Αλήθεια;

Δευτέρα πρωί! Καλημέρα σε όλα τα λαμόγια, που αντί να δουλεύουν σκληρά αποφάσισαν να σερφάρουν και κατέληξαν εδώ. Άλλη μια εβδομάδα αρχίζει, γεμάτη χαρά και όρεξη για δουλειά...χαχα καλό εεε; Για όσους είναι με την τσίμπλα στο μάτι, τον φραπέ στο ένα χέρι και το άλλο στη τσουγκράνα, είπα να γράψω ένα κειμενάκι για να σας προβληματίσω, μπας και ξυπνήσετε από τον δευτεριάτικο λήθαργο.

Το θέμα μας σήμερα είναι η αλήθεια. Ναι, η αλήθεια...αυτό το μικρό πραγματάκι, που όλοι λέμε ότι εκτιμούμε και ζητάμε από τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά που ταυτόχρονα είναι ένα μεγάλο ψέμα που πιπιλάμε όλοι μαζί καθημερινά, κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη θέση μου με παραδείγματα, μιας που θεωρώ ότι στη βράση κολλάει το σίδερο και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και μια εικόνα χίλιες λέξεις και τρείς λαλούν και δυο χορεύουν και μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και πάρτα αρχί... αχμμ....

Όλοι μας λοιπόν στην καθημερινότητά μας φοράμε μάσκες. Μάσκες που μας δίνουν ένα ρόλο τον οποίο πρέπει να παίξουμε πιστά για να έχουμε μια όσο τον δυνατό ομαλότερη επικοινωνία και συναλλαγή με τους συνανθρώπους μας. Οι μάσκες πολλές και η καθεμία εξυπηρετεί το σκοπό της. Πιστός σύζυγος, εξυπηρετικός συνάδελφος, ευγενικός γείτονας, φίλος με κατανόηση, αγαπητός συγγενής, είναι όλα διαφορετικά προσωπεία που κοτσάρουμε στην μουτσούνα μας και με αυτά πορευόμαστε. Πολλές φορές όμως, κάποιο προσωπείο αποτυγχάνει και εμφανίζεται ο πραγματικός εαυτός μας, οδηγώντας τον άνθρωπο που κοροϊδεύαμε να μας πει: «θα προτιμούσα να ήσουν ειλικρινής μαζί μου από την αρχή». Όμως είναι όντως έτσι; Θέλει ο κόσμος πάντα να λέμε την αλήθεια; Την αντέχει; Προσωπικά πιστεύω πως όχι, και πως άν λέγαμε ΠΑΝΤΑ την αλήθεια, τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία θα ήταν φίσκα. Τα σενάρια που περιγράφονται παρακάτω θα δείξουν ακριβώς αυτό. Ότι αν ο καθένας έλεγε πάντα αυτό που πραγματικά πιστεύει, χωρίς την παραμικρή απόκρυψη της αλήθειας, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Σενάριο 1 : Γείτονα είσαι για το πούτσο!

Χτυπάει το κουδούνι και ο περίεργος γείτονας που ενοχλείται με το παραμικρό, έρχεται να κάνει πάλι παράπονο γιατί η γκόμενα, μπαίνοντας στο σπίτι, περπάτησε με τακούνια για 5 λεπτά, και ήταν 4 η ώρα και ενόχλησε τον αγάμητο γεροντοκόρο. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, εξηγείς ευγενικά ότι είναι λίγο υπερβολικό σαν παρατήρηση, αλλά προσπαθώντας να κρατήσεις τα προσχήματα, υπόσχεσαι ότι θα προσέχετε και χαιρετάς φιλικά. Πάμε να δούμε τώρα τι γίνεται χωρίς μάσκες.

ΓΓ: Γεροντοκόρος γείτονας.

ΤΓ: Τσαντισμένος γείτονας.

ΓΓ: Καλησπέρα, χίλια συγνώμη για την ενόχληση, αλλά κατά τις 4 άκουγα τακούνια και ακούγονται πολύ δυνατά κάτω και ενοχλούν. Μήπως είναι εύκολο να μη φοράτε τακούνια μέσα στο σπίτι;

ΤΓ: Πάλι εσύ ρε πούστη μου; Πάλι η ίδια ιστορία ρε γαμώσταυρε; Χθες μόλις μας έκανες παρατήρηση στις 12 η ώρα βράδυ Σαββάτου, γιατί σε ενοχλούσε η τηλεόραση που έπαιζε χαμηλά ούτως η άλλως. Το προηγούμενο Σάββατο είχαμε παρέα εδώ, δυο άτομα μόνο, και παρόλα αυτά σε ενοχλούσαν οι ομιλίες. Αυτό με τα τακούνια, είναι η τρίτη φορά σε ένα μήνα που το αναφέρεις και πάντα ήταν γιατί η κοπέλα ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΕ ΜΠΕΙ ΣΠΙΤΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΚΑΤΟΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥΤΣΟΚΕΦΑΛΕ. Τι θες να κάνει ρε ζώον; να αιωρηθεί μέχρι τη παπουτσοθήκη για να βάλει τις παντόφλες της;

ΓΓ: Μα σας παρακαλώ, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ανεβάζουμε τους τόνους. Και όσον αφορά τα Σαββατόβραδα, οι ώρες κοινής ησυχίας δεν αλλάζουν. Πρέπει να τηρούμε και τους κανονισμούς της πολυκατοικίας.

