Καλοκαιρινές διακοπές, όχι για πάντα...

Μετά απο τρεις εβδομάδες διακοπές ο ήχος του ξυπνητηριού, δεν είναι μεν τελείως δυσάρεστος, είναι όμως ιδιαιτέρως ασυνήθιστος γιατί τον έχεις ξεσυνηθίσει. Απο την άλλη, σε τρεις βδομάδες έχεις προλάβει να ξεκουραστείς, και ίσως έχεις βαρεθεί κάπως το καθησιό, οπότε τη δουλειά δεν την βλέπεις τελείως εχθρικά και ίσως και να σου έλειψε και λίγο. Αυτά όλα μεχρι να φτάσεις εκεί, γιατί μόλις περάσει το πρώτο μικροδευτερόλεπτο στον χώρο, όπου βρίσκεσαι καθημερινά επί περίπου διακόσιες πενήντα μέρες το χρόνο, τότε η ψιλομελαγχολία που ένιωθες όσο αναδιοργάνωνες τις ποδότριχές σου  στην παραλία, εξανεμίζεται μονομιάς και στην θέση της εμφανίζεται βαριά και αβάσταχτη, η πουτάνα η ρουτίνα.

Εμένα με έπιασε πιο πριν σήμερα. Ξύπνησα με σχετικά καλή διάθεση αλλα κουρασμένος και πιασμένος, γιατί καθώς ο οργανισμός μου είχε ξεσυνηθίσει να ξυπνάει νωρίς, είχε ξεσυνηθίσει και να κοιμάται νωρίς. Έτσι με ελάχιστες ώρες ύπνου και ένα κορμί πονεμένο, ντύθηκα, έφαγα το πρωινό μου και ξεκίνησα χαρούμενος  προς το γραφείο. Στρίβοντας στο τελευταίο στενό όμως και αντικρύζοντας το κτήριο της εταιρίας, η Alzoαίσθηση μου χτύπησε κόκκινο. Με περίμενε σαν αδηφάγο κτήνος για να μου φάει άλλες 250 μέρες απο το νέο έτος. Όχι οτι περνάω άσχημα εκει μέσα. Η δουλειά είναι ενδιαφέρουσα, τα ωράρια καλά και οι συνάδελφοι φιλαράκια (τουλάχιστον στο τμήμα μου) οπότε περνάμε μια χαρά, αλλά έτερον εκάτερον. Το οτι μου τρώει τη ζωή μου την τρώει. Δεν με ενοχλεί ποτέ αυτό βέβαια, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε οτι σήμερα κάτι τρέχει. "Κάποια μαλακία θα ακούσω ή θα δω δεν παίζει" σκέφτηκα καθώς ανέβαινα τις σκάλες. Και τότε την άκουσα.

"Καλημέρα" λέω στον  σιτεμένο 45άρη στην reception.
"Καλημέρα" μου απαντάει, για να συμπληρώσει με την επαίσχυντη μαλακία που λένε όλοι οι ανεγκέφαλοι αυτοί την περίοδο, "να πω καλό χειμώνα;;;"

Κόβω τον βηματισμό μου και ενώ απο μέσα μου σκέφτομαι  "γιατί να πεις καλό χειμώνα γαμώ το κεφάλι σου αυγουστιάτικα;" γυρνάω και τον κοιτάω χαμογελαστός λέγοντας:

"20 Αυγούστου ακόμα, έχουμε καιρό δεν νομίζεις;"
"Ε, το καλοκαίρι τελειώνει σιγά-σιγά...", απάντησε απτόητος ο μ α λ ά κ α ς!
"Σωστά αλλά μετά το καλοκαίρι ακολουθεί το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ρε τρόμπα, έχεις δει ποτέ σου ημερολόγιο; Αι στα διάλα!!!", ήθελα να του πω, αλλά χαμογέλασα ξανά και έφυγα προς τα πάνω.

