Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Τα παιδία παίζει.

Η αναφορά των Vega, Ken και Dhalsim στο προηγούμενο post προκάλεσε ένα σκίρτημα στη σκληρή σαν πατάτα ψυχή μου, καθώς μου έφερε στο μυαλό εικόνες από άλλη εποχή. Την εποχή που ήμουνα πιτσιρικάς και που, κάθε αγοράκι που σεβόταν τον εαυτό του ή κάθε κοριτσάκι που ήθελε να γίνει αγοράκι, πέρναγε κάποιες ώρες στα μαγαζιά που παλιά λέγαμε «τα ηλεκτρονικά» ή αλλιώς «τα ουφάδικα». Περίμενες πως και πώς να φύγεις από το σχολείο και να πας να ταΐσεις τα αδηφάγα μηχανήματα με τα κέρματα που φύλαξες από το κολατσιό σου, με σκοπό λίγες παραπάνω στιγμές πώρωσης. Ο καλός ο gamer βέβαια δεν έμενε εκεί. Όταν τελείωνε το μαρούλι έπρεπε να συνεχίσει να παίζει, για αυτό και μεταφέραμε την όρεξη μας στα παιχνίδια του pc, ή του Nintendo ή Sega. Τα παιχνίδια πολλά και διαφορετικά. Το καθένα να σε μεταφέρει στο κόσμο του και να σε γεμίζει με διαφορετικά συναισθήματα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ανατριχιάσουν και θα ριγήσουν στη θύμηση αυτών των στιγμών. Σας παρουσιάζω λοιπόν τα κατά τη γνώμη μου πιο αξιομνημόνευτα ηλεκτρονικά παιχνίδια, μέσα και έξω από τα ουφάδικα.

Street Fighter
Δάκρυα συγκίνησης φτάνουν στα μάτια μου όταν αναπολώ τις θρυλικές στιγμές που με το παρεάκι καθόμασταν να πλακωθούμε στο street fighter. Άπειρες ώρες γεμάτες ξύλο, βρισίδι, γέλιο και χαρά. Κάθε μέλος της παρέας με τον προσωπικό του αγαπημένο παίχτη, να προσπαθεί να κερδίσει όσες περισσότερες νίκες μπορεί και να ηγηθεί στο σκορ. Τι να πρωτοθαυμάσεις από αυτή τη παιχνιδάρα; Την απίστευτη μουσική; Τους φοβερά καινοτόμους για την εποχή χαρακτήρες; Τον ρεαλισμό που προκαλούσε ο ήχος από το τριπλό μπουκετίδι uppercut του Ken στη φλωρόφατσα του Ryu; Τα ολιγόλεπτα όπου Guile και Ryu στεκόντουσαν απέναντι εκτοξεύοντας τις ενεργειακές χλαπάτσες τους ο ένας στον άλλο ασταμάτητα και χωρίς νόημα, οπότε άκουγες:
«Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Ajouuuuken!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Sonic Booooom!» -ΑΛΜΑ- «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Sonic Booooom!» κ.ο.κ.
Φανατικός οπαδός (και εξαίρετος χειριστής) του Ken, είχα πάντα μια αντιπαράθεση με την αδερφή τον Ryu, τον οποίο όμως ξυλοφόρτωνα άνετα. Ο Blanca πάντα μου φαινόταν αστείος και μου θύμιζε μακρινό ξάδερφο του Sonic the hedgehog που ζούσε στο Τσέρνομπιλ και έχει πιάσει και μούχλα. Για τον κινητό πατσά Honda ουδείς λόγος. Και μόνο που αυτό το κήτος μπορούσε και πήδαγε έδινε άλλα επίπεδα φαντασίας στο παιχνίδι. Ο Vega ήταν όντως λίγο αδερφή και μου άρεσε να τον κοπανάω, αλλά αυτόν που με πιο πολύ ευχαρίστηση τουλούμιαζα ήταν ο Balrog. Boxer του κώλου, που σύντομα συνδύασε την προωθητική του μπουνιά με το σπασμένο σαγόνι του και έτσι σταμάτησε να αθλείται.