ΤΓ:  Έχετε δίκιο ας μιλήσω στη γλώσσα σας. Δεν μπορούμε εμείς φίλτατε να ζούμε σαν μοναχοί, μόνο και μόνο επειδή εσείς είστε ευαίσθητος στον ήχο. Καταλαβαίνω ότι, ζώντας από πάνω σας, ίσως κάποιες φορές ακουγόμαστε για αυτό και σας προτρέπω να βάλετε αυγοθήκες στο ταβάνι και να μονώσετε το γαμώσπιτό σας. Επίσης προτείνω ωτασπίδες από κερί που κάνουν καταπληκτική δουλειά. Αν παρόλα αυτά η ενόχληση παραμένει δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, μπορείς να ετοιμάσεις τη βαλίτσα σου ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΡΑΓΑΜΗΜΕΝΕ!!! ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ’ ΑΠΟ ΔΩ!!!

ΓΓ: Δε σου επιτρέπω! Θα πρέπει να σέβεσαι την ηλικ…

ΤΓ: Άντε ρε γαμήσου ξεφτιλισμένε που θες να σε σεβαστώ. Εσυ σέβεσαι ρε πατσαβούρη όταν έρχεσαι και με ενοχλείς κάθε τρεις και λίγο με τις αρχιδιές σου; Τράβα ψόφα σιχαμένε και μη ξανάρθεις εδώ γιατί θα φας μια τακουνιά στη μούρη που θα σου σπάσει τα δόντια παλιόπουστα.

Σενάριο 2: Συνάδελφε δε πας στο διάολο;

Σε γραφείο που ο χώρος μοιράζεται με παραπάνω από 2 άτομα, έχεις συνήθως πρόβλημα. Όλο και κάποιος θα μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο χωρίς λόγο, όλο και κάποιος θα σηκώνεται να ανάψει το κλιματιστικό χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Άλλες φορές πάλι έρχεσαι αντιμέτωπος με την βλακεία σε όλο της το μεγαλείο. Συνήθως θα καταπιέσεις αυτά που σκέφτεσαι και θα πας σπίτι να ηρεμήσεις και την επόμενη ξανά τα ίδια, και ξανά και ξανά. Χωρίς μάσκες όμως;

ΣΣ: Στόκος συνάδελφος.

ΑΣ: Αδιάφορος συνάδελφος

ΦΣ: Φωνακλού συνάδελφος

ΘΠ: Θύμα των Παραπάνω

ΣΣ: Λοιπόν αυτό που μου λες δεν το καταλαβαίνω. Γιατί κλειδώνει η τιμή στο σύστημα μόλις το συμβόλαιο πάρει όλες τις εγκρίσεις;

ΘΠ: Όπως είπαμε, όταν ένα συμβόλαιο πάρει εγκρίσεις, τις έχει πάρει για τις τιμές και τις υπηρεσίες που περιγράφονται σε αυτό που έστειλες. Για αυτό και κλειδώνει για να μη μπορεί να τις αλλάξει κανείς μετά.

ΦΣ: ΝΑΙ ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ….ΝΑΙ….ΕΓΩ Η ΤΑΔΕ ΕΙΜΑΙ….ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΟΛΑ ΚΑΛΑ; Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΛΑ; ΣΕ ΠΗΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ. ΘΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΥΝΤΟΜΑ; ΥΠΕΡΟΧΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕ ΜΟΥ (κλείνει το τηλέφωνο). ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΑΛΑΚΑ!

ΘΠ: Όπως είπαμε θα κλειδώσει λοιπόν και θα πρέπει να το ξεκλειδώσουμε μετά από τη βάση για να το αλλάξουμε. Πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος για τις τιμές που βάζεις, πριν στείλεις το συμβόλαιο για έγκριση.

ΣΣ: Μα δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να κλειδώσει;

ΘΠ: Καλά είσαι τελείως στόκος; Μόλις σου εξήγησα και σου έχω ξανά-εξηγήσει  12 φορές από ΧΘΕΣ! Τα καθυστερημένα χάμστερ μαθαίνουν πιο γρήγορα από σένα. Έλεος ρε πούστη μου, που πάνε και βρίσκουν τέτοια τούβλα!

