρώων. Και όταν ο κόσμος το είχε ανάγκη εμείς θα είμασταν εκεί....


ΤΗΕ ΕΝD...

 

17 σχόλια:

  1. Ούτε καν τη γάμησε; Μόνο πίπα; του χαλάς το ίματζ του γαμιά των 5 ηπείρων!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πρόλαβε, αφού η αποτελειωτική του κίνηση την έστειλε στα άδυτα του Άδη.... Άσε που δεν πολυ ήθελε κιόλας γιατί, η Στέφανι ήταν ΜΙΛΦ, αλλά όχι απο τα καλά.

      Διαγραφή
  2. αν και τη γάμησες λίγο την αρχή με το Δαλάι, υποθέτω ότι ήταν το comic-relief και ο συνδεσμος της ιστορίας που χριεζόταν.

    τη φάση με τις αεροσυνοδές δεν έπρεπε να την πεις γιατί θα σταματήσει ο κόσμος να στέλνει τα κορίτσια του να γίνονται ιπτάμενες (μου έτυχε πάντως μία φάση πριν ενάμιση μήνα, αλλά δεν έκανα τίποτα γιατί είχα σχέση)

    εεεε δεν ήτανε και τόσο γκάου ρε μαλάκα ο Γκάμπριελ, εσύ τον έκανες με αρνητικό iq!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. έλα πες μας τη φάση, αφού ξέρεις οτι το θέλεις.

      Διαγραφή
    2. πάω στην αίθουσα επιβίβασης και λίγο πριν τον έλεγχο χειραποσκευών, βλέπω μια κοπέλα, γύρω στα 25, με στολή, πολύ εμφανίσιμη να περνάει δίπλα μου και να με κοιτάζει, της χαμογελάω, μου χαμογελάει (ξέρεις μ' εκείνο το χαμηλοβλεπούσικο χαμογελάκι του "γουστάρω, παίξε με"....κανονικά σε τέτοιες φάσεις δε χαρίζω ΤΙΠΟΤΑ...αλλά χάρισα κι εκείνη τη φορά, γιατί είχα κοπέλα, 'νταξει είπαμε μαλακίες μαλακίες, αλλά είμαι ρε συ πιστός σαν ντόμπερμαν όταν είμαι σε σχέση που γουστάρω.....οπότε...

      Διαγραφή
  3. γαμάει ρε μαλάκα!
    Γιατί δεν το κάνεις κόμικ σαν αυτά του Κόναν;

    Και ο Blade ακόμα βγάζει το σπαθί του από τη θήκη......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι άσχημη η ιδέα σου, απλά δεν έχω υπομονή να ζωγραφίζω τόσες πολλές εικόνες, ούτε καμιά ιδιαίτερη κλίση στη ζωγραφική.

      PS. Ο Κόναν είναι γατάκι μπροστά μου.

      Διαγραφή
  4. ΘΕΡΝΤ!!! Βλέπω ιστορία σουρεαλιστικού περιεχομένου με πρωταγωνιστές Εσένα και των Χως δε Φως και δευτεράντζα τον Δαλάι των Λάμα. Τι λέει, καρντάσι, όλα καλά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά ρε αρχηγέ. Εσύ τι κάνεις; Όλο αλλάζεις ονόματα. Σε κυνηγάει κανείς;

      Διαγραφή
  5. Το σίκουελ γάμησε πιο πολύ από το Νο1. Δράση, γαμήσια, αγωνία, πλοκή, σενάριο, ερμηνείες, διάλογοι τα λόγια είναι περιττά. Και είναι και αληθινή ιστορία.
    Ο Χωστήρας θα γαμήσει και εμάς στο τέλος.

    Γέλασα μαλάκα πολύ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. προφανώς πρέπει να ξεκινήσεις να ξαναγράφεις άρθρα

      Διαγραφή
    2. Ο Χωστήρας ίσως στο μέλλον γίνει ο ίδιος απειλή για την ανθρωπότητα. Η σεξουαλική του μανία και πείνα μπορεί να γίνει επικίνδυνη είναι η αλήθεια. Ήδη έχει αρχίσει και παραφέρεται. Είναι μέχρι να ρίξει μια καλή βραδυνή...

      Διαγραφή
  6. Πολλά ναρκωτικά εε; δεν εξηγείται αλλιώς τέτοιο σαρδανάπαλο κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ακόμα περιμένω απάντηση από Γκάμπριελ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Gifted.
    Περα από τ προφανή, εξαιρετικός ο σαρκασμός (διάχυτος γενικά στο blog)

    ΑπάντησηΔιαγραφή