Mortal Kombat
Τι να πει κανείς για αυτό το game. Όταν το πρωτοείδαμε όλοι είχαμε απορήσει με τη βία και την καφρίλα των fatalities. Δεν μπορούσες παρά να ερωτευτείς όμως αυτά τα fatalities. Κεφάλια κομμένα, ξεριζωμένες σπονδυλικές στήλες, αποκοπή μελών και ανασκολοπισμός μερικά από τα πολλά εξαίρετα παραδείγματα ότι το παιχνίδι απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο σε άντρες με πολύ βαριές αρχιδάρες!!! Έλα πάμε για διχοτόμηση....
Δυστυχώς με τα χρόνια και αφού κάτι τελειωμένες αδερφάρες και κακογαμημένες μανάδες αποφάσισαν, ότι τα παιχνίδια πρέπει να αξιολογούνται με βάση τα ποσά βίας και υβρεολόγιου που διαθέτουν, οι παραγωγοί του Mortal με σκοπό να προσεγγίσουν και το παιδικό κοινό, αναγκάστηκαν να περιορίσουν τα fatalities στα νέα Mortal Kombat σε φλώρικες απομιμήσεις των παλιών δηλαδή αναίμακτες και αδιάφορες. Δηλαδή έλεος, το να σου λέει ο άλλος FINISH HIM! και να βγάζει ο Subzero μια ομπρέλα να τον κοπανάει στο κεφάλι, αντί να του βγάλει την παγωμένη καρδιά από το λαρύγγι, απλά δεν θυμίζει Mortal Kombat. Παρόλα αυτά παραμένει από τα πιο cool ξυλίκια ever!

Double Dragon
Πάμε για λίγο πίσω στο χρόνο, όταν ακόμα η κίνηση ενός χαρακτήρα σε παιχνίδι ακολουθούσε ένα δυαδικό μοτίβο της μορφής : Κλωτσιά – Όχι Κλωτσιά, Μπουνιά - Όχι Μπουνιά. Εκεί θα βρούμε ένα διαμάντι που συνδύαζε, ταυτόχρονη συμμετοχή εσένα και του φίλου σου ή του αδερφού σου, ξυλίκι, μαγκιά και κλανιά. Ο λόγος για το Double Dragon φυσικά, που γαλούχησε γενεές ξυλεμπόρων.
Η υπόθεση απλή και βατή αλλά συναισθηματική και με κοινωνικές αλληγορίες. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, ο αρχηγός της Super κακιάς μαφίας, αποφασίζει να κλέψει τη γκόμενα ενός από τα δύο αδέρφια και να στείλει και ολόκληρο στρατό από υδροκέφαλους χλεμπονιάρηδες για να εμποδίσει τα αδέρφια από το να τη βρούνε. Συγκεκριμένα όσο πιο μεγάλο κεφάλι είχε ο κακός, τόσο πιο επικίνδυνος ήταν. Δεν ήξερε που έμπλεκε όμως. Τα δυο αδέρφια ορκίζονται να βρούνε την κορασίδα που κινδυνεύει και ξεκινάνε να μπουκετάρουν, να κλωστσοπατάνε, να γονατιάζουν και να πετάνε δεξιά και αριστερά, κάθε αρχίδι που στεκόταν στο δρόμο τους. Επίσης πολλές φορές χρησιμοποιούσαν και όπλα που έβρισκαν κάτω όπως μαχαίρια, κιβώτια, βαρέλια, ρόπαλα και βράχους αμαλάχει να ούμ… Όλες κι όλες οι πολεμικές κινήσεις του κάθε χαρακτήρα ήταν τέσσερεις, όπως ακριβώς περιγράφεται και παραπάνω, αλλά ήταν αρκετές για να δώσουν αυτό που ήθελε ο λαός. ΞΥΛΟ και πάλι ΞΥΛΟ!