Συνειδητοποίησα λιγο αργότερα οτι αυτό που με ξεκουράζει το καλοκαίρι, δεν είναι η αποχή απο τη δουλειά, αλλά η αποχή απο τους χαζούς ανθρώπους γιατί στο κτήριο εδώ έχουμε πολλούς. Όχι οτι δεν γνώρισα το καλοκαίρι και 2-3 τέτοιους. Αλλά ας τα πάρω με τη σειρά. Επειδή δεν κανω απολύτως τίποτα τώρα είπα αν μοιραστώ μαζί σας τις καλοκαιρινές μου περιπέτειες.

Έφυγα αρχές Αυγούστου για το όμορφο (κατα τους κατοίκους) νησί των Κυθήρων. Αφού έκανα έξι ώρες να φτάσω στο γαμωνήσι, έκανα άλλη μια ώρα περίπου για να φτάσω απο το λιμάνι στην χώρα. Το νησί είναι μεγάλο. Τα κύθηρα ονομάζονται και το νησί της Αφροδίτης, αν και οι ιστορικές μου πηγές λένε οτι η ονομασία ειναι λάθος. Σύμφωνα με τη θεογονία του Ησίοδου, η Αφροδίτη γεννήθηκε στους αφρούς της θάλασσας των Κυθήρων, όταν έπεσαν σε αυτήν τα αποκομμένα από τον Κρόνο γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού. Τα κύματα παρέσυραν -σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή του μύθου- τη θεά, η οποία έφθασε στην Κύπρο, όπου επίσης λατρεύτηκε ως θεά προστάτης του νησιού. Άρα ουσιαστικά η Κύπρος πήρε την Αφροδίτη και τα Κύθηρα πήραν τα αρχίδια του Ουρανού, για αυτό και προτείνω την αλλαγή της ονομασίας του νησιού σε Ουρανόρχιδα που ταιριάζει και μυθολογικά. 

Επειδή ακριβώς το νησί πήρε τα τρία του Ουρανού και όχι την θεά της ομορφιάς, σαν μέρος δεν λέει και πολλά. Οι πέντε παραλίες που επισκέφτηκα δεν είναι αρκετές να με κάνουν να ξαναπάω, καθώς βρίσκονται και σε απόσταση πενήντα λεπτών μεταξύ τους. Αξιοθέατα δεν έχει πολλά και η Χώρα ειναι ουσιαστικά ένα στενάκι των διακοσίων μέτρων γεμάτο μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και Σεμπρεβίβα. Η Σεμπρεβίβα είναι βενετσιάνικη ονομασία που σημαίνει "πάντα ζωντανό" και δόθηκε σε ένα φυτό, στο οποίο αν κόψεις το άνθος του, αυτό παραμένει οπως ήταν και δεν μαραίνεται. Το φυτό αυτό φυτρώνει μόνο σε ένα μικρό νησάκι γνωστό ως Χύτρα ή Αυγό, που βρίσκεται λίγο έξω απο τις ακτές του Καψαλίου, και μοιάζει όντως με παπάρι, επιβεβαιώνοντας τον μύθο για τα απόκρυφα του Ουρανού που πέσαν στην θάλασσα. 