ΦΣ: ΕΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΠΗΓΕΣ ΛΑΙΚΗ;ΠΑΡΕ ΜΟΥ ΠΑΤΑΤΕΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΠΙΠΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΓΟΥΡΑΚΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. Α ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΕΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. ΝΑΙ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ. ΟΧΙ, ΗΣΥΧΙΑ ΕΔΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΠΟΥ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΗΣΥΧΑ.

ΣΣ: Μα σε παρακαλώ πως τολμάς να με προσβάλεις; Είναι δύσκολο το σύστημα και δεν έχουμε όλοι σπουδάσει  «κομπιούτερζ»… Απαιτώ μια συγνώμη.

ΘΠ: Δε πα να απαιτείς και παγκόσμια ειρήνη; Τα τρία μου θα πάρεις και πάλι. Και το σύστημα σχεδιάστηκε για να χρησιμοποιείται από ανθρώπους και όχι από σούργελα με iq μελιτζάνας. Τράβα γαμήσου τώρα και μη μου σπαταλάς άλλο το χρόνο. Άιντε, τσαπρρρρ!

ΣΣ: Αίσχος, ντροπή, απαράδεκτη συμπεριφορά συναδέλφου. Αυτό που είναι πρέπον…

ΦΣ: ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; ΣΟΥ ΕΛΕΙΨΑ ΚΑΘΟΛΟΥ; ΖΟΥΖΟΥΝΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ Σ’ΑΓΑΠΩ. ΘΑ ΜΕ ΠΑΣ ΒΟΛΤΙΤΣΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ; ΝΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ. ΟΧΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΜΑΙ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΕΙΣ..

ΘΠ: ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΝΟΧΛΕΙΣ ΜΩΡΗ ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΣΥ; Έχεις πάρει χαμπάρι ότι τόση ώρα μιλάς σαν να είσαι μόνη σου; Είσαι σε εργασιακό χώρο ρε τούβλο. Πρώτον δεν μιλάνε 100 ώρες στο τηλέφωνο και δεύτερον κανένας δεν νοιάζεται που θα πας να γαμηθείς με τον σκατόφλωρο που σε γυροφέρνει, ούτε πόσα αγγούρια τις λαϊκής θα βάλεις στη πατούρα σου…ΜΑΛΑΚΩ! Και εσύ μαλακογιέ που σηκώθηκες πάλι μουλωχτά να ανάψεις το κλιματιστικό, κάτσε κάτω μη σου περάσω το πληκτρολόγιο σουβλάκι γαμημένε.

ΑΣ: Μα έχει ζέστη ρε.

ΘΠ: Τι ζέστη ρε παπάρα; 16 βαθμούς έχει έξω, και όλοι είμαστε κομπλέ. Αν εσύ έχεις εξάψεις δεν φταίμε να την πληρώσουμε οι υπόλοιποι. Και επιπλέον ρώτα πρώτα και τους υπόλοιπους γαμημένε εγωίσταρε.

ΦΣ: ΜΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; ΤΙ ΣΕ ΕΠΙΑΣΕ ΞΑΦΝΙΚΑ;

ΘΠ: Τι με έπιασε; Μα δεν σέβεστε τίποτα, τι άλλο να με πιάσει; Δεν είστε μόνοι σας εδώ μέσα, 

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ;

ΣΣ: ΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΔΩΣΕΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ;

ΘΠ: ΤΑ ΝΕΥΡΑΑΑΑ ΜΟΥΥΥΥ!!!!

Σενάριο 3: Σεξουαλικές παρορμήσεις

Αυτό είναι για τους άντρες. Πόσες φορές έτυχε να μπείτε σε ένα ασανσέρ με έναν υπερμούναρο με ένα ντεκολτέ μέχρι τον αφαλό, και ένα μίνι μέχρι τα βυζιά, που ίσως χαμογελάει και λίγο πονηρά ενώ εσύ με μανία προσπαθείς να συγκρατηθείς να μην τη βιάσεις; Εε αυτό!  Ίσως φανεί σεξιστικό, αλλά πιστέψτε με, ΟΛΟΙ οι μη-πούστηδες άντρες τα σκέφτονται αυτά.

SM: Super μούναρος.

ΚΣ: Καβλωμένος συνεπιβάτης.

SM: Τι όροφο πάτε;

ΚΣ: Όπου πας εσύ κάβλα μου…

SM: Μα σας παρακαλώ…

ΚΣ: Αχ εγώ σε παρακαλώ, πάτα stop τώρα και άσε με να τον βάλω λίγο ανάμεσα στα βυζάκια 

σου. Έλα να ταρακουνήσουμε τα πατώματα, έλα να γίνει το σώσε.