Super Mario Kart
Για να ξεφύγουμε από τον τελεμέ, μη μας πούνε και βάρβαρους, ας αναπολήσουμε για λίγο το φανταστικότερο racing παιχνίδι όλων των εποχών…Super Mario Kart! Τα λόγια είναι περιττά. Κάθε αγώνας μια νέα πρόκληση. Ειδικά όταν έπαιζες αντίπαλος με φίλο σου. «Φάε τη μπανάνα μωρή άρρωστη», «Πήρα αστεράκι και θα σε γαμήσω ρε πούστη» «Η χελωνίτσα έρχεται καρφί για τον κώλο σου μωρή αδέρφω», από τις ανεκτίμητες κουβέντες αγάπης που ξεστομίζαμε ο ένας στον άλλο, καθώς προσπαθούσαμε να μαζέψουμε όσο περισσότερα νομίσματα μπορούμε, να πάρουμε το πλακάκι με το kinder-έκπληξη δώρο και τελικά να τερματίσουμε πρώτοι.
Όμορφες πίστες, με απίθανους χαρακτήρες όπως ο Mario, ο Luigi, το μανιταράκι και το πιθήκι, έδιναν άλλο ύφος γεμάτο ζωντάνια και χαβαλέ στο γένος των αγωνιστικών παιχνιδιών. Για μένα ένα από τα πιο παρείστικα, χαβαλετζίδικα και ομορφότερα παιχνίδια που φτιάχτηκαν ποτέ.

Castlevania
Πλάσματα του κακού τρέμετε!!! Σκελετοί, ζόμπι, φαντάσματα και μάγισσες, λυκάνθρωποι και βαμπίρ, βάλτε την ουρά στα σκέλια γιατί αρπάζω το αγιασμένο αλυσιδωτό μαστίγιό μου και έρχομαι να σας μάθω τρόπους. ΤΙΙΙ;;;; ήρθε ο Δράκουλας;;; No problem! Μισώ να πάρω τον αγιασμό μου, το μαχαίρι που πετάει ευθεία, το τσεκούρι που εκτελεί καμπύλη τροχιά, και τον σταυρό που για κάποιο λόγο γυρνάει πίσω σαν μπούμερανγκ και είμαι έτοιμος. Ας ξεκωλιάσουμε το κακό μια και καλή!. Υπέροχη ατμόσφαιρα, σε έναν από τους πιο σκοτεινούς τίτλους του παρελθόντος. Μουσικούλα θεική, που σε έβαζε στο κλίμα, καθώς με το μαστίγιο σου τιμωρούσες τα αηδιαστικά πλάσματα της νύχτας. Φάε το μαστίγιό μου στη μούρη πούστη κοκαλιάρη!!
Το παιχνίδι σε έκανε να γουστάρεις τόσο πολύ το μαστίγωμα, που μετά από δυο-τρεις ώρες συνεχόμενου gaming έβγαζες τη ζώνη σου και μαστίγωνες το μαξιλάρι, ή κάνα αδερφό αν είχε την ατυχία να μπει μέσα εκείνη την ώρα. Επίσης μπορώ να πω ότι ίσως είναι ο λόγος που στο μέλλον πολλές γκόμενες με κατηγόρησαν για σαδιστή, όταν έβγαζα τη ζώνη μου και προσπαθούσα να ξορκίσω τα κακά πνεύματα από μέσα τους… Όπως και να έχει το Castlevania τα άξιζε όλα αυτά.

King of Dragons
Συνεχίζοντας στο χώρο της φαντασίας, δεν μπορείς παρα να σταθείς με θαυμασμό σε άλλη μια κορυφαία παραγωγή της Capcom. King of Dragons… Ένας ξωτικο-τοξότης, ένας μουσάτος μάγος, ένας μουσκουλάς πολεμιστής, ένα νταμάρι κληρικός και ένας κοντοπίθαρος νάνος αναλαμβάνουν να σώσουν το βασίλειο από τον αιμοβόρο δράκο Gildiss και τους υποτακτικούς του.
Μάγια, βέλη, σπάθες και τσεκούρες, συναντάνε κοντάρια , ασπίδες και ρόπαλα και παλαμάρια γενικότερα, σε μια επική πορεία, όπου μέχρι και τρείς συμπαίκτες χαρακώνουν ασταμάτητα τις ορδές των τεράτων που στέλνει ο αρχι-δράκος. Αίμα, σπέρμα και κοπάνημα στο full! Στη μια ώρα και κάτι, που χρειάζεται για δυο άτομα να φτάσουν και να νικήσουν τον δράκο, πρέπει να έχουν κατακρεουργήσει συνολικά 213.424.123.432.543.123.443.000 τέρατα.