Φεύγοντας απο την χώρα προς βορρά μπορείς να πάς στους περίφημους καταρράκτες του Μυλοποτάμου, οι οποίοι είναι ουσιαστικά ένας βράχος, που πιτσιλάει μια μικρή βράχινη γούρνα, η οποία βρίσκεται μέσα σε ενα μικρό φαράγγι και το όλο σκηνικό δεν είναι μεγαλύτερο απο την τουαλέτα μου. Αν συνδυάσεις και το γεγονός οτι όταν πήγα είχε είκοσι άτομα, εκ των οποίων δέκα πιτσιρίκια, να τρέχουν και να τσαλαβουτάνε στη μικρή λιμνούλα φωνάζοντας, τότε ακόμα και η μικρή ομορφιά που είχε το μέρος χάθηκε. Λίγο πιο δυτικά μπορεί κανείς να επισκεφτεί το σπήλαιο της Αγίας Σοφίας (μεγάλη η χάρη της) με τους σταλακτίκες και σταλαγμίτες του. Μέσα στον προθάλαμο του σπηλαίου βρίσκεται ένα παρεκκλήσι της Αγίας Σοφίας του 14ου αιώνα, μαζί με κάτι διατηρημένες απο τον χρόνο αγιογραφίες. Οι πούστηδες οι χριστιανοί του μεσαίωνα, δεν ειχαν αφήσει τρύπα για τρύπα ανεξερεύνητη (είτε ήταν της Γης, ειτε όχι). Το σπήλαιο ειναι αρκετά όμορφο μέσα, με διάφορα δωμάτια που όλα έχουν απο μια ιστορία. Το ένα απο αυτά λέγεται το δωμάτιο του Ληστή και όχι τυχαία. Πριν μπουν φώτα στο σπήλαιο οι κάτοικοι θεωρούσαν κατόρθωμα για κάποιον να μπει στο σπήλαιο και να φτάσει στα βάθη του, για αυτό και όσοι το έκαναν έκοβαν έναν σταλακτίτη (που μπορεί να είχε κάνει αιώνες να δημιουργηθεί, αλλά στα τέτοια τους) για να αποδείξουν τον άθλο τους. Ένας απο αυτούς, προφανώς ο πιο χαζός, έκοψε έναν σταλακτίτη με μέγεθος κοντά στο μέτρο και πάχος δεκαπέντε με είκοσι πόντους, ο οποίος και ήταν θεόβαρος. Ο μαλάκας αυτός, μια που τον έκοψε και μια που τον άφησε γιατί δεν μπορούσε βέβαια να μεταφέρει τέτοιο νταμάρι στο σκοτάδι μέσα απο το κακοτράχαλο σπήλαιο. Ωστόσο το κομμάτι αυτό σταλακτίτη, παραμένει ακόμα εκει, νεκρό, υπενθυμίζοντας στους επισκέπτες πόσο απίστευτα ηλίθιοι είναι κάποιοι άνθρωποι.

Η διαμονή μου στα Κύθηρα είχε και εκπλήξεις, καθώς συνάντησα έναν φίλο απο το πανεπιστήμιο με τη γυναίκα του και ένα φιλικό τους ζευγάρι και με τους οποίους κάναμε παρέα κάποιες μέρες. Το φιλικό ζευγάρι ήταν ένας Έλληνας και μια Ιταλίδα, που κάναν διδακτορικό μαζί στην Σουηδία. Πρόκειται να παντρευτούνε και καθώς συζητάγαμε κάποιες λεπτομέρειες μας ενημέρωσαν οτι θα παντρευτούνε δυο φορές, μια με ορθόδοξο χριστιανικό γάμο για τους γονείς του άντρα, και μια με καθολικό χριστιανικό γάμο για τους γονείς της κοπέλας. Εντάξει, πόσο για τον πούτσο; Γιατί δεν κάνουν και έναν μουσουλμανικό και έναν βουδιστικό, αν κάποια γιαγιά είχε τέτοιες πεποιθήσεις; Τέλος πάντων δεν μπορούσα να μη κοροιδέψω, αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν τους ήξερα πολύ. Βέβαια λύγισα όταν έμαθα ότι στην Ιταλία, πριν παντρευτεί ένα ζευγάρι, πρέπει να παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια που πραγματοποιεί η καθολική εκκλησία. Τι μαθήματα, θα αναρωτηθεί κανείς; Έλα ντε...Σύμφωνα με την κοπέλα, είναι κάποιες κατευθύνσεις για το τι θα πει γάμος, γιατί τον κάνουμε, πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλο, ποια τα καθηκοντά του, με λίγα λόγια ένα μάτσο πίπες. Το τραγικότερο και συνάμα αστειότερο όλων, είναι οτι τα σεμινάρια κρατάνε ως και δυο μήνες! Είδατε; τελικά δεν είναι μόνο ο ορθόδοξος γάμος για γέλια.