SM: Κύριε, δεν σας επιτρέπω.

ΚΣ: Μα δεν μπορώ να αντισταθώ μανάρι μου. Τι πατούρι είσαι εσύ; Έλα να απαυτοθούμε σαν σκυλιά. Πέσε στα τέσσερα και πιάσε το τρομπόνι.

SM: Ντροπή σας! (σταματάει το ασανσέρ και μπαίνουν δυο ακόμα άντρες και ένα μπάζο)

ΚΣ2: Ουάου! Τι κωλάρα είναι τούτη!

ΚΣ3: Πώπω μάγκα μου; Μανάρι είσαι να μας πάρεις σταυροδρόμι και τους τρεις;

SM: Μα έλεος πια δεν έχετε καμιά σοβαρότητα;

ΜΠΖ: Καλά εμένα δεν θα με πάρει κανένας;

ΚΣ: Εσύ τράβα κάνε πλαστική. Για την ακρίβεια κάνε μεταμόσχευση εγκεφάλου σε ένα πιο ωραίο σώμα/φάτσα και το συζητάμε.

ΚΣ2: Έλα μη καθυστερούμε, γδυθείτε όλοι. ΠΑΡΤΟΥΖΑ ΤΙΜΕ!!!

SM: Ντροπή και αίσχος. Φεύγω αμέσως, αναίσθητοι!

ΚΣ: Όχι και αναίσθητοι! Η παρτούζα είναι αγάπη γλυκιά μου, η παρτούζα είναι αγάπη…

Σενάριο 4: Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους.

Τριανταπεντάρα σαύρα 110 κιλών, χωρίς μέση, και με διάμετρο κώλου λίγο μεγαλύτερο απο την 42’’ ιντσών τηλεόρασή μου, κάνει την είσοδο της σε κατάστημα ρούχων και προβάρει κολλάν και προκλητικά ρούχα με ντεκολτέ. Ο υπάλληλος, συνεχώς γίνεται θύμα οπτικού βιασμού, ενώ ταυτόχρονα αναγκάζεται να κομπλιμεντάρει τον λαχανοντολμά, μπας και αυτός προχωρήσει σε αγορά. Όχι όμως στο δικό μας κόσμο όπου η αλήθεια είναι αναπόφευκτη και σκληρή σαν ξυλάγγουρο.

ΠΜ: Παχουλή μπουλντόζα

ΚΠ: Κακομοίρης πωλητής

ΠΜ: Νομίζω ότι αυτό το μαύρο κολλάν μου πάει πάρα πολύ. Νομίζω ότι επειδή είναι και μαύρο με αδυνατίζει λίγο εεε; Τι λες;


ΚΠ: Αλήθεια; Κοιτάξτε, νομίζω ότι ο μόνος τρόπος να φανείτε πιο αδύνατη, είναι αν σας παρατηρήσει κανείς από το διάστημα. Το κολλάν αυτό δεν είναι μαγικό. Ο κώλος σας παραμένει τιτάνιος και μέσα σε αυτό. Το μόνο μαγικό στην υπόθεση, είναι το πως κατάφερε να χωρέσει τόση χλαπάτσα εκεί μέσα χωρίς να ξεχειλώσει, όπως επίσης το γεγονός ότι δεν έχω ξεράσει ακόμα.

ΠΜ: Δε σου επιτρέπω! Πως τολμάς να με προσβάλεις έτσι; Εγώ νομίζω ότι μου πάει και ότι σε συνδυασμό με αυτό το μικρό μπουστάκι δείχνει πολύ σέξι πάνω μου.

ΚΠ: Κυρία μου, αυτό δεν είναι ένα μικρό μπουστάκι. Ήταν τέντα πριν του προσθέσουμε στρασάκια και κουμπάκια, και ανακατασκευάστηκε ειδικά για να εφαρμόζει σε μαστόδοντα σαν και εσάς. Αν σας αρέσει το σχέδιο, σας προτείνω και αυτό εδώ δίπλα, που είναι στην ουσία ένα πανί απο ιστιοφόρο. Όπως θα δείτε, έρχεται με δώρο δυο καραβόσκοινα για να δένεται γύρω απο την μέση σας.

ΠΜ: ΕΙΣΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ. ΦΕΥΓΩ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ΔΩ!

ΚΠ: Κυρία μου δεν μπορώ να σας αφήσω λυπάμαι. Η Greenpeace θα με κυνηγάει αν αφήσω τέτοιο σπάνιο είδος χωρίς επίβλεψη. Θα τους πάρω να έρθουν αμέσως. Μη κυλίσετε ούτε μέτρο παρακαλώ.

ΠΜ: ΒΡΕ ΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΛΕΧΡΙΤΗ

ΚΠ: Άντε χάσε κάνα μεγατόνο ρε μαμούθ!