Μιλάμε για πολύ σφαξίδι. Και όμως ποτέ δεν γίνεται βαρετό… Με την ατμόσφαιρά του να σε βάζει για τα καλά στο μαγικό κόσμο των δράκων, το πρώτο πράγμα που θες να κάνεις με το που τελειώσει το παιχνίδι, είναι να το ξαναπαίξεις, αυτή τη φορά με άλλο συνδυασμό χαρακτήρων. Αν θέλετε να νιώσετε, κατεβάστε Mame και ξεσκιστείτε!

Tetris
Ανέκαθεν απορούσα πως γίνεται ένα τόσο απλό παιχνίδι να έχει τόση απήχηση και να τρελαίνει τόσο πολύ κόσμο. Η απορία μου λύθηκε όταν το έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου. Η μανία που σου δημιουργεί να τακτοποιείς σωστά τα τουβλάκια, ώστε όταν σκάσει το μακρινάρι να κάνεις 4άδα, είναι τόσο ψυχαναγκαστική που όταν αποτύχαινες μπορούσες άνετα να σπάσεις οτιδήποτε τετραγωνισμένο υπάρχει γύρω σου.
Και το μακρινάρι πάντα έσκαγε τις πιο ακατάλληλες ώρες, αλλά ποτέ όταν το ήθελες. Θυμάμαι μια φορά μικρός, έπαιζα στο gameboy tetris και ήμουν μόνος μου σπίτι. Είχα φτάσει πολύ μεγάλο επίπεδο και τα τουβλάκια κατέβαιναν σαν δαιμονισμένα. Είχα φτιάξει και μια ωραία πολυκατοικία και περίμενα το μακρύ παπάρι να έρθει να κάνω δυο τετράδες αλλά αυτό πουθενά. Οπότε τα έχω πάρει και αρχίζω να φωνάζω «ένα παπάρι ρε πούστη μου, θέλω ένα παπάρι, ΕΝΑ ΠΑΠΑΡΙ ΘΕΛΩ ΛΕΜΕ» και εκείνη τη στιγμή μπαίνει η μάνα μου στο σπίτι. Περιττό να πω ότι για κάποιο διάστημα με κοίταζε με στραβό μάτι. Όμως πραγματικά μιλάμε για ένα από τα πιο mind blowing puzzle games ever!

Doom
Δεν υπάρχουν λόγια… Ίσως το πρώτο first person shooter, το doom οδήγησε το gaming σε άλλη διάσταση. Λίγα παιχνίδια κατάφεραν να σε φέρουν τόσο κοντά στον απόλυτο φόβο του, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επόμενη γωνία. Οι δαιμονισμένοι στρατιώτες, οι κουραδί εξωγήινοι με τα καρφιά να εξέχουν από το σκατένιο σώμα τους, οι τεράστιες κόκκινες αηδιαστικές μπαλόνες γνωστές και ως κακοδαίμονες, και οι διάβολοι που έσκαγαν ξαφνικά μύτη από το πουθενά βγάζοντας κραυγές από την κόλαση, που θα μπορούσαν να παγώσουν και το αίμα του Γκλέτσου ακόμα, ήταν από τα λίγα στοιχεία που σε έκαναν να θες αρρωστημένα να κλείσεις τα φώτα, να αρπάξεις το plasma gun και την καραμπίνα και να βγεις παγανιά. Φάτε μολύβι περιττώματα του Σατανάαααα!!!

Και τι καραμπίνα ήταν αυτή θυμάστε; Καμία σχέση με τις φλώρικες, μονόκανες, τυποποιημένες καραμπίνες. Αλλά μια βαριά, δίκαννη θεά η οποία με το που πυροβολούσε έκανε έναν ήχο τόσο ρεαλιστικό και πωρωτικό, που ένιωθες το κλώτσημα του όπλου. Ατμόσφαιρα σαν του doom δύσκολα επαναλαμβάνεται. Γενικά ο ήχος του παιχνιδιού ήταν τέλειος και με κάθε ανάσα, με κάθε τρίξιμο, με κάθε κραυγή που πλησίαζε, ολοένα και γέμιζε το σωβρακάκι. Κάθε φορά που μαζευόμασταν με τη παρέα να παίξουμε doom, παραπάνω από μια πορδίτσα έβρισκε το δρόμο προς την ελευθερία, όταν έσκαγε ο αρχιδιάβολας και εσύ το μόνο που είχες για να τον αντιμετωπίσεις ήταν το ΑΛΥΣΟΠΡΙΟΝΟ…
Τι ιδέα και αυτή με το αλυσοπρίονο!!! Respect για τον τύπο που σκέφτηκε ότι θα έιναι fun να μπορούμε να έχουμε ένα όπλο, το οποίο να μετατρέπει τους εχθρούς σε κιμά για μελιτζάνες παπουτσάκια. Απλά θεός! Interplay σου βγάζω το καπέλο.