Αποχαιρετώντας τα Κύθηρα, πέρασα μια βόλτα απο Μονεμβασιά, όπου με θαυμάσαν πολλοί τουρίστες και με τραβούσαν φωτογραφία καθώς ανέβαινα αγέρωχος στο μεγάλο και πανέμορφο κάστρο. Γύρισα στο εξοχικό και έλιωσα το κορμί μου επιτέλους σε μέρη γνώριμα. Μόνο με μυστρί με ξεκολλούσες απο την ξαπλώστρα. Εκεί κύλισε το υπόλοιπο της άδειας, ηρεμα και ωραία, εκτός απο δυο ασήμαντα γεγονότα, που θα αναφέρω μόνο και μόνο γιατί βαριέμαι ΟΙΚΤΡΑ! 

Δεκαπενταύγουστος λοιπον, γιορτή στο μπαρ, τρεις εορτάζοντες, είκοσι άτομα παρέα συν καμια δεκαριά άσχετοι. Πίνουμε τα κέρατά μας.

Σκηνικό 1ο: Σκάει ένας απο τους άσχετους και λέει στον ενα εορτάζοντα, "χρόνια πολλά φιλαράκι με υγεία πάνω απο όλα". Μέσα στη μέθη μου εγώ δεν πολυνιώθω και γυρνάω στον εορτάζονται που είναι κολλητός και του λέω: "Πόσο μπανάλ να σου εύχονται υγεία. Βαρεμάρα, τα ίδια και τα ίδια, κανένας δεν εχει λίγο φαντασία να ευχηθεί κάτι διαφορετικό, ή λίγο πρακτικότητα να ευχηθεί πχ. λεφτά που ειναι και το σημαντικότερο!". Ο τύπος στο μεταξύ μπροστά και εγώ δεν τον είχα πάρει χαμπάρι καν. Με ακούει και μου λέει χαμογελαστά και φιλικά βέβαια γιατί όλοι ειμασταν ντίρλα: 
-"Φιλαράκι το λες μεσα στη μάπα μου για αυτό πρέπει να απαντήσω". 
-"Μη με παρεξηγείς του λέω, όλο τέτοια λέω όταν πίνω, και δεν το ειπα για να σε προσβάλλω, παρά για πλάκα". 
-"Δηλαδή δεν το εννοείς;"
-"Φυσικά και το εννοώ, απλά το είπα για πλάκα και όχι για να σε προσβάλλω".
-"Εντάξει μου λέει αν το πιστεύεις τότε θα σου αποδείξω οτι έχεις λάθος με ενα και μόνο επιχείρημα. Πες οτι εύχεσαι να κερδίσεις το τζόκερ και τελικά κερδίζεις 100 μύρια, και με το που τα παίρνεις σε χτυπάει φορτηγό και βρίσκεσαι ανάπηρος απο το τον αστράγαλο μέχρι το λαιμό, και τρως όλα τα λεφτά σε θεραπείες και φάρμακα, οπότε και που τα κέρδισες τι κατάλαβες; βάλτα στον κώλο σου τώρα!" και γελάει. Γελάω και εγώ.
-"Δηλαδή του λέω, αν ευχηθείς υγεία δεν παίζει ποτέ να σε χτυπήσει φορτηγό;"
-"Εεεεε...εντάξει...παίζει... " μου λέει διστακτικά.
-"Τότε αν σε χτυπούσε και ήσουν στο νοσοκομείο, δεν θα ένιωθες μαλάκας που δεν ευχήθηκες να έχεις λεφτά να πληρώνεις τους γιατρούς και τις θεραπείες;" και γελάω. Γελάει και αυτός. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.