Πιστεύω ότι έγινα κατανοητός. Η αλήθεια πολλές φορές θα πληγώσει ή θα προσβάλει κάποιον. Για αυτό και την κρύβουμε ή την στολίζουμε με μικρά ψεματάκια με σκοπό να κάνουμε την συνύπαρξη μας με τους άλλους υποφερτή. Αν υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα από την ιστορία, είναι ότι… η παρτούζα είναι αγάπη γλυκιά μου...η παρτούζα είναι αγάπη...

Τα παιδία παίζει.

Η αναφορά των Vega, Ken και Dhalsim στο προηγούμενο post προκάλεσε ένα σκίρτημα στη σκληρή σαν πατάτα ψυχή μου, καθώς μου έφερε στο μυαλό εικόνες από άλλη εποχή. Την εποχή που ήμουνα πιτσιρικάς και που, κάθε αγοράκι που σεβόταν τον εαυτό του ή κάθε κοριτσάκι που ήθελε να γίνει αγοράκι, πέρναγε κάποιες ώρες στα μαγαζιά που παλιά λέγαμε «τα ηλεκτρονικά» ή αλλιώς «τα ουφάδικα». Περίμενες πως και πώς να φύγεις από το σχολείο και να πας να ταΐσεις τα αδηφάγα μηχανήματα με τα κέρματα που φύλαξες από το κολατσιό σου, με σκοπό λίγες παραπάνω στιγμές πώρωσης. Ο καλός ο gamer βέβαια δεν έμενε εκεί. Όταν τελείωνε το μαρούλι έπρεπε να συνεχίσει να παίζει, για αυτό και μεταφέραμε την όρεξη μας στα παιχνίδια του pc, ή του Nintendo ή Sega. Τα παιχνίδια πολλά και διαφορετικά. Το καθένα να σε μεταφέρει στο κόσμο του και να σε γεμίζει με διαφορετικά συναισθήματα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα ανατριχιάσουν και θα ριγήσουν στη θύμηση αυτών των στιγμών. Σας παρουσιάζω λοιπόν τα κατά τη γνώμη μου πιο αξιομνημόνευτα ηλεκτρονικά παιχνίδια, μέσα και έξω από τα ουφάδικα.

Street Fighter

Δάκρυα συγκίνησης φτάνουν στα μάτια μου όταν αναπολώ τις θρυλικές στιγμές που με το παρεάκι καθόμασταν να πλακωθούμε στο street fighter. Άπειρες ώρες γεμάτες ξύλο, βρισίδι, γέλιο και χαρά. Κάθε μέλος της παρέας με τον προσωπικό του αγαπημένο παίχτη, να προσπαθεί να κερδίσει όσες περισσότερες νίκες μπορεί και να ηγηθεί στο σκορ. Τι να πρωτοθαυμάσεις από αυτή τη παιχνιδάρα; Την απίστευτη μουσική; Τους φοβερά καινοτόμους για την εποχή χαρακτήρες; Τον ρεαλισμό που προκαλούσε ο ήχος από το τριπλό μπουκετίδι uppercut του Ken στη φλωρόφατσα του Ryu; Τα ολιγόλεπτα όπου Guile και Ryu στεκόντουσαν απέναντι εκτοξεύοντας τις ενεργειακές χλαπάτσες τους ο ένας στον άλλο ασταμάτητα και χωρίς νόημα, οπότε άκουγες:

«Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Ajouuuuken!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Sonic Booooom!» -ΑΛΜΑ- «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Ajouuuuken!» «Ajouuuuken!» «Sonic Booooom!» «Sonic Booooom!» κ.ο.κ.

Φανατικός οπαδός (και εξαίρετος χειριστής) του Ken, είχα πάντα μια αντιπαράθεση με την αδερφή τον Ryu, τον οποίο όμως ξυλοφόρτωνα άνετα. Ο Blanca πάντα μου φαινόταν αστείος και μου θύμιζε μακρινό ξάδερφο του Sonic the hedgehog που ζούσε στο Τσέρνομπιλ και έχει πιάσει και μούχλα. Για τον κινητό πατσά Honda ουδείς λόγος. Και μόνο που αυτό το κήτος μπορούσε και πήδαγε έδινε άλλα επίπεδα φαντασίας στο παιχνίδι. Ο Vega ήταν όντως λίγο αδερφή και μου άρεσε να τον κοπανάω, αλλά αυτόν που με πιο πολύ ευχαρίστηση τουλούμιαζα ήταν ο Balrog. Boxer του κώλου, που σύντομα συνδύασε την προωθητική του μπουνιά με το σπασμένο σαγόνι του και έτσι σταμάτησε να αθλείται.