Ο κατάλογος τέτοιων θαυμάτων που γαλούχησαν γενεές και γενεές, μπορεί να συνεχιστεί φυσικά και να γεμίσει με αριστουργήματα. Καθώς όμως τελειώνει το οκτάωρο και εγώ δεν έχω ανοίξει ακόμα τα mail της δουλειάς, λέω να σταματήσω εδώ και να αφήσω εσάς να συμπληρώστε με τις δικές σας retro αγάπες. Αγάπες που άφησαν εποχή και που σημάδεψαν την καρδιά μας με την αυθεντικότητά τους. Γιατί, μπορεί πλέον τα παιχνίδια να είναι τόσο ρεαλιστικά που όταν κλάνει ο χαρακτήρας εσύ να μυρίζεις την πορδή, αλλά την έξαψη της πρώτης φοράς δύσκολα την ξεπερνά κανείς.

21 σχόλια:

  1. Νομιζω απο τη λιστα λειπει το επικο Killer Instinct. Περιεχοντας αρκετη δοση αντιγραφης απο Mortal Kombat, αλλα με επιπλεον γαματη εμπνευση των developers της nintendo, τα humiliation, οπου αφου ειχες νικησει τον αντιπαλο, με τον καταλληλο συνδυασμο πληκτρων, μπορουσες να τον εξευτελισεις βαζοντας τον να χορεψει. Απλα μαγικο.
    Θυμαμαι ειχα βαλει την καθηγητρια των αγγλικων στην 5η δημοτικου να μου μεταφρασει το story που εβγαινει σαν επιλογος στον τερματισμο καθε παικτη (τα χα γραψει σ ενα χαρτι), και με κοιταζε σαν ουφο, μαλλον δικαιολογημενα.
    Το castlevania μεγαλη παιχνιδαρα, το χα λιωσει στο game-boy αλλα αυτος ο γαμηδης τελευταιος δρακουλας ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙ Ο ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ. Δεν το τερματισα ποτε, αντιθετως μου κοστισε μερικες ωρες ψυχικης ηρεμιας, εισαγοντας με ταυτοχρονα στο μαγικο κοσμο των γαμωσταυριδιων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Secret έχεις δίκιο φυσικά, αλλά όπως καταλαβαίνεις η λίστα είναι τεράστια. Μια που ανέφερες το gameboy ξέρεις με ποιό είχα χάσει τον ύπνο μου; Metroid ρε φίλε. Τόσο αχανές για την εποχή του και τόσο έξυπνο και ατμοσφαιρικό που έπαιζα με τις ώρες. Σπάσε τοίχο εδώ, γίνε μπάλα και πέσε εκεί, πυροβόλα με το ένα, πυροβόλα με το άλλο, πραγματικά με είχε συναρπάσει. Και ήταν ΠΑΛΟΥΚΑΡΑ.
    Το άλλο γαμάτο στο game boy, που θυμάμαι μουείχε προκαλέσει κάλους στα δάχτυλα, ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες. Το παίζαμε με τόση μανία και καθόμασταν σαν καθυστερημένα να πατάμε εναλλάξ κουμπιά για να έρθει ο αρσιβαρίστας με την κεφάλα σαν σημαδούρα να σηκώσει τη μπάρα. Και έκανε και 10 ΩΡΕΣ ο μαλάκας με αποτέλεσμα να παθαίνεις αγκύλωση. Σύντομα βέβαια ανακαλύψαμε τη μέθοδο του νομίσματος και έπαθε αγκύλωση και αυλακιές το ίδιο το gameboy.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαχαχαχαχα γαμανε αυτες οι αναμνησεις. Οσο αδερφιστικο και αν ακουστει (και θα ακουστει ΠΟΛΥ) μερικες φορες ευχομαι να κρατουσα ημερολογιο για να θυμαμαι κατι τετοιες παπαριτσες.
    Σιγουρα ναι δεν εχει νοημα να λεω οτι λειπει κατι απο τη λιστα, μιας και ηταν απειρα.
    Θυμαμαι πχ οταν δεν ειχα κονσολα που ανυπομονουσα για βολτα στο super market (continent πριν γινει carrefour) για να παιξω super mario. Και στα μεγαλα αλματα κουνουσα σαν καθυστρεημενο ολοκληρο το χειριστηριο, πιστευοντας οτι θα καταφερω ενα extra boost.
    Eπιπλεον νταξει το King Of Dragons ξυπνησε απιστευτες αναμνησεις. Αυτο και το Punisher τα ειχα λιωσει, και οταν πηρα pc μου φανηκε απιστευτο οτι μπορω να γεμιζω κερματα απλα με το 5!
    Και Double Dragon ενταξει απο τα πρωτα λιωσιματα σε sega, μαζι με alex kidd και sonic μετα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξεκινάω :
    Street Fighter. Το 2 γαμούσε μάνες. Με όλα τα υπόλοιπα δεν ασχολήθηκα καθόλου. Και ναι ο Ken γαμούσε την φλωρόπουστα την καρατέγκα Ραϊου. Τον Μπλάνκα πάντως τον γούσταρα και αν σου έβγαινε στο τέλος ήταν αρκετά δύσκολος.