Σκηνικό 2ο: το ίδιο βράδυ, στο ίδιο μπαρ, μιλάω με κάτι δικούς μου, και σκάει ένας μεταλάς με μακρύ μαλλί, μπλούζα Thor και μούσια δέκα πόντους με ψιλοτσαμπουκά απο το πουθενά και μας ρωτάει αν κοροιδέψαμε εμείς κάτι γκόμενες που χορεύαν δίπλα, και οτι ακούστηκε ένα "καριόλες" και αν το είπαμε εμείς. Του εξηγούμε ευγενικά μεν οτι "όχι φίλε, αλλά μη μας ζαλίζεις τον μπούτσο" και μας συμπάθησε, οπότε κάθησε για λίγο μαζί μας και μας έβγαλε αδερφές, γιατί ενώ ακούμε και εμείς μεταλ και ροκ, είμαστε με κοντό μαλλί και δεν κυκλοφορούμε με μπλούζες thor, metallica και iron maiden και παντελόνια σωλήνες, γιατί έχουμε ξεπεράσει την τρυφερή ηλικία της ανασφάλειας. Όχι οτι είναι κακό να φοράει κάποιος τέτοια αν του αρέσει το στυλ, αλλά οι κολλημένοι που το θεωρούν de facto οτι μεταλάς = μακρύ μαλλί και attitude οστρογότθου βαρβάρου τύπου: "είμαι άντρακλας και σας γαμάω όλους"  μου τη δίνουν λίγο στα νεύρα. Είναι σαν να λες είσαι άθεος και να σου λένε οτι είσαι σώνει και καλά κομμουνιστής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εγώ συγκεκριμένα φορούσα μια ανοιχτόχρωμη ψιλορόζ μπλούζα, σχεδόν άσπρη με γιακά, μέσα στη καύλα. Όλες οι γυναίκες με θέλανε και του το πα για αυτό και μου λέει "απέδειξε το". Πιάσαμε κουβέντα σε τουλάχιστον 10 διαφορετικές άγνωστες γκόμενες και όντως με κοιτάζαν με λάγνο βλέμμα τουλάχιστον 20. Ψάρωσε ο μουσάτος. Εκεί που κοροιδευόμασταν του λέω, "πως σε λένε ρε παλίκαρε τελικά;" μου λέει "Λάζαρο". Γελάω. Εκείνη τη στιγμή είχε έρθει ένας αλλος μακρυμάλλης φίλος του αλλά χωρίς μούσια αυτός και πιο babyface να του δώσει μπύρα και με βλέπει που γελάω και μου τσαμπουκαλεύεται. Στο μεταξύ του ριχνα μισό κεφάλι και ίσως 20 κιλά (όλα ατσάλινοι μυώνες). -"Γιατι γελάς ρε φίλε, τι έχει το Λάζαρος δηλαδη;". Δεν ειναι οτι μου αρέσει να τσαμπουκαλεύομαι, άλλωστε σε καυγάδες δεν μπλέκω γενικά. Αλλά είχα πιεί και δεν μπορώ κιόλας να μου πουλάνε υφάκι τα μυξιάρικα. -"Έτσι γουστάρω του λέω, γιατί το Λάζαρος ειναι αστείο όνομα για μεταλά που το παίζει Τζέγκις Χαν. Εσύ να υποθέσω είσαι η Μαρία η Μαγδαληνή;". Ακούει ο Λάζαρος, γυρνάει, βλέπει το δολοφονικό μου βλέμμα, χαμογελάει, και λέει "Ελάτε ρε μαλάκες να πιουμε καμιά μπύρα γαμώ το Χριστό μου!". Γελάμε. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.

Και τώρα κάθομαι εδώ και βαριέμαι, και γράφω. Αλλά βαρέθηκα και να γράφω. Πάω να φάω. Καλό χειμώνα....χαχαχαχα