Mortal Kombat

Τι να πει κανείς για αυτό το game. Όταν το πρωτοείδαμε όλοι είχαμε απορήσει με τη βία και την καφρίλα των fatalities. Δεν μπορούσες παρά να ερωτευτείς όμως αυτά τα fatalities. Κεφάλια κομμένα, ξεριζωμένες σπονδυλικές στήλες, αποκοπή μελών και ανασκολοπισμός μερικά από τα πολλά εξαίρετα παραδείγματα ότι το παιχνίδι απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο σε άντρες με πολύ βαριές αρχιδάρες!!! Έλα πάμε για διχοτόμηση....

Δυστυχώς με τα χρόνια και αφού κάτι τελειωμένες αδερφάρες και κακογαμημένες μανάδες αποφάσισαν, ότι τα παιχνίδια πρέπει να αξιολογούνται με βάση τα ποσά βίας και υβρεολόγιου που διαθέτουν, οι παραγωγοί του Mortal με σκοπό να προσεγγίσουν και το παιδικό κοινό, αναγκάστηκαν να περιορίσουν τα fatalities στα νέα Mortal Kombat σε φλώρικες απομιμήσεις των παλιών δηλαδή αναίμακτες και αδιάφορες. Δηλαδή έλεος, το να σου λέει ο άλλος FINISH HIM! και να βγάζει ο Subzero μια ομπρέλα να τον κοπανάει στο κεφάλι, αντί να του βγάλει την παγωμένη καρδιά από το λαρύγγι, απλά δεν θυμίζει Mortal Kombat. Παρόλα αυτά παραμένει από τα πιο cool ξυλίκια ever!

Double Dragon

Πάμε για λίγο πίσω στο χρόνο, όταν ακόμα η κίνηση ενός χαρακτήρα σε παιχνίδι ακολουθούσε ένα δυαδικό μοτίβο της μορφής : Κλωτσιά – Όχι Κλωτσιά, Μπουνιά - Όχι Μπουνιά. Εκεί θα βρούμε ένα διαμάντι που συνδύαζε, ταυτόχρονη συμμετοχή εσένα και του φίλου σου ή του αδερφού σου, ξυλίκι, μαγκιά και κλανιά. Ο λόγος για το Double Dragon φυσικά, που γαλούχησε γενεές ξυλεμπόρων.

Η υπόθεση απλή και βατή αλλά συναισθηματική και με κοινωνικές αλληγορίες. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, ο αρχηγός της Super κακιάς μαφίας, αποφασίζει να κλέψει τη γκόμενα ενός από τα δύο αδέρφια και να στείλει και ολόκληρο στρατό από υδροκέφαλους χλεμπονιάρηδες για να εμποδίσει τα αδέρφια από το να τη βρούνε. Συγκεκριμένα όσο πιο μεγάλο κεφάλι είχε ο κακός, τόσο πιο επικίνδυνος ήταν. Δεν ήξερε που έμπλεκε όμως. Τα δυο αδέρφια ορκίζονται να βρούνε την κορασίδα που κινδυνεύει και ξεκινάνε να μπουκετάρουν, να κλωστσοπατάνε, να γονατιάζουν και να πετάνε δεξιά και αριστερά, κάθε αρχίδι που στεκόταν στο δρόμο τους. Επίσης πολλές φορές χρησιμοποιούσαν και όπλα που έβρισκαν κάτω όπως μαχαίρια, κιβώτια, βαρέλια, ρόπαλα και βράχους αμαλάχει να ούμ… Όλες κι όλες οι πολεμικές κινήσεις του κάθε χαρακτήρα ήταν τέσσερεις, όπως ακριβώς περιγράφεται και παραπάνω, αλλά ήταν αρκετές για να δώσουν αυτό που ήθελε ο λαός. ΞΥΛΟ και πάλι ΞΥΛΟ!

Super Mario Kart

Για να ξεφύγουμε από τον τελεμέ, μη μας πούνε και βάρβαρους, ας αναπολήσουμε για λίγο το φανταστικότερο racing παιχνίδι όλων των εποχών…Super Mario Kart! Τα λόγια είναι περιττά. Κάθε αγώνας μια νέα πρόκληση. Ειδικά όταν έπαιζες αντίπαλος με φίλο σου. «Φάε τη μπανάνα μωρή άρρωστη», «Πήρα αστεράκι και θα σε γαμήσω ρε πούστη» «Η χελωνίτσα έρχεται καρφί για τον κώλο σου μωρή αδέρφω», από τις ανεκτίμητες κουβέντες αγάπης που ξεστομίζαμε ο ένας στον άλλο, καθώς προσπαθούσαμε να μαζέψουμε όσο περισσότερα νομίσματα μπορούμε, να πάρουμε το πλακάκι με το kinder-έκπληξη δώρο και τελικά να τερματίσουμε πρώτοι.