    Mortal Kombat. Γαμηστερό και αρκετά δύσκολο στα μεγάλα επίπεδα. Τον μαλάκα τον Κινέζο έπαιρνα γιατί μου άρεσε η φωνή (θύμιζε Μπρους Λι).

    King of Dragons. Τι μου θύμισες ρε Alza....Πολύ κατοστάρικο ρε φίλε. Πολλά λεφτά.

    Θα συμφωνήσω με SecretOfSteel. Το Killer Instinct νομίζω πως είναι ότι καλύτερο έχω παίξει στην ζωή μου (μετά το καβλί μου). Chef Thunder και χώσε σφυροκόπημα στον γαμημένο Cinder τον φλώρο. Απίστευτη πολυπλοκότητα combos.

    Άλλο ένα συγκλονιστικό που είχα φάει κόλλημα εκείνη την εποχή είναι φυσικά το World Heroes 2

    http://www.youtube.com/watch?v=VBHW3K-oqPw

    και φυσικά μην ξεχάσω το Street Hoop

    http://www.youtube.com/watch?v=HrwLAkviF5w

    Θα αναφέρω έτσι για την μαλακία μου και το Samurai Shodown.

    http://www.youtube.com/watch?v=O_A7p-dVCK0

    Alza γαμείς εσύ μας οδηγείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Golden Axe, Puzzle Bubble, Cadilacs and Dinosaurs, 1945, Carmageddon, τι να πρωτοθυμηθώ..
    Οι ώρες που έχω περάσει με το gaming είναι από τις ωραιότερες της ζωής μου. Απλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή.Ασε Mike αν κάτσεις και εσύ να γράψεις τα παιχνίδια που σου άρεσαν θα γεμίσει ο σκληρός του internet!
    Πάντως μιας και που έχεις το demo του Mortal kombat κάτσε παίξ’ το μέχρι να βγεί το original, γιατί μετά θα σε λιώσω!!!;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλήθεια....το ίντερνετ έχει σκληρο?που αποθηκεύονται ολα τα δεδομένα???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @SecretOfSteel: Καλά με έστειλε το site...Ανεκτίμητος Θησαυρός. Αντικαθιστά ΟΛΑ μου τα favorites με τη μια!

    @Perinio: Αναφορικά με την πολυπλοκότητα των κόμπο θα πω μια λέξη ..."Tekken...3"...εεε... οκ δυο λέξεις...Όταν πηγαίναμε λύκειο παίζαμε κάθε μέρα επι ένα χρόνο συνέχεια. Είχαμε υπολογίσει τότε, οτι χαλάσαμε σε δραχμές 100.000 Ο ΚΑΘΕΝΑΣ σε αυτό το χρονικό διάστημα. Μιλάμε για κάψιμο άνευ προηγουμένου.

    @GreekCthulu: Ναι ρε φίλε...πως ξέχασα να βάλω την απόλυτη παιχνιδάρα Carmageddon στη λίστα. Ντρέπομαι... Τόσες οδηγικές εκφράσεις δημιουργήθηκαν απο αυτό το game. "Γριά με μπαστούνι - 1.000 πόντοι." "Μαμά με καροτσάκι με παιδί - 5.000 πόντοι." "Γιαγιά με μπαστούνι που σπρώχνει καροτσάκι με τρίδυμα 100.000.000 πόντοι!! HighScore!" Μαγεία...και τι δεν θα δινα να εξοπλίσω και το δικό μου τουτου με φλογοβόλα, ρουκετοβόλα και κονιορτοποιητές κάθε είδους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. πωωωω ρε φιλε, μας πηγες παρα πολλα χρονια πισω!!!!
    Να πω και εγω καποια κορυφαια games της εποχης που καταθεταμε ολο μας το χαρτζηλικι στα "μπιμπλικαδικα" της εποχης:
    Ghost and Goblins : μαχη χωρις τελος μεσα στα νεκροταφεια και ενω πολεμαγες ως κοντορεβυθουλης μεν αλλα μεγαλοπρεπης ιπποτης δε,εμενες ξαφνικα ξεβρακωτος απεναντι σε ορδες φαντασματων....
    Space Invaders(για τους πολυυυ παλιους) και 1942 για τους ας το πουμε νεοτερους:η χαρα του πυραυλου.....φατε καυτο μολυβι και λαζερ μαζι!!!!τρελο καψιμο.....
    και last but not least
    Εαν θυμαμαι καλα λεγοταν World Kick off: απορω πως δεν αποκτησαμε προβλημα στη μεση, τοσες ωρες σκυμμενοι σε εκεινη την οθονη με τον φοβερο κοκκινο μοχλο που απορω πως δεν μας εμεινε στα χερια απο το ξεχαρβαλωμα για το γκολακι κατευθειαν με τον παιχτη μεσα στο τερμα!!!!

    ......Φοβερες εποχες......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Janni όσο θα έχω τον Kratos στο πλευρό μου "you will not see the end of this day!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ενα θα σου πω... Come over Here!!!!!
    και ακολουθει άπερκατ...(μπουνίδι απογειωσης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι είναι πάλι αυτή η αδερφή ο Kratos; Δεν τα ξέρω αυτά τα φλωροπαίχνιδα της νέας γενιάς. Εμένα μου αρκεί ο Sub Zero για να δείξω σε σας τους μικρούς πώς παίζεται το Mortal Kombat (και ο Ryu για να τσακίσω ανά πάσα στιγμή τον πουστρο-Ken).

    Alza, μιας και βλέπω ότι δίνεις έμφαση στα beat em up (και μάλιστα στα ηλεκτρονικά), είναι απαράδεκτο να μην κάνεις μια αναφορά στο Tekken 3. Αφού ξέρεις πόσο μέταλλο χύσαμε εκεί μέσα.

    Τώρα, αν η κουβέντα ανοίξει ώστε να συμπεριλάβει κι άλλους τύπους παιχνιδιών, τότε θα πρέπει να μιλήσουμε για Prince of Persia, Rick Dangerous, Monkey Island, Lands of Lore κτλ, οπότε δεν τελειώνουμε ούτε αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. agou έφαγες τόσο πολύ ξύλο σαν Ryu και σαν Howarang όταν ήσουν μικρός, που έπαθες εγκεφαλική βλάβη στη πραγματικότητα μου φαίνεται και δεν ξέρεις τι λες. Μια ζωή ήσουν ο καλύτερος πελάτης μου δεν θυμάσαι; Εδώ αναγκαζόμουνα να πάρω παίχτη που δεν ήξερα, για να εξισορροπήσω το επίπεδο.