Όμορφες πίστες, με απίθανους χαρακτήρες όπως ο Mario, ο Luigi, το μανιταράκι και το πιθήκι, έδιναν άλλο ύφος γεμάτο ζωντάνια και χαβαλέ στο γένος των αγωνιστικών παιχνιδιών. Για μένα ένα από τα πιο παρείστικα, χαβαλετζίδικα και ομορφότερα παιχνίδια που φτιάχτηκαν ποτέ.

Castlevania

Πλάσματα του κακού τρέμετε!!! Σκελετοί, ζόμπι, φαντάσματα και μάγισσες, λυκάνθρωποι και βαμπίρ, βάλτε την ουρά στα σκέλια γιατί αρπάζω το αγιασμένο αλυσιδωτό μαστίγιό μου και έρχομαι να σας μάθω τρόπους. ΤΙΙΙ;;;; ήρθε ο Δράκουλας;;; No problem! Μισώ να πάρω τον αγιασμό μου, το μαχαίρι που πετάει ευθεία, το τσεκούρι που εκτελεί καμπύλη τροχιά, και τον σταυρό που για κάποιο λόγο γυρνάει πίσω σαν μπούμερανγκ και είμαι έτοιμος. Ας ξεκωλιάσουμε το κακό μια και καλή!. Υπέροχη ατμόσφαιρα, σε έναν από τους πιο σκοτεινούς τίτλους του παρελθόντος. Μουσικούλα θεική, που σε έβαζε στο κλίμα, καθώς με το μαστίγιο σου τιμωρούσες τα αηδιαστικά πλάσματα της νύχτας. Φάε το μαστίγιό μου στη μούρη πούστη κοκαλιάρη!!

Το παιχνίδι σε έκανε να γουστάρεις τόσο πολύ το μαστίγωμα, που μετά από δυο-τρεις ώρες συνεχόμενου gaming έβγαζες τη ζώνη σου και μαστίγωνες το μαξιλάρι, ή κάνα αδερφό αν είχε την ατυχία να μπει μέσα εκείνη την ώρα. Επίσης μπορώ να πω ότι ίσως είναι ο λόγος που στο μέλλον πολλές γκόμενες με κατηγόρησαν για σαδιστή, όταν έβγαζα τη ζώνη μου και προσπαθούσα να ξορκίσω τα κακά πνεύματα από μέσα τους… Όπως και να έχει το Castlevania τα άξιζε όλα αυτά.

King of Dragons

Συνεχίζοντας στο χώρο της φαντασίας, δεν μπορείς παρα να σταθείς με θαυμασμό σε άλλη μια κορυφαία παραγωγή της Capcom. King of Dragons… Ένας ξωτικο-τοξότης, ένας μουσάτος μάγος, ένας μουσκουλάς πολεμιστής, ένα νταμάρι κληρικός και ένας κοντοπίθαρος νάνος αναλαμβάνουν να σώσουν το βασίλειο από τον αιμοβόρο δράκο Gildiss και τους υποτακτικούς του.

Μάγια, βέλη, σπάθες και τσεκούρες, συναντάνε κοντάρια , ασπίδες και ρόπαλα και παλαμάρια γενικότερα, σε μια επική πορεία, όπου μέχρι και τρείς συμπαίκτες χαρακώνουν ασταμάτητα τις ορδές των τεράτων που στέλνει ο αρχι-δράκος. Αίμα, σπέρμα και κοπάνημα στο full! Στη μια ώρα και κάτι, που χρειάζεται για δυο άτομα να φτάσουν και να νικήσουν τον δράκο, πρέπει να έχουν κατακρεουργήσει συνολικά 213.424.123.432.543.123.443.000 τέρατα.

Μιλάμε για πολύ σφαξίδι. Και όμως ποτέ δεν γίνεται βαρετό… Με την ατμόσφαιρά του να σε βάζει για τα καλά στο μαγικό κόσμο των δράκων, το πρώτο πράγμα που θες να κάνεις με το που τελειώσει το παιχνίδι, είναι να το ξαναπαίξεις, αυτή τη φορά με άλλο συνδυασμό χαρακτήρων. Αν θέλετε να νιώσετε, κατεβάστε Mame και ξεσκιστείτε!

Tetris

Ανέκαθεν απορούσα πως γίνεται ένα τόσο απλό παιχνίδι να έχει τόση απήχηση και να τρελαίνει τόσο πολύ κόσμο. Η απορία μου λύθηκε όταν το έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου. Η μανία που σου δημιουργεί να τακτοποιείς σωστά τα τουβλάκια, ώστε όταν σκάσει το μακρινάρι να κάνεις 4άδα, είναι τόσο ψυχαναγκαστική που όταν αποτύχαινες μπορούσες άνετα να σπάσεις οτιδήποτε τετραγωνισμένο υπάρχει γύρω σου.