    Δεν έβαλα Tekken, γιατί σκοπός μου ήταν να αναφερθώ σε πολύυυυ παλιά games, που ήταν και απο τα πρώτα που πιάσαμε στα χέρια μας. Αναφέρω το Tekken στα σχόλια όμως αν δεις, δεν το έχω ξεχάσει, αλλά μα΄λλον δεν το πρόσεξες (η βλάβη που λέγαμε).

    Πάντως να ανοίξει η κουβέντα, γιατί όχι; Το Rick Dangerous απίστευτα σπασαρχίδικο παιχνιδάκι αν και γαμάτο. Το τι καντήλι είχαμε ρίξει για να πετύχουμε τον τέλειο συνδυασμό την τέλεια στιγμή, μπας και περάσουμε καμιά κωλόπιστα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τα άλλα που ανέφερες νομίζω ήταν λιγάκι μεταγενέστερα, αν και όλα ήταν τρελές επικούρες. Το άλλο που θυμήθηκα και γέλαγα μόνος μου ήταν ένα strip poker που παίζαμε σε amiga και όταν έβλεπες την γκόμενα γυμνή, το βυζί της ήταν 5 ροζ pixel, με το κεντρικό λίγο πιο σκούρο απο τα άλλα (ρώγα). Και φυσικά αυτό μου έφερε μετά στο μυαλό το Larry....Θεός ο κεφάλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. O Larry ήταν ίσως ο μοναδικός game χαρακτήρας που μπορούσε να πεθάνει από AIDS..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πάντως αξίζει ένα ποστ και στα μυθικά και ατελείωτα adventure/rpg της εποχής. Δε θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα γιατί η λίστα είναι ατελείωτη απλά θα αναφέρω τα personal favourites: Full throttle ( κορυφαια ατακα “You know what would look good on your nose?” “What?” *nose ring grabbed and slammed down on the bar* “The bar. Now don’t mess around with me.”), Lands of Lore (χάσιμο).

    Πρόσφαρα ξέθαψα ενα βιβλίο της εποχής απο τον Α. Τσουρινάκη με λύσεις και γέλασα με ένα που η λύση ήταν: Left, Left, North, Look, Pick up rock....

    Βέβαια εσύ έχοντας iq μονοκύτταρου οργανισμού μπορεί να μην τα έπαιζες αυτά και να περιοριζόσουν μόνο στο ξυλίκι :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν έχεις άδικο, αξίζει post για rpg και adventure της εποχής. Προσωπικά μου favorites
    Adventures: Monkey Island, Indiana Jones and the Fate of Atlantis, Gabriel Knight, Hero's Quest
    Τα RPG αναπτύχθηκαν λίγο αργότερα προς τα τέλη των 90's αλλά θα αναφέρω τα καλύτερα ever
    RPG: Baldur's Gate (με διαφορά το καλύτερο), Fallout, Lands of Lore, Legend of Zelda, Eye of the Beholder και πολλά άλλα που σιγά μη τα ξέρεις.

    Το τελευταίο σχόλιο σου το παραβλέπω, καθώς καταλαβαίνω ότι, σαν γιωτόμπαλο που είσαι και εσύ, ζηλεύεις την φοβερή μου ικανότητα να ξυλοφορτώνω χωρίς έλεος σε street και tekken.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. εχμ το θεϊκό metal slug είναι ιεροσυλία να λείπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ένα μυαλό έχω ο καψερός που να τα θυμάμαι όλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ολοκαίνουργια web-σειρά Mortal Kombat!. To πρώτο επεισόδιο με Jax, Sonya και Kano παρακάτω

    http://www.tocinemadaki.gr/cine-news/mortal-kombaaaaaaat/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Συνιστώ το καινούριο Mortal Kombat στους Beat Em Up gamers!!!Το παιχνίδι τα σπάει!!!Πιο Brutal απο ποτέ.(Γράφονται ολες οι κινήσεις και Fatality in game)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Προσοχή! Να τονίσουμε οτι ο υπεργαμάτος Kratos, που μπροστά του οι Scorpion, Subzero, Shang Zun και λοιπές αδερφές είναι ανύπαρκτοι, υπάρχει σαν bonus παίχτης, ΜΟΝΟ στο Playstation!

    ΑπάντησηΔιαγραφή