Και το μακρινάρι πάντα έσκαγε τις πιο ακατάλληλες ώρες, αλλά ποτέ όταν το ήθελες. Θυμάμαι μια φορά μικρός, έπαιζα στο gameboy tetris και ήμουν μόνος μου σπίτι. Είχα φτάσει πολύ μεγάλο επίπεδο και τα τουβλάκια κατέβαιναν σαν δαιμονισμένα. Είχα φτιάξει και μια ωραία πολυκατοικία και περίμενα το μακρύ παπάρι να έρθει να κάνω δυο τετράδες αλλά αυτό πουθενά. Οπότε τα έχω πάρει και αρχίζω να φωνάζω «ένα παπάρι ρε πούστη μου, θέλω ένα παπάρι, ΕΝΑ ΠΑΠΑΡΙ ΘΕΛΩ ΛΕΜΕ» και εκείνη τη στιγμή μπαίνει η μάνα μου στο σπίτι. Περιττό να πω ότι για κάποιο διάστημα με κοίταζε με στραβό μάτι. Όμως πραγματικά μιλάμε για ένα από τα πιο mind blowing puzzle games ever!

Doom…

Δεν υπάρχουν λόγια… Ίσως το πρώτο first person shooter, το doom οδήγησε το gaming σε άλλη διάσταση. Λίγα παιχνίδια κατάφεραν να σε φέρουν τόσο κοντά στον απόλυτο φόβο του, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επόμενη γωνία. Οι δαιμονισμένοι στρατιώτες, οι κουραδί εξωγήινοι με τα καρφιά να εξέχουν από το σκατένιο σώμα τους, οι τεράστιες κόκκινες αηδιαστικές μπαλόνες γνωστές και ως κακοδαίμονες, και οι διάβολοι που έσκαγαν ξαφνικά μύτη από το πουθενά βγάζοντας κραυγές από την κόλαση, που θα μπορούσαν να παγώσουν και το αίμα του Γκλέτσου ακόμα, ήταν από τα λίγα στοιχεία που σε έκαναν να θες αρρωστημένα να κλείσεις τα φώτα, να αρπάξεις το plasma gun και την καραμπίνα και να βγεις παγανιά. Φάτε μολύβι περιττώματα του Σατανάαααα!!!

Και τι καραμπίνα ήταν αυτή θυμάστε; Καμία σχέση με τις φλώρικες, μονόκανες, τυποποιημένες καραμπίνες. Αλλά μια βαριά, δίκαννη θεά η οποία με το που πυροβολούσε έκανε έναν ήχο τόσο ρεαλιστικό και πωρωτικό, που ένιωθες το κλώτσημα του όπλου. Ατμόσφαιρα σαν του doom δύσκολα επαναλαμβάνεται. Γενικά ο ήχος του παιχνιδιού ήταν τέλειος και με κάθε ανάσα, με κάθε τρίξιμο, με κάθε κραυγή που πλησίαζε, ολοένα και γέμιζε το σωβρακάκι. Κάθε φορά που μαζευόμασταν με τη παρέα να παίξουμε doom, παραπάνω από μια πορδίτσα έβρισκε το δρόμο προς την ελευθερία, όταν έσκαγε ο αρχιδιάβολας και εσύ το μόνο που είχες για να τον αντιμετωπίσεις ήταν το ΑΛΥΣΟΠΡΙΟΝΟ…

Τι ιδέα και αυτή με το αλυσοπρίονο!!! Respect για τον τύπο που σκέφτηκε ότι θα έιναι fun να μπορούμε να έχουμε ένα όπλο, το οποίο να μετατρέπει τους εχθρούς σε κιμά για μελιτζάνες παπουτσάκια. Απλά θεός! Interplay σου βγάζω το καπέλο.

Ο κατάλογος τέτοιων θαυμάτων που γαλούχησαν γενεές και γενεές, μπορεί να συνεχιστεί φυσικά και να γεμίσει με αριστουργήματα. Καθώς όμως τελειώνει το οκτάωρο και εγώ δεν έχω ανοίξει ακόμα τα mail της δουλειάς, λέω να σταματήσω εδώ και να αφήσω εσάς να συμπληρώστε με τις δικές σας retro αγάπες. Αγάπες που άφησαν εποχή και που σημάδεψαν την καρδιά μας με την αυθεντικότητά τους. Γιατί, μπορεί πλέον τα παιχνίδια να είναι τόσο ρεαλιστικά που όταν κλάνει ο χαρακτήρας εσύ να μυρίζεις την πορδή, αλλά την έξαψη της πρώτης φοράς δύσκολα την ξεπερνά κανείς.